Harry p.o.v
Ik stond op de afgesproken plaats. Alles was geregeld. Ik had het geld en ik was alleen. Precies om 19u stond er een breed geschouderde man voor me. Hij droeg het masker vanuit die film. Hoet heette hij ook weer, V for Vandetta.
“Het geld.” Hij stak zijn hand uit en ik gaf hem de zak.
“We tellen het op het hoofdkwartier na, achteraf krijg je je meisje terug.” Hij draaide zich om en verdween in de duisternis. Ik bleef kijken naar de plek waar hij verdwenen was.
“Je hebt het goed gedaan.” Klonk een stem plots achter me.
Ik draaide me om naar de politieman. “Ik hoop het maar.”
Hij leidde me naar de politiewagen en het echte werk kon beginnen.
Naomi p.o.v
Ik wou dood. Oh, god, iemand vermoord me. Ik kon dit niet meer aan, alsjeblieft laat het ophouden.
De verwarring barsste los. Dreunende voetstappen, een klap, verschillende stemmen. Mijn arm werd vastgegrepen en opnieuw drong een naald in mijn arm. Ik gilde het uit door de druk op mijn overgevoelige zenuwen. Het werd nog even erger, ik begon weer te schreeuwen, maar toen nam de pijn beetje bij beetje af.
Plots was hij daar. Hij leek niet gemarteld en zag er, buiten de bezorgde trek op zijn gezicht, gezond en goed uit. Hij liet heel de duistere, kale cel stralen en ik zuchtte opgelucht. Ik wist dat ze me hadden belogen, Harry was niet gemarteld, maar dat maakte me niet kwaad. In plaats daarvan was ik blij en zelfs dankbaar. Alles was goed met hem en nu was hij hier om mij te redden! Hij kwam op me af en het leek of alle wolken boven me wegtrokken en de zon eindelijk nog eens verscheen.
“Harry.” Fluisterde ik en dat ene woord leek geheel mijn lichaam te verwarmen en me gerust te stellen. Hij was hier, het kwam goed
Harry p.o.v.
Ik statpe uit de politiewagen en de agent die op mij moest letten, kwam vloeken naast me staan.
“Je moest blijven zitten.” Ze hij zwaar geïrriteerd. Hij vond het al erg genoeg dat ik ze zo ver had gekregen dat ze me meenamen. Ik haalde mijn schouders op en staarde gespannen naar het oude huis.
Er had een zendertje in het geld gezeten en zonder het te weten had die klootzak ons recht naar zijn hol geleid. De deur ging open, een tiental agenten kwam buiten met tussen hen in twee gevangen. Toen verloor ik mijn geduld. Ik schoot als een pijl uit een boog naar voren. De agenten die bij de gevangenen stonden, zetten zich klaar om me op te vangen, maar ik liep hen gewoon voorbij. Op het moment dat ik over de drempel heen stapte, hoorde ik haar gil. Het sneed dwars door me heen en ik bleef even als verstijfd staan, om daarna nog sneller te rennen. Ik volgde haar geschreeuw. Ik kwam de kamer binnen, iemand maakte haar handen los, terwijl de pijn duidelijk uit haar gezicht wegtrok.
“Harry.” Fluisterde ze met schorre, gebroken stem. Ik liep snel naar haar toe, iedereen weg duwend die op mijn pad stond.
“Naomi.” Mompelde ik opgelucht, terwijl ik mijn armen om haar heen sloeg. “Naomi.” Fluisterde ik nog eens. Gewoon voor het gevoel. Ik sprak echt tegen haar, ze was terug, ze was veilig.
Ze begon luid te snikken en klampte zich aan me vast.
“Kom, we brengen haar naar de ambulance.” Zei een vriendelijke politieagent. Ik schudde mijn hoofd. “Ik neem haar wel.”
Ik nam haar op, terwijl ze haar gezicht tegen mijn schouder drukte.
“Het komt goed.” Fluisterde ik. “Ik blijf bij je.”
Naomi p.o.v.
Ik rook zijn geur, voelde zijn lichaam,…
Ik had me in eeuwen niet zo opgelucht gevoeld, maar tegelijkertijd was het vreselijk. Voor het eerst in die vreselijke tijd liet ik de tranen over mijn wangen stromen. Ik had Harry niet verteld dat ze me martelden met zijn stem, dat was ik wel van plan, dat was iets wat ik hem moest vertellen. Ik weet niet, maar het leek gewoon alsof dat pas als hij het zei ik zou geloven dat hij het niet was geweest dat daar lag te schreeuwen. Hij legde mij op de brancard en ik greep zijn pols in een vlaag van kracht vast.
“Laat me niet alleen.” Smeekte ik.
Hij had eerst geschrokken gekeken, maar glimlachte nu geruststellend. “Ik blijf bij je, dat beloof ik.”
Ik knikte opgelucht, maar bleef zijn hand vasthouden. Ze reden me de ambulance in en Harry bleef de hele tijd bij me. Ik was doodmoe, ik wou zo graag slapen, maar… ik… ik kon het niet.
“Slaap maar.” Zei Harry, toen de deur toe was en de ambulance wegreed.
Ik schudde krampachtig mijn hoofd.
“Wat is er?” vroeg hij bezorgd. “Je bent veilig, echt waar.”
Ik schudde weer mijn hoofd. “Ik…” ik herkende mijn eigen stem niet. “Ik … ze … Ik hoorde… ik hoorde jouw stem.” Stamelde ik.
Hij keek plots begripvol. “Ik was het niet.” Stelde hij me gerust. “Het was een truc, een zeer geslaagde truc.”
Ik slikte en knikte. “Ik ben blij dat je er bent.” Fluisterde ik.
“Ik ben blij dat ik je teruggevonden heb. Het was vreselijk.” Bekende hij. “Maar slaap nu. Je zal zien na wat goede rust, lijkt alles plots minder gruwelijk.”
Ik knikte nog eens en ging op mijn zij liggen, terwijl ik zijn hand tegen mijn wang drukte. Ik sloot mijn ogen en liet mezelf dankbaar wegglijden in de duisternis.
How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard.
3 mei 2012 - 20:06
.
Ledecky
