[RPG] The Escape. - Speeltopics

Ps. Het leek mij wel cool om dit een beetje in de toekomst af te laten spelen, de wereld is heel anders enzo (: En de laboranten/mensen van The Division kunnen dus ook coole wapens hebben om de mutanten te pakken zien te krijgen (;

Nog een belangrijke ps! De laboranten hebben formulieren van iedere mutant, met naam, verleden, gaven en ga zo maar door.

[ topic verplaatst door een moderator ]

[ bericht aangepast op 10 sep 2011 - 21:53 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Dawn gevluchte mutant
'Ik ga jagen,' zei ik. Ik had tijd voor mezelf nodig. Ik liep weg en ging ergens zitten wachten totdat er een dier voorbij kwam. Mijn gedachtes dwaalde af.
Zou er uber houd iemand mij missen als ik weg zou gaan? Betwijfel het.
Zou ik veiliger zijn als ik weg zou gaan? Misschien wel, misschien niet.
Een ding wist ik zeker, we zijn sterker als we met zijn alle tegen The Devision opnemen.

---

"Ignite, my love. Ignite."

Even gedeelte voor Drew laten staan x]

C13/Sky Leah Morgan ~ Gevluchte mutant.
Ik was het gewoon zat, we moesten toch overleven? Alleen ging het makkelijker. Enkel eten voor mezelf zoeken en ga zo maar door. Ik liep een lange poos, een paar uur misschien zelfs, tot ik plots stemmen hoorden. Geschrokken keek ik om me heen, maar ze hadden mij al eerder gezien. The Divison! Shit, het zoekteam. "Daar is ze!" schreeuwde er één, ik zette grote ogen op en zette het op een sprinten. Ik vloekte zacht, nee hè! Mooi niet dat ik terugging. Ik wierp een blik over mijn schouder en zag dat ze dichterbij kwamen, ik was te traag! Er zat maar één ding op, ze kende me en wisten alles van me, dus me schamen voor hun was niet meer nodig. Daar was ik ook allang overheen. Toen ik langs een meer kwam sloeg ik mezelf op mijn hoofd, binnen enkele seconden was ik verandert in een klein, harig vosje. Ik wurmde me tussen mijn kleren vandaan en zette het op een sprinten. Uiteindelijk verstopte ik me in de bossen en wachtte daar tot ze vertrokken waren. Gelukkig voor mij gaven ze het snel op, waarschijnlijk gingen ze versterking halen.. Toen ik zeker wist dat de kust zeker was, na een paar uur pas, durfde ik tevoorschijn te komen. Het eerste wat ik deed was naar mijn spullen trippelen die ik één voor één richting de waterkant sleepte. Het kostte veel energie en toen dat eindelijk gebeurd was dook ik uitgeput in het water, waardoor ik weer veranderde in mezelf. Wel bloot helaas, want me kleren lagen daar, maar er was toch niemand die me zag. Ondanks dat klom ik toch snel het water uit en trok mijn kleren aan terwijl ik nog nat was.

B72/Emily Green ~ Trouwe mutant.
Toen ik klaar was met spelen liep ik het podiumpje af, heel af en toe kreeg ik een klein applaus, maar dat was zeldzaam en vandaag moest ik het dan ook zonder doen. Net toen ik de gangen opliep hoorde ik geschreeuw, Michelle zo te horen. Soms was het hier best gehorig, niet altijd even prettig moet ik zeggen. Plots zag ik Drew lopen, ik kende iedereen hier en wist van iedereen de gaven. Ik had wel eens stiekem de dossiers doorgenomen en daar stond ook iedereens nummers, sommigen spraken ons daarmee aan.. Alsof we producten waren, mij noemde ze dan B72, vreselijk vervelend aangezien dat gewoon het nummer van mijn kamer was. Ik was ook een levend wezen, eentje met een naam toevallig, maar dat leek er hier niet vaak toe te doen, maar ik werd steeds vaker aangesproken met mijn naam omdat steeds meer mensen me vertrouwden. Zoals Mike, eerst wou hij me de hele dag opsluiten maar nu was hij een stuk vriendenlijk, ik trok trouwens wel meer op met de laboranten om meer informatie te winnen, maar dat betekende niet dat ik niet met de mutanten om kon gaan. "Hé Drew," groette ik hem en glimlachtte vriendelijk.
_______________________________
Plots hoorde ik iemand hoi roepen en toen ik omkeek zag ik Jonathan. "Hé, Jonathan," zei ik vrolijk. "Hoe is het?" vroeg ik hem met een grote glimlach. Ik voelde me goed vandaag, mijn humeur was super en het voelde alsof niks dat kon verpesten.

[ bericht aangepast op 4 sep 2011 - 21:21 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Wie zou btw maker van Emily willen zijn?

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Emily zelf is toch een Labdudette?

