[RPG] Alcatraz - Ten. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 3 feb 2013 - 19:44 ]

Nathalie Leyla Alix

"Als je maar niet verwacht dat ik elke dag met je ga praten." mompelt hij. "Liever niet nee." zeg ik met een lichte toon van walging in mijn stem. Hij gaat naar binnen en blijft daar wachten, omdat hij zonder mij natuurlijk niet verder komt. Ik loop zwijgzaam langs hem heen en hoor hem nog wel iets zeggen. "Bedankt voor de sigaret." Ik grom zacht en knik dan naar hem.
"Eerlijke ruil." mompel ik, zonder naar hem te kijken. Ik loop snel naar de deur en open die, om Cameron opnieuw als eerste door te laten, zodat ik achter hem de deur kan sluiten. Hij verbaasd me nog, hij is redelijk rustig vergeleken bij de andere gevangenen. Ik weet wat voor risico het is om een man mee te nemen naar buiten, alleen. Toch is alles goed afgelopen.

Ruya Aichi

Ze lijkt ineens waakzamer, al weet ik niet waardoor. Haar ogen vernauwen zich en worden zelfs ietwat grijsachtig, als een bewolkte dag zonder zon. “Denk je?” vraagt ze, met een spottende toon eraan te verworven, die mij snel maar onzeker laat knikken omdat ik niet weet wat ze nou wilt horen. Ze zucht dan diep en schud haar hoofd, terwijl ze opstaat en het dunne dekentje op het bed gooit. Hierna loopt ze richting een haarborstel en borstelt hier snel de klitten uit haar donkere haar mee, welke ze vervolgens over één schouder gooit en de haarborstel terug gooit op de plek waar het lag. Ik heb al haar bewegingen gevolgd met mijn ogen, die eerder nog nooit zo groot geweest zijn als vandaag.
ze draait zich weer terug naar mij toe en doet een paar stappen mijn kant uit. Ik wil mijn ogen dichtdoen en mezelf opkrullen onder de dekens, maar ik kan me even niet bewegen. “Ruya.” spreekt ze met een strenge stem. “Sta op.” Zonder te knipperen of aarzelen, vervolgt ze, “Nu.” Ik knipper wel verbaasd, maar krabbel haastig overeind op het bed en ga er naast staan. Mijn armen laat ik langs mijn lichaam hangen en ik geef Ruby maar één enkele blik, een gehoorzame, maar bange. Daarna richt ik mijn blik weer op de grond, ik ben niet eens meer in staat om te vragen waarom ik op moet staan, ik hoop alleen maar dat wat ze ook van plan is, zo snel mogelijk voorbij zal zijn. Ik kan het niet verhullen dat mijn lichaam begint te trillen doordat de angst mij overspoelt.

Luca Jones

Na een paar minuten komt er een aangename, korte lach over zijn lippen. Dit maakt me enkel nog kwader. “En, is je pik eraf?” Hij grinnikt sluw en ik grauw kort. “Ik dacht dat je wel van dat soort duivelse types hield? Kan je haar niet aan?” Er klinkt een lichte uitdaging in zijn stem. Ik draai mijn hoofd terug naar hem en mijn blik staat furieus. Hij kijkt al de hele tijd naar mij, dat had ik wel door.
Zonder antwoord erop te geven, dat gun ik hem absoluut niet, spring ik van mijn bed af en duik ik op Tye af. Met een ruwe beweging druk ik mijn handen op zijn keel en hem tegen het bed aan. "Godverdomme klootzak. Je moet je bek houden." grom ik kwaad tegen hem. "Nog één woord erover en je bent dood, begrepen?" dreig ik en ik meen het.

Your make-up is terrible

[mijn topics.]

Don't walk. Run, you sheep, run.

Porcelaneous schreef:
[mijn topics.]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Porcelaneous schreef:
[mijn topics.]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Quinto Thomas Reynolds.

Batty grinnikt en blijft me aankijken met dezelfde opgetrokken wenkbrauw. "Hmm.. dat zou kunnen ja," antwoord ze voordat ze naar haar bed loopt, daarop gaan liggen en haar handen achter haar hoofd vouwt. Ze kijkt met een blik aan die ik begin te ontcijferen. Ik kan er een tikkeltje uitdaging in afleiden, maar haar glimlach is ook vol verleiding.
"Maar dat zou saai zijn," vervolgt ze. "En ik krijg er eentje van jou. Weet je waarom, mister Quinto Thomas Reynolds?"
Ik haal onverschillig mijn schouders op. "Nee, Batty. Dat weet ik niet," antwoord ik verveeld. Natuurlijk weet ik dat wel, maar ik speel haar spelletje mee en ik ga er vanuit dat ze dat antwoord verwacht.
Ik kuch even, wendt mijn blik af en laat deze door de cel glijden, voordat ik haar weer aankijk. Kom maar op met dat antwoord.

