[RPG] Horse School - 2 - Speeltopics

El Diablo.

Faegan Carter
Ik haalde mijn schouders op.
"Ik heb geen ouders." mompelde ik zo stil dat ze het niet kon gehoord hebben. Ik haalde nog eens diep adem en zei het opnieuw, luider deze keer.
"Ik heb geen ouders."

“To live will be an awfully big adventure.”

Leah Brown
Na die bekentenis zweeg ik even bedremmeld. Dat had ik niet verwacht. Opeens voelde ik een sterke golf medelijden over me heen spoelen, en ik snapte nu waar de vraag van daarnet toch aankwam. Ik wendde mijn ogen even af, om daarna weer bij de zijne te komen. Ik zweeg even terwijl ik nadacht hoe ik de volgende vraag het beste kon formuleren.
'Ma.. Mag ik vragen hoe dat komt?' vroeg ik met een haper in mijn stem. Het leek me vreselijk om geen ouders te hebben, ik kon die twee crusiale mensen niet wegdenken uit mijn leven. Opnieuw voelde ik een golf van medelijden.

Pshht, I'm an angel undercover.

Faegan Carter
"Tijdens het rijden... Paardrijden."
Ik haalde beverig adem en ging verder.
"Tijdens het springen om precies te zijn. Ze viel eraf en werd op haar nek geraakt door een hoef. Mijn vader kon niet zonder haar leven en pleegde zelfmoord. Ik was 5." ik staarde voor me uit.
"Ze hebben het me pas gezegd toen ik zelf was begonnen met paardrijden. Twee maand heb ik het vol kunnen houden, maar toen verplichte een vriendin van me om weer mee te gaan. Ze zei dat ze me nodig had of zo...
Ik kon het niet laten, ik moest weer rijden."

[moet gaan, bye]

“To live will be an awfully big adventure.”

[ik ben er weer, heb ik iets belangrijks gemist]

Tell her she's beautiful, wonderful, everything she doesn't see

[als ik een reactie krijg op Luciano ben ik happy verder is er niets gebeurd.]

Remember to be ridiculous.

Rose-Anne Amelia Thirlwall
' En daar ben je beter in dan ik ooit zal zijn,' zeg ik. Ik zie een veld vol met paarse en gele bloemen. 'Da's een mooi veld,' zeg ik terwijl ik naar het veld wijs.

Tell her she's beautiful, wonderful, everything she doesn't see

Luciano Sapritsi
'Bedankt.'
Ik weet iets waarin zij beter is als ik ooit zal zijn. Pijn voelen. Het klinkt zo vreemd maar ik wil pijn voelen. Ik wil weer kunnen voelen. Ik wil weg uit deze gevoelloze barriere. Wat ik haar niet had verteld dat ik iemand zocht, een vriend om deze barriere af te breken. 'Da's een mooi veld,' zegt ze, wijzend naar een veld met gele en paarse bloemen.
'Inderdaad,' zeg ik stijg af. 'Even zitten?'

Remember to be ridiculous.

Rose-Anne Amelia Thirlwall
'graag,' zeg ik en ik laat Stardust erheen stappen. Het is maar goed dat ik eraan dacht om mijn kleine heuptase om te laten, aangezien ik mijn inhaler nu toch wel nodig heb. Ik klim van stardust af, zet haar vast aan het hek en plof neer in het gras. Ik pak mijn inhaler en een flesje water uit mijn tasje. 'Wil je ook wat?' vraag ik terwijl ik het flesje omhoog houdt.

Tell her she's beautiful, wonderful, everything she doesn't see

Luciano Sapritsi
Ik laat me tussen de bloemen zakken en kijk vanuit mijn ooghoeken naar Rose-Anne. Dit meisje lijkt me te doorzien en ik ben bang te veel te veraden in haar bijzijn. Ik kijk naar Brian die ik gewoon los laat staan. Vrijheid. Het belangrijkste in mijn leven. 'Wil je ook wat?' Vraagt ze terwijl ze een flesje water omhoog houdt. Mijn mond is kurkdroog dus ik knik. Bang dat mijn stem mijn spanning zal veraden.

Remember to be ridiculous.

