[RPG] The Middle Ages. 2 - Speeltopics

Deze RPG speelt zich af aan het koninklijk hof, meer info hierover vind je hier 'waar speelt het zich af'. De tijd waarin de RPG zich afspeelt, is zoals jullie waarschijnlijk al doorhadden, zijn de Middeleeuwen. Maar niet zoals het werkelijk was, het is namelijk een fantasie wereld.
Van mensen met toverdrankjes tot reuzachtige draken, het is allemaal toegestaan.

Elke tien jaar worden er uit de omliggende dorpen dire mensen, die in het rijke bezit zijn van een machtig mythisch wezen, uitgekozen om een training te komen volgen aan het koninklijk hof door de beste meesters die er zijn.

Het is een eeuwenoude traditie die nooit verdwenen is. De traditie ontstond in tijd van vele oorlogen. Een paar spionnen hielden de bevolking in de gaten en kozen enkel de beste van de beste. Ze moesten natuurlijk wel voldoen aan een aantal eisen, zoals dat ze in het bezit moesten zijn van een mythisch wezen en er mee om moesten kunnen gaan. Enkel de besten werden uitgekozen en mochten naar het hof komen en kregen training van de beste trainers om nog beter met hun dier om te kunnen gaan, maar ook met wapens. Ze werden ingezet in de oorlogen en strijd als aanvoerders van kleine legers of werden uitgezonden op privé missies. Ze worden opgeleid tot echte meesters en meesteressen.
In andere woorden: Het was een hele eer...

En dat is het nog altijd. De drie voorheen gewone dorpelingen komen ineens in een heel ander wereldje terecht en plots kijken er mensen naar hun op. Sommigen weten zich erg goed aan te passen, anderen krijgen heimwee en bij enkele stijgt de roem en rijkdom ze naar het hoofd. Hoe reageren de andere bewoners op het koninklijk hof hierop?

Er wonen dus verschillende mensen aan het koninklijk hof, mensen met verscheidene beroepen en rangen, probeer je ook in te leven in hun wereld, beleefdheden, tradities en dergelijke. Om dit gemakkelijker te maken heb ik zelf wat dingen op een rijtje gezet en die kan je hier lezen.

Deze RPG heeft zoals jullie merken niet echt een vaste verhaallijn die je moet volgen, jullie zijn dus vooral vrij in wat je wilt schrijven en worden niet beperkt. In andere woorden: Let your creativity flow ^^

[ bericht aangepast op 6 juli 2012 - 15:53 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Diapal schreef:
Hoe heet de kroeg waarin het feest wordt gehouden?

Hmm, verzin maar wat leuks :'D



Eleanor Pantheras.
Toen ik thuiskwam trof ik mijn vader in het keukentje aan, klaar om te beginnen aan het avondeten. "Vader, het spijt me dat ik te laat ben ik-" begon ik maar werd ruw door hem onderbroken. "Je had beloofd op tijd te komen, dit is de zoveelste keer Eleanor! Ik begon me al zorgen te maken, hoe vaak moet ik je nog vertellen gewoon op tijd te komen?!"
Ik slaakte een diepe zucht, wetende dat hij gelijk had. Ik raakte snel afgeleid en de tijd leek altijd voorbij te vliegen waardoor dit niet de eerste, en waarschijnlijk ook niet de laatste, keer was dat ik te laat thuis kwam. Schuldbewust sloeg ik mijn ogen neer, het was niet mijn bedoeling geweest mijn vader ongerust te maken. Het geluid van zijn laarzen op de houten vloer verried dat hij in beweging kwam en voor ik het wist stond hij al voor mijn neus.
"Het spijt me dat ik zo tegen je tekeer ging Eleanor," begon hij en voorzichtig keek ik naar hem op, "Je bent mijn enige dochter en-" "Ik weet het vader, maakt u zich geen zorgen. Voortaan zal ik proberen op tijd te komen." Ik glimlachte bemoedigend naar hem en hij knikte kort als antwoord, ik wist dat hij het nog altijd moeilijk had met de dood van mijn moeder. Hij zei vaak tegen me hoeveel ik wel niet op haar leek en hoeveel ik hem wel niet aan haar deed denken, zelf zag ik die gelijkenissen niet zo, maar ik vond het een compliment dat mensen vonden dat ik op mijn moeder leek. Mijn moeder was geweldig, een prachtige vrouw, vriendelijk, talentvol en een geweldige kokkin.
"Zal ik dan maar beginnen aan het eten? We zullen het vanavond namelijk nogal druk krijgen," voegde ik eraan toe. Vanavond was er feest, iedereen was uitgenodigd. Elk jaar, nadat de uitverkorenen al een paar dagen hier verbleven, gaf mijn vader een feest. Het was een mooie gelegenheid om wat extra's te verdienen.
Na het avondeten hielp ik mijn vader met het klaarmaken van de kroeg. Dat hield voornamelijk het schoonmaken van alles in, maar we hingen hier en daar ook wat oude versieringen op in een poging de sfeer wat aangenamer te maken. Terwijl ik langs alle tafeltjes liep en de kaarsjes aan stak vroeg ik me af of Oliver echt zou komen, aan de ene kant zou ik teleurgesteld zijn als hij niet kwam, maar het zou ook voor een opluchting zorgen. Ik voelde me erg ongemakkelijk in de buurt van iemand met zo'n hoge rang, ik was altijd bang wat verkeerds te doen of te zeggen en het was een stuk rustiger voor me om met mensen.. Tsja, met mensen van mijn eigen volk om te gaan. Net toen ik alle kaarsjes aangestoken had kwamen de eerste klanten al binnen druppelen en ik nam mijn plaats achter de bar in, dit zou een lange avond worden.

