Drie kwartier geleden heb ik Nikki op de trein naar huis gezet. De deuren van de trein gingen dicht een laatste keer Ik hou van je zeggen en toen reed de trein weg. En ja hoor, daar kwam het gevoel weer. Dat gevoel dat elke vezel in je lichaam schreeuwt dat ze niet mag gaan. Dat je hart, je hoofd, je ziel, alles schreeut dat ze moet blijven. Maar dat je haar moet laten gaan, omdat het echt niet anders kan. Zo'n vreselijk gevoel, ik kan er gewoon niet tegen. Ik word chagerijnig, down en aggresief van, omdat ik er gewoon niet mee om kan gaan. Ik weet het uiteindelijk wen je eraa, maar ik ben er niet aangewent. De stilte die nu op mijn kamer heerst is oorverdovend en ik heb het koud. Echt vreselijk koud en niet eens omdat het koud is op mijn kamer (23 graden). Maar ik mis gewoon die heerlijke lichaamswarmte -zucht- Dat is echt het enige, zware nadeel van lange afstandrelaties. Het laten gaan van elkaar. Dat is gewoon vreselijk.
Wie kent het gevoel of heeft het al eens een keer in die trend meegemaakt?
P.s. Als je vind dat ik zeur, maak het dan zelf maar een keer mee en lees dan het topic nog een keer. (bloos)
[ bericht aangepast op 25 sep 2011 - 21:15 ]
I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.