Ruby Maeve Valentina, Morbid.
Ze knikt snel maar onzeker op mijn spottende vraag, waar ik eigenlijk niet echt een antwoord op wilde – of verwacht had. Haar ogen zijn groot, merk ik op, als ik naar haar kijk. Ze heeft mooie, donkere poelen waar ik bijna jaloers op zou worden, bíjna.
Verbaasd knippert ze met haar ogen, maar krabbelt haastig overeind van het bed en gaat ernaast staan, door mijn eis. Mijn vermoedens worden steeds sterker wanneer ik naar haar toe loop en vlak voor haar blijf staan. Haar armen hangt ze langs haar lichaam en geeft mij één enkele gehoorzame, maar bange blik. Ruya is dus wel bang voor mij, maar ik vraag me verdomme af waarom. Daarna richt ze haar blik op de grond, waardoor ik lichte irritatie op voel komen en mijn tanden knarsen. Haar lichaam begint te trillen, maar daar let ik nu vrij weinig op. Ik kijk haar nog altijd streng aan in haar donkere ogen, ook al kijkt zij naar de grond.
Zonder dat ze het heeft aan ziet komen, houd ik mijn mond vlakbij haar oor, terwijl ik haar smalle heupen stevig vasthoudt. “Ben je bang voor me?” vraag ik, een strenge, maar vage blik in mijn ogen en een monotone, maar duistere stem. Dit deed ik expres, aangezien ik haar niets wil aandoen. Misschien zou ze straks te weten komen dat ik haar niets wilde aandoen, enkel mannen. Voor een lang moment bleef ik expres zo staan, waarna ik een klein beetje afstand nam, mijn armen over elkaar sloeg en haar streng aankeek. Alweer, zelfs een beetje kil toen ik haar gezicht omhoog deed door mijn hand onder haar kin te doen. “Kijk me aan, kijk iedereen recht aan en laat zien dat je niet bang bent voor degene.” Gaf ik haar mee, echter gaf ik haar geen tijd voor antwoord en keek bijna spottend naar haar kleding.
“Trek je kleding uit.” Mijn blik boorde zich in haar ogen. “Nu, snel een beetje.”

Tye Shade Steele.
Het zal hem wel kwaad maken, maar het deed me vrij weinig. Het vermaakte me zelfs wel. Luca draait zijn hoofd terug naar mij, zijn blik staat furieus. Got ya. Zonder antwoord erop te geven, springt hij van het bed af en duikt op mij. Het zou bijna een mooie fantasie zijn, mocht hij niet in een fucking slechte bui zijn. Met een ruwe beweging drukt hij zijn handen op mijn keel en mij tegen het bed aan. “Godverdomme klootzak. Je moet je bek houden.” Gromt hij kwaad tegen mij. “Nog één woord erover en je bent dood, begrepen?” dreigt hij.
“Waarover? Over je pik die je nu al kwijt bent door de duivel haarzelf,” Grijnsde ik vermakelijk, een kort lachje vervolgend. Het deed me werkelijk niets, hij intimideerde me niet. Hoewel ik me nu bedacht dat, door Luca’s toe doen, een eerste meisje hier in de gevangenis verkracht had, ik ook maar weer jongens moest gaan doen. Luca zou, als hij zo door zou gaan, de eerste zijn. “Het doet je wel veel hé.” Grinnikte ik schor, door zijn handen die om mijn keel zaten. “Wat heb ze je allemaal verdomme wijsgemaakt? Wacht…” Er kwam een spottende blik in mijn ogen, aangezien ik hem zo nog nooit na een meisje had zien doen, waarna mijn handen om zijn keel gingen. “Begin je wat te voelen voor het meisje wie jij de duivel noemt? Ik heb je zeker niet zo gezien na enig ander meissie.” Vervolgde ik donker, koud hartig. Hopelijk zou hij nog bozer zijn, hierdoor zou hij mijn eerste mannelijke slachtoffer zijn.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Batty (Alicia Joan Beaton)
Onverschillig haalde hij zijn schouders op en antwoordde op verveelde toon: “Nee, Batty. Dat weet ik niet.” Ik keek hem nu emotieloos aan en mijn ogen boorden in die van hem. Waarheid of niet? Ik grinnikte, zodra ik het antwoord vond. Leugenaar. Denk je dat ik dom ben ofzo, cipiertje?
Hij kuchtte even, wende zijn blik af en keek door de cel, waarna hij me weer aankeek. Langzaam kwam ik overeind en keek naar de deur die nu open staat. “Mooi zo,” zei ik hem. Dit keer bleef ik op het bed zitten en kwam ik niet dichtbij hem. Mijn ogen boorde nu weer in die van hem. “Laten we het maar zo laten.” Zei ik doods en zachtjes.
“Dus ik krijg er eentje.” Het was niet echt een vraag, maar waarschijnlijk zou hij deze zo wel opvatten. Mijn ogen straalden verleiding, maar ook iets gevaarlijks uit. Ik wist niet alles van de cipiers hier af, maar het een en ander wist ik wel.
Mijn voeten raakten nu de grond, zodra ik het bed uitstap en deze zetten zich richting de uitgang van mijn cel. Al was ik niet zo dol op de cipiers, maar Q noemde me tenminste 'Batty' en niet bij mijn voornaam, zoals Rhett dat eerder gedaan had.

