RPG || Project Morbid || Twee - Speeltopics

Een groep jongeren word uitgekozen voor een geheim project. Project Morbid. Ze zijn met niet veel maar ze zijn heel verschillend en afkomstig uit bijna alle werelddelen. Op het kleine eiland worden ze getraind en opgeleid zonder dat ze weten waarom, zonder te weten dat ze speciaal zijn, anders zijn. Want iedere mens heeft bepaalde Machten, ze moeten alleen maar tot uiting gebracht worden.

[ bericht aangepast op 23 juni 2012 - 20:27 ]

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

O my - *gaat typen*

Quiet the mind, and the soul will speak.

Celeste
Hij keek me met een kleine glimlach aan. ‘Het was best wel goed dat je me wakker maakte,’ zei hij zacht, voor mij zag hij er ook een beetje moe uit. ‘Ik had een beetje een slechte droom. Dus uhh… bedankt.’ mompelde hij erachteraan, waar ik eerst op knikte.
‘Geen dank,’ grinnikte ik, ‘En je hoeft me niet te vertellen waar die droom over ging, hoor. Ik ben al blij dat het van pas kwam en –’ Toen ik verder wat wilde zeggen, kwam er opeens een andere stem tussen, waardoor ik genoodzaakt was om mijn mond te houden en om te kijken. ‘De diameter van een eicel is ongeveer 0,2 mm en is daarmee de grootste cel in het vrouwelijk lichaam. Ongelofelijk hoe klein zaadcellen dan zijn, als je er over nadenkt.’ Hij bracht een vinger naar zijn lip, maar bracht toen een klein glimlachje op zijn lippen, en zette aarzelend een paar stappen de ruimte binnen met zijn hand uitgestrekt naar Drake. ‘Oh eh, aangenaam. Ik ben Val.’
Natuurlijk is het Val, ik had het kunnen weten met die feitjes, grinnikte ik in mezelf en stond toen razendsnel op om mijn armen daarna over Val’s nek heen te gooien. ‘Val, ik heb je gemist!’ Lachte ik, en dat was eigenlijk ook echt zo. Om zijn opmerkingen moest ik altijd lachen, en de helft van de tijd wist hij niet wanneer er iemand met hem flirtte en hoe hij erop moest reageren. Cute, very cute.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Drake
Gelukkig hoefde ik van Celeste niet te vertellen wat ik gedroomd had, dat had ik ook liever niet gedan.
‘Fijn dat ik het niet hoef te vertellen,’ mompelde ik snel tussendoor toen ik zag dat ze nog wat wou zeggen. Op dat moment kwam er een jongen binnen. Hij dreunde een of ander biologisch feitje op. Daar had hij het goede moment voor gevonden. Hij kwam op me af gelopen. Terwijl ik zacht gaapte, stond ik op en nam zijn hand aan.
‘Drake is de naam,’ zei ik vermoeid. Ik keek ik zijn beker. ‘Volgens mij moet jij maar eens stoppen met die koffie, je kraamt halve onzin uit man.’ Hij had me niet in mijn beste staat getroffen. Ik was moe, maar wou niet meer gaan slapen om de dood eenvoudige reden dat ik niet over thuis wou dromen. Gewoon omdat ik wist wat er daar fout kon gaan. Celeste leek Val al te kennen en liet dat dan ook duidelijk merken. Zonder iets te zeggen, droop ik af naar de badkamer. Eenmaal daar gooide ik snel een plens ijskoud water in mijn gezicht, in de hoop om wakker te blijven. Hopelijk zou het ook echt werken. Misschien moest ik mezelf er straks toch maar toe zetten om nog wat te slapen, voordat we iets moesten gaan doen. Ik had niet echt veel zin om als een zombie daar te staan. Ook had ik weinig zin in wat gezelschap op het moment. Die Val leek me een beetje vreemd, ach misschien was hij eenmaal zo. Het enige dat ik op dit moment wou was contact met thuis maken. En als ik daarvoor zijn hulp nodig had, mij best. Hij leek me in ieder geval een beter persoon voor zoiets dan Celeste, geen idee waarom, zo kwam hij gewoon over. Rustiger, dat vooral. Ik liep weer terug en liet me op mijn bed vallen. Onder mijn kussen voelde ik mijn mes liggen. Hoe meer herinneringen ik aan thuis had, hoe slechter ik me op het moment ging voelen. Misschien had niemand het door en kon ik me eruit praten, of toch niet en moest ik een deel uitleggen. Wat moest dat moest, een van de gezegdes in het dorp. Zo irriterend om elke dag te horen, maar zo waar.

