M'n vriend had het gisterochtend uitgemaakt op een zeer kutte manier, waar ik 'm gisteravond vriendelijk op aansprak. Hij flipt 'm helemaal uit en beweerd dat ik niet mag zeuren en dat hij niets verkeerds had gedaan, terwijl ik alleen maar zeg dat hij het best anders uit had mogen maken. Mijn eerste reactie: 'Je zoekt het maar uit, als je niet volwassen om kunt gaan met opbouwende kritiek is het klaar. Je hoeft morgen niet meer bij me terug te komen.'
De reden dat hij het uitmaakte was wegens een meisje uit een andere stad waar hij vandaag mee had afgesproken, hij wilde zich niet in te hoeven houden, maar ik weet dat als zij er niet op in gaat hij me terug wilt. Nou nee dank je. Ik heb zó veel voor hem gedaan, ik heb de afgelopen maanden niets anders als zijn zooi zitten opruimen end at is verschrikkelijk ten kostte van mij gegaan, en ik spreek hem één keer ergens op aan en ik loop op hem te bitchen en begint 'ie mijn slechte eigenschappen naar voren te halen om onder zijn gezeik uit te komen.
Ik heb het echt helemaal gehad, dat het uit was daar had ik vrede mee, de reden minder, maar ik bleef er rustig onder was gisteren ook nog normaal met 'm om gegaan en wilde gewoon net zoals eerst vrienden zijn en dan krijg ik zo'n reactie. Echt val dood, ik ben zó tyfus pissed op 'm geworden, alle frustratie van het afgelopen half jaar heb ik voer hem uitgestort en ik heb 'm gezegt dat 'ie op kan kankeren met z'n kutproblemen en kan verdrinken in zijn eigen zelfmedelijden. Door mij vertrouwen mensen hem weer en dat gaat 'ie zo met me om om mij vervolgens laag te noemen als ik zeg dat 'ie dan maar op moet tyffen als 'ie toch naar me weigerd te lusiteren.
Let it come and let it be
