Ik ga een verveelde Elias-post maken..
Elias
Eén van zijn armen leunde tegen het raam, waar zijn bleekblauwe ogen doorheen staarden. Langzaam blies hij de rook uit, die meteen langs het glas alle kanten op kronkelde en een paar tellen zijn zicht van het huis ontnam. Het puntje van zijn tong gleed langs zijn bovenlip, terwijl hij zichzelf weg duwde van het glas en nog een diepe haal van de sigaret nam.
Hij had Vedrans huis - die niet ver van de zijne vandaan was - nog nooit zo interessant gevonden. Alleen maar omdat hij diezelfde namiddag een bos goudbruine lokken door de deur had zien verdwijnen. Het meisje dat hem had afgewezen, de enige die niet had toegegeven aan zijn Sanguis-lusten. Het enige exemplaar dat hem letterlijk had geslagen, gebeten en geschopt om zichzelf te verweren.
Dus wat was er zo bijzonder aan haar? Voor haar leeftijd had ze een volwassen gezicht, haar lichaam was heerlijk gevormd, ze was fel, boot weerstand als iets haar niet aanstond. Maar wat was er nog meer?
Hij blies de rook weer uit, kneep zijn ogen onwillekeurig wat dicht. Hij liet zijn blik weer naar het huis glijden, waar in één van de kamers nog een zwak licht scheen. De slaapkamer, natuurlijk.
Een ontevreden grom ontsnapte aan hem toen hij zich voorstelde hoe Vedran samen met haar in bed lag, voor de zoveelste keer. En hij? Helemaal niks. Gefrustreerd liet hij de sigaret op de grond vallen, stampte hem uit met zijn schoen en haalde een hand door zijn blonde haar.
Het enige wat hij van haar had gevoeld waren haar zachte lippen, haar volle, warme borsten. En dat was genoeg voor hem geweest om haar te willen, om haar na te jagen tot het moment dat ze zich óf toegaf óf dat hij haar gewoon nam zonder toestemming.
Maar als Vedran zich zo vreemd bleef gedragen, zou die kans er klein zijn. God, ze moest wel heel bijzonder zijn als een man die erom bekend stond van "vrouwelijk gezeldschap" te houden haar verdedigde, naar haar keek alsof hij werkelijk iets voor haar voelde. En als dat zo was, als Vedran tot "inkeer" was gekomen, was hij hem sowieso voor altijd kwijt. Niet dat hij bevriend wilde zijn met zo iemand, met iemand die zich toch had laten vallen voor een vrouw.. Maar ergens was het toch jammer.
Was dat nou zo belangrijker? Nee, hij zou Leyla Manta beminnen. Minderjarig of niet, eigendom van Vedran of niet, en het interesseerde hem al helemaal niet of ze het wilde of niet.
Een sinistere grijns verscheen rond zijn lippen, zijn vingertoppen gingen nog even over het glas terwijl hij zijn blik weer op het raam vestigde.
Ja, wacht maar af, Vedran. Als hij haar ook maar één minuut alleen liet, dan was ze voor hem. Genietend bij het vooruitzicht liet hij zijn tong langs zijn lippen gaan, een zelfingenomen, laag gegrom welde op in zijn keel.
En ze moest er ook niet op rekenen dat hij voorzichtig met haar zou zijn. Waarschijnlijk was ze nog erg onervaren, misschien was Vedran zelfs haar eerste keer geweest. Daar ging hij echter geen rekening mee houden. Hij had al besloten dat als hij dit meisje eenmaal in handen kreeg, het de beste seks zou worden die hij in lange tijd had gehad. En daar hoorde voor hem nou eenmaal wat ruwere bewegingen bij, vaak tot ongenoegen van de vrouw in kwestie.
Ach, het ging toch niet om de vrouwen. Alleen om hem, om zijn genot. En god, wat zou hij genieten van haar. Hij zou meer dan zijn best doen om haar te laten gillen, of het nou van pijn of lust was. Haar verzet zou hij met open armen ontvangen, beantwoorden met een ruwe stoot of een harde klap op haar billen terug, zijn tanden in het tere, zachte weefsel van haar borsten.
[ bericht aangepast op 29 nov 2011 - 7:36 ]
-