Do it scared, but do it anyway.

Val Gray.

Ik heb de kans nog niet om me naar de nieuwe jongen te wenden, of Celeste vliegt me om mijn nek. Ik krijg een zachte blos op mijn wangen, die ik al snel weet weg te moffelen.
‘Val, ik heb je gemist!’ roept ze enthousiast. Ik glimlach.
'Celeste, blij je te zien,' zeg ik vrolijk.
'Ik hoorde je stem al toen ik op weg was koffie te halen.' Ik hou mijn lege kopje omhoog ter illustratie. Ze laat me los, waardoor ik de kans krijg om hun kamer te bekijken. Op de andere geur na (bijvoorbeeld het ontbreken van sigarettenrook en de geur van koffie) is de kamer bijna exact hetzelfde.
De onbekende jongen is inmiddels van zijn bed af gekomen en schudt mijn hand.
'Drake is de naam,' zegt deze. Dan werpt hij een blik op mijn lege kopje. Oh ja. Koffie, dat was waar ook, bedenk ik me. Ik draai kort in een gesprongen krul en steek dan de hand in mijn zak.
‘Volgens mij moet jij maar eens stoppen met die koffie, je kraamt halve onzin uit man,’ zegt Drake. Ik werp een blik op hem. Hij ziet eruit alsof hij zelf wel een kopje kan gebruiken.
Ik glimlach naar hem.
'Ik slaap gemiddeld twee a drie uur slaap per nacht. Zodoende drink ik koffie, om te voorkomen dat ik aan de slaappillen hoef. Ook een kopje? Ze hebben heerlijke espresso,' zeg ik. Hij neemt plaats op bed. Even wissel ik een blik uit met Celeste.
'Kom ik ongelegen?'

No growth of the heart is ever a waste

Celeste
Val glimlacht. ‘Celeste, blij je te zien,’ zegt hij vrolijk, en ik kan niet anders dan ook een glimlach op mijn lippen te plaatsen. ‘Ik hoorde je stem al toen ik op weg was koffie te halen.’ Ik had hem losgelaten en hij hield zijn lege kopje omhoog om te laten zien dat het zo was. Hij gaf Drake een hand en ik wilde Drake een blik geven dat hij niet zo stom tegenover Val moest doen, maar ik hield me in en keek hem na hoe hij eerst naar de badkamer liep en daarna weer op zijn bed ging zitten.
‘Ik slaap gemiddeld twee a drie uur slaap per nacht. Zodoende drink ik koffie, om te voorkomen dat ik aan de slaappillen hoef. Ook een kopje? Ze hebben heerlijke espresso,’ Hij wisselde even een blik uit met mij en ik beantwoordde deze door even ongemakkelijk te kijken. ‘Kom ik ongelegen?’
Diep zuchtte ik en haalde mijn schouders op. ‘Voor mijn gevoel niet echt, maar misschien is Drake wel gewoon moe.’ Ik keek weer even naar Drake en ongemakkelijk liep ik naar hem toe en keek hem aan, terwijl ik naast hem op het bed ging zitten. ‘Misschien moet je een beetje gaan slapen, je ziet er nogal…’ Zorgvuldig je woorden uitkiezen, Celeste. ‘vermoeid uit.’

Quiet the mind, and the soul will speak.