Don't walk. Run, you sheep, run.

Ruya Aichi

Ik hoor hoe ze met haar tanden knarst en voel hoe ze naar mij kijkt. Ik schrik me helemaal het lamlazarus als haar mond zich plotseling bij mijn oor bevind en ze mijn smalle heupen vasthoud. Mijn hart luid in mijn keel en mijn adem stokt even. Ik voel mijn benen nog maar amper, ze voelen zwaar en licht tegelijk aan. “Ben je bang voor me?” vraagt ze, een strenge, maar vage blik in haar ogen en een monotone, maar duistere stem. Ik kijk snel nog verder naar beneden, gewoon omdat ze me zo enorm bang maakt. Ik weet niet goed hoe ik moet reageren, maar mijn lichaam die heviger begint te trillen is eigenlijk al een antwoord op zich. Zou ze het leuk, vermakelijk vinden dat ik zo bang voor haar ben?
Ze blijft voor een lang moment zo staan en er verschijnen zwarte randen voor mijn zicht, omdat ik amper adem durf te halen en mijn lichaam ermee op lijkt te houden. Ik ben net bang dat ik niet meer kan blijven staan als ze eindelijk wat afstand neemt en haar armen over elkaar slaat. Ik voel haar blik op mij gericht staan. Ze haalt mijn gezicht omhoog door haar hand onder mijn kin te doen. Ik word overspoelt door haar kilte en kijk recht in haar strenge blik. “Kijk me aan, kijk iedereen recht aan en laat zien dat je niet bang bent voor degene.” zegt ze en ik ben lichtelijk verbaasd dat ze me een advies lijkt te geven. Ik ben er nog niet uit of ik haar moet bedanken ervoor of niet, als ze een spottende blik op mij richt. Of is het op mijn lichaam, op mijn kleding?
“Trek je kleding uit.” Haar blik boort zich in mijn ogen. “Nu, snel een beetje.” Het klinkt als een bevel dat ik niet kan weigeren. Ik knik opnieuw, omdat ik gewoon niet meer kan praten. Ik weet nu amper hoe dat moet. Mijn hart lijkt wel uit mijn kast te springen en ik moet moeite doen om niet naar adem te happen of om te vallen. Zo snel ik kan trek ik mijn shirt over mijn hoofd en begin daarna lichtelijk gedesoriënteerd mijn broek uit te trekken. Ik wankel een beetje, maar houd me nog net staande. Daarna ga ik weer recht staan, hoewel alles me zo duizelt dat ik het bijna niet meer kan. Ik weet niet of ze wilt dat ik helemaal naakt ga, ik heb nu alleen een zwart slipje aan en een witte bh. Ik slik eens en probeer haar dan aan te kijken, zoals ze gezegd heeft. De angst in mijn ogen overwint toch elke emotie, dus wend ik mijn blik uiteindelijk toch van haar af.

