[RPG] Virus 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 8 maart 2012 - 19:53 ]

everything, in time

Genesis Odette Posey
Ik laat mijn blik over de bezaaide akkers gaan. Alles hier is in tact, zelfs de vervallen boerderijtjes worden gebruikt door vluchtelingen of plaatselijke boeren. Helena heeft me vaak proberen te koppelen aan anderen, iets om mijn socialiteit voort te zetten op het land. Maar ik weet zeker dat ik niet de eerste - de beste aan zal spreken. Nooit gedaan, ben ik ook niet van plan. Als mensen me écht willen leren kennen zullen ze me eerst moeten interesseren. Desalniettemin kan ik toch erg vriendelijk en behulpzaam zijn.
Met mijn vingers draai ik golfjes in mijn honingblonde lokken, om vervolgens een blik op de lucht te werpen. De zon weerkaatst en zorgt ervoor dat de werkende mensen uitgeput raken. Daarom kom ik sinds kort bij één van de boeren. Hij kan zo nu en dan een verse jerrycan water gebruiken, en lijkt dol te zijn op de verhalen over de stad. Met een lichte glimlach trek ik de volle jerrycan in mijn armen, om vervolgens zachtjes op het houten deurtje te kloppen. "Ik heb uw water bij me," glimlach ik beleeft, waarna de man zijn norse blik een moment lang veranderd in een oprechte glimlach.
"Misschien wil je hem naar één van de jongens op het land brengen? Dat gedeelte is erg droog voor deze periode." Hij wil me óf koppelen, of hij is te lui om het zelf te doen. "Natuurlijk. Tot ziens." Met die woorden draai ik mezelf richting één van de kronkelende paden tussen de akkers door.
Verderop werkt een jongen, of werkte. Hij kijkt een oudere dame na, die terugloopt in de richting waaruit ze ooit vandaan kwam. Ik schraap lichtelijk mijn keel, en versnel mijn pas vervolgens ietwat.
"De boer hier verderop vroeg me of ik je misschien wilde helpen." Ik wierp de jongen een glimlach toe, en streek vervolgens een lok achter mijn oor.

Feel the fire, but do not succumb to it.

[Em, Abby Jackson wordt niet geschreven door Abby Jackson maar Lola13 ]

[ bericht aangepast op 9 maart 2012 - 20:46 ]

Cookies!

Zendé

Mijn naam is Zendé Valerio Crystal.
Ik ben gevlucht uit mijn stad, voor gruwelijke wezens die mijn familie hebben uitgemoord.
Ik ben opgevangen door een boer op het platteland.
Zo ga ik een tijdje door, totdat ik klaar ben met mijn lijstje. Elke ochtend ga ik het even door. Ik weet niet waarom, maar het is een gewoonte geworden.
Ik loop naar de gammele klerenkast. Hij was wit geschilderd, maar hier en daar is de verf weggetrokken en kan je het bruinige hout zien. Ik open hem en kleed me om. Vervolgens ga ik de gang op en voer de rest van mijn dagelijkse ochtendritueel uit.
Als ik mijn ontbijt op heb kom ik overeind, ruim de vaat op en besluit dan een frisse neus te gaan halen. Met mijn handen in mijn zakken loop ik langs de akkers van de boer heen. De boer moest mij wakker maken omdat ik niet te lang uit wil slapen. Inmiddels ken ik hem al een beetje, en ik weet dat hij me niet wilt wekken omdat ik werk te doen heb. Daarom wil ik al opstaan voordat ik mijn taken ga uitvoeren.