-Drake-
Val dankte zijn hoeveelheid koffie dus aan slaapgebrek. Zelf had ik altijd genoeg geslapen, al veranderde de hoeveelheid en wanneer wel door de tijd van het jaar. In de winter sliepen we veel meer dan in de zomer, gewoon om meer gebruik te maken van de dag. Het was dus duidelijk te zien dat ik er moe uit zag, hij bood me zelfs een kopje aan. Niet dat ik zo'n fan van koffie was, maar op sommige dagen werkte het wel voortreffelijk goed. Celeste was langs me komen zitten en ze gaf me de ruimte om toch wat te slapen. Maar eigenlijk hoorde ik niet moe te zijn, het was zomer en normaal had ik dan zo'n zelfde ritme als Val net zei. 
'Ik heb nu nog liever een kop sterke koffie dan te gaan slapen,' mompelde ik. Door deze situatie en mijn poging tot slapen van net, die uitliep in een verschrikkelijke droom, had ik een soort kleine afkeer gekregen van slapen. Eerst moest ik de situatie oplossen, dan pas kon ik rustig slapen.
'Het is gewoon dat ik nog wat moet oplossen thuis en ik nu hier zit en dat niet echt voordelig is,' zei ik. 'Hebben ze ook gewoon zwarte koffie? Zo ja, dan wil ik wel een bekertje.' ik stond weer op en griste het mes omder mijn kussen mee, dat ik vervolgens in mijn riem wegstopte. Het was een gewoonte, maar ik voelde me er enigszins normaal en veilig door dus bleef het herhalen, waar ik ook was. Zo was ik klaar om me Val mee te lopen, alles als ik maar niet hoefde te slapen.

[ bericht aangepast op 1 mei 2012 - 10:21 ]

Do it scared, but do it anyway.

Val Gray.

'Voor mijn gevoel niet echt, maar misschien is Drake wel gewoon moe,' legt Celeste uit. Ik werp een blik op de jongen en knik dan. Hij wisselt enkele zinnen uit met Celeste waar ik geen hoogte van kan krijgen en besluit maar te zwijgen.
'Hebben ze ook gewoon zwarte koffie? Zo ja, dan wil ik wel een bekertje.' Ik kijk Drake's kant op, die overeind komt en waarschijnlijk aanstalten maakt om me te volgen. Ik zou.. even overdenk ik een mogelijkheid in mijn hoofd. Nee. te riskant. Maar aan de andere kant.. Drake heeft zichzelf zojuist een alibi gegeven. Het alibi waardoor ik kan concluderen dat hij geen mol is. En Celeste.. ik werp kort een blik op haar, waarna ik even bedenkelijk de ogen sluit. Het is een gok, maar mijn intuitie zegt me dat zij geen verklikker is. Ik heb er geen concreet bewijs voor en ik zal het ook nooit kunnen geven.
'Zouden jullie me gezelschap willen houden naar de automaat en dan met me naar het strand willen komen? Ik ben benieuwd naar wat er nog meer op dit eiland valt te zien.' Een smoes om ze naar buiten te lokken, omdat de kans flink aanwezig is dat hier alles in de gaten wordt gehouden door camera's en afluisterapparatuur. Buiten zal dat een stuk moeilijker zijn. De werkelijke reden is dat ik het met hen over mijn plan wil hebben van hoe ik op de tweede verdieping kom. Die verdieping zal geheid informatie over ons doel hier bevatten, over die gaven en misschien zelfs onze weg naar huis.

No growth of the heart is ever a waste

Celeste
'Ik heb nu nog liever een kop sterke koffie dan te gaan slapen,' mompelde hij, waarna hij verder ging met praten, ‘Het is gewoon dat ik nog wat moet oplossen thuis en ik nu hier zit en dat niet echt voordelig is,’ Had hij problemen thuis? Ach, hij had tenminste een thuis, ik had (bijna) helemaal niemand meer en dat deed me best pijn, maar als hij een familie had dan was ik blij voor hem. ‘Hebben ze ook gewoon zwarte koffie? Zo ja, dan wil ik wel een bekertje.’ Hij stond op van het bed en griste de zakmes mee, waardoor ik even moest grinniken. Hij neemt dat ding ook overal mee naartoe, ach, als hij zich er veiliger of beter door voelde, moest hij dat ook zeker doen. Als hij maar niet opeens iemand er mee neer ging steken… Dat heb ik vaak genoeg gezien en meegemaakt, en dat wil ik niet nog een keer.
‘Zouden jullie me gezelschap willen houden naar de automaat en dan met me naar het strand willen komen? Ik ben benieuwd naar wat er nog meer op dit eiland valt te zien.’
Ik liet mijn blik even over Val heen dwalen en grinnikte toen weer, ik vind zijn bril gewoon grappig. Hij is een aparte verschijning met zijn lichte haar, bril en bijdehand, filosofische opmerkingen en weetjes. Hij is echt een geval apart, maar dit is zeker geen belediging.
‘Ja, ik zou je graag gezelschap willen houden, Val,’ Ook ik stond op en liep naar hem toe, wat Drake ging doen wist ik niet, maar ik wilde wel met Val mee naar het strand. ‘Wel wil ik eerst ook een bakje koffie, dus zouden we dat eerst nog even moeten houden, maar dat vindt je vast niet erg, aangezien je zelf ook nog wil.’ Concludeer ik en ik liep langs Drake en Val naar buiten. Ze zouden toch wel komen, ze konden niet voor eeuwig in dat kamertje blijven, maar bij die gedachte moest ik toch een beetje lachen.

