Het is al een tijdje dat ik me niet meer zo lekker in mijn vel voel. Vaak maak ik ruzie en huil nachten lang. Ik ga hier niet neer zetten wat de oorzaak is, het zou alleen maar erger over komen als een zeik-topic en daarbij is het te lang en ingewikkeld. Ik probeer mijn omgeving duidelijk te maken wat er aan de hand is en hoe ik me voel maar het lukt me gewoon niet. Het lijkt net of ik een andere taal spreek. Mijn vriendinnen lijken te druk en afwezig om me te steunen en mijn ouders leven hun eigen leventje om maar niet te spreken over de rest van het gezin. Zelf durf ik bijna niet meer om aandacht te vragen. De woede en wanhoop word bijna te veel, ik plof bijna. Wil iedereen uit maken als egoïsten maar uiteindelijk ben ik de egoïst omdat ik zoveel aandacht op eis. Misschien is het ook wel mijn eigen schuld. Ik heb me altijd gedragen als een persoon zonder gevoelens. Iedereen kon me een schop na geven, als antwoord erop kregen ze altijd een glimlach of ik niets voelde. Maar die persoon is er niet meer, ik heb wel gevoelens alleen kan ik ze niet uiten. Ik weet ook niet meer wat ik moet dus dit kun je best beschouwen als een wanhopig nutteloos topic maar als hier ergens een psycholoog rond loopt, deze hier heeft er eentje nodig, of op zijn minst wat goede raad..
En ik zeg bravo tegen de gene die alles gelezen hebben.
Beter 10 kikkers in de vijver als 1 in de hand.
