[RPG] Happy Hungergames - Topic twéé - Speeltopics

TOPIC ÉÉN

Bananen zijn lekker, toch? Zet dit ook in je signature als je ook van bananaaaas houdt!

Dhelia
"Ik zou je sponsoren," Ongemakkelijk kijk ik hem aan, ik voel mijn wangen rood kleuren en hakkel even met mijn woorden.
"Eh," Ik staar met mijn ogen naar de grond en haal een aantal keren diep adem. De jongen was leuk, ik kon niets anders doen dan dat toegeven, maar het was niet de tijd om de verliefde tiener uit te hangen. Ik moest hem zien als een bondgenoot, meer niet en als het zo doorging, dan kon dat wel eens fout aflopen.
"Dat is er dan al één, helaas dat deze niet meetelt." Weet ik er uit te brengen zonder stotteren of dergelijke. Ik grinnik even.
"Laten we het er op houden, dat er vast heel veel meisjes voor jou in de rij staan en ik kan dat zeggen, want ik ben er één." zeg ik dan en schud mijn hoofd even, staar daarna uit het raam.

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Zefli

"Eh. Dat is er dan al één, helaas dat deze niet meetelt. Laten we het er op houden, dat er vast heel veel meisjes voor jou in de rij staan en ik kan dat zeggen, want ik ben er één."
Als ik iets in mijn handen gehad had, dan had ik het nu zeker weten laten vallen. Met een ongelovige blik kijk ik traag weer naar Dhelia.
"W-wat?" breng ik stotterend uit.
Ik kan me niet voorstellen dat ik thuis de aandacht van zoveel meisjes had, en al helemaal niet van meisjes met een uiterlijk als Dhelia.

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Dhelia
Ik moet lachen wanneer ik Zefli mij vol ongeloof aan zie staren.
"W-wat?" brengt hij met moeite uit. Ik glimlach en kijk even op naar hem.
"Je hoorde me wel." zeg ik terug en grinnik even. "Anders wil ik het nog wel een keer herhalen?" vervolg ik. Misschien moest ik ook maar het beste maken van mijn laatste weken die ik nog zou leven. De kans dat ik of Zefli zou overleven was ontzettend klein. Vooral omdat hij Sanri leven de eindstreep over wou en ik het niet over mijn hart zou kunnen krijgen om haar te vermoorden. Deed ik mezelf liever iets ongelukkigs aan. Als Zefli nog niets terugzegt na een korte stilte haal ik mijn schouders even op.
"Dat je er heus wel mag wezen."

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Zefli

"Je hoorde me wel. Anders wil ik het nog wel een keer herhalen? Dat je er heus wel mag wezen."
Ik knipper even en haal een hand door mijn haar terwijl ik probeer te achterhalen of ik nou droom of niet. Doorgaans heb ik vrolijke dromen met een gekke, onmogelijke noot erin. Vrolijk is deze droom niet echt maar het lijkt me wel onmogelijk dat dit nu echt gebeurt. Ik kijk even om me heen om dan te besluiten dat ik helaas klaarwakker ben. Nog steeds verbaasd richt ik mijn blik weer op Dhelia. Hoewel ik het niet luidop of letterlijk zal zeggen, is "je mag er wezen" in haar geval zacht uitgedrukt. Ik durf wedden dat ze heel wat sponsors zal hebben, ookal denkt zij van niet. Ik vraag me af wat er ons te gebeuren staat en heel even flitst er een gedachte door mijn hoofd. Dat meisje wordt mijn dood. Als het niet komt omdat ik haar probeer te redden, dan zal het vast in een moment van pnoplettendheid zijn omdat ik afgeleid ben door haar. Plots besef ik dat ik nog helemaal niet geantwoord heb en ik vervloek mijn rode wangen.
"Eh," breng ik uit. Ik heb geen idee hoe te reageren, maar ik weet wel dat dit volgens het Capitool geweldige spelen zullen worden eens ze erachter komen dat ik zowel Sanri als Dhelia in leven zal proberen houden. Ik zie het nu al voor me: "Familie of liefde? De jongen met de onmogelijke keuze." Ik kan niet echt zeggen dat ik van Dhelia hou, ik ken haar net, maar het Capitool blaast zulke dingen altijd op en als ik eerlijk moet zijn voel ik me heel erg tot haar aangetrokken. "Je hebt gelijk, het is oneerlijk," breng ik mompelend uit.