[Sorry, het is echt een crappy post!]

Quiet the mind, and the soul will speak.

-Drake-
Val vroeg ons mee naar buiten, maar niet voordat we eerst wat koffie hadden gehaald. Celeste was het er ook mee eens en liep voor ons naar buiten. Even keek ik naar Val, hij leek op het eerste gezicht een beetje raar, maar misschien kon ik dat nog wel gebruiken. Als ik hem zou vertrouwen, zou hij me kunnen helpen. Daar leek hij me wel het type voor. Rustig liep ik Celeste achterna, alleen bleef langs Val stil staan. Ik boog me even in zijn richting.
'kun je me helpen?' fluisterde ik. Hij zou het wel doen, als ik het zou uitleggen. Stiekem wou ik het eerder tegen hem vertellen dan tegen Celeste. Gewoon het gevoel dat ik bij die twee had was verschillend. Op dit gebied zou Val me minder raar vinden, dacht ik. Het was puur een gevoelskwestie en had niet echt met de persoon te maken.
'kan ik je straks nog even alleen spreken?' mompelde ik erachteraan. 

[wow sorry die is wel erg kort geworden. Ik krijg er niet echt veel uit]

[ bericht aangepast op 3 mei 2012 - 13:18 ]

Do it scared, but do it anyway.

Oh my. Ik schaam me echt kapot. Sorry, sorry, sorry! Ik ben de laatste paar weken helemaal niet op Q geweest, alleen om even snel te checken voor een wedstrijd waar ik aan meedoe en verder niet. Ik voel me echt vetschuldig tegenover Aurelia/Val en zeker tegen IHeartMusicc.

Jace Dagget.
Een grijns komt om haar lippen. 'Ik kan het, maar dan moet je me geen bevelen opgeven,' antwoord ze. 'Je moet wel respect hebben voor degene bij wie je te gast bent,' knipoogt ze.
Heb ik laten zien of merken dat ik geen respect voor haar heb dan? Voor zover ik weet heb ik geen aanstalten gemaakt om haar ten schande te maken of zelfs iets ergers.. dus ik heb zeker respect voor haar.
Zachtjes grinnik ik om haar antwoord.
'Maar oke, problemen heb ik genoeg maar tot nu toe mijn grootste probleem is de vraag waarom ik hier zit.' Een simpel antwoord. Iedereen vraagt zich af waarom ze hier zitten.
'En waarom ik dit gesprek eigenlijk met je aan ga,' voegt ze er wat later aan toe. Ik kijk verrast op naar haar. Waarom ze dit gesprek aan gaat? Zo zo, pittig wijffie. Eerst laat ik haar uitpraten voor ik hier op terug antwoord.
'De andere problemen ga je maar achter moeten komen. Je zal mijn vertrouwen moeten winnen,' zegt ze wat kalm. Net zoals jij bij mij, dacht ik. 'Wie zegt dat ik jou vertrouwen wil?' Terugkaatsing van woorden.
Zij vraagt zich af waarom ze uberhaupt dit gesprek aangaat en ik vraag wie er uberhaupt gezegd heeft dat ik haar vertrouwen wil. Wie weet vind ik haar wel een arrogant wijf en wil ik helemaal niets met haar te maken hebben, dus wat maakt het haar zo zeker dat ik haar aardig zou vinden?
'Maar vertel maar,' zegt ze. Wat moet ik vertellen ook al weer? Oh ja. Wacht. Dat stomme gedoe over wat 'vanalles' betekend bij mij. Ha! Dat gaat haar niets aan.
'Maar iets verteld me dat vertrouwen hier ook een rol gaat spelen,' knipoogt ze.
Ik grinnik, sta op van het andere bed, doe mijn shirt nogmaals eens goed en loop de kamer uit, maar stop bij de deurpost. Ik draai mijn hoofd niet om, maar blijf gewoon straal voor me kijken naar de kale muur. 'Tot een volgende keer Liberty.'
En een zacht, geheimzinnig gegrinnik laat ik horen.

