[RPG] Happy Hungergames - Topic twéé - Speeltopics

TOPIC ÉÉN

Bananen zijn lekker, toch? Zet dit ook in je signature als je ook van bananaaaas houdt!

Zefli

"Test het," zegt Dhelia.
Wanneer haar arm langs de mijne schuurt merk ik dat ze van houding is veranderd. Ik kijk haar aan met een mysterieuze glimlach.
"Oh, dat ben ik van plan," zeg ik op veelbelovende toon.
Mijn glimlach verandert in een kleine grijns. Ik sta, zonder over mijn gedachten uit te weiden, op en verander het onderwerp.
"Volgens mij is het beter als ik en Sanri eerst gaan. Als iemand je uit onze coupé ziet komen dan is ons hele plan naar de vaantjes. Ik verontschuldig me nu al voor het feit dat ik je de komende dagen even ga negeren," zeg ik zacht tegen Dhelia. Ik kijk even door het raam om vervolgens haar nog even aan te kijken. Wacht maar, ze zullen nog spijt krijgen van hun Hongerspelen.

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Dhelia
"Oh, dat ben ik van plan," Hij glimlacht op een manier die ik niet kan ontschrijven en frons mijn wenkbrauwen even. Wat was hij van plan? Wat ging hij doen? Dan staat hij uit het niets op en weet ik dat het tijd is om het Capitool binnen te treden. Dat ons bondgenootschap in werk gaat worden gezet.
"Volgens mij is het beter als ik en Sanri eerst gaan. Als iemand je uit onze coupé ziet komen dan is ons hele plan naar de vaantjes. Ik verontschuldig me nu al voor het feit dat ik je de komende dagen even ga negeren," Ik knik en voel meteen een steek van eenzaamheid binnendringen. Meteen hierna kijk ik Sanri aan en glimlach vluchtig. Het moest wel. We moesten onszelf niet verraden.
"Tuurlijk, ga maar. Ik verlaat de trein als laatste." zeg ik dan en sta ook op. Niet te opvallend zodat het Capitool me zou kunnen zien. Ik klop mijn broek af en kijk Zefli en Sanri dan weer aan.
"Tot bij de ceremonie."

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Zefli

Ik grinnik wanneer Dhelia haar wenkbrauwen fronst. Ze moest het eens weten. Wanneer ik uitgelegd heb dat ik haar zal, moet negeren, zie ik een blik in haar ogen die waarschijnlijk gelijkaardig is aan die van mij. Ze glimlacht vluchtig naar Sanri. Ik zucht.
"Tuurlijk, ga maar. Ik verlaat de trein als laatste. Tot bij de ceremonie."
Ik knik even en draai me dan om om samen met mijn nichtje de coupé te verlaten, maar iets houdt me tegen. Dit is geen behoorlijk afscheid. Zonder er verder bij na te denken draai ik me terug naar Dhelia en zet enkele stappen naar haar toe.
"Hou je taai," fluister ik. Ik druk een vluchtig kusje op haar wang en zorg dan dat ik zo snel mogelijk met Sanri de trein uit ben. Zoals verwacht staan daar al heel wat journalisten die proberen een gesprek met de tributen te regelen. Een kleine, gezette kalende man die naar sigaren ruikt probeert steeds de aandacht van Sanri -die ik veilig achter mijn rug met me meetroon- te trekken. Het werkt me danig op de zenuwen dat ik mijn geduld verlies.
"Laat haar!" schreeuw ik kwaad.
Ik slik even wanneer alles zo stil wordt dat je bijna een speld kan horen vallen. Gelukkig begint het geroezemoes snel weer en al snel kan je geen woord meer onderscheiden in de drukte van vragen en gesprekken aan en met de andere tributen die wel even in de spotlight willen.

