[RPG] The Middle Ages. 2 - Speeltopics

Deze RPG speelt zich af aan het koninklijk hof, meer info hierover vind je hier 'waar speelt het zich af'. De tijd waarin de RPG zich afspeelt, is zoals jullie waarschijnlijk al doorhadden, zijn de Middeleeuwen. Maar niet zoals het werkelijk was, het is namelijk een fantasie wereld.
Van mensen met toverdrankjes tot reuzachtige draken, het is allemaal toegestaan.

Elke tien jaar worden er uit de omliggende dorpen dire mensen, die in het rijke bezit zijn van een machtig mythisch wezen, uitgekozen om een training te komen volgen aan het koninklijk hof door de beste meesters die er zijn.

Het is een eeuwenoude traditie die nooit verdwenen is. De traditie ontstond in tijd van vele oorlogen. Een paar spionnen hielden de bevolking in de gaten en kozen enkel de beste van de beste. Ze moesten natuurlijk wel voldoen aan een aantal eisen, zoals dat ze in het bezit moesten zijn van een mythisch wezen en er mee om moesten kunnen gaan. Enkel de besten werden uitgekozen en mochten naar het hof komen en kregen training van de beste trainers om nog beter met hun dier om te kunnen gaan, maar ook met wapens. Ze werden ingezet in de oorlogen en strijd als aanvoerders van kleine legers of werden uitgezonden op privé missies. Ze worden opgeleid tot echte meesters en meesteressen.
In andere woorden: Het was een hele eer...

En dat is het nog altijd. De drie voorheen gewone dorpelingen komen ineens in een heel ander wereldje terecht en plots kijken er mensen naar hun op. Sommigen weten zich erg goed aan te passen, anderen krijgen heimwee en bij enkele stijgt de roem en rijkdom ze naar het hoofd. Hoe reageren de andere bewoners op het koninklijk hof hierop?

Er wonen dus verschillende mensen aan het koninklijk hof, mensen met verscheidene beroepen en rangen, probeer je ook in te leven in hun wereld, beleefdheden, tradities en dergelijke. Om dit gemakkelijker te maken heb ik zelf wat dingen op een rijtje gezet en die kan je hier lezen.

Deze RPG heeft zoals jullie merken niet echt een vaste verhaallijn die je moet volgen, jullie zijn dus vooral vrij in wat je wilt schrijven en worden niet beperkt. In andere woorden: Let your creativity flow ^^

[ bericht aangepast op 6 juli 2012 - 15:53 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Abo(bloos)

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Jayden Jason Bright
Ik grinnik even onopgemerkt als ze op de rug van Liberte gaat zitten. Ze had echt pit. 'Jij weet niet hoe mijn leen is.' Zegt ze dan. Ik grinnik. 'O ech wel. Al van de familie Sumsent gehoord?' Vroeg ik uitdagend. Ik had die naam niet moeten zeggen want ik zag alles weer voor me. Een jaar geleden. Een grote brand we werden aangevallen. Ik was de enige die vlugge op Destiny. Mijn vader zei vlucht tegen ons, maar iedereen bleef behalve ik. Ik voelde een traan komen waardoor ik mijn hoofd snel wegdraaide. Huilen was een teken van zwakte. 'Oke zullen we gaan?' Vroeg ik nog, maar ik wachte niet af net als des. Ik begon langzaam te draven, maar toen ze me voorbij reed ging ik in de galop. Des was echt en spring paard ze kon haar benen prachtig hoog optrekken en ontzettend hoog afzetten om te springen. Ik zuchte en bleef even staan bij de bosingang. Ik hield haar goed in de gaten. Ik voelde geen traan meer alleen het opgedroogde traanspoor.

I'm finally back, Finally after a Year break

--abo--

Ligt and Darkness are both very different..