Jess(ica) Alexis Lane.
'Je hebt goede herinneringen om te koesten. Ik heb ze ook, al zijn ze schaars.' Zei Val.
Ja, die heb ik zeker. Het is niet dat ik er zoveel heb, maar ik denk er graag aan terug. Alles nadat het gebeurde met mijn broer veranderde alles. Mijn moeder stortte in elkaar en ik veranderde totaal. Ik werd een gebroken meisje van binnen en een botte, arrogant iemand van buiten. Het maakt me helemaal niets uit wat er gebeurd met me en wat ze van me vinden.
Dan schiet de zin van Val in mijn hoofd. Ik heb ze ook, al zijn ze schaars. Dat klinkt zo.. eenzaam. Hij had zeker niet zulke liefde van zijn ouders gekregen? Ik haat het om medelijden te hebben met iemand, laat staan dat iemand ze voor mij heefd, maar ik voelde toch ergens een stukje medelijden opkomen voor Val.
Nee, hij had er totaal niets aan. Net zoals ik.
Hij antwoord op mijn vraag met een: 'Waarom.. vraag je me dat?' Alleen een zwakke glimlach laat ik aan hem zien, ik antwoord er niet op. Ik wil alleen een ja of nee horen.
Dan vervolgens opent hij zijn mond weer.
'Ja,' zegt hij.
'Tot het tegendeel bewezen is.'
De zwakke glimlach bevind zich nog steeds op mijn gezicht en mijn trieste blik probeer ik te verbergen en voor nu lukt het al een hele tijd. Tenminste, dat denk en hoop ik dan.
'Oké.' Zeg ik als enigste. Ik bedenk me hoe ik dit het beste kan vermelden tegen hem, maar hij opent zijn mond en zegt dat hij koffie gaat halen.
Ik haal mijn schouders op en ik knik. De gitaar pak ik weer van de grond en stop een sigaret in mijn mond. 'Haal ook voor mij, Val.' Zeg ik, terwijl ik op de gitaar wat deuntjes speel.
Hopelijk heeft hij het gehoord, want hij doet de deur dicht vlak nadat ik het zei. Mijn ogen hadden hem gevolgd en ik was stil.
'Ik ben er voor je, Val. Je kunt naar me toekomen als je wilt uithuilen.'
Ik ontferm me over mijn gitaar en speel zachtjes een deuntje. A Fine Frenzy - Almost Lover.
'Quick kid quick, so harsh and cynical. Touches stricken, cold and clinical. What a transformation to behold. But I don't like this new, I want the old.'
De zachte, serene en droevige klanken klinken zachtjes en glippen door het raam dat ik nog open heb staan.

Don't walk. Run, you sheep, run.

Haha ach, ik wilde wat te doen hebben en zodoende ging ik Celeste en Drake lastigvallen ^^.

Val Gray.

Ik sta al met mijn koffiekopje in de aanslag als Drake ineens naast me staat.
'Kun je me helpen?' Wat verrast kijk ik hem aan, waarna ik glimlach.
'Eh, ja. Denk ik. Ik heb even brandstof nodig, met koffie op ben ik in een wat frisser stadium dan nu,' glimlach ik en ga het tweetal voor naar buiten, de gang op.
'En nee Celeste, geen enkel probleem. Ik moet trouwens nog wat voor Jess meenemen, maar dat bewaar ik wel voor de terugweg. Ik heb het idee dat ze het liefst in haar rust is op het moment.'
We lopen zwijgend verder, tot Drake opnieuw naast me komt lopen.
'Kan ik je straks even alleen spreken?' Verrast kijk ik zijn kant op. Ik haal mijn schouders op en glimlach kort.
'Uiteraard.' Zou hij een mol kunnen zijn? Jezus Val, waarom worden we meteen achterdochtig als iemand me onder vier ogen wil spreken? Waarom ook niet? vraagt een andere stem me. Ik ben ontvoerd en naar een plek gebracht met allerlei vreemden, ik heb er reden toe om achterdochtig te zijn.
Ik voorzie mezelf van een royale espresso, waarna ik aan de kant stap zodat Celeste en Drake zichzelf kunnen voorzien. Ik ben benieuwd wat hij me te vragen heeft. Ik besluit om eerst zijn vraag af te wachten alvorens mijn verhaal te doen. Straks kan het misgaan en daar voel ik weinig voor.

