[RPG] Dimension Travel O3 - Speeltopics

Eindelijk zijn er wetenschappers met het idee gekomen om een tijdmachine te gaan maken. Ze hebben deze klaar, maar hebben nog proefpersonen nodig..
Zodra ze deze gevonden hadden komen ze erachter dat deze machine niet in de tijd reist, maar in verschillende dimensies..
Met een (mislukte) tijdmachine zijn er 15 jongeren belandt in een echte horror wereld. Ze zitten vast en kunnen hier never meer uitkomen.. Tenminste, als het de wetenschappers niet meer lukt om ze er weer uit te halen. Dan moeten de jongeren hun draai in deze wereld vinden.
Gelukkig hebben de wetenschappers een speciale horloge bij ze om gedaan waarmee ze contact kunnen houden. Als je deze kwijt raakt dan heb je een groot probleem..

Wezens:
• Assassin - James.
• Carmenta- Athan Romanescu

Meisjes:
• Reyna - Willow Nastya Reyes.
• Carmenta - Amberlynn Lee Jefferson.
• Assassin - Sage Evangeline Clark

Jongens:
• Porcelaneous - Jack Rush.
• Cyberlord - Damien Hunter.

Wetenschappers:
• Izusu - Xavier Hush Gray.

Regels RPG:
• Ooc binnen de haakjes: (), [], {}.
• 16 + teksten mag.
• Geen perfecte rollen. Iedereen heeft wel wat minpuntjes.
• Max. 2 Personage's p.p.
• Schrijf meer dan 1 á 2 zinnetjes. Anders valt de Rpg dood en het is echt niet zo moeilijk.
• Geen ruzie maken. Hou het gezellig! De personage's zelf mogen wel ruzie maken.
• Geen andere dingen verzinnen van de verhaallijn of ervan afwijken. Hou je er gewoon aan.
• Maak geen grote beslissingen in je eentje en je bestuurt de personage van de ander niet! Alleen die van jezelf.
• Have fun! (:

[ bericht aangepast op 12 sep 2012 - 20:32 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Willow Nastya Reyes
'Ik geef alle eer aan jou, dat beloof ik,' lacht James. 'Hij hoeft het toch niet te weten?' Ik kijk hem vragend aan. 'Waarom zou je dat doen?' vraag ik.
'Kom,' zegt hij. Ik knik en loop achter hem aan. 'Misschien is dit ook wel niet mijn ware uiterlijk, slechts een vermomming. Ik heb het woord monster trouwens nooit genoemd, zo zie ik mijzelf ook helemaal niet. Ik doe gewoon wat mijn instinct vertelt dat ik moet doen. Ik moet ook overleven'. Hij haalt lichtjes zijn schouders op. 'Daar heb je een punt, misschien ben je wel helemaal geen monster maar ook gewoon een mens. Alleen dan met een ander instinct'. Dat zou betekenen dat hij een kannibaal is. Ik trek een vies gezicht bij die gedachte en schud mijn hoofd. Bij kannibalen denk ik eerder aan een holbewoner en James ziet er niet uit als een holbewoner. 'Je hebt gelijk,' zeg ik. 'Je bent geen monster'.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

James - wezen

"Waarom zou je dat doen?" vraagt ze. Ze loopt achter mijn aan de westelijke richting op, die ik heb aangegeven. De begroeing word al iets minder dichter deze kant op.
"Om jou te sparen." merk ik simpel genoeg op.
"Daar heb je een punt, misschien ben je wel helemaal geen monster maar ook een mens. Alleen dan met een ander instict." Ze trekt een vies hoofd en schud ermee, wat mij nieuwsgierig laat lachen. "Je hebt gelijk. Je bent geen monster." zegt ze.
"Bedankt voor het compliment maar ik denk niet dat ik wil weten waar je aan dacht toen je dat vieze gezicht trok." grinnik ik en ik buk onder een laaghangende tak door terwijl ik de vruchten in mijn armen houd. "Ik ben in ieder geval geen mens hoor, absoluut niet. Maar ook geen monster. Er bestaat gewoon geen benaming voor." Op dit langzame tempo zal het nog wel even duren tot we er eindelijk zijn.

