Ik was zaterdag jarig en werd 17.
Alles leuk en aardig bla bla.
En opeens brak ik, zo rond 12 uur.
Na 8 en een halve maand alles opkroppen heb ik alles eruit gegooid.
Dat ik haatte om mensen gelukkig te zien omdat ik daar jaloers op ben.
Dat zij het geluk hebben dat ik nooit heb gehad.
Ik ben in ongeluk geboren, en als het eventjes goed ging was dat een wonder.
Telkens kwam er weer een tegenslag. Ik had sinds mijn derde jaar een hondje gekregen en groeide daarmee op.
Zij was het enige wat mij gelukkig maakte. Toen we haarmet januari in moesten laten slapen omdat ze terminale kanker door haar hele lijfje had raakte ik in een depressie. Ik heb het verborgen gehouden tot zaterdag.
Ik had vaak genoeg aan mijn ouders een nieuw hondje of een kitten gevraagd. (Dit omdat we al 3 katten hebben en de jongste niet goed met honden om kan gaan)
Dat mocht niet. En toen ik dus na mijn instorting alles tegen mijn moeder had verteld, dat ik Lady zo miste en dat de katten wel leuk zijn, maar je kunt er niet mee kroelen zoals Lady deed.
Toen pas wist ze hoe diep het bij me zat. En toen hebben mijn ouders besloten dat ik toch een kitten mag.
Ik heb haar al uitgezocht, ze mag pas 1 oktober het nestje uit, maar ik ga haar morgen zien.
Omdat dit gift van mijn ouders me nu al gelukkig maakt (Omdat ik haar kan opvoeden en vormen naar mijn wil en zo) heb ik haar Joy genoemd. Ik ben zo blij met haar. Ze is zó ontzettend schattig. Ze is wit, met op haar ruggetje tijgerprint, en haar kopje is lichtgrijs met een oranje vlekje.
Een koekje als je alles gelezen hebt.
We'll still love each other, forever and always. <3