---

Let it come and let it be

Scott Morgan - Laborant
Terwijl ik een clipboard bestudeer loop ik door de gangen van het enorme gebouw van The Division naar mijn lab. Ik duw de deur open met mijn elleboog, leg mijn clipboard op een tafel neer en kijk rond. Alles ziet er nog precies zo uit als gisteren. Tevreden zet ik mijn bril af en loop ik naar een van de installaties, een lange, vrij brede buis met het hersendode embryo van een slang. Het leeft alleen nog maar omdat het aan allerlei apparaten ligt vastgekoppeld, maar het hoeft niet bij bewustzijn te zijn voor mijn experimenten. Ik observeer het beest even en krabbel een aantal dingen neer op een blocnote die ik altijd in mijn labjas heb zitten. Daarna draai ik me om en loop naar een tafel met een microscoop en wat andere spullen. Ik stel het beeld scherp en schuif een aantal preparaten onder de lens. Ik vind het heerlijk om zo bezig te zijn in mijn lab, en het feit dat ik eindelijk mijn eigen laboratorium heb en het niet meer hoef te delen geeft me spontaan een zelfvoldane grijns.

A21/Gem – Trouwe Mutant
Zachtjes open ik mijn deur, en ik kijk om me heen. Niemand te zien. Ik ben van plan om Michelle te zoeken, en haar te vragen om een nieuw blad, daarom heb ik het oude, verdorde blad meegenomen. Ik begin te lopen naar haar lab als ik een groepje mensen zie staan. Jonathan, Drew en Emily. Een enkele seconde stop ik om ze te bekijken, maar dan herinner ik me mijn doel weer en loop ik verder, tot ik bij de deur van Michelles lab ben. Ik klop op de deur en wacht tot ik antwoord krijg, in de hoop dat ik haar niet stoor.

[ bericht aangepast op 4 sep 2011 - 21:29 ]

CountMeIn schreef:
Emily zelf is toch een Labdudette?

Stiekem 8D

Ze is een mutant, ze leert alles sueprsnel en probeerd nu stiekempjes iets te maken om de mutanten te helpen/normaal te maken. (:

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Jonathan Meyer - trouwe mutant

"Super." Ik glimlachte verleidelijk naar Emily. "En met jou?" Met mijn hand ging ik door mijn ravenzwarte haar. Uitstel van executie. Klonk wat dramatisch maar zo voelde het wel. Ik bleef hier gewoon net zo lang staan tot iemand me kwam halen.

---

Your make-up is terrible

CountMeIn Drew is nog bij Emily+Jonathan. (:

C13/Sky Leah Morgan ~ Gevluchte mutant.
Ik was het gewoon zat, we moesten toch overleven? Alleen ging het makkelijker. Enkel eten voor mezelf zoeken en ga zo maar door. Ik liep een lange poos, een paar uur misschien zelfs, tot ik plots stemmen hoorden. Geschrokken keek ik om me heen, maar ze hadden mij al eerder gezien. The Divison! Shit, het zoekteam. "Daar is ze!" schreeuwde er één, ik zette grote ogen op en zette het op een sprinten. Ik vloekte zacht, nee hè! Mooi niet dat ik terugging. Ik wierp een blik over mijn schouder en zag dat ze dichterbij kwamen, ik was te traag! Er zat maar één ding op, ze kende me en wisten alles van me, dus me schamen voor hun was niet meer nodig. Daar was ik ook allang overheen. Toen ik langs een meer kwam sloeg ik mezelf op mijn hoofd, binnen enkele seconden was ik verandert in een klein, harig vosje. Ik wurmde me tussen mijn kleren vandaan en zette het op een sprinten. Uiteindelijk verstopte ik me in de bossen en wachtte daar tot ze vertrokken waren. Gelukkig voor mij gaven ze het snel op, waarschijnlijk gingen ze versterking halen.. Toen ik zeker wist dat de kust zeker was, na een paar uur pas, durfde ik tevoorschijn te komen. Het eerste wat ik deed was naar mijn spullen trippelen die ik één voor één richting de waterkant sleepte. Het kostte veel energie en toen dat eindelijk gebeurd was dook ik uitgeput in het water, waardoor ik weer veranderde in mezelf. Wel bloot helaas, want me kleren lagen daar, maar er was toch niemand die me zag. Ondanks dat klom ik toch snel het water uit en trok mijn kleren aan terwijl ik nog nat was.