Snel, red deze man van de haai! ~~~~~~~~^~~\o/~~~~~~

Jufar Vaquer

Hij nam enkele gulzige slokken van het verfrissende water en keek over de vlakte heen naar zijn jongere broers. Het waren goede en betrouwbare werkers. De boer kon op hun rekenen. Ze hadden geld nodig, daarom dat ze bijna iedere dag op het land te vinden waren. Met zijn vinger wreef hij de slierten water weg die hij langs zijn kin had voelen lopen.
Zonder enige aarzeling, liep hij terug het veld op om terug aan het werk te gaan. Het was een goed seizoen voor de boeren. De zon scheen helder en puur boven de hemel, waardoor de bloemen, planten, groenten en fruit voldoende licht en energie kregen om zich verder te ontwikkelen. Toch waren er sproeiers aanwezig die ervoor zorgden dat het veld voldoende water naar binnen kreeg.
Hij was net aan het werk met het onkruid uittrekken toen een smal meisje hem enige schaduw bood. Hij keek op naar haar en glimlachte zijn mondhoeken vriendelijk omhoog. De zweetdruppeltjes stonden op zijn voorhoofd, de aarde plakte aan zijn handen en zijn ogen stonden vermoeid. Hij zag er niet op zijn best uit, maar wat deed dat er toe? Hij was aan het werk, niet op een date.
Hij herkende het meisje niet, op geen enkele manier. Op het eerste gezicht, was ze een mooie verschijning om te zien. Haar vriendelijkheid nam de overhand. “Misschien kan je me helpen met de mand naar de kar te dragen.” Hij wees naar de mand met ontkruid die hij die dag al had uitgeplukt. Hij zou het gerust alleen aankunnen, maar hulp was altijd welkom. Zeker als het een aantrekkelijk meisje was.
Hij stond op en reek plots een paar centimeter boven het meisje uit. Met een vlug oog bekeek hij haar. Haar gezicht straalde door de vrolijke blik die ze erop naliet. Ze had lange blonde lokken, die netjes langs haar beiden schouders lagen. Het leek hem een keurig en deftig meisje, die goed voorzichzelf zorgde. Toch was er iets aan haar dat vertelde dat ze een onbereikbaar en misschien wel arrogant meisje was, maar dat gevoel kon hij niet verklaren.

[ bericht aangepast op 9 maart 2012 - 21:14 ]

En het moeilijkst is niet het communiceren van, maar het toegeven aan jezelf.

Genesis Odette Posey
De jongen bekeek me, hoewel hij het probeerde te verbergen. Iets dat ze bestempelde met schattigheid, gek genoeg. Hij deed haar denken aan een jongere vriend die er altijd leek te zijn op haar mindere dagen. Duncan, had hij geheten. Toen ze het nieuws te weten kwam over haar adoptie had hij haar gesteund en alles dat hem beloonde was de dood die hij vond op de dag die het virus het sterkst leek te zijn. Mijn pastelblauwe ogen gleden ook een moment over de jongen heen. Zou hij ook een vriend kunnen zijn? Ik hoopte het, met heel mijn hart. Hij leek een behulpzame en eerlijke jongen die hard werkte voor zijn brood en familie. "Natuurlijk." mijn lippen krulden zich automatisch tot de - volgens vele charmante glimlach die menig mensen lijkt op te vrolijken. Als een beleeft en toch ook vriendelijk gebaar steek ik mijn ranke hand naar hem uit. "Odette." Prevel ik met een korte, ietwat nieuwsgierige blik in zijn ogen, voor ik ze weer afwend naar mijn hand. Hoewel mijn uiterlijk dat van een onbereikbaar model zou zijn, was het meisje achter die glimlach heel kwetsbaar en verlegen.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Jufar Vaquer

