[RPG] Gifts of doom ~2~ - Speeltopics

Topic 1


Deze RPG is gebaseerd op het boek 'De gave van Katsa'.
De omgeving en het verhaal er rond is zelf verzonnen, maar het idee van de gaven heb ik uit het boek.

In een ver rijk heerste er eens grote welvaart. Dat veranderde op de dag dat de koning stierf. Zijn drie zonen, Roberto, Rover en Jonas geraakten er niet over eens wie het koninkrijk moest leiden. Uiteindelijk kozen ze ervoor het land in drie te splitsen. Zo ontstond er:
Elak, waar Roberto -die ook wel de slechte werd genoemd- de leiding had.
Aslkat, waar Rover -ook wel de goede genoemd- heerste
en Gallardia het rijk van Jonas -de dappere-.
Al deze koninkrijken hadden 1 ding gemeen. Er werden speciale mensen geboren. Mensen met een gave.
Gaven kunnen verschillende vormen hebben. Het kan gaan over dansen, zingen, koken, borduren, vechten....
De bijnamen van de koningen zijn wel duidelijk denk ik. Roberto probeert steeds land, geld,... af te pakken van zijn broers. Hij zit niet verlegen om een oorlog te ontketenen.
Rover probeert hem bij zinnen te brengen, tevergeefs.
Jonas heeft het beste leger. Hij is niet bang om mee te vechten en vindt dat zijn broer het zelf gezocht heeft. Ook al wil Rover Roberto wel nieuwe kansen blijven geven. Volgens Jonas verdient hij die niet meer.
Zo leeft het land al 15 jaar in tweestrijd. Zelfs Rover ziet zich soms genoodzaakt om zich te verdedigen. De begaafden spelen een grote rol in deze strijd. Door hun gaven kunnen ze hun koning dienen. De begaafden hebben twee verschillende ogen.
Vanaf dat er een baby geboren wordt met twee kleuren ogen, moeten de ouders die naar hun koning brengen. Zodat de begaafde op het paleis kan opgroeien en zijn gave kan leren gebruiken in dienst van zijn koning.

Zo jullie kennen nu het verhaal. Pik maar in!

-Elak:
Zoey Carroll (Pijn bezorgen)
Erik Marshall (vuur)
Liam Oliver Sanz (tijd bepalen)
Dean Robin Marias (waanbeelden opwekken)
Esther Bradley (van uiterlijk veranderen)
Jack Starbright
-Alskat:
Chase Young (beïnvloeden)
Alice Redbird (gedachten lezen)
Shireen Lily Homers. (hypnotiseren)
Loren Redcliff (natuur)
-Gallardia:
Damian Green
Amy Jackson (vechten)

[ bericht aangepast op 29 feb 2012 - 19:58 ]

"Ignite, my love. Ignite."

oeps
sorry
uit gewoonte

“To live will be an awfully big adventure.”

Shireen Homers
Ik keek Loren even vreemd aan maar toen kwamen we aan in het de stad. 'We zijn er,' glimlachte ik. Langzaam liepen we met zijn allen richting de stallen. 'Ik ga denk ik zo even naar mijn huis.' Dan zou ik kijken of mijn tekeningen nog heel waren...

"Ignite, my love. Ignite."

Loren Redcliff
Ik knikte en zette mijn zakelijke masker op. Mijn gezicht bleef uitdrukkingsloos en mijn ogen zagen alles. Dit masker had ik nodig voor mijn zaken. Want de vrolijke Loren zou dat gewoon niet overleven.
"Ik heb nog wat dingen af te handelen." Ik vond het jammer dat mijn stem zo kil klonk, maar ja... Ik had het nodig. Ik steeg af en liet Inkheart achter in de handen van de stalknecht. Ik liep naar Chase en Zoey.
"Afstappen. Chase jij gaat mee. Ik wil niet dat ze iets uitsteekt."

“To live will be an awfully big adventure.”

Alice Redbird
"En ik?" vroeg ik geïrriteerd. Ik werd zoals altijd weer buitengesloten.

How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard.

Loren Redcliff
Ik keek haar strak aan. Te strak waarschijnlijk. Ze was mijn masker niet gewend.
"Kies jij maar. Je kan meegaan of naar huis."

