[RPG] Camp the Fallen Gods - 1 - Speeltopics

Camp the Fallen Gods is een strafkamp voor halfgoden die zich, volgens hun ouders, niet kunnen gedragen. Ze worden hier naar toegestuurd om heropgevoed te worden, alleen hebben ze daar natuurlijk geen zin in. De kampleiders zullen zo goed mogelijk hun best moeten doen op de “losgeslagen” halfgoden in de hand te houden, anders komen ze zelf ook in de problemen.

Meisjes (Max. 5)
-Acacia Chará Nýchta Sirena. – Nyx - Aeras
-Aurora Maude Hayes – Zeus - Winchesterr
-Dahlia Blythe Canning – Aphrodite - Winchesterr
-Helena Dianthe Phoenix - Hephaestus - Annabeth

Jongens (Max. 5)
-Alec Dymas Niran Lyrikos – Poseidon - Aeras
-Andrew Desmond Cole - Hades - Ebola
-Ambrosios Aetos Sotir - Hebe - 5Helley
-Aristos Julius Periculum - Niké - Annabeth

Leiders (Max. 2)
-Jason Fenix Levins - Athena - Corallo

Algemene regels
-minimaal 6 regels, meer is natuurlijk altijd goed. Drie keer minder en je ligt eruit. Mobieltjes zijn geen excuus om minder te schrijven. Het is dus handig als je al een beetje ervaring hebt.
-16+ is toegestaan
-Hou het realistisch, ze worden dus niet gelijk de eerste dag al verliefd op elkaar.
-Geen mensen die al na één dag of een paar topics stoppen.
-Reserveringen blijven 24 uur staan
-Geen perfecte personages, en liefst ook een beetje originele personages, dus niet die je al bij vijf andere RPG's gebruikt. Überzielige personages zijn ook niet erg geliefd.
-Niet de personages van andere mensen besturen.
-Topics worden geopend door Reyna of Carmenta
-Maximaal 2 personages
-Ga niet met z'n tweeën meerdere pagina's vol spammen, dan kan niemand het nog volgen. Ook zijn we niet van plan elke dag een nieuw topic te openen, dus rustig aan doen.
-Als je tegenspeler/ster even offline is wees dan zo sociaal om even te wachten en je personage niet gelijk weg laten lopen naar iemand anders.
– De Halfgoden hebben natuurlijk dezelfde de gave als zijn/haar ouder maar dan minder sterk, hou daar rekening mee.

Het begin: Iedereen gaat weer terug naar het kamp, de nieuwelingen zijn er natuurlijk voor het eerst.

Rollentopic
Story


©Winchesterr en Aeras

[ bericht aangepast op 26 okt 2012 - 17:01 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Mijn topics.