Luca Jones

“Waarover? Over je pik die je nu al kwijt bent door de duivel haarzelf.” grijnst hij vermakelijk, een kort lachje vervolgt. Het lijkt net alsof dit hem allemaal niets doet, waardoor mijn grip op zijn keel iets versterkt en ik kort grom. Als ik nu toegeef dat het niet het geval is, weet hij toch wel dat er iets mis is. “Het doet je wel veel hé.” grinnikt hij dan schor. “Wat heb ze je allemaal verdomme wijsgemaakt? Wacht…” Er komt een spottende blik in zijn ogen, waarna zijn handen om mijn keel gaan. Verdomme, ik had zijn armen vast moeten klemmen met mijn benen. “Begin je wat te voelen voor het meisje wie jij de duivel noemt? Ik heb je zeker niet zo gezien na enig ander meissie.” vervolgt hij donker, koud hartig.
Hierdoor word ik enkel nog kwader, wat te horen is aan het dierlijke gegrom dat diep uit mijn keel komt, hoewel hij die met zijn handen omklemt. "Dat nooit. Ik zou nooit wat voor zo'n kolerewijf kunnen voelen." sis ik hem kwaad toe. Mijn ogen spuwen vuur als ik hem aankijk. Niet te geloven dat Ruby mij nu zover krijgt dat ik dit alles doe. "De volgende keer dat ik haar zei, vermoord ik haar. Maar jij bent eerst aan de beurt." zeg ik doodserieus. Ik laat zijn keel met één hand los en hef die waarna ik bliksemsnel uithaal naar zijn kaak met mijn gebalde vuist.

Your make-up is terrible

Ruby Maeve Valentina, Morbid.
Ze schrok zich rot wanneer mijn mond vlakbij haar oor bevond en ik haar smalle heupen vasthield. De reactie van haar was te verwachten, wat het alleen maar bewees dat ze ook daadwerkelijk bang voor mij was. Het zou een grote klus zijn mocht ik ermee door gaan haar te helpen, maar het was nu eenmaal niet anders. Dit bange, schuwe muisje zou het anders hier echt niet redden en sowieso heb ik een hekel aan naïeve mensen. Al leek Ruya dat om de één of andere reden niet heel erg te zijn, ik geloofde dat ze heus wel haar mond kon opentrekken mocht het nodig zijn. Haar lichaam begint hevig te trillen en ze kijkt nog verder naar beneden, het lijkt zelfs alsof ze amper ademhaalt. Gelukkig heb ik daarna wat afstand genomen, ze leek me gelijk een stuk opgeluchter wanneer ik dit deed.
Ruya knikt opnieuw, waarna ze zo snel ze kan het shirt over haar hoofd uittrekt en daarna lichtelijk gedesoriënteerd haar broek ook begint uit te trekken. Ze wankelt een beetje en hoewel ik in eerste instantie naar haar arm wilde grijpen om haar staande te houden, bleef ze al staan. Daarna gaat ze weer recht staan, waarna ze slikt en mij dan probeert aan te kijken. Toch overwint de angst het en wendt snel haar blik af. Hierdoor zuchtte ik diep en sloeg streng mijn armen over elkaar. “Wat heb ik je gezegd?” gromde ik, lichtelijk geïrriteerd. Het leek de enige manier te zijn waarop ze zou luisteren, met aardigheid win je niets. “Kijk me aan.” Toch was er een licht, vriendelijke toon in te vinden dit keer.
Hierna blikte ik peilend over haar heen, ze had een zwart slipje en een witte bh aan, maar ik vroeg me af wat voor kleding ik haar het beste zou geven. Het duurde enkele minuten, terwijl ik een bedachtzame blik in mijn kristalblauwe ogen had, waarna ik me van haar afwendde en in mijn tas begon te rommelen. “Hier, trek dit aan,” Ik schoot haar kleding, die op een hoopje lag, een vernietigende blik en duwde mijn kleding zowat in haar armen. “Voortaan trek jij die afschuwelijke kleding niet meer aan. Dit is stap één,” vertelde ik, nog ietwat met een eisende toon erin.