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Dhelia
Het blijft even stil en ik kan merken aan de manier hoe Zefli voor zich uitkijkt hij diep in zijn gedachten verzonken zit. Ik maak het hem dan ook niet makkelijk, moet ik bekennen. Door mijn opmerkingen net kan ik begrijpen dat hij behoorlijk in de war is, maar hé. Hij deed exact hetzelfde bij mij. Liet me blozen.
"Eh," Ik schrik even op en kijk op van de grond. Weer blijft het even stil en zie ik hem ongemakkelijk voor zich uitkijken. "Je hebt gelijk, het is oneerlijk," zegt hij mompelend. Het is nauwelijks verstaanbaar en ik vraag me dan ook af of ik het wel goed verstaan heb. Het past niet in het gesprek. Ik frons mijn wenkbrauwen even en blaas een verdwaald plukje haar uit mijn gezichtsveld weg. Dan glimlach ik en weet niets meer uit te brengen. Ik wist nu al dat dit veel oproer zou brengen. Nicht en neef, beide de arena in. Als Zefli zich niet zou opofferen voor Sanri, zou daar gezeur over zijn. Als Sanri zou winnen, zouden ze zich afvragen waarom ze niet beter haar best had gedaan om Zefli in leven te houden. Het zou nooit goed zijn, tenzij beiden zouden sterven.
Dan kijk ik op en weet ik dat de medelijden en angst in mijn gezicht moet zijn af te leiden. "Zo zit het Capitool nou eenmaal in elkaar." En dan, net op dat moment merk ik dat de trein tot stilstand komt. We zijn er.

[Weet niet of ik die laatste zin wel had moeten plaatsen, maar sinds er ook vooruitgang in moet komen? Hihi, als het veranderd moet worden, even zeggen. Hoe gaan we dat trouwens doen als ze in het Capitool zijn aangekomen? Meteen naar de stylisten en klaarmaken voor de openingsceremonie? Hoe zit dat flatgebouw in elkaar, etc?]

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Zefli

De blik in Dhelia's ogen doet me huiveren, omdat hij me herinnert aan wat ik zelf voel.
"Zo zit het Capitool nou eenmaal in elkaar."
En daar moet iemand dringend eens iets aan doen. Alleen vrees ik dat ik niet diegene zal zijn. Ik verlies mijn evenwicht wanneer de trein tot stilstand komt en grijp automatisch naar het eerste waar ik bij kan. Pas wanneer ik op de zitting beland met Dhelia op mijn schoot besef ik waar ik precies naar greep. Ik kijk haar verontschuldigend aan terwijl het schaamrood mijn wangen kleurt.
"Ongelukje," zeg ik zacht.

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Dhelia
Met heel wat gekraak en gepiep komt de trein tot stilstand. Met moeite probeer ik mezelf staande te houden op de vloer en ergens lijkt me dit nog te lukken ook, maar als ik aan mijn lichaam gegrepen wordt lijkt deze kan vervlogen. Van schrik slaak ik een klein gilletje en knijp mijn ogen dicht. Wanneer ik deze weer open kijk ik recht in de ogen van Zefli en merk ik pas dat ik bij hem op schoot zit.
"Ongelukje," zegt hij zacht met vuurrode wangen. Ik kijk hem ongemakkelijk aan als ik besef wat er zojuist gebeurd is.
"Eh," hakkel ik en bijt nerveus op mijn onderlip. Ik voel heel mijn gezicht rood kleuren. "Tja." zeg ik, zoekend naar de juiste woorden. Ondertussen probeer ik mezelf omhoog te tillen, maar ik lijk mijn evenwicht te zijn verloren en val weer neer, waardoor ik Zefli bij zijn schouders beet moet pakken. Ik schaam me dood en heb alleen al medelijden met het idee dat Zefli mijn volle gewicht nu al twee keer heeft opgevangen.
"H-het spijt me als ik je benen gebroken heb." Breng ik uit en weet niet waar ik naar kijken moet. Niet de juiste woordkeuze, bedenk ik dan.

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Zefli

"Eh. Tja," is het enige dat Dhelia weet uit te brengen.
Ze wil van mijn schoot af gaan en ik wil ook zo snel mogelijk recht komen waardoor het weer fout gaat. Dit keer verliest Dhelia haar evenwicht en komt opnieuw op mijn schoot terecht. Haar handen grijpen mijn schouders stevig beet. Verbaasd kijk ik haar aan. Ik kan niet eerlijk zeggen dat ik het onprettig vind.
"H-het spijt me als ik je benen gebroken heb."
Er verschijnt een klein lachje op mijn lippen en al snel proest ik het uit, om twee redenen. Als we ten eerste in de arena net zo klunzig met elkaar omgaan dan heeft ons bondgenootschap niet veel nut en vermoorden we waarschijnlijk de ander door per ongeluk iets af te schieten dat nogal dodelijk kan zijn. En ten tweede is Dhelia zo licht dat ik haar nauwelijks voel zitten.
"Ik lach me dood," breng ik schaterend uit. Om de ironie van mijn uitspraak moet ik nog harder lachen. Dat zou nog eens een klap in het gezicht van het Capitool zijn, mezelf letterlijk doodlachen voor de spelen beginnen. Ik geniet van het moment, het is lang geleden dat ik zo gelachen heb en het is waarschijnlijk de laatste keer dat het kan.

