Gevuld met verdriet
Die zich naar beneden banen
Maar ze zien het niet
Regen valt op haar neer
Maakt haar o zo nat
Maar het deert haar niet meer
Niks doet dat
Ze zakt neer op de grond
Neer in de regen
Een schreeuw komt uit haar mond
Alles zit zo tegen
Ze hoort nog de woorden
Nog de kreten
Die haar vanbinnen vermoorden
Die ze niet kan vergeten
Al die jaren lang
Elke dag weer
Maakten ze haar bang
Duwde ze haar neer
Ze staat op
Loopt naar de rivier
Haar verdriet op zijn top
Gebeuren gaat het hier
Ze laat zich vallen
Met haar ogen dicht
Met haar donkere wallen
En een glimlach op haar gezicht
Ik zou het fijn vinden als jullie hier niet lullig op zouden reageren, dit gedicht heb ik geschreven na een , voor mij, emotionele gebeurtenis.
L.S.H.I.F.O.M.D.W.I.D.H.O. Laughing so hard I fell off my dinosaur, wait, I don't have one
