[RPG] Virus 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 8 maart 2012 - 19:53 ]

everything, in time

Teddy Riazanova
Ik kauwde op het eten in mijn mond. Het smaakte waterig en ik staarde glazig vooruit. Ik zat in kleermakerszit op de gang. Aan zitmeubelen was geen gebrek, maar ik had honger en de vloer zat ook prima. Er schoot een muis door de gang en hij deed een van de kranten op de grond ritselen. De TL-buis knipperde weer en maakte een zoemend geluid. Zwijgend zat ik daar, in een gang op de derde verdieping. Al dagen aantekeningen gemaakt op mijn bureau.

Cookies!

Joshua Joseph Isaacs
Nadat ik al mijn ochtendlijke klusjes heb gedaan, staat er nog één klus te wachten: boodschappen doen.
Iets waar ik enorm tegenop zie, omdat de stad nu niet bepaald een veilige en aantrekkelijke plek is. Ik had natuurlijk naar het platteland kunnen verhuizen. Dat kan ik eigenlijk nog steeds, maar dat wil ik niet. Dat zou voelen alsof ik iedereen in de steek kan laten. Ik blijf liever zoeken naar een tegengif. Er is áltijd een tegengif. Althans, in films met ziektes, dus ik vind dat dat nu ook zo is. Raar eigenlijk, in films gebeuren dit soort dingen heel vaak, maar dat ze in het echt zouden voorkomen zou je niet verwachten. Toen ik het nieuws voor het eerst hoorde, geloofde ik er helemaal niets van. Ik dacht dat het een grapje was, tot ik voor het eerst een geïnfecteerd "mens" zag. Een echt mens kun je het niet meer noemen, maar ik weet niet hoe ik ze wel aan kan duiden. Als zombies, misschien.
Omdat ik zo diep aan het denken ben, heb ik niet door dat ik al in het winkelcentrum ben.
Ik dwaal door de schappen en pak wat ik nodig heb, die vervloekte schoonmaakmiddelen ook altijd. Er zijn veel te veel soorten en ik heb geen idee welke ik nu moet hebben. Witte was, donkere was, gekleurde was. Waarom kun je al die spullen niet gewoon bij elkaar gooien?
Net als ik wil opgeven zie ik haar, een meisje. Mijn meisje, Beth. Ik schud mijn hoofd. Nee, dat kan niet, Joshua, hou je kop erbij. De kans dat dat Beth is is enorm klein. Ze lijkt er eigenlijk ook helemaal niet op.
Voor de laatste keer check ik mijn boodschappen, voor ik me naar de uitgang begeef en mezelf uitlach. Dat ik werkelijk dacht dat dat Beth was, zeg.

everything, in time

Emily Catherine Roux

Ik neuriede toen ik langs de schappen liep. Alles was op de grond gevallen, een groot gedeelte van alle producten waren weg. Ik vond nog een soep-in-blik, twee flessen water en een oud brood. Ik was er redelijk tevreden mee, en ging weer onderweg naar huis. Net toen ik de hoek om wou gaan, zag ik een meisje lopen. Het was al een tijdje terug dat ik een normaal mens had gezien, dus besloot ik naar haar toe te gaan.

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Carol Roberts
Op een gegeven moment kwam het lab in zicht. Ik duwde tegen de deur, die krakend openging. Ik trok de deur achter me dicht en keek even rond. Aan het plafond hingen TL-buizen, die af en toe knipperden. Er kwam een zoemend geluid vanaf. Ik probeerde de oproep op de radio weer voor de geest te halen. Ze zat op de derde verdieping, voor zover ik wist. Er was aan het eind van de gang een lift, maar die vertrouwde ik niet. Toen ik een deur door ging vond ik een trap. Ik liep met snelle passen naar boven, tot er een bordje met '3' op de muur hing. Meteen zag ik in de gang een meisje zitten. Ze staarde voor zich uit, en leek nog niet te merken dat ik er was. Dat moest haar zijn! Ik liep op haar af en legde voorzichtig een hand op haar schouder.

[ bericht aangepast op 13 maart 2012 - 19:38 ]

Hope. It's the only thing stronger than fear.