[ bericht aangepast op 1 april 2012 - 21:45 ]

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Dhelia
Uit het niets begint Zefli te lachen en ook ik kan mijn grijns niet verbergen hierdoor.
"Ik lach me dood," zegt hij schaterend en dan volg ik zijn voorbeeld en rol me om, zodat ik naast hem zit. Ik moet toegeven dat het lang geleden is dat ik zo erg gelachen heb en voel zelfs een traan over mijn wang rollen. Met een trillende hand veeg ik hem weg en hoor buiten een menigte joelen. De tributen zijn er. Toch is dat niet hetgeen waar ik me nu druk om maak en snak even naar adem van het lachen. Ik had nog geen zin om te vertrekken naar mijn eigen coupé, wat waarschijnlijk wel van me verwacht werd, maar wou van mijn laatste paar weken dat ik nog zou leven genieten.
"Weet je, als ik mijn laatste dagen zo moet doorbrengen, valt het eigenlijk best mee." zeg ik dan ietwat serieus en hijg nog even na van het lachen. Ik wrijf even over mijn buik door de lichte buikpijn ervan. "Dankjewel." zeg ik dan fluisterend zodat alleen Zefli het hoort. "Dat je me aan het lachen maakt."

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Zefli

Ook Dehlia begint te lachen en ze rolt van me af. Ik zak wat onderuit en veeg enkele tranen weg met de rug van mijn hand. Ik hou mijn buik vast omdat het pijn doet. Ik begin net uit te bollen wanneer ik Dhelia's zachte stem hoor.
"Weet je, als ik mijn laatste dagen zo moet doorbrengen, valt het eigenlijk best mee. Dankjewel. Dat je me aan het lachen maakt."
Ik draai mijn gezicht met een glimlach naar haar toe.
"Ik moet jou bedanken," zeg ik zacht. "Mijn benen breken," herhaal ik haar woorden terwijl ik haar een zachte elleboogstoot geef en met mijn ogen rol. Ik moet moeite doen om niet weer zo hard te lachen. Wanneer ik haar weer aankijk, ontmoeten mijn ogen ongewild de hare. Ik kan mezelf er niet toe brengen weg te kijken. Mijn glimlach verdwijnt langzaam en ook het gejoel van buiten bereikt me niet meer. "Geloof jij in het lot?" vraag ik stil.

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Dhelia
"Ik moet jou bedanken," zegt hij zacht terug en herhaalt mijn woorden van zonet nog. Het klinkt best dom eigenlijk. Met mijn gewicht zou ik nooit iemand zijn benen kunnen breken. Hoe zwaar zou ik wegen? Net veertig kilo misschien, iets meer zou kunnen. We mochten dan wel niet ondervoed zijn in zeven, maar veel te eten was er niet.
Ik kijk op van de elleboogstoot die Zefli me geeft. Ik grinnik en staar recht in zijn ogen, totdat hij de zijne afwendt. Zijn glimlach verdwijnt en ook mijn humeur lijkt daardoor verdwenen. In de kamer is het doodstil en even wendt ik me tot Sanri, die uit het raam lijkt te kijken.
"Geloof jij in het lot?" vraagt Zefli dan plots. Ik frons mijn wenkbrauwen even en zucht. Het lot. Was het mijn lot om in deze spelen te komen? Zijn lot om mij te ontmoeten.
"Ik weet het niet." geef ik eerlijk toe. Nooit had ik er echt over na gedacht. "Hoezo?" vraag ik dan, nieuwsgierig naar waar hij op oogt.

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Zefli

"Ik weet het niet. Hoezo?" zegt Dhelia na enige stilte.
Ik denk zelf ook even na voor ik haar antwoord. Op dit moment zou ik niks liever doen dan mijn lippen op die van haar drukken en het fijne gevoel van net doortrekken naar de komende momenten. Ik volg vrijwel altijd mijn gevoel, maar dit keer houdt iets me tegen. Ik zal haar hoe dan ook verliezen, waarom zou ik dan mezelf in deze positie plaatsen? Als ik me over enkele dagen nog zo voel, dan is het tactisch gezien veel beter haar in de arena te kussen, in het zicht van de camera's. Om deze beide redenen besluit ik nog even de kat uit de boom te kijken.
"Ik wil weten of ik het kan tarten," antwoord ik dan.

[ bericht aangepast op 1 april 2012 - 22:13 ]

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Dhelia
"Ik wil weten of ik het kan tarten," zegt Zefli na een korte periode. Ik denk even na. Het lot tarten. Waarom ook niet? Hoelang zouden we nog leven? Twee weken hooguit?
"Test het." zeg ik dan en draai me even naar hem toe. Ik ben nieuwsgierig waarop hij oogt. Waarschijnlijk heeft hij het over de arena, dat hij een overlevingstactiek verzonnen heeft en ergens zou me dat heus niet verbazen. Het leek me een slimme jongen en als zijn nichtje er niet zou zijn, durfde ik mijn enkele kleine cent er heus wel op in te wedden dat hij kans zou maken om te winnen. Hij zou het kunnen doen.

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

[Ik ga naar bed! Tot morgen, x]

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

[Night night ^^]

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.