Rose-Anne Amelia Thirlwall
ik voel dat er iets is, maar ik ga er niet op in. Ik weet uit ervaring dat mensen het vervelend vinden als je ze confronteert met dingen die ze niet vrijwillig willen vertellen. Ik vergeet even dat ik het flesje nog vast heb en gooi het naar Luciano.

Tell her she's beautiful, wonderful, everything she doesn't see

Luciano Sapritsi
Ik vang het flesje handig op en neem een paar kleine slokken. Ik draai de dop er weer op en gooi hem weer terug. 'Bedankt,' zeg ik.
Op dit moment vervloek ik mijn stem, waarom moet die eeuwig relaxte toon me precies nu in de steek laten? Alles dat ik kan doen is hopen dat ze het niet opmerkt.

Remember to be ridiculous.

Rose-Anne Amelia Thirlwall
Ik hoor de verandering in zijn stem, maar besluit ook daar niks over te zeggen. Ik kijk naar hoeveel, of beter gezegd hoe weinig, water hij heeft gedronken. 'Je hoeft niet zuinig te zijn, oke,'. Zeg ik. Ik heb helaas niks meer voor Stardust in mijn tas zitten, maar ze geniet al van het gras, dus dat komt wel goed. Ik weet niet wat ik nog meer moet vragen en zeggen, want ik ben bang dat ik vervelend word. Plus, er zijn dingen die hij niet hoeft te weten, die niemand hoeft te weten.

Tell her she's beautiful, wonderful, everything she doesn't see

Luciano Sapritsi
'Ik heb geen dorst meer.'
Het klinkt kortaf en ik ben niet van plan om snel weer iets te zeggen want ik kan niet op mijn stem vertrouwen. Ik voel me rot omdat ik zo tegen haar doe, zij kan er namelijk ook niets aan doen. Ik zucht.

Remember to be ridiculous.

Leah Brown
Ik was even stil na zijn betoog. Enorme medelijden welde in me op. Dat moest echt verschrikkelijk zijn. Ik moest moeite doen om het niet in mijn blik te laten zien, ik wist uit ervaring hoe vervelend dat was. Toch kon ik niet voorkomen dat een zweempje medelijden over mijn gezicht gleed, en ik keek naar het zadel. 'Ik snap het,' zei ik zachtjes. 'Ik zou ook niet zonder het rijden kunnen.' Meteen vervloekte ik mezelf vanbinnen. Kon ik nou echt niets beters zeggen? Ik had geen idee hoe ik uit kon drukken hoe verschrikkelijk ik het voor hem vond. Ik frunnikte aan mijn teugels en waagde het niet hem aan te kijken.

Pshht, I'm an angel undercover.

Faegan Carter
Ik merkte bijna niet op dat ze naast me zat. Ik staarde voor me uit, terwijl ik alles opnieuw zag. Nu ik begonnen met praten was, leek het of ik niet kon ophouden.
"Mijn moeder stierf op mijn vijf jaar, mijn vader hield het nog enkele maanden vol, maar hij pleegde toen ik net zes geworden was zelfmoord." Ik herhaalde de woorden opnieuw. Vraag me niet waarom, misschien vond ik het gewoon belangrijk.
"Hij was van plan mij mee te nemen. Ik herinner me alles nog. Hij nam me mee naar een bocht in een treinspoor.
"Kom, jongen. Laten we hier wat liggen." zei hij. Ik was weliswaar jong, maar zag dat hij pijn had, dus deed ik zo veel mogelijk wat hij vroeg. We gingen met ons hoofd op het spoor liggen. Zijn hand voelde klam, maar zeker rond de mijne. Toen de sporen begonnen te trillen werd ik bang.
"Rustig maar, het is zo voorbij." zei hij."
De tranen stroomden over mijn wangen, terwijl ik het allemaal opnieuw zag gebeuren.
"Toen het geluid van de trein oorverdovend was, werd ik te bang. Ik rukte me los uit zijn greep en holde de sporen af. Ik hoorde dat de trein vlakbij was en draaide me om.
Zijn gezicht... hij keek naar de hemel en voor het eerst sinds maanden glimlachte hij. En toen ramde trein op hem in."
Mijn stem stokte en ik trilden bij de beelden die ik voor me zag.
"Zo veel bloed." kermde ik.

“To live will be an awfully big adventure.”