Emily Catherine Roux

Het meisje stopte voor een groot, oud uitziend gebouw en stapte naar binnen. Ik zag dat het het lab was, maar ik was er nog nooit binnen geweest aangezien ik liever alleen werkte. Twijfelend stapte ik ook naar binnen, maar er waren vele deuren en lange gangen, en het meisje was niet meer in zicht. Zuchtend liet ik me tegen de muur leunen, en wachtte af.

[sorrry, beetje kort ]

[ bericht aangepast op 13 maart 2012 - 19:45 ]

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Jufar Vaquer

Hij was veel gewoon, maar niet om op dit tempo te fietsen. Zweetdruppeltjes liepen over zijn rug toen hij het tempo hoger opvoerde, de stad uit naar het verlaten huisje tussen de weilanden. Conditie had hij niet en dat bleek aan zijn snelle ademhaling. "Ik weet het niet Odette, ik weet het echt niet." Hij wierp nogmaals een blik naar achter en fietste de laatste straat uit. Vanaf hier verlieten ze het dorp. De huizen maakten plaats voor uitgestrekte weilanden en akkers. De gedaante leek het op te geven en keerde terug de stad in. Eenmaal ze de heuvel op waren en hij verderop licht zag branden in een huisje, verminderde hij het tempo en liet hij zich van de heuvel naar beneden tollen. Hij legde zijn voeten in het midden tussen de twee pedalen en genoot van het frisse windje in zijn haren.
Hij liet haar afstappen en keek naar de oude vrouw die aan de deur stond. Het was best schattig dat ze bezorgd was om een meisje die niet eens haar eigen dochter was. Odette mocht niet klagen dat ze bij deze oude dame woonde. Ze had het vast goed. Hij drukte een kus op haar wang, als teken van afscheid. "Het was een leuke avond." Wist hij met een glimlach uit te brengen, al leek zijn gezicht nog steeds in een plooi te zitten. Zijn hart ging hevig tekeer, waardoor hij het gevoel had dat hij elk moment van zijn fiets kon vallen. Hij vermande zich echter en knipoogde haar geruststellend toe. Hij was blij dat hij haar veilig thuis had kunnen brengen. Hopelijk zou hij het zelf overleven, al had hij daar goede hoop in. De man was hen niet meer gevolgd en dat was maar goed ook.

En het moeilijkst is niet het communiceren van, maar het toegeven aan jezelf.

Genesis Odette Posey
Haar blik gleed naar Helena - die toch wel wist waar ze op zou doelen. De oude vrouw knikte tot haar opluchting, en zo snel ze de toestemming had gekregen keerde ze zich tot Jufar. Haar wenkbrauwen krulden zich tot een bezorgde frons en ook haar ogen fonkelden lichtelijk beangstigd. "Ik zou harteloos zijn om je nu naar huis te sturen. Het donker - de man en dan nog niet te zwijgen over de andere onnoemelijken.. Blijf. Alsjeblieft." Ze hield haar hoofd ietwat schuin, en probeerde in zijn ogen te kijken. Het meisje wierp een blik achter Jufar - richting het donker dat haar verdere zicht versperde. "Er is geen extra bed maar je mag het mijne hebben - evenals mijn badkamer." Ze krulde haar lippen tot een onzekere glimlach en wierp hem toen haar zakdoek toe. Ze zou de jongen hier houden. Het zou onmenselijk zijn hem op dit tijdstip met deze omstandigheden naar huis te sturen.
En ergens - al zou ze het nooit hardop toegeven wilde ze het veilige, zweverige gevoel dat de jongen haar gaf niet kwijt.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Teddy Riazanova
Ik liet mijn eten vallen en mijn bord maakte een kletterend geluid op de grond. Ik sprong op en keek met mijn grote ogen naar het meisje achter me. Ik zag er vermoeid uit met mijn enorme wallen en mijn haar was klittig en warrig. Ik hijgde van de plotselinge adrenalineshot en het meisje leek ook een beetje geschrokken van mijn reactie.
'Wie ben jij?' Vroeg ik schichtig.
'Ik ben Carol, ik hoorde je op de radio.' Ik liet mij handen zakken en liep haar voorbij naar de deur naar het trappenhuis. Daar draaide ik me weer naar haar om.
'Ben je alleen?'