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Dahlia Blythe Canning
Met een zucht aai ik over Toto's zachte vachtje terwijl ik uit het raam naar buiten kijk. Niet te geloven dat mijn moeder mij naar dat strafkamp stuurt. Door één klein dom foutje. Als ik de tijd kon terug draaien had ik nooit dat pakketje van Taylor aangenomen. Ik wist nota bene zelf niet eens dat er drugs in zaten! Maar goed, ze zullen er snel genoeg achter komen dat ik daar niet thuis hoor zodat ik weer terug kan. Die gekke gesprekken over onzin dingen met Zoë mis ik nu al. Alsof je het over de duivel hebt bliept net op dat moment mijn mobiel, de nieuwste Blackberry natuurlijk. 'Daals! Waarom moet je nou naar the middle of nowhere en laat je mij hier achter met die achterlijke bavianen uit onze klas? Als daar knappe mannelijke halfgoden geef je hun natuurlijk toch wel mijn nummer hé. Kus Z.'. Ik grinnik even en antwoord dan. 'Tuurlijk doe ik dat Zo, ik vrees alleen dat er vast niks te snoepen tussen zit. Helaas voor jou, en als er maar één is houd ik die voor mezelf ghehe x D'. Ik laat mijn mobiel weer in mijn tas vallen en haal het briefje met de regels er weer uit. Sowieso twee daar van zal ik breken. De regel dat huisdieren verboden zijn en de regel dat mobieltjes en et cetera verboden zijn. Mooi niet dat ik Toto thuis laat. Papa vergeet zeker weten hem eten te geven en ik wil niet dat hij weer halfverhongerd. Ook zal ik mijn mobiel gewoon bij me houden. No way dat ik zolang zonder contact met Zoë kan. Daarom heb ik voor de zekerheid mijn oude mobiel meegenomen. Als we onze mobieltjes moeten inleveren, lever ik die gewoon in.
Een klein kwartier later meldt Joe, de chauffeur, dat we er zijn. De chauffeur werkt voor mijn vader, omdat hij niet wilde dat ik in een taxi hier naar toe zou gaan. Om een één of andere reden vertrouwt hij taxichauffeurs niet. Ik knik en stop dan Toto voorzichtig in mijn handtas. Iets wat ik liever niet doe maar ik zal wel moeten als ik hem mee wil krijgen. Helaas is mijn paard niet makkelijk mee te smokkelen maar hier hebben ze vast ook wel paarden. Nadat ik Toto duidelijk hebt gemaakt dat hij niet moet gaan blaffen doe ik de deur van de auto open en stap ik uit. Mijn gezicht betrekt gelijk een beetje. Alleen maar groen. Niet dat ik niet van de natuur houd maar dit is echt in de middle of nowhere. Terwijl Joe mijn koffers uit de achterbak haalt strijk ik mijn kleren recht. Het is hier, net als in mijn woonplaats, gelukkig warm zodat ik het niet koud krijg in mijn rokje. 'Ik zie je ooit nog wel eens weer miss Canning,' zegt Joe als hij de laatste van de drie koffers heeft neergezet. Hij glimlacht nog even, gaat weer in de auto zitten en rijdt weg. Er klinkt zacht gekef uit mijn tas. 'Shh, Toto,' zeg ik op een zachte toon terwijl ik de rits nog iets verder open doe, maar niet ver genoeg dat hij zijn kopje er door kan steken. Als ik zeker weten dat Toto stil is doe ik een poging mijn koffers mee te krijgen, want niet gemakkelijk gaat op mijn hoge hakken. Ze gaan hooguit een paar centimeter, of beter gezegd millimeter vooruit. Één koffer proberen lukt ook niet, dan verschuift die alsnog maar een paar centimeter. Een geïrriteerde zucht rolt over mijn lippen waarna ik op één van de koffers ga zitten. Ik wacht wel tot iemand me helpt.

[ bericht aangepast op 28 sep 2012 - 20:04 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[Mijn topics.]

---

help

-> Mijn Topic's.

Helena Dianthe Phoenix || Negentien || Hephaistos
Geïrriteerd zat Helena achteraan in de kleine auto van haar moeder. Ze waren nu al zeker een halfuur onderweg en hadden nog geen woord met elkaar gewisseld.
Geen mobieltjes, geen huisdieren, geen contact met de buitenwereld. Zo luidden de regels van het strafkamp waar ze heen ging. Die had ze feestelijk de wind in geslagen.
Haar koptelefoon, Samsung en haar iPod had ze ergens diep in haar rugzak gepropt. Ze zou... Hoe lang was het? Geen idee hoe lang zonder muziek moeten? No freaking way. Ze zou gek worden op dat kamp. Sowieso. Zelfs met muziek en contact aan de buitenwereld.
Eigenlijk was Helena diep teleurgesteld in haar moeder, die haar nu om de vijf minuten aankeek alsof ze één of ander monster was dat haar in brand kon steken. Een deel daarvan was waar, maar ze haatte haar moeder gewoon voor het feit dat ze haar beschuldigde van iets dat per ongeluk gebeurd was.
Lena kijkt even naar haar kleren. Haar moeder had haast een beroerte gekregen toen ze die hakken zag. Ze zei dat het totaal onverantwoord was om op die dingen rond te lopen. Zelf was ze zo'n mens dat altijd op platte schoenen liep, maar Lena hield ervan om hakken aan te doen, ook al braken ze veel te snel af omdat ze te snel versleten.
De auto stopt en zonder nog een woord te zeggen stapt Lena de auto uit. Met een gigantische knal smijt ze de deur dicht en haalt haar koffers uit de laadbak van de auto. Nijdig loopt ze richting de ingang, zonder ook maar een keer achterom te kijken.
Met een trekkersrugzak op haar rug, een koffer in haar hand en een kleine rugzak die daar op was gestapeld kijkt ze een beetje milder naar een meisje dat op haar koffer neerzit.
"Hallo," zegt ze voorzichtig, terwijl ze dichterbij komt. "Lukt het een beetje?" Ze leunt op haar ene been en valt dan bijna achterover door het gewicht van de trekrugzak. Ze weet haar evenwicht te bewaren en kijkt het meisje aan.

[ bericht aangepast op 28 sep 2012 - 20:20 ]

---

help

Acacia Chará Nýchta Sirena.