Haar pastelblauwe ogen waren beslist eén van de mooiste ogen die hij ooit had gezien. Zelf was hij een normale jongen, met doodnormale grijze ogen. Hij was groot gebouwd, met brede schouders en veel spieren. Toen hij nog in de stad woonde, ging hij drie maal weeks gaan trainen in een sportcentrum. Hij wou goed in conditie blijven, aangezien het voor hem een droom was om in het leger te gaan.
Voordat hij haar hand in de zijne nam, veegde hij de moddervlekken af aan zijn oude jeans. Het leek hem niet beleefd om haar een vuile handdruk te geven. “Aangenaam Odette.” Sprak hij met een aangename ondertoon in zijn stem. “Jufar” Stelde hij zichzelf voor. Het was een naam die je niet vaak hoorde in een gezin die oorspronkelijk kwam vanuit de stad. Je zou de naam eerder geven aan een jongen die in een land woonde als Iran of Irak. Nou, dat vond hij zelf toch.
Hij liep naar de mand verderop en nam het ene handvat al vast, afwachtend wanneer ze hem kwam helpen. Hij wou haar niet teveel werk laten doen. Het was echter een meisje, die hoorde deze dingen niet te doen – niet dat hij de vrouw minderwaardig stelde. Hij wist immers dat er ook vrouwen bestonden met ballen aan hun lijf. Vrouwen die veel pit in hun binnenste hadden.
Eenmaal ze hem had geholpen met de mand naar de kar te brengen, bood hij haar het flesje water aan. Er zat nog een aantal slokken in, voldoende om de dorst te lessen. “Jongens, het is tijd!” riep hij naar de gestalten verderop. Niet veel later kwamen stonden drie grote jongens naast hem, een paar jaar jonger dan hemzelf. Ze hielpen Jufar met de spullen in de kar te laden en sprongen toen achterin, waar ze zich gemakkelijk nestelden. “Ga je mee naar de boer?” Hij nestelde zich bovenop de kar en nam de teugels van de paarden in zijn handen. Met een vragende blik keek hij het meisje aan.

En het moeilijkst is niet het communiceren van, maar het toegeven aan jezelf.

Genesis Odette Posey
"Aangenaam, Odette." Hij sprak mijn tweede naam met een warme ondertoon - het voelde in ieder geval zo. "Jufar." Herhaalde ik voor mezelf, waarna ik hem hielp met de mand. Het paard voor de kar trok echter meer mijn aandacht dan de jongens - op Jufar na. De gespierde, toch knulachtige jongen zorgde voor een veilig gevoel dat ik niet bij veel mensen ervaar. En buiten dat lijkt hij me erg fijn gezelschap. "Ga je mee naar de boer?" Vraagt hij op het moment dat ik mijn vingers rond de neus van het beest krul, en hem vervolgens zachtjes kroel. "Lijkt me leuk, bedankt." Ik werp de jongen een glimlach toe, en kijk kort in zijn ogen. Als ik zijn blik eindelijk vang kan ik niets anders dan hem een charmant knikje toewerpen en vervolgens een zacht klopje tegen het hals van het beest geven. Eenmaal aan de andere kant lukt het me aardig gemakkelijk om me enigszins in de kar te trekken, en verstrengel ik beleeft mijn vingers op mijn schoot.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Emily Catherine Roux

Zuchtend nam ik plaats in de grote, maar versleten stoel en klapte een dik, stoffig boek open. Het was een boek over verschillende bacteriën, cellen, informatie over DNA en dat soort dingen. Ik dacht dat het van pas zou kunnen komen bij het onderzoek, dus ik had hem weggegrist uit een verlaten huisje. Aandachtig bestudeerde ik alle plaatjes, en liet de informatie tot me doordringen. Ik stond op om naar mijn microscoop te lopen, en het speeksel van Jake nog eens te bekijken. Ik had gehoopt dat er een paar bacteriën overeen zouden komen, maar helaas. En zo ging het dag in, dag uit, hopend op een oplossing, die bijna niet te vinden was. Zuchtend dronk ik wat water, om vervolgens weer verder te bladeren in een paar boeken.