Cookies!

Carol Roberts
'Ja, ja ik ben alleen.' zei ik snel. Het meisje was enorm geschrokken, en zag er verwilderd uit. Zo bleven we even staan, maar toch kon ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. Wat deed ze hier? De meeste onderzoekers zaten veilig thuis, maar zij zat hier alleen in een onbeveiligd oud lab. De deur zat niet op slot; een geïnfecteerd persoon zou zo binnen kunnen komen. Even keek ik besluiteloos naar haar, toen bukte ik om het bord op te rapen. Resten van kleverig eten lagen verspreid over de vloer. Ik legde het bord op een bijzettafeltje ergens in de gang, aan het eten kon ik niet zo veel doen. Toen richtte ik me weer tot haar. 'Wie ben je? En wat doe je alleen in dit lab?'

Hope. It's the only thing stronger than fear.

Teddy Riazanova
Ik keek haar glazig aan met mijn enorme ogen.
'Teddy, ik ben Teddy. En hier doe ik onderzoek wat meestal zo is in een lab.' Ik grinnikte zachtjes en liep naar het trappenhuis. Daar verstarde mijn blik weer. Carol kwam achter me aan met een vragende blik. Ik zette mijn voeten op het steile stuk naast de trap en liet me naar beneden glijden.

Cookies!

Carol Roberts
Ik keek even verbaasd toe hoe Teddy naar beneden gleed. Ik liep achter haar aan, alle trappen af. Toen zag ik waar ze net zo verstard naar keek, er zat een meisje bij de deur te wachten. Ik had haar nog nooit gezien. Was ze me gevolgd op we naar het lab? Ik bleef even staan, niet wetend wat ik moest zeggen.

Hope. It's the only thing stronger than fear.

Teddy Riazanova
Ik beende met grote passen naar het meisje toe.
'Naar boven!' Siste ik. Ik greep haar bij de arm zodat ze me wel moest volgen en ik rende haast de trappen weer op. Ik zag Carol al even verbaasd kijken als het meisje en toen we weer op de derde verdieping waren spijkerde ik een paar planken voor de deur. Een angstaanjagend gekrijs liet me weten dat dat net op tijd was.

Cookies!

Emily Catherine Roux

Ik schrok op toen twee meisjes aankwamen, en éen van hen liep vluchtig op me af. ''Naar boven!'' siste ze, en voordat ik kon antwoorden werd ik meegesleurt aan mijn arm. Eenmaal boven, kwamen we op de derde verdieping aan. Het meisje spijkerde de deur dicht, en niet veel later klonk er een onmenselijk, schel gekrijs. Opgelucht zakte ik onderuit. ''Eh, bedankt'' mompelde ik.

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Carol Roberts
Teddy sleurde het meisje mee naar boven. Ik rende maar achter ze aan. Terug op de derde verdieping spijkerde ze de deur dicht. Even later klonk er van buiten een gekrijs. Het meisje mompelde iets van bedankt. Ik keek Teddy waarderend aan. "Goed dat jij het zag, ik had nog niks door" zei ik tegen haar, en ik verloor mezelf in mijn gedachten.

[ bericht aangepast op 18 maart 2012 - 15:49 ]

Hope. It's the only thing stronger than fear.

Teddy Riazanova
'Er is een reden dat ik nooit buiten kom.' Zeg ik. Ik pak mijn bord van de grond en loop naar de kamer met de klusijes en de wasbak. Daar leg ik het in een van de drie ingedeukte kluisjes dan loop ik terug naar de anderen.
'Dit is mijn.. Opbergruimte.' Zei ik. Vervolgens liep ik naar de witte kamer met een oude leren bank en een matras op de grond. 'Hier slaap ik.' Ik loop door naar de donkere kamer met de computers en het gigantische bureau. 'En hier doe ik mijn onderzoek.' Het hele bureau stond onder de letters en de muren waren ook al een beetje beschreven.

Cookies!