Ruby Anastasia Tate, bar.
Hij glimlacht zijn gewoonlijke charmante lachje weer, of ten minste voor mij was dat zo, en knikt vervolgens. “Graag.” Hij ging zitten en wanneer hij zijn schouders even draaide, draaide ik me al richting de tap om een biertje voor hem te tappen.
Een diepe zucht slaakte ik van tussen mijn dieprode gestifte lippen, dit keer geen felrode. Ik wou dat ik nu al klaar was met werken, maar voorlopig zat het er nog niet op. Het moest eerst maar eens leeglopen en dat zou zeker niet lukken als de jongens hier nog waren… De menigte hielden ze in de gaten als een stelletje aasgieren, helaas.
Wanneer ik terug liep met het glas bier en deze voor zijn neus op een onderlegger neer zette, zag ik dat zijn geld er lag. Kort liet ik mijn donkere poelen naar de andere kant van de bar gaan, waar Chad nog zat. Hun hoefde niet te betalen, dus waarom Charles wel? “Wil je ook wat drinken?” hoorde ik hem nog stellen, maar gelijk antwoorden deed ik niet.
Eerst schoof ik het geld richting hem terug met een speels glimlachje rond mijn lippen, onbekende blik in mijn ogen. “Je vrienden hoefde net ook niet te betalen,” verklaarde ik, waarna ik dit keer wel vervolgde, “En ik mag niet drinken onder werktijd,” verzuchtte ik, waarbij ik tegelijkertijd met mijn ogen rolde. “Zijn de regels. Bummer, huh?” Grinnikte ik, ietwat uitdagend.
Devon Blake Garcia, stripper.
Ze rolt met haar ogen en schud even lachend haar hoofd. Dat ze zou lachen, verbaasde mij lichtelijk, ik had het niet verwacht. Zeker niet op dit moment, hoe ze opeens zo raar deed. Er kwam dan ook voor het eerst van de avond een verwarde blik in mijn ogen terwijl er geen grijns op mijn lippen lag.
“Dat is het niet. Het spel vind ik leuk, maar je ging vies spelen nu. Langer dan normaal, meer dan normaal en anders dan normaal. Je speelde niet meer met het spel, je speelde met mij. Mijn gevoelens.” Speelde ik met haar gevoelens? Misschien moest ik het inderdaad eerst maar beter ‘uitwerken’ of bedenken voordat ik het überhaupt uit zou voeren, maar ik had niet verwacht dat ze er zo zwaar aan zou wegen. Ik zou bijna denken dat er nog wat meer achter zou zitten.
Ik had niet door dat ik zo diep in gedachten was, pas op het moment dat zij met haar hand wapperde, kwam ik weer uit mijn gedachten en keek recht in Maxime haar ogen. “Het is niets, ik stel me gewoon aan. Vrouwelijke hormonen, het spijt me,” zegt ze met een klein glimlachje en zakt door haar knieën zodat ze het glas kan pakken, waarna ze weer recht staat. Ik volg de bewegingen onbewust, vaag met mijn blik en lik over mijn droge lippen, waarna ik onhoorbaar een brok uit mijn keel weg slik.
“Vrouwelijke hormonen of niet, het zit je blijkbaar dwars,” begin ik duidelijk, op een heel andere toon die ik normaal heb. Het was een toon die ik niet vaak had, eigenlijk had ik deze enkel bij Ruby in de buurt of als iemand iets geflikt had dat ik echt niet accepteerde. Het klonk duidelijk, streng bijna, serieus en totaal geen één spoortje van mijn gewoonlijke verleidelijke of charmante stem te horen. Zelfs de blik in mijn ogen was anders, oprecht, hard. “Dus als je me zou willen verlichten door te vertellen wat ik nu wel of niet meer kan spelen, dan kunnen we doen alsof er niets gebeurd is, al zullen we het beide vast niet vergeten.” Dat betekend dan niet dat we alsof kunnen doen.
Wanneer ik vervolgens mijn blik van haar ogen laat en om me heen kijk, zo ook naar binnen, merk ik dat Shelly vanuit de menigte naar mij – ons – toe komt. Mijn ogen sla ik geïrriteerd naar de nachtelijke hemel en een nors gegrom kwam er vanuit mijn keel, het leek op een dier. Snel draaide ik me weer om en blikte richting het blonde meisje, dat zo dom was om me weer te volgen naar buiten. Kon ze dan niet snappen dat ze me met rust moest laten? Harteloos gebaarde ik naar haar dat ze weg moest gaan, zich om moet draaien en verder moest gaan met wat ze dan ook aan het doen was. Ze luisterde echter niet en liep met een stomme grijns nog steeds naar me toe, waarna ze een stap buiten zette en weeral aan mijn arm kleefde.
“Devon,” glimlachte ze, terwijl ze naar me opkeek met een verleidelijke glinstering in haar ogen – waar ik dit keer niet intrapte, omdat ik gewoon pissig was, iets dat je gemakkelijk kon lezen in mijn blik. Deze was namelijk hard en koud, zo was ik zelden, bijna nooit. “waarom blijf je nou zo lang weg?” Alweer pruilde ze, kon ze niets anders of zo? Ik was nog niet eens een kwartiertje weg, maar goed, dat terzijde. Haar hier en nu uitschelden voor alles en nog wat, is geen goede zet. “Shelly,” begon ik al met een koude stem, “zei ik niet tegen je dat ik bezig was? Als je dat al niet snapt…” Ze wist wat ik bedoelde, echter zei ze er niets op. Shelly gaf Maxime geen blik waardig en keek nog steeds naar mij, klemde nog steeds aan me vast. “Ik hoopte dat je al klaar zou zijn, zo belangrijk is het niet.”
Verdrietig keek ze weg, maar ze speelde het enkel. Het was allemaal een spelletje. Knarsetandend schudde ik haar van me af wanneer ik haar hoorde, waardoor ze me gekwetst aankeek. “Dat is het wel. Ga nu weg.” Sprak ik kortaf, harteloos, iets waarvan ik zelf bijna bang van werd. Nog steeds een gekwetste blik in haar ogen richting mij, maar blikte haar ogen vervolgens op Maxime. Boos, nee, kwaad, alsof ze haar iets aan wilde doen. “Fijn.” Toen stormde ze weer terug naar binnen en ik blikte naar Maxime.
Quiet the mind, and the soul will speak.
}