[ bericht aangepast op 10 april 2012 - 17:36 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Emlyn

‘Toen ik met Belle naar het dorp was - om haar verloren hoefijzer en de bestelde hoofdstellen - is de draak van één van de Uitverkorenen - die van heer Valenta, heer, hij zei zelfs dat hij de schade zelf wou vergoeden- door de scheidingsdeur doorgebroken. En toen kwam ik terug en was hij wat aan het ,eh, dollen. Met de hulp van deze heer, heb ik hem buiten kunnen krijgen. En toen kwam heer Valenta en de Uitverkorene zelf. Ze zeiden dat ze naar het oefenveld gingen, heer.’ Het kwam met horten en stoten uit de strot van Pip waardoor hij de jongeman een moment bedenkelijk aan keek. Hij had de jongen al langer als stalknecht en de jongen stond absoluut niet bekend om liegen. In tegendeel zelfs, van zijn andere stalknechten had hij wel eens gehoord dat de jongen een keer samen met een paar andere stalknechten had moeten liegen tegen heer Tozay om één of andere nu onbenullige reden, daar was Pip dusdanig in mislukt dat hij uiteindelijk de hele waarheid had opgebiecht. Uiteindelijk had de jongen nog veel geluk gehad aangezien hij alleen had te horen gekregen dat hij voortaan direct de waarheid moest vertellen terwijl de andere stalknechten echt straf hadden gekregen. ‘De jongen kwam net toe toen de draak al in de stallen gesukkeld was. Hem treft geen blaam. Ik zou eerder durven spreken van een nogal ongelukkige samenloop van omstandigheden…’ Kort knikte hij, de uitleg van Alistar accepterend. Hij wist maar al te goed dat draken – helemaal als ze nog niet gewend waren in hun omgeving – vaker ontoerekeningsvatbaar waren, tot zijn ergernis. De hengst drukte nog steeds ongeduldig zijn neus tegen de geopende handpalm van Emlyn, het was wel duidelijk, hij moest eerst zorgen dat de stallen opgeruimd waren voordat hij zich kon bekommeren om een eventuele straf voor Pip. ‘Ik zou u graag helpen bij het op orde stellen van zaken, Emlyn,’ hoorde hij de stem van Alistar zette. Hij knikte. “Bedankt, Alistar.” Zijn blik liet hij nog even over de puinhoop van de stallen glijden voordat hij zich weer op Pip richtte. “Pip, ga jij samen met heer Aracin zoveel mogelijk het puin aan de kant halen. Zorg ervoor dat alles uit de stallen van de paarden is, we willen geen verwondingen. Straks, nadat ik het paard van de heer heb verzorgd zal ik me bij jullie voegen om mee te helpen.” Over het feest zei hij nog niets, eerst moesten ze zien hoe ver ze konden komen met opruimen voordat hij daar een uitspraak kon doen. De kans was nu nog steeds groot dat ze vanavond door zouden werken. Alistar niet, die was vrij om te gaan wanneer hij wou maar Pip daar in tegen moest net zolang blijven totdat hij vond dat het genoet was. Een stalknecht die net voorbij liep pakte hij in zijn kraag beet om hem de opdracht te geven alle paarden te kalmeren, dat hij daarbij de taak moest laten vallen die hij eerder deze dag had gekregen maakte Emlyn geen donder uit waardoor hij de stalknecht iets killer toesprak dan anders, hij had voor nu genoeg zorgen aan zijn hoofd. Nu wou hij vooral de stallen zo snel mogelijk weer op orde krijgen. “Pip,” hij richtte zich weer tot de jongen die zich net had omgedraaid om zijn aandacht op de puinzooi in de stal te vestigen. “Wij moeten straks nog even een woord wisselen.”