Mijn topics

Snel, red deze man van de haai! ~~~~~~~~^~~\o/~~~~~~

Ameline Rose Ermengard

Wanneer Alexander er vandoor schiet, gaf ik Liberté de sporen zodat ze weer naast hem hing.
Mijn haar hing in een wilde waas achter me heen, maar ik genoot er met alle teugen van.
Na een tijdje stopte hij bij de bosrand, waardoor ik automatisch ook stopte.
"Ik herinner me die naam ja." Zei ik twijfelend. "Waren dat niet de mensen die werden aangevallen door barbaren en alles verloren in een brand?"
Onbewust streek ik met mijn hand langs de manen van Liberté.
"Ik hoorde dat niemand het overleefde." Traag keek ik hem aan op zijn reactie te peilen. "Waarom vroeg je me dat?"

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Jayden Jason Bright
"Ik herinner me die naam ja." Zei ik twijfelend. "Waren dat niet de mensen die werden aangevallen door barbaren en alles verloren in een brand? Ik hoorde dat niemand het overleefde. Waarom vroeg je me dat?" Kaatste ze een soort van terug. 'Omdat ik laatst gehoord had dat de zoon Jayden ofzoiets het overleefd heeft dat hij als een bangerik weggevlucht is. Een van de bandieten had hem overvallen. En wij willen altijd onze persoon hun naam weten om deze af te strepen om te kijken hoevaak we een persoon overvallen.' Zeg ik onverschillig. Ik spoor Destiny weer aan, maar nu in een stap. 'Ik zou hier rustig doen omdat hè voor paarden vrij lastig is om naar beneden te draven.' Zei ik terwijl we naar beneden gingen. we gingen een soort van de berg af het dal is. Zo konden we weer galopperen en draven als we wilde. Ik keek om me heen en je kan makkelijk met ze tweeën naast elkaar rijden maar ik begreep als ze dat niet wou.

I'm finally back, Finally after a Year break

Ameline Rose Ermengard

Zonder dat ik het doorhad, sloeg ik mijn ogen neer en reed ik verder terwijl ik diep in gedachten verzonken was.
"Omdat ik laatst gehoord had dat de zoon Jayden ofzoiets het overleefd heeft dat hij als een bangerik weggevlucht is." Bleef er heel de tijd in mijn hoofd rondspoken.
Ik fronste mijn wenkbrauwen en schudde mijn hoofd.
"Nee." Zei ik vastberaden terwijl ik weer iets sneller ging zodat ik weer naast hem kon rijden. "Het was geen laffe daad, het was juist zeer moedig."
Mijn vastberadenheid was zo fel dat het bijna leek alsof ik gerechtigheid wilde.
"Een man die vlucht om zichzelf in leven te houden en daarvoor alles opgeeft vind ik moediger dan mee ten onder te gaan en te stoppen met vechten voor het leven." Mijn kin ging iets de lucht in. "Als hij daar was gebleven had hij leven opgegeven."
Toen we aankwamen in het dal gaf ik Liberté de sporen zodat ze tegen een hoge snelheid in het dal liep.
Met mijn benen omklemde ik me stevig om haar flanken en sloot mijn ogen terwijl ik mijn armen genietend uitstrekte.
Rijden zonder handen was erg gevaarlijk tegen die snelheid, maar het kon me niets schelen.
Toen ik weer naar Alexander galoppeerde en net voor hem tot stilstand kwam keek ik hem aan terwijl ik voelde hoe mijn hart tekeer ging van de adrenaline.
"En jullie overvielen hem dan nog?" Zei ik ongelovig terwijl ik mijn hoofd schudde. "Dat is...laat ook maar."