---

Your make-up is terrible

Willow Nastya Reyes
'Om jou te sparen,' antwoordt James op mijn vraag. 'Als je me wil sparen van Xavier, ik kan hem zelf ook wel aan. Daar heb ik jouw hulp niet bij nodig,' het komt er nogal bot uit wat niet de bedoeling was. 'Maar het is...lief van je,' voeg ik er op een zachtere toon aan toe.
'Bedankt voor het compliment maar ik denk niet dat ik wil weten waar je aan dacht toen je dat vieze gezicht trok,' grinnikt James. Bij een laaghangende tak moet hij even bukken terwijl ik nauwelijks hoef te bukken. Dat is weer een voordeel van klein zijn. 'Ik ben in ieder geval geen mens hoor, absoluut niet. Maar ook geen monster. Er bestaat gewoon geen benaming voor'. Ik knik instemmend. 'Ik denk dat je gelijk hebt, alweer,' zeg ik. 'En maar goed dat je geen mens bent, dan zou je namelijk een kannibaal zijn'.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

James - wezen

"Als je me wil sparen van Xavier, ik kan hem zelf ook wel aan. Daar heb ik jouw hulp niet bij nodig." Het komt er nogal bot uit. "Maar het is... lief van je." voegt ze er op een zachtere toon aan toe. Ja, daar is het temperamentvolle meisje weer. Ik besluit om er verder niets meer op te zeggen, met haar ga ik geen ruzie maken. Willow knikt wel instemmend op mijn volgende woorden.
"Ik denk dat je gelijk hebt, alweer." zegt ze. "En maar goed dat je geen mens bent, dan zou je namelijk een kannibaal zijn." Ik moet er zacht om lachen.
"Ik heb altjd gelijk." merk ik grijnzend op. "Wie zegt dat ik mijn soortgenoten niet opeet? Dan ben ik alsnog een kannibaal. Vandaar dat er zo weinig over zijn." lach ik. Niet dat ik het echt doe, dat is behoorlijk moeilijk. Een gevecht loopt vaak voor beiden op de dood uit. Maar het is leuk om Willow erover na te laten denken. Als we vlak bij de rand van de open plek komen blijf ik twijfelen staan.

---

Your make-up is terrible

Willow Nastya Reyes
James lacht zacht. 'Ik heb altjd gelijk,' zegt hij met een grijns. 'Wie zegt dat ik mijn soortgenoten niet opeet? Dan ben ik alsnog een kannibaal. Vandaar dat er zo weinig over zijn,' lacht hij. Ik trek een bedenkelijk gezicht en schud mijn hoofd. 'Ik weet wel zeker dat je dat niet doet. Daar ben je het type niet voor'. Ik glimlach lichtjes naar hem en kijk dan weer voor me.
Ongeveer vijf minuten later begin ik het bos te herkennen, we zijn nu vlak bij de open plek. Ik werp een blik op James en zie dat hij twijfelend blijft staan. Zelf loop ik verder. Blijkbaar is Xavier wakker want ik zie hem niet meer liggen, de enige die er nog ligt is Damien. Mijn blik glijdt de open plek over en blijft hangen bij de tijdmachine waar Xavier staat. Hij staat met zijn rug naar me toe dus hij kan me niet zien. Ik leg de vruchten op de grond, loop terug naar James en neem de vruchten van hem over die ik vervolgens bij de andere vruchten neer leg. Daarna loop ik weer naar James. 'Bedankt voor het dragen van de vruchten,' glimlach ik.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

James - wezen

"Ik weet wel zeker dat je dat niet doet. Daar ben je het type niet voor." Ze glimlacht naar mij en kijkt dan weer voor zich, na haar bedenkelijke gezicht getrokken te hebben. Ik glimlach ook eventjes.
"Dat weet je maar nooit, meis." antwoord ik alleen maar. Als ik blijf staan, loopt zij door en legt de vruchten op de grond in het kamp van hun. Mijn ogen glijden tussen de bomen door. Er ligt iemand op de grond, een jongen. Ik heb hem eerder gezien, met Aimee. Er zit een meisje te roken en Xavier staat met zijn rug naar ons toe bij de machine waar ze waarschijnlijk mee gekomen zijn. Even later keert Willow terug, neemt de vruchten van mij over en legt die er bij. Daarna komt ze nogmaals terug, terwijl dat niet hoeft.
"Bedankt voor het dragen van de vruchten." glimlacht ze. Ik knik eventjes.
"Geen probleem, ik doe het graag. Zeker voor zo'n leuk meisje als jij." Ik grijns even bij het woord leuk, doelend op haar aparte gedrag. Ik steek mijn handen weer in mijn broekzakken en twijfel of ik zo Xavier nog moet irriteren of op zoek moet gaan naar een tijdelijke bron van eten terwijl ik speel met deze. Ik kan het me niet veroorloven om nu al de fout in te gaan, dan mis ik de meeste lol.
"Nou, ga lekker pronken met je vruchten." grijns ik tegen haar.

