[RPG] Titanic | 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 15 april 2012 - 20:57 ]

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Nicholas Naud Milton.

Na een lange tijd wachten, ben ik eindelijk aan de beurt. "Naam?" Vraagt de man nors. "Milton" Antwoord ik emotieloos. Ik geef hem dan ook geen een glimlach. Ik laat hem geen plezier beleven aan ons. Alsof we speeltjes zijn die ze kunnen beheren. Echt niet.
"Ticket" Vraagt hij dan op dezelfde toon en met hetzelfde gezicht. Ik haal de ticket uit mijn broekzak en duw hem dan in zijn hand. "Loop maar door" Zegt hij dan, waarna ik even nep-glimlach, mijn ticket terug pak en doorloop. Ik kan dus echt niet tegen zulke mensen. Nu nog kijken hoe het gaat met de mensen op het schip. Er zitten altijd wel een paar zuurpruimen bij. De meeste vrouwen hier zijn van goede huizen gekomen. Lange, dure jurken met diamanten ringen om hun ringvinger. Gouden armbanden en lange, zware oorbellen. Hun haar deftig opgestoken en een handtasje. Typisch eerste klas mensen. Ach, ik mag niet vooroordelen. Dat laat ik wel aan hun over.

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

Roxanne Lémieux

Ik ben al als één van de eerste naar binnen gegaan gecontroleerd en wel. Het was druk geweest op de kade en ik wilde daar zo snel mogelijk weg zijn, gelukkig was dat ook mogelijk geweest. Nu loop ik zonder mijn bagage, die heb ik immers niet, door naar beneden, terwijl ik op mijn kaartje kijk waar ik moet zijn voor mijn kamer. Ik blijf er natuurlijk niet maar ik wil de weg vast weten, voor de zekerheid. Het is erg ver door naar beneden en kriskras door allerlei gangen heen, maar uiteindelijk kom ik er wel. Ik duw de deur open en zie dat er meerdere bedden staan, twee stapelbedden wel te verstaan. Zo te zien ben ik de eerste, er ligt nergens iets herkenbaars. Ik klim op het bovenste bed van één van de stapelbedden en leg mijn grote jas erop, zodat de rest weet dat hij bezet is.

Your make-up is terrible

Gabriël Walter Moody
Ik vind kamer 115, er is nog niemand dus ik kan mijn eigen plekje uitkiezen. Niet dat het me veel uitmaakt, ik kies het onderste bed en loop weer weg. Het wordt steeds drukker in de gangen en ik vind me een weg naar het dek, natuurlijk het dek waar alleen de derde klas passagiers mochten komen. Maar het was zeker niet minder mooi. Ik loop naar de reling en kijk mijn ogen uit. In de drukte van de mensen kan ik mijn zusjes niet vinden, dus ik hoop dat ze mij zien als ik kort zwaai. Ik glimlach, dit was allemaal in een woord te beschrijven; wauw.

[ bericht aangepast op 15 april 2012 - 16:11 ]

Everyone you meet is fighting a battle you know nothing about. Be kind

Nina McCean
Na nog even op het dek gestaan te hebben besloot ik mijn kamer, nummer 40, maar eens op te gaan zoeken. Dat zou namelijk nog een hele klus kunnen gaan worden. Toen ik na tien minuten nog geen idee had van waar ik naartoe moest, besloot ik het aan één van de crewleden (Michael Wayland) te vragen. 'Hoi' zei ik daarom glimlachend 'Zou jij me kunnen vertellen waar kamer 40 is?'