---

Stand up when it's all crashing down.

Pip Lamora – Stalknecht

“Bedankt, Alistar.” Wanneer Emlyn deze woorden uitspreekt, besef ik ineens wie de lange vreemdeling is. Heer Aracin, de beste op gebied van magische wezens! Nogal gegeneerd om mijn vergeetachtigheid besluit ik het aan alle commotie te wenden dat ik hem niet herkende. Het gevolg buiten is natuurlijk ook van hem. Emlyn geeft me de opdracht puin te beginnen ruimen en ik knik gelaten. We hebben geluk dat de draak geen vuur heeft gespuwd, ik mag er niet aan denken wat een crisis we dan hadden gehad met al dat droge stro en hooi hier. ‘Straks, nadat ik het paard van de heer heb verzorgd zal ik me bij jullie voegen om mee te helpen.’ Ik knik opnieuw en draai me om, naar de ergst afgebroken stal, die het dichtst bij de scheidingsdeur. Het houten hooirek is van de muur getrokken en versplinterd op de vloer, net als het staldeurtje. De ijzeren scharnierpennen liggen verspreid over de grond en ik besluit die eerst op de ruimen vooraleer een paard of een mens zich bezeerd. Er wordt nog een stalknecht bij gehaald en wanneer Emlyn mijn naam roept, draai ik me verbaasd om. ‘Wij moeten straks nog even een woord wisselen.’
Hij is echt kwaad en ik snap niet waar hij op doelt. Al deze rotzooi is toch niet mijn schuld? Maar ik besef dat als ik met Emlyn in discussie ga, hij me nog harder gaat aanpakken. ‘Goed, heer Emlyn.’
Met een nogal grimmig gezicht begin ik de pennen op te rapen en vervolgens de houtsplinters en kapotte planken te verzamelen.

---

Home is now behind you. The world is ahead!

Die zin wordt bij elke post groter :')

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Dymphna schreef:
Die zin wordt bij elke post groter :')

Terwijl ik dat niet eens aanpas :'D
Ik dacht, ik houdt hem wel even naar voren, zodat mensen die ik gePB't heb niet zo gaan zoeken van; Huh, wtf, waar dan?

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Het lijkt wel zo in mijn ogen :')
HUP MENSEN!
We gaan een feestje bouwen :W

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Btw, Simoon, dat vroeg ik me af, waar slapen de uitverkorenen eigenlijk? ;o
Hebben ze hun eigen vertrekken in het paleis of slapen ze in het huis van hun trainer?