Tye Shade Steele.
De greep op mijn keel wordt versterkt en hij gromt kort. Hij antwoord dan ook niet op mijn woorden, al zijn het merendeels plagerijen. Er ligt een furieuze blik in zijn ogen, welke met elk woord dat ik zeg welk erger lijkt te woorden. Ik zou bijna geïntimideerd raken ware het niet dat hij nu mijn prooi is. Het is beter dat ik hem even in zijn sop laat gaarkoken, zeker nu hij mijn keel en zo de zuurstof afsnoert. Toch laat ik hem niet merken dat ik lucht nodig heb.
Een licht getril komt tegen mijn handen aan, terwijl hij een dierlijk gegrom laat horen. Ik doe even vermakelijk mijn ogen dicht als ik dit hoor en voel, alsof het een soort muziek is. “Dat nooit. Ik zou nooit wat voor zo’n kolerewijf kunnen voelen.” Siste hij mij kwaad toe. Zijn ogen spuwen vuur als hij mij aankijkt en ik beantwoord zijn blik kil. “De volgende keer dat ik haar zei, vermoord ik haar. Maar jij bent eerst aan de beurt.” Zegt hij doodserieus. Hij laat mijn keel met één hand los en heft die daarna om bliksemsnel uit te halen naar mijn kaak met zijn gebalde vuist. Ik gromde dit keer dierlijk, dat was al de tweede fucking keer vandaag, verdomme!
Dit keer laaide er dan ook een withete woede in mijn ogen op en mijn grip werd gelijk hierbij een stuk sterker op zijn keel, waarna ik hem ruw en hardhandig op het bed omdraaide, zodat ik nu boven hem hing. Mijn mond was een dunne streep geworden, terwijl ik zijn lichaam in controle hield met mijn benen en onderlichaam. Hierna liet ik mijn mond ruw naar zijn kaak, waar deze overheen bewoog tot aan zijn oor. “Jij bent de eerste aan de beurt voor iets anders.” Meldde ik hem toen in een hese, ruwe fluisterstem. Het was ook duidelijk te horen dat ik nijdig was nu. Nog steeds zaten mijn handen om zijn keel.

[ bericht aangepast op 15 okt 2012 - 16:41 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Ruya Aichi

Doordat ik mijn blik alsnog afgewend heb, hoor ik Ruby diep zuchten en slaat ze haar armen streng over elkaar heen. "Wat heb ik je gezegd?" gromt ze, lichtelijk geïrriteerd. "Kijk me aan." De licht vriendelijke toon in haar stem zorgt ervoor dat ik mijn blik iets omhoog richt, maar ik kijk haar alleen maar vluchtig aan. Mijn blik blijft ergens halverwege hangen, die ik op de muur naast haar richt. Er gaan rillingen over mij heen als haar blik peilend over mij heen glijd. Het duurt dan ook enkele minuten, terwijl ze een bedachtzame blik in haar kristalblauwe ogen heeft, waarna ze zich van mij afwend en in een tas, blijkbaar die van haar, tas begint te rommelen.
Nu pas durf ik weer adem te halen. “Hier, trek dit aan.” zegt ze en ze schiet mijn kleding, die op een hoopje ligt, een vernietigende blik toe en duwt haar kleding zowat in mijn armen. Ik kan het hoopje maar amper vastpakken. “Voortaan trek jij die afschuwelijke kleding niet meer aan. Dit is stap één.” vertelt ze, nog ietwat met een eisende toon erin. Ik kijk er even naar, werp een blik op mijn eigen kleding en besef hoe erg dit niet bij mij past. Er schiet een wanhopige blik over mijn gezicht heen en mijn handen trillen zo erg, dat het onmogelijk is om ook maar iets aan te trekken.
"Maar..." fluister ik, even wanhopig als mijn blik en met een trillende stem. Mijn onderlip begint nu ook lichtjes te trillen. "Dit trekt toch juist de aandacht? Ik wil geen aandacht... Ik hou van mijn kleren." murmel ik zacht, al durf ik er bijna geen commentaar op te geven. Ik begin het wittige shirt wat uit te vouwen, al valt het bijna uit mijn trillende handen. Het valt nog wel mee, maar het broekje is zo kort, dat zou ik nooit aan durven te trekken. Ik bijt op mijn smalle onderlip en kijk Ruby aan, met tranen in mijn ogen.

Luca Jones

Tye doet even vermakelijk zijn ogen dicht als ik grom, alsof het een soort muziek is. Hij beantwoord mijn blik alleen maar kil. Nu is hij degene die dierlijk gromt, als ik uit heb gehaalt. Mijn vingers deden al pijn, maar nu is het alleen nog maar erger geworden. Zijn hoofd is niet bepaald zacht of zoiets. Er laait een withede woede op in zijn ogen en zijn grip op mijn keel word gelijk een stuk sterker, waardoor ik even geen adem krijg. Hierna draait hij me ruw en hardhandig op het bed om, zodat hij nu boven mij hangt.
Zijn mond is een dunne streep geworden, terwijl hij mijn lichaam in controle hield met zijn benen en onderlichaam. Ik grom kwaad, helaas heeft hij ervan geleerd waar ik een fout maakte daarnet. Hierna laat hij zijn mond ruw naar mijn kaak, waar deze overheen beweegt tot aan mijn oor. “Jij bent de eerste aan de beurt voor iets anders.” meld hij me dan in een hese, ruwe fluisterstem. Het is ook duidelijk te horen dat hij nijdig is nu. Nog steeds zitten zijn handen om mijn keel.
Zijn woorden beangstigen mij lichtelijk, maar zoiets laat ik dan ook absoluut niet merken. Ik weet ook dat hij me nu heeft, door de manier waarop hij op mij zit en ik amper iets kan doen. Toch beweeg ik ruw onder zijn lichaam, om mezelf los te wurmen. "Hou jij je vieze homo fantasieën eens voor je." grom ik, mijn stem vol met walging. Mijn ogen spuwen vuur en nu zal ik werkelijk elke mogelijkheid zoeken om van hem af te komen. Moord of niet, dit sta ik niet zomaar toe. Ik ben geen vies, weerloos meisje zoals de rest. Mij kan hij niet krijgen.