Ik keek strak voor me uit. Ik zat nu in één van mijn moeders strijdwagens die me nu alwéér naar het verdomde strafkamp bracht. Soms had ik het idee dat ze me niet mocht, mijn vader deed ook niet veel en stemde maar met alles in. Hem boeide het volgens mij ook niet veel. Terwijl ik naar de grond onder ons keek vlogen we over de bossen. Niet dat iemand ons zag, mijn moeder, Nyx, had dus haar paarden en schaduwen de opdracht gegeven om me naar het kamp te brengen zodat ik er niet onderuit zou kruipen. Het was één van haar wagens waarmee ze ’s nachts de nacht mee verspreidde.
Ik was al dagen lang, sinds dat mijn moeder erachter kwam wat er was gebeurd onder oog van haar schaduwen. Alles wat ik deed, zei of zou gaan doen werd aan haar en mijn vader verteld.
Het was totale zelfbescherming, maar uiteindelijk ben ik toch veroordeeld om weer naar het kamp te gaan. Ik had net mijn drie jaar strafkamp uitgezeten. Ik zou na de vakantie weer gewoon naar een normale school kunnen gaan en me onder ‘normale’ mensen begeven, maar nee. Er moest weer eens iets gebeuren waardoor ik terug moest. De Goden hadden echt een pik op me want ik uit alle mensen moest weer terug.
Ik ging met mijn hand door mijn haar en mijn armband om mijn pols blinkte in het zonlicht. Ik keek erna en zuchtte. Die had Hephaistos, de smit van de Goden uit opdracht van mijn moeder gemaakt voor mijn verjaardag. Mijn vijftiende verjaardag, het was uit puur zilver en maansteen gemaakt. Speciaal voor mij, halfgodin van de nacht.
Ik zuchtte en ging achterover leunen terwijl we nog steeds aan het reizen waren. Het was allemaal zo’n simpele fout. Ik had gewoon níet met hem moeten afspreken, ik had gewoon geen afspraak in het bos moeten maken. Uit angst voor wat hij deed had ik mijn schaduwen op hem afgestuurd en hadden zij hem onder mijn toestemming gewoon vermoord. Gewoon een reflex. Ik zuchtte en ik voelde dat we gingen dalen. Daar waren we weer, weer terug in de hel. Mijn koffers zaten ook gewoon in de kar en de paarden reden de barrière in. Ik zuchtte en de paarden stopte op het grasveld voor het huis. Ik keek om me heen en er waren al twee andere meisjes, ik kende hen nog niet. Volgens mij waren ze nieuw. De enige die ik kende waren, Alec, Ambrosios, Aurora en Aristos. Als ik geluk had was Aurora er dit keer weer. Ik mocht haar wel, ze had pit, was geen scheiterd en ik kon wel met haar overweg gaan. De andere mocht ik ook, daar niet van maar ja. Je weet maar nooit wie er bij komen. Ieder jaar kwamen er weer andere bij.
Voor mijn geluk wist ik dat contact met de buitenwereld ten strengste was verboden en had ik geen problemen om mijn telefoon etc. weg te stoppen.
Ik stapte de kar uit terwijl ook ik mijn koffers eruit pakte. De schaduwen gaven mij een brief, het was een brief van mijn moeder en ik zou die later nog wel lezen. Ik knikte en de paarden stijgde weer op waarna ze terug naar mijn moeder in Olympus gingen.

[ bericht aangepast op 28 sep 2012 - 20:28 ]

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

[Stukje bij. :] Achja. Ga direct met Juul ook eentje schrijven.]

Aristos Julius Periculum || Negentien || Nikè
Jules zit achteraan in de auto met zijn mes te spelen. Hij zou er toch niet onderuit komen. Weer terug naar dat idiote kamp, maar de zomer had hem goed gedaan. Dat kon hij niet ontkennen. Hij steekt snel zijn mes weg wanneer Julie, zijn chauffeur, naar hem kijkt door de achteruitkijkspiegel.
"Hoe lang nog?" mompelt hij verveeld.
"Nog een kwartiertje, Jules," mompelt Julie. Julie was zijn stiefmoeder, het enige familielid dat hij graag mocht. Ze probeerde hem altijd te steunen en hij was blij dat er toch nog iemand was die echt kon zien wat er eigenlijk met hem aan de hand was.
"Zie je het een beetje zitten?" vraagt ze bemoedigend, om een gesprek op gang te krijgen. Jules haalt zijn schouders op. Veel beter dan vorig jaar zou het niet zijn. Aramis was aan het einde van het jaar ontdekt, en dus teruggestuurd en zijn zwaard had hij allang niet meer. Die andere dingen waren nooit genoeg uitgebalanceerd in zijn hand.
Jules laat het mes terug in de schede aan de binnenkant van zijn jas glijden en wacht, onderuitgezakt op de achterbank totdat ze er zijn. De meeste spullen lagen er nog steeds. Hij had niet de moeite genomen om ze terug mee te nemen naar huis. Het was niet alsof hij een meisje was dat om het uur van kledij moest veranderen. Wanneer de auto voor de veel te bekende ingang stopt, neemt Jules zijn rugzak en geeft nog een lange, hartverwarmende knuffel aan Julie, kijkt dan even om zich heen of niemand het gezien heeft en loopt naar de ingang van het kamp.