---

Your make-up is terrible

Willow Nastya Reyes
'Geen probleem, ik doe het graag. Zeker voor zo'n leuk meisje als jij'. Bij het woord leuk grijns hij even. 'Nou, ga lekker pronken met je vruchten,' zegt hij met een grijns. Ik grijns even, zet een stap zijn kant op en ga op mijn tenen staan zodat ik een zachte en lichte kus op zijn kaak kan drukken. 'Dat zal ik doen,' grinnik ik als ik weer normaal sta. Ik blijf James nog even aan kijken en draai me dan om, om weer naar de open plek te lopen. 'Ik heb eten gevonden,' meld ik Xavier. 'Het zijn een soort vruchten en ze zijn niet giftig, alleen een beetje te zoet,' voeg ik er aan toe. Ik werp even een blik op de vruchten. Daar moeten we het zeker een paar dagen mee uit kunnen houden, als we niet te veel in één keer eten tenminste.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

James - wezen

Willow grijnst ook even, doet een stap mijn richting op en gaat op haar tenen staat om mij een zacht en licht kusje op mijn kaak te drukken. Ik glimlach, die heb ik tenminste in mijn zak. Van Xavier weet ik het nog niet zeker, maar dat komt nog wel. Willow is nu interessanter.
"Dat zal ik doen." grinnikt ze als ze weer normaal staat. Ze blijft me nog even aankijken en ik schenk haar een scheve grijns die laat zien dat ik helemaal niet erg vond wat ze deed. Daarna draait ze zich om en gaat te terug naar de open plek. Vanaf deze afstand zie ik hoe ze rechtstreeks naar Xavier gaat en verslag uitbrengt over de vruchten. Ik bekijk de stapel even, zal hij ooit geloven dat ze dat in haar eentje meegezeult heeft? Zo slim zijn ze toch niet, bedenk ik me.
Ik spring een eind omhoog en land op een hoog gelegen tak. Door het gebladerde wacht ik het juiste moment af om opnieuw toe te slaan en mezelf in hun sociale kringen te mengen. Misschien is het dit keer wel één van die anderen, dat weet ik nog niet. Maar veel aandacht zal ik niet voor hen hebben, zoveel tegelijk kan ik nou ook weer niet. Net wat ik zei, ik heb niet zo'n grote maag.

