Het gaat al een tijdje minder tussen mijn vader en mij, maar gisteren/vandaag barstte de bom.
Ik zit nu in mijn 4de jaar middelbaar, Grieks-Latijn, ASO. (België ) Voor de Nederlanders: ik denk dat het vergelijkbaar is met jullie Gymnasium, een vrij zware richting dus.
Ik ben vrij tot zeer intelligent, ik ben getest geweest, en ik ben hoogbegaafd. Ik heb tot nu nooit echt veel moeten doen voor school, en haalde vrij goede resultaten. Nu met het kerstproefwerk van Latijn had ik maar 50%, m.a.w. ik was er maar net door. Grote schok voor mezelf, maar ook voor mijn ouders. De lat om te presteren ligt vrij hoog hier, omdat mijn ouders weten wat ik aankan. Een hele preek van mijn vader en moeder, ik ging meer werken voor school het tweede trimester.
Dat deed ik ook, zeker met de examens voor Pasen (die intussen achter de rug zijn). Ik weet mijn resultaten al, en ik heb dus nu 51% voor Latijn. Weer slecht, "ondermaats voor mijn intellectuele capaciteiten".
Nu had ik vandaag sportdag, morgen heb ik maar een halve dag les, wat geeneens echt les is, en vanaf overmorgen heb ik twee weken vakantie. Nu verwachtte mijn vader gisteren, de dag voor de sportdag, dat ik nog wat zou studeren voor school. Ik vertelde hem dat ik sportdag had. Hij vroeg of ik niets te doen had tegen vrijdag (morgen). Ik zei dat ik niets te doen had, het is de laatste dag voor de vakantie. Dan zei hij dat ik dan maar moest beginnen studeren voor mijn volgende examens, over drie maand. Ik heb nog maar net examens gehad, dus het zou nogal vreemd zijn als ik nu alweer zou beginnen studeren. Dit heb ik hem ook gezegd. Mijn vader wordt opeens helemaal loco, hij begint te ratelen dat ik met zo'n attitude het nooit op een universiteit ga halen, dat ik zo nooit aan een goede job ga raken en dat ik alleen en ongelukkig ga sterven. (Heel erg fijn hoor, dank je, pa!)
Vandaag komt hij thuis van zijn werk, ik zat rustig wat in de tuin te niksen. "Heb je niets te doen tegen morgen?" Ik antwoord, weer vriendelijk, dat het bijna vakantie is en ik dus niets e doen heb. Hij stormt het huis binnen, waar hij begint te schreeuwen over mij tegen mijn moeder. Alsof ik hem niet kan horen. Zo is het al de hele avond lang. Nu zit ik in mijn kamer, en ik hoor ze roepen tegen elkaar, mijn moeder probeert me te verdedigen.
Ik weet heus wel dat ik universiteit aankan, ik heb hier met mijn mentor over gesproken, en hij is ervan overtuigd dat ik meer dan intelligent genoeg ben daarvoor. Ik ben ook nog lang niet volwassen, nog meer dan 2 jaar voor ik überhaupt naar een universiteit kan gaan, verwacht mijn vader nu echt al dat ik zo'n studiehouding ga aannemen? Ik ben het gewoon even allemaal beu nu, en mijn vader mag dan overbezorgd zijn, hij mag niet overdrijven, en eerlijk gezegd vind ik al helemaal niet dat hij zo'n dingen tegen mij mag zeggen, zijn eigen kind nota bene, dat dan "alleen en ongelukkig" gaat sterven. Echt pap, dank je!
[ bericht aangepast op 29 maart 2012 - 21:26 ]
He says: "Live fast and die young, forget the past and move on. What's done is done."
Hexcore