[Belgium's Got Talent gaat beginnen. Ik ga tussen de reclames wel posten.]

---

help

Alec Dymas Niran Lyrikos.

Mijn blik gleed over de weg heen. Weer een jaar naar dat kamp, weer een jaar boeten voor wat ik heb gedaan en weer een jaar in teleurstelling van mijn vader leven.
Ieder jaar weer werd ik geconfronteerd met het feit dat mijn relatie met Dahlia een schande was. Dahlia was een jageres, we hadden een zogezegde verboden relatie en hadden het risico op ons genomen. Alles ging perfect, niemand wist het en niemand had het door, tot die dag dat ze me wegduwde en haar eigen lot onderging. De dood.
Ik vond het nog steeds verschrikkelijk en had een schuldgevoel overgehouden aan het ongeluk. Ik had Dahlia kunnen redden, ik had haar móeten redden. ‘Hoelang nog.’ Mompelde ik geïrriteerd tegen mijn moeder. ‘Tien minuten schat.’ Zei ze terwijl we doorreden. Mijn moeder was het totaal niet eens met mijn vader, maar mijn moeder van Griekse afkomst had altijd geleerd de Goden te respecteren . Mijn moeder was honderd procent stervelijk en had geen enkel druppeltje goddelijkheid in zich of wat dan ook. Terwijl mijn blik weer naar buiten gleed en de muziek zachtjes op de achtergrond afspeelde dacht ik weer aan vorig jaar. Het was een hel, het rooster was verschrikkelijk, net als al die andere jaren daarvoor. Toen hadden we nog een vaste corvee lijst, tenminste je zat vast aan je corvee ‘collega’ en bovendien zeurde iedereen omdat ik de grootste kamer had en heb van de jongens, het spijt me maar ik zit hier nog tot mijn twintigste of zo.
‘Lieverd, dit jaar gaat zo voorbij. Ik heb van je vader gehoord dat Julius, Acacia, Aurora en Ambrosios er weer zijn. Is dat niet leuk?’ Ik fronste toen ik Acacia’s naam hoorde. ‘Acacia was verlost van het kamp. Ze was vrij.’ Mijn moeder schudde haar hoofd. ‘Ze zal het wel uitleggen.’ Ik knikte, maar was daar niet zo zeker op. Acacia zou het wel zeggen, maar dan heel vlak en straight to the point zonder enig detail. Mijn moeder stopte, ‘We zijn er Alec.’ Ik gromde en knikte. ‘Laten we dan maar opschieten.’ Zei ik terwijl ook mijn moeder knikte. Mijn oceaanblauwe ogen keek haar weer teleurstellende blik aan, de teleurstelling lach vooral bij het feit dat ik hier wéér moest zitten en dat ik niet al vrij mocht komen. ‘Ik ga je missen Alec.’ Zei ze en we namen afscheid. Ik nam mijn koffer en liep toen richting het huis. Ik had maar één koffer, omdat de andere koffers al in mijn kamer lagen. Mijn kelding alles was al uitgepakt en had ik daar al liggen, van de vorige jaren. Ik zuchtte en liep gewoon nonchalant het pad op terwijl mijn blik over de mensen scheen. Julius en Acacia waren er al. Ook waren er twee nieuwe meisjes en ik liep zonder naar hun te kijken of te vragen het huis binnen om mijn spullen weer te droppen. Ook dat deed ik en liep toen weer naar binnen waar ik met Acacia begon te praten. Ze legde me zoals ik al had voorspeld alles straight to the point uit. Moord, ik zou nog eens lang met haar blijven.
Als ik een blik werp op een stel meisje die lopen te stuntelen met koffers grijp ik in. 'Zo dan. ' zeg ik en pak de koffers van hen over en draag ze gemakkelijk naar de deur. 'Meer hulp nodig, zeg het maar.'