Your make-up is terrible

Blythe Durance
'Ja mama Blythe,' grijnst Davy. Kleuter. 'Fijne dag verder,' zegt hij dan waarna hij wegloopt en aan een ander tafeltje gaat zitten. Kleine etter. Ik krijg hem nog wel een keer maar op het moment heb ik daar niet echt zin in. Omdat er voor de rest niet echt interessante mensen in de kantine zijn, of tekenen dat er nog een gevecht gaat komen loop ik verveeld richting de gang, om terug te gaan naar mijn cel.
Als ik een paar passen de gang in heb gezet zie ik dat Rhett net weer richting de kantine loopt en grijns ik even, ik heb opzich wel geluk gehad dat er zonet geen enkele cipier in de kantine was, iets wat eigenlijk niet heel slim is van ze. 'Rhett, Rhett, Rhett toch,' begin ik op een toon alsof hij iets fout heeft gedaan. 'Jullie moeten er echt beter op gaan letten dat hier geen kleine kleutertjes binnen komen die ontsnapt zijn uit het kinderdagverblijf,' vervolg ik, met kleutertjes doelend op Davy. 'Straks gebeuren er nog nare dingen met ze'.

Nicole Joy Eastwood
'Wat nu?!' herhaalt Drew schreeuwend waarna hij naar me toeloopt, met tegen de muur drukt en zijn hand om mijn keel klemt.
'Hoe weet ik dat je niet lieg, Eastwood. Jij bent vast wel zo'n bitch die me dat kan flikken,' gromt hij. Fuckfuckfuckfuck. Hopelijk krijgt hij me niet door. Ik begin moeite te krijgen met ademhalen en probeer zijn hand weg te krijgen wat niet echt lukt. Gelukkig haalt hij dan zelf zijn hand weg. 'Hou je dat kind of moet je naar het ziekenhuis voor zo'n abortus geval?' snauwt hij. 'Als je het weg wilt hebben, kunnen we dat net zo goed meteen doen'. Ik schud mijn hoofd en kijk hem ongelovig aan. Hoe durft die klootzak te doen alsof dit mijn schuld is. Oké, ik ben niet echt zwanger maar het maakt me alsnog woedend. Het lukt me niet het in te houden en voor ik weet heb hem al aanvlogen. We vallen samen op de grond en ik klem zijn polsen in zo'n sterk mogelijk greep. 'Hoe durf je toe doen alsof het míjn schuld is!?' sis ik. 'Dat ik zwanger ben heb je helemaal aan jezelf te danken, vies varken dat je bent'.

Cameron Blake Welling
'Liever niet nee,' had Alix met een lichte toon van walging gezegd, waarop ik mijn wenkbrauw had opgetrokken maar voor de rest er niet op had gereageerd.
'Eerlijke ruil,' mompel ze dan, waarbij ze me niet aankijkt. Oké dan. Ze loopt naar de andere deur toe en opent die ook. Weer laat ze me voor gaan.Is ze soms bang dat ik niet achter haar aanloop of zoiets? Alsof ik van plan zou zijn hier te blijven wachten. Dan vindt één van de andere cipiers me en dan zou ik er denk ik niet echt heelhuids vanaf komen denken. Oké. Dat misschien wel maar de kans is groot dat ik dan in de isoleercel zou komen omdat ik zonder “toestemming”, of eigenlijk zonder andere cipier, in hun gedeelte ben gekomen.
'Hoe moet ik het je laten merken als ik iets te weten ben gekomen?' vraag ik

[ bericht aangepast op 15 okt 2012 - 17:54 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Nathalie Leyla Alix