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Dhelia
Ik zie Zefli knikken en kijk toe hoe hij zijn nichtje meesleept naar de deur. Plots stopt hij, waardoor ik even opkijk en hij dan weer op me af loopt. Hij drukt een kleine, verlegen kus op mijn wang, waardoor ik even moet blozen, maar glimlach dan.
"Hou je taai," fluistert hij, waarop ik een verzekerde knik geef en mijn hand uitsteek. Ik heb geen eens de tijd om iets terug te zeggen, aangezien de deur met een smak dichtvalt.
Ongeduldig laat ik me neerzakken op een stoel, doe de diadeem terug in mijn haren en tel de seconden op. Dan besluit ik terug te lopen naar mijn eigen coupé. Hij is leeg en verlaten, hier en daar zijn wat spullen aangeraakt. Een klokhuis van een appel in de vuilnisbak, een opgeklopte bank. Ik tuur uit het raam en vang een glimp op van Sanri. Dan besluit ik naar buiten te lopen. Er was niemand meer. De kust is veilig. Nog een enkele zucht neem ik voordat ik naar buiten stap en het zonlicht opvang, de felle flitsen van de camera's die me blind lijken te maken. Ik houd me koester, omdat ik weet dat het geen zin heeft om te schreeuwen. Toch word ik er behoorlijk chagrijnig van en grom naar een cameraman die net iets te dicht bij komt. Ik vang vragen op, maar negeer ze. Ik wou weg hier.

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Bethleen
"We zijn er," zei ik zacht. Ik keek naar Thomin. "Nu begint het allemaal." Ik werd bang, heel erg bang. Zou Thomin net zo bang zijn als ik?
"Zometeen moeten we naar buiten," zei ik , soort van tegen mezelf. Een niet heel erg fijn vooruitzicht.

Dit bericht bestaat niet. Het is een illusie.

[dit is het 294e bericht. zijn we in het capitool of de arena? eerste toch nog?]

Ik zie God als een lopende boom die kan praten via gevoelens. Is dat raar?

[In het Capitool, we zijn met de trein aangekomen en ik denk dat we zo direct wel over kunnen gaan op de welkomsceremonie, als iedereen het daarmee eens is en er weer wat mensen gaan reageren.]

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Ceris P Runtulip District 5

We stonden in de voorbereidingskamer voor dd openingceremonie ik kreeg een mooi pak aan dat helemaal oplichtte omdat District 5 bij elektriciteit hoorde. 'jullie lijken wel bliksems' hoorde ik van de tribuut uit District 6. Ik moest lachen, Keyra had nog steeds niet gepraat waarschijnlijk gaat ze als eerste dood en daar zorg ik wel voor.

Mijn geheim is geheim

Jillana

Ik was al helemaal klaargemaakt, en had echt een mooie outfit. Een donkerblauwe jurk, met wat witte lijnen. Aan de voorkant was het kort, maar de achterkant zweefde in de lucht als ik liep. Laat staan als ik in zo'n kar zat. Mijn lange haar hing stijl over mijn rug. Mijn make-up was niet opvallend, maar mijn ogen sprongen eruit door de oogpotlood en het kleine zwarte veegje oogschaduw boven mijn oog. Kortom, mijn outfit was perfect.

El Diablo.

[MEGUSTAZAYN = Ry ]

El Diablo.

[Roane -> Cosette]

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Dhelia
Kritisch voel ik aan het slappe stofje dat over mijn lichaam heen hangt. Ga met mijn vinger langs mijn streng geëpileerde wenkbrauwen en voel het nog na branden. Nors kijk ik voor me uit en haal een diepe teug adem naar binnen. Een zucht verlaat mijn lippen als mijn team me naar een spiegel begeleid en ik mezelf voor het eerst terug mag zien. In plaats van mezelf zie ik een opgetut meisje. Ergens wil ik ze een klap geven voor wat ze me aangedaan hebben en dan voornamelijk om het dunne doorschijnende stuk stof dat rondom mijn buik zit gewikkeld, de hout gekleurde lap stof die mijn borsten zouden doen bedekken zit te strak en voelt oncomfortabel aan. Het doet me denken aan mijn gesprek met Zefli vanmiddag nog. Erg komisch, dat ik door mijn eigen praatjes in een outfit gekomen was wat er opvallend op leek. De schoenen zijn een hel en als klap op de vuurpijl krijg ik nog een bloemenkrans in mijn haren gewikkeld. Ik trek een zuur gezicht, maar zeg geen woord.
"Je ziet er wonderschoon uit!" Hoor ik de vrouw links van me zeggen, een andere knikt opgewekt en ik kan enkel knikken. Ik zag er afschuwelijk uit.

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

[Leeft deze nog? (:]

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Forbes schreef:
[Leeft deze nog? (:]

Ik zie God als een lopende boom die kan praten via gevoelens. Is dat raar?

Volgens mij niet


Dit topic is gesloten omdat het maximum van 300 berichten is bereikt

El Diablo.