Oeh, party

Miro Valenta - Ex-Uitverkorene, trainer van Esmée
Het stoort me niet alleen hoe weinig Esmée kan, het begint me na een tijdje zelfs op de zenuwen te werken. Het vooruitzicht dat ik met dit hoopje ongeluk nog maanden en maanden zal moeten trainen geeft me een bittere smaak in mijn mond en een verstikt gevoel in mijn keel. Zonder nog veel na te denken sla ik haar pogingen tot aanvallen van me af. Hoe lang zijn we al bezig? Zouden we al bijna kunnen stoppen? Ik heb behoefte aan een glas alcohol en een vrouw die wél weet wat ze doet. Net op het moment dat ik de training wil stil leggen zie ik dat ze nog een laatste keer op me afrent en uit gewoonte weer ik haar aanval af. Tenminste, ik dacht dat ik hem afweerde, maar als ik merk dat Esmée door rent en vanuit mijn ooghoeken zie hoe ze naar mijn rug uithaalt snap ik haar plan. Stom dat ik daar niet aan gedacht heb.
Met ingehouden adem en meteen wakker geschud draai ik me in een ruk om en blokkeer haar zwaard, minder dan een seconde voor het me raakt. Ik kan het niet laten tevreden een mondhoek op te trekken. Niet omdat ik haar slag heb afgeweerd, maar omdat dit meisje blijkbaar toch iets van pit in zich heeft. Natuurlijk was het meer mijn onoplettendheid dan haar talent dat er voor heeft gezorgd dat ze me bijna heeft geraakt. Niettemin is het haar wel nagenoeg gelukt: ze heeft doorgevochten, heeft niet opgegeven. Ze heeft haar kans schoon gezien, gebruik gemaakt van mijn zwakte. Dit is de soort uitverkorene waar ik op hoopte. Ik knik tevreden naar haar en glimlach, oprecht deze keer. ‘Beter, een stuk beter, juffrouw Fox. Dit is precies wat ik wilde zien. De training is voor nu voorbij, u kunt zich ontdoen van uw beschermkleding.’ Zelf voeg ik meteen de daad bij het woord en begin het beschermende pantser los te gespen. ‘Nu,’ praat ik dan verder, ‘Er is vanavond een feest in het dorp, ter ere van de uitverkorenen. U hebt mijn permissie er heen te gaan, mits u zich gedraagt zoals een uitverkorene betaamt.’ Ik pak mijn beschermende pantser en houten zwaard op en maak aanstalten richting het schuurtje te lopen. ‘Het zal uw reputatie goed doen als u zich onder het volk begeeft en een goede indruk achter laat.’

[ bericht aangepast op 10 april 2012 - 22:14 ]

Esmée Fox.
Al mijn hoop vervloog toen hij ook deze aanval met een simpele beweging afweerde. Kort keek ik hem recht in zijn ogen aan en zag toen tot mijn verbazing dat hij naar me glimlachte en zelfs complimenteerde. Wat beduusd liet ik mijn zwaard zakken en pas toen heer Valenta zich ontdeed van zijn beschermkleding drongen zijn woorden tot me door en volgde ik zijn voorbeeld. Het was prettig bevrijd te zijn van die extra kledij, maar het maakte mijn humeur er niet veel beter op. Het was een vreselijk gevoel om te falen tegenover hém, wat ik naar mijn gevoel ook had gedaan. Zijn compliment was naar mijn mening ongegrond, ik had hem geen één keer kunnen raken en zelfs dat had al veel van me gevergd. Even bedacht ik me dat het maar goed was dat hier geen spiegel hing, want ik zag er hoogstwaarschijnlijk alles behalve elegant uit. Onder de modder, mijn haren in een warrige en slordige staart, mannenkledij..
"Er is vanavond een feest in het dorp, ter ere van de uitverkorenen. U heb mijn permissie er heen te gaan," Wacht. Permissie? Ik had willen zeggen dat ik nog altijd zelf wel bepaalde wat ik wel en niet deed, bijna had ik dat ook werkelijk gedaan, maar ik wist mezelf nog net in te houden.
"mits u zich gedraagt zoals een uitverkorene betaamt." Nieuwsgierig hief ik mijn hoofd op, een feest op zijn tijd was zeker niet mis en een beetje ontspanning kon ik wel gebruiken. Al dat formele en stijve gedoe hier, ik had behoefte aan een uitlaatklep. Wel vroeg ik me af wat hij van me verwachtte als hij zei dat ik me moest gedragen als een uitverkorene betaamde. Moest ik me formeel gedragen, gewoon vriendelijk zijn of werd er van me verwacht dat ik me arrogante zelf zou zijn? Want of dat laatste geapprecieerd zou worden betwijfelde ik ten zeerste. Ik wist dat ik erg onvriendelijk en arrogant kon zijn. Vroeger had het me erg onzeker gemaakt, ik vond het vreselijk dat mijn houding ineens kon veranderen en ik mensen vreselijk kon kwetsen met mijn woorden, zonder dat ik het zelf onder controle had. Werkelijk waar, het gebeurde zonder dat ik er erg in had. Toch, nu ik ouder was had ik het leren accepteren, dit was hoe ik was en als mensen mij niet namen zoals ik was, waren ze mijn aandacht niet waard. Enkel omdat het nu noodzakelijk was gedroeg ik me beleefd, vriendelijk, precies zoals het hoorde. Ik was namelijk niet van plan binnen nu en een korte tijd al naar huis gestuurd te worden, dan zou ik me nooit meer ergens durven vertonen. Esmée de uitverkorene die binnen een week weggestuurd werd, de verhalen zouden doorverteld worden en ik zal een eeuwige schande uitroepen over mij en mijn familie.
"Heb ik er enige profijt bij als ik geliefd ben bij het volk?" vroeg ik heer Valenta, waarom zou ik immers mijn best doen als ik er niks mee zou bereiken? "En u? Bent u van plan te gaan?"
Ik liep het schuurtje in en borg de beschermkleding, het zwaard en de schoenen die ik uitgedaan had op. Even bleef ik staan en wierp een blik op de prachtige, zijden jurk en keek vervolgens naar mijn met modder besmeurde handen, lichtelijk gefrustreerd haalde ik kort mijn neus op. Ik zag er liever goed en verzorgd uit, al zou ik waarschijnlijk aan deze smerigheid moeten wennen, want dit was vast en zeker niet de laatste training.
"Ik laat één van de werksters die jurk wel ophalen, het zou zonde zijn als ik hem zou vervuilen," deelde ik mee. Ik wilde niet het idee bij hem opwekken dat ik een slons was die alles zo maar achter liet. Ik liet mijn blik naar beneden glijden, naar mijn voeten, over mijn broek.. Vertoonbaar kon je het niet noemen, maar er zat niks anders op en ik zou meteen in een heerlijk, warm bad stappen om me op te schonen. Die gedachte wist me enigszins op te fleuren.
Toen ik weer naar buiten stapte zag ik dat Wyvern haar geduld begon te verliezen, waarschijnlijk was ze hongerig en verveeld, verwend mormel dat ze soms ook was.

[ bericht aangepast op 11 april 2012 - 8:25 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ik kan heel deze week (behalve zondag) 's avonds niet online komen wegens toneelrepetities en -voorstellingen ^^

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Dymphna schreef:
Oliver John ~Zoon heer

"Oliver, jij wilt dit en er is maar een manier om erachter te komen of zij jou ook leuk vind. En dat is om het te vragen. Je maakt me zenuwachtig met dat ijsberen van je."
Ik kijk haar verontschuldigend aan en blijf staan.
"Sorry."
"Het komt wel goed, geloof me."
Ik knik zachtjes.
"Maar wat moet ik doen, of zeggen? En hoe?"
Wanhopig kijk ik haar aan.
"Alsjeblief, ik wil het niet verpesten. Alles behalve dat."

[Ik ga eten ^^]

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Celine Florance Beaugarde ~Nichtje van de heer
'Ow, dus u noemt uzelf niemand?,' zegt Jeremy glimlachend, nadat hij Shane in draf heeft laten overgaan en weer naast mij en Senna draaft.
Ik rol met mijn ogen. 'Niet zo bijdehand doen,' grinnik ik. 'Ik noem mijzelf niet niemand. Ik zeg alleen dat je met die kunstjes van je toch geen indruk maakt op iemand. Dus ook niet op mij. Er is hier dus niemand waarop je indruk kan maken,' leg ik uit.
We draven nog een stukje verder en een einde verderop zie ik een boomstronk die schuin over het pad ligt. 'Celine, hier kan je toch wel overheen?' vraagt Jeremy. Ik zucht lichtjes en kijk Jeremy aan. 'Dat lukt heus wel,' zeg ik zo zelfverzekerd mogelijk. Hoop ik, denk ik bij mezelf. 'Als ik val is het uw schuld,' voeg ik er nog aan toe waarna ik Senna aanspoor tot galop. Vlak voor de boomstronk buig ik lichtjes naar voren en trek ik een klein beetje aan de teugels zodat Senna over de boomstronk heen springt. Tot mijn verbazing lukt het nog best wel goed.
Als Senna weer op de grond staat draai ik me om en kijk Jeremy aan. 'Gaat u vanavond eigenlijk naar dat feest in het dorp?

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Hey, ik ben sinds enkele uren terug in België dus vanaf vandaag zal ik deze rpg weer kunnen volgen *O*
Maar kan iemand me een uitgebreid verslag geven?
Het zijn te veel pagina's om bij te lezen

Het enige wat ik nog weet is dat mijn personage, Ameline Rose Ermengard, kwaad was op Jayden Jason Bright (haar ontvoerder) na een te diepgaand gesprek in het dal...
maar ik heb nog niet gezien dat HurtedHeart al heeft gereageerd...ze is trouwens geband(no_chears)

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Hoezo is ze geband dan : s ?

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

xHeavenlyx schreef:
Hoezo is ze geband dan : s ?

weet ik niet...ik klikte net op haar naam en ze staat als gebande user

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.