"Hoe moet ik het je laten merken als ik iets te weten ben gekomen?" vraagt hij. Ik tuit mijn lippen even en berg de sleutels weg onder mijn vest. Ik kijk hem even inschattend aan voor ik ook daadwerkelijk antwoord. Daarna draai ik me om en begin ik terug te lopen. Tijdens het lopen beantwoord ik zijn vraag pas.
"Je komt gewoon naar één van ons toe." zeg ik op een toon alsof iedere idioot dat kan bedenken. "Ik zal de rest ook maar inlichten. Nu is het tijd om terug te gaan." zeg ik tegen hem. Zonder verder op hem te laten, sla ik af een andere richting op en loop ik richting de ruimte van de cipiers. Koffie, dat is wat ik nodig heb.
Wat ik daar aantref, had ik helemaal niet verwacht. Nicole die boven op Drew zit, en het ziet er niet zo... gezellig uit. Ik grijp Nicole bij haar kraag vast en sleur haar van Drew wat. "Wat denk jij wel niet dat je aan het doen bent?" snauw ik naar haar, waarna ik haar naar achter duw en vragend naar Drew kijk.

Your make-up is terrible

Ruby Maeve Valentina, Morbid
Haar blik richtte ze iets omhoog, maar ze keek me enkel vluchtig aan. Haar blik bleef ergens halverwege hangen, welke ze wel op de muur achter mij leek te richten. Ze pakt het hoopje kleding van me aan, keek er even naar, maar werpt vervolgens toch een blik op haar eigen kleding. Waarschijnlijk zou ze deze kleding niet aan willen, maar ze zou wel moeten als ze hier wil overleven. Als ze haar in die andere kleding zagen, viel ze nog harder op en dachten ze dat ze haar zomaar konden pakken. Zeker net zoals die Tye gedacht had en wat Luca van Nicole had gedacht. Hoewel het me mateloos irriteerde, besloot ik toch Ruya te helpen.
      Een wanhopige blik schiet er over haar gezicht heen en haar handen trillen zo erg, dat het bijna onmogelijk is om ook maar iets aan te trekken. Ze was inderdaad dus zo bang om die kleding aan te trekken? Deels goed, deels slecht. Het betekende dat ze, als ze de kleding aan zou trekken, eraan zou wennen en een stap naar voor zou doen, in plaats van naar achteren. ‘Maar…’ fluistert ze, even wanhopig als haar blik en met een trillende stem. Haar onderlip begint nu ook lichtjes te trillen. ‘Dit trekt toch juist de aandacht? Ik wil geen aandacht… Ik houd van mijn kleren.’ Murmelt ze zacht, al begint ze wel alvast het witte shirt uit te vouwen. Het broekje is kort en ik zuchtte diep vermoeid als ik haar blik zie. Ze bijt op haar smalle onderlip en kijkt mij aan, met tranen in haar ogen. Het werkt echter niets bij mij, of nou ja, bijna niets. Ze zou het nog steeds aan moeten trekken van me.
      ‘Trek het aan Ruya, geloof me nou maar. Ik weet dat je me pas net amper kent, maar doe nu gewoon wat ik zeg, tenzij je nog een keer gepakt wilt worden, maar dit keer door die perverse klootzak Luca.’ Wanneer ik zijn naam liet vallen, kon ik het niet laten een hatelijke toon eraan te verwerven, wat totaal automatisch ging. Hoewel de eerste helft van mijn zin nog lichtelijk vriendelijk klonk, maar de hardvochtige blik verdween niet van mijn gezicht. Om haar toch een beetje te sussen en te kalmeren, sloeg ik voorzichtig mijn armen om haar heen en streelde haar rug zachtjes. ‘Die kleding van je werkt misschien om je in te verschuilen om school, maar hier niet. We zitten hier in de gevangenis en dat is wel wat anders dan dat puberklasje, hier letten ze op schuwe types die ze kunnen pakken. En Ruya, dat ben jij.’ Verklaarde ik en liet haar vervolgens los. ‘Dus geloof me als ik zeg dat dit beter is, trek aan.’ Eiste ik toen weer lichtelijk, al klonk het meer als een vriendelijk gebaar aan iemand die kleding nodig had.

Tye Shade Steele
Hij gromt kwaad, waarschijnlijk omdat ik zijn lichaam onder controle houd met mijn onderlichaam. Toch blijft hij ruw onder mijn lichaam bewegen, op een poging om zichzelf los te wurmen. ‘Houd jij je vieze homo fantasieën eens voor je.’ Gromt hij, zijn stem vol walging. Het deed me echter niets, ik had het wel vaker gehoord en het ging allemaal langs me heen. Zijn ogen spuwen vuur, terwijl ik weer naar hem terugkijk en met mijn andere hand zijn gezicht stevig vasthoudt.
‘Dat beslis ik zelf wel,’ siste ik, waarbij ik mijn gezicht steeds dichter bij die van hem deed. ‘Moet je voortaan eerst maar nadenken voordat je me uitdaagt,’ gromde ik nog, voordat ik mijn lippen ruw op die van hem drukte, maar vervolgens weer losliet en sluw grijnsde na dit geval. ‘Misschien zal ik jou nu eens uitdagen, wat zou je doen als ik Ruby eens te pakken nam?’ Dan maak ik haar van mij en is iedereen weer blij, nou ja, vast niet iedereen, maar ach, wat boeit mij het? Mijn handen omklemmen zijn keel nog steviger.

Quiet the mind, and the soul will speak.

(@Nikki; Ik denk niet dat jij het goed begrepen hebt. Drew is in zijn eigen kantoor met Nicole en de deur is op slot..$; )

Ruya Aichi

Ruby zucht vermoeid als ze mijn blik ziet. "Trek het aan Ruya, geloof me nou maar. Ik weet dat je me pas net amper kent, maar doe nu gewoon wat ik zeg, tenzij je nog een keer gepakt wilt worden, maar dit keer door die perverse klootzak Luca." Wanneer ze zijn naam laat vallen, hoor ik er een hatelijke toon door heen verworven zitten. Het zorgt er wel voor dat ik alleen maar banger word voor Luca. Hoewel de eerste helft van haar zin nog lichtelijk vriendelijk klonk, maar de hardvochtige blik verdween niet van haar gezicht. Ik schrik eerst als ze haar armen voorzichtig om mij heen slaat en dan mijn rug zacht begint te strelen. Ik probeer mijn gesnik in te houden, wat lichtelijk werkt.
"Die kleding van je werkt misschien om je in te verschuilen om school, maar hier niet. We zitten hier in de gevangenis en dat is wel wat anders dan dat puberklasje, hier letten ze op schuwe types die ze kunnen pakken. En Ruya, dat ben jij." verklaart ze en laat me vervolgens los. Ik verstijf door die woorden, ik heb me nooit een slachtoffer ergens van gevoeld, maar nu wel, voor het eerst. "Dus geloof me als ik zeg dat dit beter is, trek aan." eist ze dan weer lichtelijk, al klinkt het meer als een vriendelijk gebaar aan iemand die kleding nodig had. Ik knik lichtjes, aangezien ik haar begin te geloven. "Dan moet het maar..." murmel ik zacht. Met nog altijd trillende handen, trek ik het shirt over mijn hoofd heen. Het ruikt naar Ruby, niet naar mij en naar wasmiddel.
Voorzichtig trek ik het kortige broekje ook aan, hoewel ik geen idee heb hoe alles eruit moet komen te zien. Het is iets te groot en ik kloot wat met hoe het moet komen te zitten. Ik heb dan ook geen mooi gevormde bovenbenen en billen, zoals Ruby duidelijk wel heeft. Mijn benen zijn nek stokjes en volgens mij heb ik ook geen billen. Nog een reden om niet mee te doen met de mode, het staat mij toch niet. Ik werp een wat hulpeloze blik op Ruby, hopend dat zij het in ziet en mij gaat helpen.

Luca Jones

Hij kijkt weer naar mij terug en met zijn andere hand hou hij mijn gezicht stevig vast, waardoor ik hem nu niet eens meer kan draaien. "Dat beslis ik zelf wel." sist hij, waarbij hij zijn gezicht steeds dichter bij die van mij doet. "Moet je voortaan eerst maar nadenken voordat je me uitdaagt." gromt hij nog terwijl mijn gezicht van woede is vertrokken, voordat hij zijnlippen ruw op die van mij drukt, maar vervolgens weer loslaat en sluw grijnst na dit geval. "Misschien zal ik jou nu eens uitdagen, wat zou je doen als ik Ruby eens te pakken nam?" Zijn handen omklemmen mijn keel nog steviger, waardoor ik bijna geen adem meer krijg en ik amper antwoord kan geven.
"Ga je gang." zeg ik, mijn stem heeft een piepende ondertoon gekregen door het zuurstof tekort, alsof ik een kettingroker op leeftijd ben. "Vermoord die slet dan ook gelijk en laat mij nu godverdomme los." Het kost me enorm veel moeite om te praten zo en ik voel ook dat ik door het zuurstof tekort minder krachtig word. Mijn ledematen doen niet meer wat ik wil, in ieder geval niet zoals ze het altijd zouden doen. Mijn geworstel onder hem word minder en minder.

Your make-up is terrible