---

Your make-up is terrible

Xavier Hush Gray, wetenschapper.
Opeens hoor ik gekraak, voetstappen die mijn kant oplopen en ik draai me dus ook op mijn hoede om, om vervolgens enkel Willow naar mij toe te zien lopen. Geen bedreiging, stelde ik voor en gelijk ontspande ik mijn spieren weer die ik onbewust had aangespannen. Waar was ze in hemelsnaam gebleven? Waar ze ook was, ze vond het vast en zeker leuk, want ze had een klein grijnsje op haar gezicht. Afwachtend trek ik mijn wenkbrauw op en sloeg mijn armen over elkaar.
      “Ik heb eten gevonden,” meld ze me dan, mijn onuitgesproken vraag. “Het zijn een soort vruchten en ze zijn niet giftig, alleen een beetje te zoet,” voegde ze eraan toe en verbaasd kantelde ik mijn hoofd, waarna ik ook een blik op de vruchten wierp – net zoals haar. Hierna keek ik weer naar haar, liep vervolgens naar de vruchten en pakte er één op, waarna ik deze rond liet draaien in mijn hand en het in de lucht te gooien om deze vervolgens weer op te vangen. Zo meerdere keren, kort opnieuw.
      “Waar heb je deze gevonden, en vooral hoe?” Ik geloofde wel dat zij het kon, maar we kende het bos niet en ze was enkel een paar uurtjes weg.. Kon ze deze berg vruchten dan ook zelf hier naartoe dragen, telkens opnieuw?
      “Alleen gedragen?” vroeg ik haar dus, niet wetende wat ik kon verwachten. Ik vertrouwde het al heel snel niet en dan ging ik vragen stellen, pas als diegene een goed verhaal had wat ook kon, zou ik het kunnen geloven. Maar al bij al, vond ik dat ze het goed gedaan had. Dat was ook te zien aan het kleine glimlachje dat er op mijn gezicht was.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Willow Nastya Reyes
Xavier kantelt verbaasd zijn hoofd en werpt een blik op de vruchten. Daarna kijkt hij naar mij en loopt hij naar de vruchten waarvan hij eentje oppakt en er vervolgens even mee speelt door de vrucht in de lucht te gooien en weer op te vangen. 'Waar heb je deze gevonden, en vooral hoe?' vraagt hij. Voordat ik antwoord kan geven vraagt hij nog iets. 'Alleen gedragen?' Als er niet een klein glimlachje op zijn gezicht had gestaan was ik beledigd geweest. 'Tuurlijk heb ik het zelf gedragen, wie zou me geholpen moeten hebben?' vraag ik. Mijn blik valt op een rugzak die dichtbij de stapel vruchten ligt. 'Ik had die rugzak mee, daar had ik ook een gedeelte in gedaan,' voeg ik er aan toe. 'De vruchten hangen aan een struik een heel stuk het bos in, omdat ik niet zeker wist of ik wel weer zou kunnen vinden heb ik maar gelijk een hele hoop meegenomen'.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Xavier Hush Gray, wetenschapper.
“Tuurlijk heb ik het zelf gedragen, wie zou me geholpen moeten hebben?” vraagt ze en ik vernauw mijn ogen even bedenkelijk. “Ik had die rugzak mee, daar had ik ook een gedeelte in gedaan,” voegt ze eraan toe. Ik werp een blik op de rugzak, waardoor ik grijnsde. Oké dan, niet dat ik er nog in geloof, maar de helft van de twijfel was al verminderd.
      “De vruchten hangen aan een struik een heel stuk het bos in, omdat ik niet zeker wist of ik wel weer zou kunnen vinden, heb ik maar gelijk een hele hoop meegenomen.”
      Mijn schouders haal ik even op als ik naar haar kijk. “Iemand,” meldde ik doelloos en schudde even mijn hoofd vermoeid. “Laat maar, het is goed zo, je krijgt de voordeel van de twijfel.” Ik grijnsde naar haar. “Goed werk, meid.”
      Ik pakte een berg vruchten bij elkaar en bracht deze naar een kleed in de kapotte tijdmachine, waarna ik er een oppakte en even draaide. Zonder te vragen of de schil eraf moest, beet ik er gewoon in en vernauwde mijn ogen hier bij. Hierna knikte ik goedkeurend. “Ah, lekker zoet.”

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

[Ik heb geen zin om alles door te lezen. Kan iemand mij een samenvatting geven? Dan kan ik ook weer verder.]

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

(Willow en Xavier hadden iedereen, dus ook diegene die al sliepen, een slaapzak gegeven. Nu is het de volgende dag en denk rond een uur of 11. Willow heeft een grote berg vruchten met James gehaald, heeft dat aan Xavier gemeld en verder niets.)

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

[Okay, dankjewel. ]

Damien Hunter

Toen ik wakker werd merkte ik dat er twee slaapzakken op me lagen en dat Amberlynn weg was. Moeizaam en gapend kwam ik overeind, terwijl ik door mijn ogen wreef. Ik rolde de slaapzakken op en legde ze aan de kant. Ik stond op, rekte me eens goed uit en keek toen om me heen. Ik zag Amberlynn op een rots zitten en liep daar maar naartoe. Rustig stak ik een sigaret op en ging naast de rots, op de grond zitten. "Hoi." zei ik met een glimlach.

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Willow Nastya Reyes
Xavier haalt zijn schouders op. 'Iemand,' zegt hij. Goh, wat zijn we weer lekker duidelijk. 'Laat maar, het is goed zo, je krijgt de voordeel van de twijfel,' grijnst hij dan. 'Goed werk, meid'. Hij pakt een deel van de vruchten en brengt die naar de tijdmachine. Hij vraagt niet of de schil er af moet en bijt er gewoon doorheen waarna hij goedkeurend knikt. 'Ah, lekker zoet'. Xavier is dus een zoetekauw, iets wat ik eigenlijk niet bij hem had verwacht. Ik pak ook een deel van de vruchten en leg die ook op het kleed. 'Meid?' vraag ik dan met een zachte lach. 'Dat klinkt alsof ik...,' ik zwijg even en probeer te bedenken hoe ik het beste uit zou kunnen leggen. 'Alsof ik jouw bezit ben, of zoiets,' zeg ik uiteindelijk en ik laat me op de grond zakken. 'Lekker geslapen?'

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered