[RPG] The Host - Speeltopics

Gebaseerd op het boek "The Host" van Stephanie Meyer.

Zielen zijn buitenaardse wezens die naar planeten gaan om deze over te nemen. Ze nemen de lichamen van de inwoners van de planeet over en leven daar dan in harmonie met elkaar. De zielen zijn ook op aarde gekomen om beter gebruik te maken van deze prachtige wereld. Er zijn een paar mensen die het overleefd hebben en zich verschuilen in een grote grot. Daar leven ze samen van de dingen die ze nog hebben. Ze gaan zo nu en dan naar buiten om vers voedsel te stelen. Alles gaat om overleven. Natuurlijk ontstaat er van alles als je constant op elkaars lip zit. Haat, irritatie maar ook liefde en vriendschap.

Dubbelrol of meer mag, alleen dan ook graag een jongen!

Naam:
Leeftijd:
Innerlijk:
Uiterlijk:
Verhaal:
Extra:
Door:

[ bericht aangepast op 5 dec 2011 - 18:08 ]

"Writing is a socially acceptable form of schizphrenia." -E.L.Doctorow

June
Arme Dean, zou ik maar even bij hem kijken? Of is ie al weg uit de ziekenboeg? ik gooi een steentje weg.

Leef de dag, zoals je nooit hebt geleefd.

Dana
'Ik heb een beter idee.' Ik glimlachte en trok
Jonathan mee door de gangen. Ik wist de weg.
Links, links, links, rechts, rechtdoor, links. 'Pas
op, hier is het glad.' Ik liep langzaam voor uit en
duwde een rots weg. 'Hier moet je even
kruipen.' Ik kroop door de tunnel en ik stond
buiten. Het was op een verhoging en je had er
niet veel ruimte, maar buiten is buiten.
'Mijn geheime plek,' lachte ik.

"Ignite, my love. Ignite."

Jonathan

Ik kruip achter Dana aan, ik voel de frisse lucht op mijn huid.. Er is niet heel veel ruimte maar dat is niet erg.
"Wouw, wat voelt dit goed aan zeg." Glimlach ik

Leef de dag, zoals je nooit hebt geleefd.

Dana
'Klopt.' Ik ging voorzichtig zitten. 'Hier kom ik als ik alleen wil zijn, ik wil na denken of gewoon frisse lucht nodig had. Tot nu toe wist niemand hier van dus je moet het echt tegen niemand zeggen.' Ik keek Jonathan aan. 'Alsjeblieft?'

"Ignite, my love. Ignite."

Jonathan
Ik kijk der aan. "Natuurlijk zeg ik niks, Dana zo ben ik niet." Nee dat zou ik nooit vertellen aan wie dan ook.. Dit plekje is van Dana.
"Weet je nog, op mijn 7de verjaardag?" Grinnik ik. Op mijn zevende verjaardag, had ik mijn verjaardags taart naar mijn moeder gegooid.. Zo ze werd toch boos. Ik moest er hard om lachen..

Leef de dag, zoals je nooit hebt geleefd.

Dana
'De taart gooi verjaardag,' zei ik lachend. 'Of met mijn tiende verjaardag. Dat je uit dat cadeau sprong om me te laten schrikken en daarna een confetti geweer op me af schoot.' Ik lachte weer. 'Het is raar, we waren vroeger zo close samen en nu is onze vriendschap bijna niks meer waard. Er moet toch nog wel iets zijn wat we gezamenlijk leuk vinden? Ik bedoel, de oude Dana en Jonathan kunnen toch niet helemaal weg zijn?'
Ik dacht aan het moment dat ik hier aan kwam. Onder de kneuzingen, blauwe plekken en wonden. Ik was in shock en vetrouwde niemand hier. Totdat ik Jonathan zag. Jonathan vertrouwde ik wel. Hij zou me geen pijn doen. Hij zorgde ervoor dat mijn wonden verzorgt werd. Hij liet me mensen hier vetrouwen en hij redde mijn leven, hoorde ik later van Dok. Als ik toen pas een week later verzorgd zou worden dan was ik dood gegaan.

"Ignite, my love. Ignite."

Jonathan
"Ja dat vergeet ik nooit meer, je had je eigen gezicht moeten zien." Grinnikte ik.
Toen Dana hier net was, was ze er erg aan toe, ik had haar naar de ziekenboeg gebracht, elke nacht en elke dag zat ik bij haar. Ik was toen zo bang dat ze dood zou gaan, maar gelukkig is dat niet gebeurt.. Ik kende Dana als enigste hier. Samen hebben we al zoveel meegemaakt.
"Ik ben blij dat ik je terug heb." Fluister ik zachtjes..

Leef de dag, zoals je nooit hebt geleefd.

Ik moet weer gaan, moet zo weg Dus jammer kan ik vandaag niet meer online komen.. Morgen ben ik weer van de partij

Leef de dag, zoals je nooit hebt geleefd.

Dana
Ik glimlachte en stond op. Terwijl de tranen achter mijn ogen prikken gaf ik Jonathan een knuffel. 'Ik heb je nooit bedankt dat je mijn leven hebt gered,' zei ik zacht in zijn oor. 'Dankjewel.' Ik sloot mijn ogen een paar seconde. Daarna opende ik ze weer en liet ik Jonathan los.
'Ik heb je gemist.'

"Ignite, my love. Ignite."

Novazembla schreef:
Ik moet weer gaan, moet zo weg Dus jammer kan ik vandaag niet meer online komen.. Morgen ben ik weer van de partij

"Ignite, my love. Ignite."

Elements schreef:
James gaf Dean een high-five en lachte ook. "Dat is fijn om te horen." zei hij. "Ik ben ook trots op jou, je hebt je angst overwonnen." zei hij.

"Writing is a socially acceptable form of schizphrenia." -E.L.Doctorow

Dean
'Niet helemaal,' zei ik. 'Je bent tenminste geen dokter.' Ik lachte. 'Maar vertel eens wat jij allemaal hebt gedaan toen ik praktisch dood was.' Ik hoopte dat James zijn humor niet had verloren en dat hij de grap snapte.

"Ignite, my love. Ignite."

"Ik ben hier terecht gekomen, heb zoals ik al zei leiderschap van de strooptochten gekregen en dat gaat goed. Eigenlijk ben ik al die tijd druk aan het organiseren geweest. Ik ben blij dat je er bent, dan kunnen we nog wat lol maken." zei James grijnzend.

"Writing is a socially acceptable form of schizphrenia." -E.L.Doctorow

Dean
'Lol? Wat is dat?' vroeg ik grijnzend en ik gaf James een duw. 'Waar is oom George eigenlijk?' Het was een vraag die me vanaf de eerste minuut me bezig houd.

"Ignite, my love. Ignite."

James wende somber zijn blik af en staarde even voor zich uit voor hij antwoord gaf. "Oom George is.. Hij is.. Het spijt me Dean, ik heb geprobeerd hem te redden, maar ze hebben hem te pakken gekregen.."

"Writing is a socially acceptable form of schizphrenia." -E.L.Doctorow