No growth of the heart is ever a waste

Celeste Artemis Dubois
Ze kwamen niet veel later allebei de kamer uit en ik vernauwde even mijn ogen, want ik vroeg me gelijk af waar ze het over gehad hadden. Het duurde niet zo lang voordat ze me de kamer uit volgden, maar een klein beetje achterdocht mocht toch wel?
“En nee Celeste, geen enkel probleem.” Bij het horen van mijn naam kijk ik even naar hem op, maar dit was maar voor even, want hierna keek ik weer voor me.
“Ik moet trouwens nog wat voor Jess meenemen, maar dat bewaar ik wel voor de terugweg. Ik heb het idee dat ze het liefst in haar rust is op het moment.”
We lopen zwijgend verder, ik wat voor de jongens uit, en zie dan het koffie apparaat al staan, waar Val zich gelijk voorziet van een royale espresso en daarna een stap aan de kant zet om mij en Drake erbij te laten.
Ik loop ook naar het apparaat en neem een koffie met drie suikerklontjes en wat melk, waar ik dan even in roer met een plastic lepeltje en deze daarna in de prullenbak deponeer.
Even kijk ik naar Drake, maar dan weer naar Val. Wat zou ik ze kunnen vragen? Het is nou niet bepaald dat ik een thuis heb om naar terug te gaan, dus dat valt al af. Vrienden dan? Ik kon het proberen, maar het gevoel van vriendschap ken ik ook niet echt, dus ik zal mijn ironie voor me moeten houden.
Wat zou ik in godsnaam hun kunnen vragen? O ja! Natuurlijk, iedereen had er toch wel één? Of gehad ten minste!
“Zijn jullie een keer hevig verliefd geweest?” Fucking hel. Dat kwam eigenlijk best lame over, bedacht ik mezelf, en ik nam snel een slok van mijn koffie, waarna ik gelijk niets meer zei.
Nevermind, guys.

[Sorry dat het zo lang duurde! ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

-Drake-
Een flauwe glimlach verscheen toen Val aangaf dat het goed was en dat ik hem kon spreken. De vermoeidheid nam weer wat meer over en de weg naar het koffieautomaat kon ik me al niet meer herinneren. Nadat Val en Celeste zichzelf voorzien hadden van koffie was het mijn beurt. Ik stapte naar het koffieautomaat en bekeek het snel. Het onderste knopje was precies wat ik zocht. Koffie die zo zwart was als naar zijn kan. Snel drukte ik het in en niet veel later liep ik met een bekertje weer terug naar de rest. Verbitterd nam ik een paar slokken. Dat spul was niet te harden, maar werkte wel het beste voor mij. Over het algemeen hield ik niet van slappe zooi en me koffie was dat hetzelfde.
'zijn jullie een keer hevig verliefd geweest?' vroeg Celeste vanuit het niets. Ik schrok zo van haar vraag dat ik mijn bekertje uit mijn hand liet vallen. De hete koffie kwam op het onderste deel van mijn broek en mijn schoenen. Dat had ze niet moeten vragen! Vloekend liep ik de kamer uit. In de gang ging ik tegen de muur zitten. Mijn been leek te branden door het verschrikkelijk hete goedje dat erop was gekomen. Mijn vuist liet ik een keer hard tegen de muur komen. Waarom moest ze net dat vragen? Ja was het antwoord, maar het verhaal erachter was het niet waard om te vertellen. Ik had het toen zelf verneukt en dat moest ik aanvaarden. Ik had haar pijn gedaan op een manier die niemand kon. Niet geestelijk, nee en ook niet door haar fysiek aan te raken of iets te doen. Het was heel simpel, ze had gezegd dat ze alleen vrienden wou zijn. Ik werd boos en wou het steegje uit, maar ze hielt me tegen. Dat had ze alleen niet moeten doen. Er was een reden waarom ik wegging als ik boos was. Ik wist niet hoe het werkte of wat het was, maar het was iets typisch. Het gebeurde gewoon uit het niets. Woedend staarde ik haar aan en niet veel later lag ze te schreeuwen van de pijn. Ik probeerde het weg te halen, wat uiteindelijk lukte en daarna heb ik haar nooit meer gezien. Ik probeerde mezelf weer wat te kalmeren, gewoon er niet aan denken en hopen dat het nooit meer zou gebeuren. Nog steeds was ik er niet achter hoe ik het had gedaan. Wat zou de rest wel niet denken? Iemand die weg loopt zonder ook maar zijn zooi op te ruimen is nou niet bepaald goed. Achja daar zou ik straks wel achter komen.