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Diapal schreef:
Mijn topics

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Alistair Aracin

Tevreden keek hij toe hoe de draak de jongen nieuwsgierig benaderde en hij nam een paar stappen naar achter om het duo te laten passeren. Ook de staljongen zelf leek opgelucht, al merkte Alistair op dat hij ongerust leek over het feit dat hij het dier terug naar zijn stal moest brengen. Het was hem niet kwalijk te nemen, een edele zou het de jongen zeer kwalijk nemen als hij een dier van zo’n klasse kwijtraakte. Desondanks Alistair was er vrij gerust in dat dat niet zou gebeuren, maar natuurlijk kon je daar nooit honderd procent zeker van zijn. Het was altijd mogelijk dat zo’n wezen ergens van schrok en in paniek het hazenpad koos, al waren draken over het algemeen eerzuchtige, ietwat assertieve dieren, die eerder zouden vechten dan vluchten. Maar toch, in dat geval stonden ze nog verder van huis, want een woedende draak was ontzettend gevaarlijk en ,in de meeste gevallen, dodelijk. Als die draak iemand doodde, was de kans dat de Heer haar om liet zeggen, behoorlijk groot. Afijn, als dat iemand van betekenis zou zijn, natuurlijk. Een staljongen meer of minder zou hen waarschijnlijk niet deren, hoe oneerlijk dat ook mocht zijn.
Plots weerklonk een kort melodietje door de stal. De draak hief haar edele kop op en staarde gefixeerd naar de plek waar het geluid vandaan kwam. In het deurgat verscheen nu een mooie, jonge vrouw met een lange, donkere vlecht die over haar schouder hing. De draak leek haar te herkennen, want ze schuifelde meteen ietwat gepikeerd op het meisje af en gromde vervaarlijk. Nieuwsgierig sloeg Alistair de situatie gade. Meestal was het geen goed nieuws als een draak zo’n geluid maakte, maar de vrouw leek niet in de minste mate gealarmeerd. ‘Natuurlijk, je bent boos omdat ik je zo lang alleen gelaten heb,’ wist hij te onderscheiden. Wacht… Deze vrouw was de eigenares van die draak? Dan was ze vast… ‘Een Uitverkorene…’ hoorde hij het minivrouwtje op zijn schouder vol ontzag fluisteren. ‘U weet daarvan?’ vroeg Alistair verbaasd aan het dametje. Opnieuw gaf ze een venijnige ruk aan zijn haar. ‘Natuurlijk weten we daarvan.’ Ze leek niet van plan om meer uitleg te geven en Alistair besloot het daar maar bij te laten, aangezien het exemplaar op zijn hoofd bijzonder assertief leek, om een neutraal woord te gebruiken. ‘Kijk,’ zei de Limoniade toen de Uitverkorene een buiging maakte en haar draak ,na een korte aarzeling, hetzelfde deed. ‘Goed je weer terug te zien, meissie.’ Kort vlogen Alistairs wenkbrauwen in de lucht. Het eisen van een buiging was normaliter een eigenschap van hippogriefen, hij had het een draak nog nooit weten doen en eigenlijk hoorde het ook niet. Hij besefte goed en wel dat er onder de draken ook verschillende karakters waren, maar dat dit meisje had toegestaan dat haar draak zo’n veeleisend type werd, was eigenlijk lichtelijk ongezond. Ze waren edel en slim, daar niet van, maar toch… Buigen voor een ander wezen dan een mens of een hippogrief was zelden geoorloofd, of zelfs maar verstandig. Als er één ding was dat hij had geleerd in het omgaan met mythische wezens – en met wezens in het algemeen- dan was het dat je nooit je rug naar hen mocht keren.
Plots wendde het meisje zich tot de staljongen en hem. ‘Ik vrees dat ik me moet verontschuldigen voor het gedrag van mijn draak, ik hoop dat u het me wilt vergeven.’ Alistair glimlachte en boog. Zijn familie en hij mochten dan welgesteld zijn en een hoog aanzien hebben, ze waren nog steeds gewoon burger van rang. Alistair zat niet in het leger en hij was ook geen edelman, wat hem aan haar ondergeschikt maakte. ‘Vanzelfsprekend, vrouwe,’ antwoordde hij minzaam, met een zweepje van een glimlach om zijn lippen. ‘Het betrof een ongelukkige samenloop van omstandigheden, neem ik aan. Bovendien had deze jongeman de situatie perfect onder controle,’ ging hij met een knikje naar de staljongen, verder. Voor iemand die niet gewend was om met draken om te gaan, had hij zich bijzonder moedig opgesteld en dat wist Alistair altijd te appreciëren.

Frankly my dear, I don't give a damn.

Jayden Jason Bright
"Nee." Zei ze vastberaden terwijl ze weer iets sneller ging zodat zs weer naast me kon rijden. "Het was geen laffe daad, het was juist zeer moedig.' Zei ze oprecht.
"Een man die vlucht om zichzelf in leven te houden en daarvoor alles opgeeft vind ik moediger dan mee ten onder te gaan en te stoppen met vechten voor het leven." Haar kin ging iets de lucht in. "Als hij daar was gebleven had hij leven opgegeven." ging ze verder. Ze galoppeerde weg en ik liet haar. Haar woorden beten in mijn hart. Ze vond mijn daad anders? Opeens was ik dapper en moedig. Destiny stijgerde plots toen ze terug kwam met Liberte en vlak voor mij tot stilstand. "En jullie overvielen hem dan nog?" Zei ze ongelovig terwijl ze haar hoofd schudde. "Dat is...laat ook maar." Zei ze een beetje telleurgesteld. Ik voelde adrenaline achter mijn ogen hart in mijn tong en overal. 'Ze hebben hem getraind tot de bandiet die hij nu is. Een bandiet die nooit opgeeft en zijn fouten uit het verleden probeerd beter te maken. Hij probeerd ervoor te zorgen dat zijn ouders hem vergeven omdat hij de arme helpt.' Sis ik licht geïrriteerd. ik kuch even. Ik had net alles er in een keer uitgegooid. 'Wil je nog verder rijden of niet?' Vroeg ik nu weer wat vriendelijker nadat ik weer rustig begin te ademen.

I'm finally back, Finally after a Year break

Ameline Rose Ermengard

Het drong me nu pas door dat hij heel de tijd over zichzelf bezig was geweest en het enige wat ik kon doen was hem aangapen.
"Mijn hemel..." Was het enige wat ik momenteel verbaasd er uit kon krijgen.
"Wil je nog verder rijden of niet?" Vroeg hij plots een stuk vriendelijker.
Mijn ogen boorden zich in de zijne en ergens voelde ik me opgelucht dat hij zijn frustratie er uit gooide, maar anderzijds was ik op mijn tenen getrapt omdat hij me heel de tijd wijsmaakte dat hij Alexander was.
"Je bent niet Alexander, is het niet." Concludeerde ik voorzichtig luidop terwijl ik zijn vraag totaal negeerde. "Je verwijt het jezelf dat je ouders dood zijn."
Ik wendde mijn blik af en liet me van Liberté schuiven zodat ik weer met beide voeten op de grond kwam te staan.
Mijn angst voor hem was totaal verdwenen en het enige wat ik nog voelde was iets dat dicht in de buurt van medelijden kwam.

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

kan er een kleine samenvatting gegeven worden?
Ik heb het een eindje gevolgd maar wist niet wanneer ik kon beginnen, als jullie zo vriendelijk zouden zijn ...

I can no longer keep my head up, above me it's empty. There are no kings watching over me

[Ik weet wel dat Ameline is ontvoerd door Jayden die zich uitgaf voor Alexander. Hij stal trouwens ook haar armbanden en vroeg losgeld in een brief aan de heer. Ondertussen weet ze wel wie hij is en zijn ze nu in het bos in een dal. Dat is al wat ik weet.]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Roosevelt --> Narissa

But I still have this faith in the truth of my dreams.

[Wanneer is het eigenlijk avond? :') ]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.