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Jufar Vaquer

Hij liet het paard vertrekken eenmaal ze de plek naast hem had ingenomen. Het beviel hem dat ze hem af en toe een charmant of vriendelijk knikje gaf. Hij wist niet wat het precies betekende, maar het voelde fijn aan om door een mooi meisje gezien te worden. "Ik neem aan dat je geen dochter bent van de boer?" Het leek hem haast onwaarschijnlijk dat ze de dochter zou zijn van Willem. Nee, dat kon in geen enkel opzicht. Willem was.. Ja wat was Willem? Hij was niet zoals haar. Het meisje had iets adel in haar, blauw bloed zoals men zegde. Je zag het aan de manier hoe ze op de kar zat en de manier waarop ze liep. Het was geen meisje die afstamde uit een boerengezin. Dat leek hem onwaarschijnlijk. "Woon je in het dorp of?" Hij was behoorlijk nieuwschierig wat er nog meer achter Odette schuilde. Het was zijn eerste ontmoeting met een meisje sinds het virus was uitgebroken. Vroeger had hij veel vrienden. Hij was niet populair, maar had toch een goede naam. In zijn relaties was hij serieus. Mensen wisten dat het voor hem geen spel was. Liefde was iets dat je binnenin voelde, iets heel diep binnen je. Het waren geen verlangens naar het lichaam van het meisje. Toch niet op het eerste moment.

En het moeilijkst is niet het communiceren van, maar het toegeven aan jezelf.

Genesis Odette Posey
"Je bent dol op vragen, niet?" Ze kijkt van onder haar wimpers naar zijn gezicht, en laat dan een zacht, toch helder lachje weerklinken. "Willem is een fijne man, maar in geen enkel opzichten mijn vader." Ze werpt een blik op haar handen, en kijkt dan naar de teugels die perfect in Jufars handen lijken te passen. "Mijn oorspronkelijke geboorteplaats is Manhattan in Amerika. Ik heb er echter geen herinneringen aan. Die liggen vooral in Engeland - Londen. Mijn pleegouders woonden er voor het virus de stad volledig had geïsoleerd. Met een vriend en zijn vriendin zijn we toen gevlucht. Onderweg bezweek eerst het meisje en toen mijn vriend. Hij werd.." Ze sluit haar ogen, en verstrakt haar greep voor een moment. "Een van hèn." Spreek ik zachtjes, waarna ik hem een lichte glimlach toewerp. "Ik woon nu nabij de akkers, in het huis van een Christelijke vrouw die mij - twee meisjes en nog een jongen onder haar hoede heeft genomen. Het is niet veel maar het voelt er alsof ik welkom ben. De boer helpt ons aan eten en in ruil vertel ik hem verhalen over mijn jeugd. Hij lijkt het erg leuk te vinden." Prevelt ze zachtjes.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Jufar Vaquer

“Ik wil weten met wie ik te maken heb, mag dat dan niet?” Greens hij zijn mondhoeken omhoog. Vanuit zijn ooghoek keek hij naar het meisje, maar zijn blik bleef gericht op de weg voor hem. De paarden waren rustig en hadden een ritmische draf. Het zou niet lang duren vooralleer de boerderij in zicht kwam.
Aandachtig luisterde hij naar haar verhaal. Het leek hem pijnlijk om iemand te verliezen in deze tijd. Vooral met het virus. Zelf had hij zijn vader verloren toen hij kind was, maar veel herinneringen had hij niet aan hem. Toch vond hij het een moeilijk onderwerp om over te praten. Hij had leren leven zonder een vader en was eigenlijk de vader in huis voor zijn moeder en jongere broers. Ze moesten luisteren naar zijn regels, al was hij niet zo streng als je dacht.
“Het lijkt me vreselijk om twee dierbaren te verliezen, terwijl je enkel de vrede opzoekt.” Voor het eerst tijdens de rit, wendde hij zijn af blik naar het meisje De vrolijke blik was verdwenen en had plaats gemaakt voor een begrijpelijke uitdrukking. Hij wist hoe het voelde om iemand te verliezen, al waren de beiden situaties totaal verschillend. Maar toch begreep hij haar. Er was iemand dood die dierbaar voor je was en die je in geen enkele instantie wou kwijt spelen, maar het lot had beslist. De persoon was dood en je kon het niet terugspoelen. Hij wist meteen wat ze bedoelde met hén. Verdere uitleg was hierover niet nodig. “De vrouw lijkt me aardig.” Hij had haar al eens eerder gezien bij de boer. Ze hadden het gezellig aan tafel gehad met wat koekjes en thee of koffie. “Ik ben blij dat je het nu goed hebt. Het kon ook anders afgelopen zijn.”
Eenmaal ze bij de boerderij waren, laadde hij de kar uit en liep hij naar binnen. Er werden afspraken gemaakt voor de volgende dagen en het geld werd hem gegeven in een envelop. Die stak hij veilig in de binnenzak van zijn vestje. “Vanavond ga ik naar de plaatselijke pub, als je zin hebt..” Hij maakte zijn zin niet af en glimlachte vooralleer hij besloot om te vertrekken. De avond viel en de jongens kregen honger. Tijd om naar huis te gaan.