Do it scared, but do it anyway.

Celeste Artemis Dubois
Ik hoorde een knal op de grond en zag dat het bekertje uit de hand van Drake was gevallen, de hete koffie was op het onderste deel van zijn broek en schoenen gekomen en hij liep vloekend de kamer uit.
Hij was dus van de vraag geschrokken en liet zo de koffie vallen…
Zie je, Celeste, dat moest je niet zeggen! Dat gaat je ook niets aan, maar omdat jij weer zo nodig ergens over moest praten, komt dit ervan. Nu is Drake boos op jou en heb jij waarschijnlijk een slechte herinnering bij hem naar boven gebracht, waar hij nu lekker op zit te teren. Great Job, Celes! Beter ga je hem nu achterna om hem uit te leggen dat je het niet zo bedoeld had…
Eigenlijk was ik best wel geschrokken en ik keek Val ongemakkelijk aan, waarna ik om hem heen keek, een plek waar ik me niet zo ongemakkelijk voelde om te kijken. Maar niets mocht baten, want ik voelde me steeds ongemakkelijker worden, niet alleen dat, maar ook verdrietig. Ik vroeg het alleen, omdat ik ergens over wilde praten, omdat ik wil weten hoe het voelt om verliefd te zijn. Ik ben nog nooit verliefd geweest, niet écht-echt in ieder geval. Ik was alleen nieuwsgierig, maar blijkbaar ben ik dus ook op dit gebied zo klunzig als de hel. Lekker gedaan, Dubois…
Pruilend keek ik even naar de grond en ik huppelde nerveus heen en weer, ik voelde me ongelooflijk zwak nu ik deze breekbare kant liet zien. Ik probeerde alleen maar goed te doen.
Nadat ik Val weer even een blik gaf, zei ik hem op een enigszins zachte toon, “Ik ga denk ik maar even achter Drake aan…” Toen was ik al weg, en ik liep door, totdat ik Drake zag. Hij zat in een gang tegen de muur aan en ik haalde nerveus mijn hand door mijn lange, zwarte haar.
“Sorry…” Ik keek weer ongemakkelijk weg, zijn blik vermijdend. “Ik bedoelde het niet zo dat je boos zou worden.” Hoorbaar slikte ik een brok in mijn keel weg. Ik voelde me klein en zwak op het moment, en dat was geen goed teken.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Liberty Roxanne Summers

'Wie zegt dat ik jou vertrouwen wil?' Zegt hij dan. Ik lach en schud even mijn hoofd waarna ik achterover op het bed ga liggen. Ik glimlach even en grinnik. Vertrouwen, vertrouwen. 'Hmmm,' zeg ik dan. 'Wie zei dat ik je verplicht mijn vertrouwen aan te nemen. Of dat ik het uberhaupt geef.' Ik sta op. Hij geeft geen antwoord op mijn eerdere vraag, ik zal het aannemen als ik krijg het nog een keer te horen. Ook hij staat op en grinnikt, waarna hij richting de deur toe loopt. 'Tot een volgende keer Liberty.' Ik grijns even, dus deze jongen is zo zeker van een volgende keer hé?
Ik loop naar hem toe en grijns, hij staat met zijn rug naar me toe. Ik zet geluidloos nog een stap dichterbij en fluister dan wat in zijn oor, 'Als er een volgende keer is, tuurlijk waarom niet,' Ik grijns even en ga langs hem heen waarna ik de deur dicht deed. Ik keek hem nog één keer aan en liep toen voor hem weg. Hmmm, wat zou ik van hem moeten denken? Even kijken hoe deze situatie zich gaat uitpakken.

The duty of youth, is to challenge corruption.