“To live will be an awfully big adventure.”

Alice Redbird
"Dan ga ik wel mee."

How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard.

Zoey Carroll
"Goed." zei de jongen, Loren was het denk ik. Toen kijk hij kwaad naar me op.
"Zit je daar nu nog?! Ik zei, eraf."
Ik twijfelde, waarom was hij plots zo anders?
"Nu!" gromde hij.
"Rustig, gast." mompelde ik, terwijl ik me van het paard liet glijden. "Wie heeft jou gebeten?"

“To live will be an awfully big adventure.”

Chase Young
Ik volgde al snel en zorgde er ondertussen voor dat ze zeker niets in haar hoofd zou halen.

We Can Be The Kings And Queens Of Anything If We Believe

Shireen Homers
Ik keek naar hoe Loren Zoey beveelde en rilde. Zo behandelde je nog niet eens een dier. Ik aaide Snowflake even en maakte me daarna uit de voeten. Eenmaal thuis aangekomen liet ik mezelf op bed vallen en bracht ik mezelf in trans om alles even rust te laten geven en even alles te begrijpen en te beseffen. Dat deed ik altijd als ik terug kwam van missies.

---

"Ignite, my love. Ignite."

Loren Redcliff
Ik liep voorop naar de troonzaal, maar daar moesten we nog even wachten.
Ik liep ongeduldig voor de deur heen en weer.
"Goed." ik keerde me naar Zoey. "Ik ga vragen wat de koning met je van plan is. Er zijn bepaalde dingen die ik niet zou toestaan." ik zei het rechtuit. Ze mocht het weten. "Maar toch kan ik niet meer doen dan mijn best. Ik kan niet tegen hem in gaan."

“To live will be an awfully big adventure.”

Shireen Homers
'Eindelijk thuis,' mompelde ik toen ik de deur achter me hoorde dichtvallen. Alles zag er nog steeds zo uit als een paar dagen geleden. Ik liep gelijk door naar de slaapkamer en ging op het bed zitten. Ik staarde even voor me uit en voelde me schuldig tegen over het meisje. Dadelijk gingen ze haar vermoorden of martelen. Ik slikte bij het idee. Dat zou Loren toch nooit toe staan? Maar Loren zag de koning als god. Dat zou betekenen dat hij er niks tegen ging doen. Ik haalde diep adem. Ze zouden haar vast niet vermoorden. Rustig liep ik naar mijn bureau toe en keek ik naar het papier voor me. Er stond een tekening op waar ik aan was begonnen voordat ik was vertrokken. Tijd om hem af te maken.

"Ignite, my love. Ignite."

Loren Redcliff
De wachters lieten ons door en opnieuw liep ik voorop.
"Uwe majesteit." ik maakte een buiging voor de troon. "Ik heb gedaan wat u gevraagd heb." Hij knikte en hief zijn hand op om teken te doen naar een andere soldaat.
"Maar." onderbrak ik hem en hij richtte zijn aandacht weer op mij.
"Ik wil graag u plannen weten met haar. Ze is nog jong. Wilt u haar gaan martelen?"
De koning sperde zijn ogen open. Ik was nogal rechtuit, maar toen glimlachte hij.
"Ze zal naar de kerkers gaan, maar niet worden gemarteld." ik keek in zijn ogen en dacht dat hij de waarheid sprak. "Ik vind wel een andere manier om haar te laten spreken." zei hij.
Ik boog mijn hoofd. "Dan hebt u er vast geen bezwaar tegen dat ik bij haar in de buurt blijf? Ik geef mezelf op als bewaker."
Weer keek hij verwonderd, maar zijn genegenheid jegens mij won het van zijn achterdocht.
"Goed. Dan geef ik jou de taak haar naar de kerkers te begeleiden. Ga nu."
Hij glimlachte naar me en ik maakte nog een buiging voor ik de troonzaal uit liep. Dit was goed gegaan. Ik liep naar buiten en hield een bediende tegen die langs kwam.
"Ik heb papier en schrijfgerei nodig, zo snel mogelijk."
De bediende maakte zich uit de voeten en kwam al snel terug met wat ik gevraagd had.
Shireen,

ik heb kunnen regelen dat ik als bewaker voor Zoey kan dienen. Zo kan ik erop toezien dat ze niet zal worden gemarteld, maar mijn plan heeft een klein minpuntje. Ik heb ook mijn rust nodig.
Ik zou je willen vragen om mijn twijfelachtige taak te delen en mee over Zoey te waken. Zou je dat willen?

mvg,
Loren

Ps: je vindt ons in de kerkers
Ik gooide het papier uit het raam en liet de wind het naar haar huis blazen, ondertussen begeleidde ik Zoey naar de kerkers.