Keep your head up, keep your heart strong

Bethany Davis

Ik gooi mijn tas op mijn bed en haal diep adem. De kamer ziet er niet slecht uit. Bijna het zelfde als thuis. Misschien is het zelfs luxer. Ik heb hier namelijk wel een bad en wc. We moeten het dan wel delen maar het is altijd beter dan een emmer. Tevreden kijk ik rond. Het blijft onwerkelijk. Sinds ik de brief had gekregen dat ik aangenomen was leef ik in een roes. Een grote roes. Alles wat er gebeurde ging langs me heen. Ik kon alleen maar met de Titanic bezig zijn. Dromen, verwachtingen, alles kwam langs maar nu ik aan boord sta is het veel beter dan dat ik ooit had gedacht. Achter me sluit ik de deur van mijn kamertje en loop ik de gang op. Links en rechts van me lopen passagiers. Met hun hoef ik me pas vanavond te bemoeien. Dan mag ik hun bestellingen opnemen en hun drankjes rondbrengen. Lachend loop ik naar boven, richting het restaurant om me daar te melden voor mijn eerste taken.

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

Adele Calder
Wanneer ik over het schip loopt vallen mijn ogen op het dek van de derdeklas. Ergens heb ik spijt dat ik niet daarvoor gegaan ben. Mensen praten met elkaar, sommige kleine kinderen dansen. Ik glimlach even en loop er dichter op af om het beter te kunnen zien. In feite hoorde ik zelf ook bij deze klasse. Het klonk misschien rot, maar enkel door de dood van mijn oma kon ik een tweedeklas hut bekostigen. Ik glimlach even als er een meisje langs me rent en snel trek ik mijn jurkje wat strakker. Mijn haar zit in een simpele vlecht gebonden.

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Catherine Melrose Roux

Een zachte windvlaag liet mijn blonde haren een beetje door de war gaan, iets waar mijn moeder waarschijnlijk niet blij mee zal zijn. Ik fatsoeneer het vluchtig terwijl ik naar de mensen op het dek keek.

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

[ mijn topics]

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Elisa Rutherford
Nadat de bagage in onze suite is aangekomen loop ik met mijn mantel om naar buiten. Ondanks de mooie, heldere lucht is het redelijk koud door het gure windje. Ik glimlach even als ik een aantal net geklede dames voorbij zie lopen en geef een klein knikje naar een paar sigaarrokende mannen. Ik heb geluk dat ik mijn hoedje af heb gedaan, anders was ik er zeker van dat deze zou afwaaien. Mijn donkerbruine haren waaien zorgvuldig heen en weer door de wind en ik hap even naar adem.

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

LikeAWeasley schreef:
[ mijn topics]

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

May Violet Grey
Een aardige jongeman liep voor me uit met mijn koffers om me de weg te wijzen. We gingen zoals verwacht naar het bovenste dek met de mooiste kamers zoals ik wel verwacht had. Ik kreeg een kamer afgescheiden van mij. Ouders. Natuurlijk zouden we buren zijn, maar ze vonden dat ik het wel alleen aankon. Hoe hoger we kwamen hou Ciquer het werd. Prachtige kroonluchters en andere pracht en praal maakte deze plek fleurig. Mijn nieuwe edelsteen rond mijn nek fonkelde mee met de edelstenen in de kroonluchter. Mijn moeders paraplu werd nu gedragen door haarzelf. Ze was net nog aangekomen na haar laatste afscheid te hebben genomen van mijn broeder. Ja mijn broeder was overleden door een ongeluk, maar zelf ik wil daar niet aan denken. De gedachte alleen al was verschrikkelijk en ik wou nooit meer denken aan die gruwelijke gedachtes. De jongeman stopte voor een prachtige deur en opende hem om daarna mijn koffers naar binnen gebeenten en de sleutels aan mij te overhandigen. 'Dit is u Kamer Mevrouw Grey.' Klonk zijn onderdanige stem. 'Danku Jongeman.' Antwoord ik hem zoals ik in de Etiqueten heb geleerd. Ik open mijn tas en haal er een briefje van 50 uit die ik aan hem geef. 'Hier heeft u een Tip.' Zeg ik terwijl een glimlach mijn lippen siert. 'Dank u Jongedame.' Antwoord hij waarna hij vertrekt om mijn ouders naar hun kamer te brengen. Ik pak mijn koffers en pak ze uit en hang ze in mijn prachtig uitziende kast. Mijn jurken sieraden en hoeden lagen nu in mijn kast en mijn koffer duw ik onder mijn bed. Ik zet hem vast met een haak zodat hij tijdens het varen hij niet verschuifd. Ik kijk even om me heen en als ik echt niemand zie laat ik me languit op het bed vallen. Het was hier prachtig en zelfs voor mij een droom die uitkwam.

Faith Trust and Fairydust ~ Peter Pan

Nicholas Naud Milton.

Ik passeerde een vrouw [Adele] die naar een paar dansende kinderen aan het kijken was. Haar haren waren vastgebonden in een vlecht. Ze leek niet echt helemaal op iemand van de derde klas. Volgens mij is ze het ook niet, dus besluit ik om niets tegen haar te zeggen en gewoon verder richting kamer 115 te lopen. Daar aangekomen zie ik twee stapelbedden staan. Ik gooi mijn jas en rugzak een van de twee bovenste bedden en loop dan weer de kamer uit.

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

Michael Christian Wayland
'Hoi. Zou jij me kunnen vertellen waar kamer 40 is?'
Ik was ent terug op het dek, in de heerlijke zeelucht, als ik word aangesproken.
'Natuurlijk, ma'am, loopt u maar mee!' antwoord ik met een vrolijke glimlach. Ik begeleid het blonde meisje over het dek en kijk rond. Ik wist niet echt waar het was, maar ik zou eht wel vinden.
'Laten we eht hier eens proberen.' Met lichte tegenzin ging ik naar binnen, keek rond. Kamer nummer 36 lag aan mijn linkerkant, dus ik was dichtbij. goed bezig, Michael! Ik glimlach nogmaals naar eht jongere meisje.
'Deze kant op,' gebied ik haar.

Welcome to Night Vale. All Hail the Glow Cloud. All Hail Perfect, Beautiful Carlos.

Maria McArthur
Toen even later iedereen van de eerste rang op het schip was, kon ik eindelijk eens goed naar het schip kijken. Gelijk viel er op dat het prachtig was en dat de meeste mensen die erop stonden vrolijk waren. Dat moest ook wel, hoe kon je nou chagerijnig zijn op zo'n mooie dag als vandaag, wanneer je mee mocht varen met zo'n magisch schip als dit. Dat zag ik als onmogelijk, maar toch was ik een aantal derdeklas pasagiers tegen gekomen die helemaal niet zo vrolijk waren. Voor wie dit schip iets doodnormaal leek.

[ bericht aangepast op 15 april 2012 - 16:20 ]

Keep your head up, keep your heart strong

[Ik weet wel wat over de titanic, ik zou je wel willen helpen]

Alexandra Violetta

De reis naar het schip was lang en stil, niemand zij wat behalve de gebruikelijke roddels die mijn moeder aan een aantal van haar vriendinnen die meegingen vertelde, toen ik uitstapte zag ik een wirrewar van mensen, klein, groot, oud en jong mensen die hun familie leden uitzwaaiden met betraade ogen en stevige knuffels, ik was even weggezakt in al de gebeurtenissen toen mijn moeder een hand om mijn schouder legde en vroeg of ik mee kwam terwijl onze koffers werden aan boord werden gebracht.

Jhonathan Eduward Jhonson

Ik baande me een weg door alle mensen op de drukke haven, het was een hele gebeurtenis, mensen namen afschijt en somigen hadden zelfs tranen in hun ogen, als ik me eindelijk een weg had gebaand door alle mensen moest ik me laten controleren op luizen/vlooien, het had geen zin om te zeggen dat ik ze niet had dus hielt ik mijn mond, na een tijdje liep ik door de gangen van het gigantische schip opzoek naar mijn kamer

Don't be like the rest of them, darling