[ bericht aangepast op 9 maart 2012 - 22:54 ]

En het moeilijkst is niet het communiceren van, maar het toegeven aan jezelf.

Genesis Odette Posey
De jongen bleek inderdaad erg begrijpelijk, en aan de andere kant ook erg fijn gezelschap. De boer had haar een schaal fruit toegestopt voor de rest van de kinderen, en door het aanbod van Jufar kwam er niets anders dan een oprechte glimlach rond haar lippen. "Dat lijkt me leuk." Maak ik zijn zin met een lichte knipoog af. Ze pakt de schaal iets beter vast, en houd vervolgens haar hoofd ietwat schoon. Het eten zou straks op tafel staan, en daarna zou ze moeten helpen met het voeren van Elara - de geit die Helena had opgevangen voor verse geitenmelk. "Euhm je hebt iets eh-" Ze glimlacht lichtelijk, en gaat vervolgens op haar tenen staan om een beetje modder van zijn wang af te strijken met haar vingertoppen. "Bedankt. Voor alles Jufar.
Tot vanavond." Met die woorden groet ze de boer en verlaat ze het huis.
De weg terug naar huis lijkt gelukkiger - minder zwaar. De akkers glimmen in het zwakke licht van enkele boerderijtjes en niet veel verder staat Helena vrolijk zwaaiend. De spion.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Jufar Vaquer

De avond verliep snel. Om de beurt gingen de jongens in bad, zonder al te veel problemen. Moeder had een lekker maal voorbereid, waarvan ieder gezinslid met volle teugen van genoot. Een goede maatijd na een zware werkdag deed altijd goed. Het gaf je voldoening. Na het avondeten besloot Jufar een warm bad te nemen -met een overvloed van zeep natuurlijk-. Hij wou er deftig uitzien vanavond, niet zoals op de akkers. Diep vanbinnen hoopte hij dat Odette hem een hele avond gezelschap zou houden, anders zou hij de tijd moeten doorbrengen met een spel kaarten en zijn broers. Niet dat hij dat erg vond, maar een meisje bij zijn zijde was toch beter.
Met een handdoek wreef hij zijn donkere haren droog, die hij daarna kamde en in model bracht met zijn handen. Veel tijd voor de spiegel besteedde hij niet, dat was immers iets wat een vrouw deed. Vrouwen mochten voor de spiegel staan en zichzelf bewonderen. Het was een geslacht die veel te tonen had. Een vrouw had veel schoonheden en dat moesten ze benadrukken met mooie kleren. Al vond hij meer dan een uur in de badkamer toch overdreven.
Hij droeg een simpele jeans, met een wit shirt en een leren jas erboven. Zijn tanden waren schoon witgepoetst en rond zijn pols had hij een leren armbandje. Hij zag er keurig uit. Zijn moeder spoot nog wat parfum en daarna vertrokken ze met de fiets richting het dorp. Ze reden niet netjes achter elkaar, maar in een gezamelijke bende die vrolijk met elkaar praatte. Ruzie is de familie kon altijd wel eens voorkomen, maar de meeste tijd waren ze hecht.
Eenmaal ze in de pub waren gearriveerd, bestelde Jufar een biertje net zoals een echte man deed. Hij vond het wel smaken. Hij nam plaats aan de bar en bekeek zijn moeder die een praatje maakte met een dame die blijkbaar dolenthousiast was over de nieuwe broek die ze had gekocht. Hij schudde zijn hoofd en bekeek de anderen aanwezigen in de pub. Zoals gewoonlijk hadden zijn broers plaats genomen aan een rond tafeltje, dicht bij het raam zodat ze eventuele voorbijgangers konden spotten – vooral jonge meiden-. Maar toch verdeden ze hun tijd met kaarten. Hij wierp een blik op zijn horloge en vroeg zich af om hoelaat Odette zou opdagen. Als ze tenminste kwam opdagen.