“To live will be an awfully big adventure.”

Shireen Homers
Ik was net van plan om te gaan slapen toen er op de grote eikendeur geklopt werd. 'Wat nu weer,' mompelde ik gefrustreerd en ik liep met grote passen naar de deur en zwaaide hem open.
'Shireen?' vroeg de jongen die ik nog nooit eerder gezien had.
'Dat is mijn naam.' Ik probeerde mijn stem zo vriendelijk te laten klinken.
'Ik vond dit briefje voor je?' Hij stak een briefje naar me uit en nieuwsgierig pakte ik hem aan.
'Dankjewel,' zei ik. De jongen knikte nog naar me en liep weg. Ik deed de deur dicht en ging op het bed zitten terwijl ik nieuwsgierig het papiertje open vouwde. Mijn ogen vlogen over het papier.
'Wat zijn we weer formeel.' Ik keek naar het papiertje en verscheurde het. Ik was van plan om mijn leven weer op te pakken, niet om dag en nacht in een fucking kerker te moeten zitten. Chagrijnig begon ik na te denken. Ik kon geen nee zeggen dus dat betekende dat ik de komende dagen, weken of maanden in het kasteel zou moeten blijven. Het voordeel was dat ik niet lastig gevallen zou worden door burgers. Maar je wist nooit was Loren allemaal tegen de koning had gezegd over de ontwikkeling van mijn gave. Woedend sprong ik op en sloeg een gat in de muur.
'Op naar het kasteel,' mompelde ik.

"Ignite, my love. Ignite."

Zoey Carroll
Ik wist waar de kerkers waren. Ze waren de bron van alle pijn. Ik voelde de martelingen. Eerst van ver, als een tinteling die over mijn lichaam liep, toen dichterbij, als kleine speldenprikjes, maar hoe dichter we kwamen hoe meer de pijn de overhand kreeg. Het was een explosie van pijn, die uitzond over mijn hele lichaam. Ik beefde en had het moeilijk om gewoon te blijven lopen, maar toonde niets. Ik strompelde achter die Loren aan.
"We zijn er." hij draaide zich naar me om en zijn ogen werden groot.
"Gaat het wel goed met je?" hij keek me onderzoekend aan. "Ik zorg dat ze je geen pijn doen." dacht hij het verkeerde. Ik was helemaal niet bang, zie ik eruit als een broekschijter? Nee! Ik had pijn, verdomme enorm veel pijn.

“To live will be an awfully big adventure.”

Shireen Homers
Ik liep boos door de straten van het dorp. Niemand durfde me aan te spreken en daar was ik blij om. Na ongeveer vijf minuten kwam ik bij het kasteel aan.
'Ik kom om een gevangene te bewaken.'
'Sorry, geen toegang.' De bewaker keek me van top tot teen aan en ik snoof.
'Luister, jullie laten me er nu door of ik zorg dat jullie me er door laten.' Mijn stem klonk kil. De bewakers keken elkaar aan en knikte.
'Goed. Ga maar door.' Ik glimlachte nog eens spottend en liep toen verder. De weg naar de kerkers was niet zo moeilijk en ik was er al redelijk snel.
Ik had nog nooit zo iets barbaars gezien. Mensen die ziek waren, gemarteld waren, pijn hadden. Een rilling liep langs mijn rug. En wij hadden een goede koning? Laat me niet lachen. Hij is een psychopaat. Dit is onmenselijk!
Met snelle passen liep ik door de gangen. Met de minuut werd het erger en ik werd met de minuut misselijker. Na zeven minuten vond ik Loren.
'Ik ben er,' mompelde ik en ik gunde hem geen blik waardig.

"Ignite, my love. Ignite."