[ bericht aangepast op 28 sep 2012 - 20:53 ]

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Dahlia Blythe Canning

Ik kijk op als ik het geluid van een auto hoor. Een blondharig meisje stapt uit en smijt de deur met een klap achter zich dicht. Vervolgens haalt ze haar spullen uit de achterbak waarna ze richting de ingang beent zonder nog achterom te kijken. Ruzie met haar menselijke ouder waarschijnlijk. Ik zucht even en haal mijn mobiel uit mijn tas maar Zoë heeft nog steeds niet gereageerd.
'Hallo,' zegt iemand voorzichtig. Het is het meisje dat net uit de auto kwam gestapt. 'Lukt het een beetje?' Ze wankelt even maar weet haar evenwicht te bewaren. Mijn blik glijdt naar haar hoge hakken. Ik weet niet of het door haar lading aan spullen komt dat ze haar evenwicht bijna verloor maar als het daar niet door komt kan ze beter geen hakken meer dragen. Ik haal mijn schouders op en voordat ik antwoord kan geven komt een jongen onze kant op gelopen. Volgens mij zag ik hem net ook al lopen. 'Zo dan,' zegt hij waarna hij de koffers pakt, inclusief die waar ik op zit waardoor ik op de grond beland. Wat geïrriteerd kijk ik hem na terwijl hij de koffers naar de deur draagt. 'Meer hulp nodig, zeg het maar'. Mijn blik valt op zijn oceaanblauwe ogen en er loopt er een rilling over mijn rug. Zijn vader is waarschijnlijk Poseidon. Water. Bah. Als hij het maar niet waagt mij in het water te gooien of iets.
'Zou je ze misschien ook naar mijn kamer kunnen brengen?' vraag ik wat aarzelend.

[Iemand Aurora?]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Helena Dianthe Phoenix || Negentien || Hephaistos
De blik van het meisje gleed naar Helena's schoenen. Ze stond er perfect mee op de grond, niet dat het daaraan lag of zo. Ze haalde haar schouders op, maar voordat ze iets wilde zeggen, kwam er een jongen aangelopen.
"Zo dan," zei hij terwijl hij de koffers van het meisje vastpakte. Hij wilde die van Helena ook nemen, maar ze trok haar arm weg en liep zelf naar het huis. Ze had geen hulp nodig om haar koffers te dragen.
"Meer hulp nodig, zeg het maar," hoorde Lena de jongen tegen het meisje zeggen. Ze rolde even met haar ogen en keek een beetje hulpeloos om zich heen om een logica in het huis te ontwaren. Ze gokte een beetje op waar wat was en ging een kamer binnen. Verkeerde kamer.
Waar zouden de slaapkamers zich bevinden? Boven, waarschijnlijk.
Helena liep een beetje wankelend van het gewicht de trap op en gooide een deur open. Aan de rommel te zien, verkeerd dus. Ze haalde voor zichzelf haar schouders op en laat de deur openstaan terwijl ze een beetje verder loopt. Die kamer kon sowieso toch wat verluchting gebruiken. Ze haalde zuchtend een hand door haar krullende blonde haar en haalde haar fles water uit haar rugzak, waar ze een slokje van nam.

---

help

Mijn topic's.

---

The truth may be orange!

(Ik schrijf zo een post en btw ook someone for Acacia? )

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

[Ik heb een Juul die niets aan het doen is. ^^]

---

help

(Is goedd )

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Alec Dymas Niran Lyrikos.

Het meisje valt op de grond waardoor ik even moet grinniken. Ik help haar even overeind. 'Sorry.' verontschuldig ik me dan. Mijn blik gaat naar het meisje die meteen weer met een pas doorloopt en ik zucht. Nieuwkomers zijn verschrikkelijk irritant soms. 'Zou je ze misschien ook naar mijn kamer kunnen brengen?' vraagt het meisje voor me dan en ik knik. 'Als je weet welke kamer je hebt, waarom niet.' zeg ik dan simpel en ik zucht waarna ik haar even goed in me opneem, iedere halfgod(in) had wel een eigenschap van zijn/haar ouder.
Het meisje was ongelooflijk knap, niet dat ik nu meteen helemaal om haar heen zou gaan hangen. In tegen deel. Ze was vast de dochter van Aphrodite.
Ik glimlachte even en keek toen naar de koffers. 'Ik leid je wel even rond.' zei ik toen vriendelijk. Nieuw zijn was niet zo leuk, hetwas net als op een nieuwe school terecht komen al zal dit in verre weg geen school zijn.

---

The duty of youth, is to challenge corruption.