En het moeilijkst is niet het communiceren van, maar het toegeven aan jezelf.

Genesis Odette Posey
Het eten is zoals iedere avond aardig op smaak. Iedereen eet zwijgzaam, en eigenlijk is de stilte fijn. Zo kan ze denken over vanavond. Bedoelde hij het als date of..? Nee, hij wilde vast beleeft zijn en haar meenemen om haar op haar gemak te stellen. Zodra de tafel werd afgeruimd, snelde ze naar haar kamer voor een bad. Ze wilde er onberispelijk uitzien deze avond. Of het nu voor de jongen was of zijzelf. Ze wilde een goede indruk achterlaten en tegelijkertijd zichzelf tonen zoals ze écht was. Na een bad rook ze naar haar vertrouwde, fruitige geur. Haar lokken werden als bij een charmante dame gekruld en er ging zelfs een rode gloss over haar lippen die nu veel aantrekkelijker lekker. Desalniettemin droeg ze een witte jurk die haar figuur toonde, maar toch nieuwsgierigheid achter zou laten gezien ze geen ordinaire hoer wilde spelen. Nee, vrouwelijk maar met zelfrespect.
Helena was verrukt over haar verschijning, en bood haar meteen aan te brengen met haar - geloof het of niet - landwagen. In het donker mochten jongedames niet alleen rond dartelen vond de oude vrouw.
En dus stond ze niet veel later in de pub, haar rode lippen gekruld tot een lichte toch ook charmante glimlach, en haar pastelblauwe ogen ietwat verlegen afgewend naar de grond. Omdat ze hier nog nooit was geweest, keken velen haar aan.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Jufar Vaquer

In eerste instantie had hij haar nog niet opgemerkt. Hij speelde afwezig met een bierviltje en was diep in gedachten verzonken, totdat iemand hem een por in zijn zij gaf en aankondigde dat er een persoon was binnengetreden die ze nog nooit eerder hadden gezien. Vrijwel meteen wierp hij zijn blik op het meisje aan de deur, Odette. Ze was een mooie verschijning.
Meteen keken de mensen van het café op bij haar aankomst. Plots leek het kaartspel of de gesprekken niet meer zo interessant als het nieuwe meisje bij de deur. Het was ongemakkelijk, maar toch stond hij op en liep hij haar richting uit. Hij begroette haar met een vriendelijke kus op de wang en liep samen met haar naar een tafeltje in het hoekje. Hopelijk zouden ze op deze plek niet veel aandacht trekken, al leek zijn moeder een nieuwschierige blik in haar ogen te hebben. Natuurlijk wou ze weten wie het meisje was waarmee haar oudste zoon contact had.
“Ik ben blij dat je gekomen bent.” Waren de eerste woorden na een lange stilte. De mensen waren terug in hun oude routine gevallen en al snel vulde het café zich met vele gesprekken. “Wat wil je drinken?” Hij stond op van de houten stoel en keek haar afwachtend aan. Dit drankje zou hij uiteraard betalen. Hij had haar immers gevraagd om te komen en eerlijk? Hij had er zich enorm op verheugd om het meisje beter te leren kennen. Ja, hij wou wel meer weten over haar. Ze leek een interessant meisje.

[ bericht aangepast op 9 maart 2012 - 23:49 ]

En het moeilijkst is niet het communiceren van, maar het toegeven aan jezelf.