B72/Emily Green ~ Trouwe mutant.
Ik voelde mijn wangen ietsjes kleuren toen hij verleidelijk glimlachte. Hij was altijd zo.. zo charmant, flriterig? Geen idee hoe ik het moest benoemen, maar ik mocht hem wel. "Goed hoor, verveel me alleen een beetje. Iedereen is druk bezig," mompelde ik en zuchtte zachtjes. "Zelfs de kantine (die grote zaal waar ik eht teonstraks over had, moest even 'naam' bedenken) was vrij leeg. Niet dat dat me tegenhoud om op de muziekinstrumenten te spelen daar, maar toch," vertelde ik hem en streek ondertussen een lok haar achter mijn oor.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Drew Morris Drawn
'Hoi,' klonk mijn dieptrieste grafstem. Zelfs de vrolijkheid van Emily kon me op het moment niet opbeuren, ik draaide afwezig aan mijn piercing. Een golf van misselijkheid en pijn schoot door mijn hoofd, ik moest een stap naar achteren zetten om niet om te vallen. Ik had zin om een gigantische wond bij mijn hart te creeëren, maar neit met Emily en Jonathan in de buurt...

---

Let it come and let it be

Jonathan Meyer - Trouwe mutant

"Hmhm" Beantwoorde ik Emily. "Ik ken het, ik verveel me te pletter hier." Ik keek naar de lok die ze achter haar oor streek, ze had mooi haar. "Eigenlijk moet ik ook naar het lab." Met mijn hoofd wees ik losjes naar de richting van het lab. "Maar ik heb geen zin, het is veel leuker om een beetje contact te hebben." Ondertussen leunde ik met mijn hand tegen de muur, evenwichtig steunend op een been.

---

Your make-up is terrible

C13/Sky Leah Morgan ~ Gevluchte mutant.
Ik was het gewoon zat, we moesten toch overleven? Alleen ging het makkelijker. Enkel eten voor mezelf zoeken en ga zo maar door. Ik liep een lange poos, een paar uur misschien zelfs, tot ik plots stemmen hoorden. Geschrokken keek ik om me heen, maar ze hadden mij al eerder gezien. The Divison! Shit, het zoekteam. "Daar is ze!" schreeuwde er één, ik zette grote ogen op en zette het op een sprinten. Ik vloekte zacht, nee hè! Mooi niet dat ik terugging. Ik wierp een blik over mijn schouder en zag dat ze dichterbij kwamen, ik was te traag! Er zat maar één ding op, ze kende me en wisten alles van me, dus me schamen voor hun was niet meer nodig. Daar was ik ook allang overheen. Toen ik langs een meer kwam sloeg ik mezelf op mijn hoofd, binnen enkele seconden was ik verandert in een klein, harig vosje. Ik wurmde me tussen mijn kleren vandaan en zette het op een sprinten. Uiteindelijk verstopte ik me in de bossen en wachtte daar tot ze vertrokken waren. Gelukkig voor mij gaven ze het snel op, waarschijnlijk gingen ze versterking halen.. Toen ik zeker wist dat de kust zeker was, na een paar uur pas, durfde ik tevoorschijn te komen. Het eerste wat ik deed was naar mijn spullen trippelen die ik één voor één richting de waterkant sleepte. Het kostte veel energie en toen dat eindelijk gebeurd was dook ik uitgeput in het water, waardoor ik weer veranderde in mezelf. Wel bloot helaas, want me kleren lagen daar, maar er was toch niemand die me zag. Ondanks dat klom ik toch snel het water uit en trok mijn kleren aan terwijl ik nog nat was.

B72/Emily Green ~ Trouwe mutant.
"Ha, dat gevoel ken ik wel," antwoordde ik toen hij begon over dat hij liever contact had. Ik wendde me even tot Drew en zag meteen dat hem wat dwars zat, ik zag zulk soort dingen gauw. "Problemen?" vroeg ik hem bezorgd en keek hem aan, waarschijnlijk had Michelle toen straks tegen hem geschreeuwd. Ze was echt streng voor hem, ik wou dat ik hem kon helpen, ik wou altijd iedereen helpen.. Rusteloos werd ik ervan.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Drew Morris Drawn
'Problemen,' klonk Emily's behulpzame stem. Ik zuchtte en liet mijn zogenaamde "piercing" even met rust. 'Ja.' Ik dacht even na. 'Née! Of toch, ja?' Ik beet op mijn pink, waar ik een klein gat een creeërde en zodoende mijn bloed naarbinnen zoog. Dat deed ik altijd als ik nerveus was, noem het ranzig, oké dat was het ook, maar wel ontspannend. 'Ik weet het niet meer,' galmde mijn zwakke stem door de gangen. Waarom was ik zo verdrietig? Ik stelde me aan, Michelle was altijd al zo en dan zou ik nú opeens verdrietig worden?! Née, houd je groot Drew!

Michelle Latinea Drew
Ik hoorde een luid gebons op de deur en ging ver vanuit dat het Drew was. In enkele stappen stond ik aan de deur die ik met een ruk openzwaaide. 'Wat,' schreeuwde ik, nog voor ik goed kon zien wie er stond, mijn blik ving uiteindelijk Gem op. 'Oh,' zuchtte ik. 'A21, kom binnen,' mompelde ik.

[ bericht aangepast op 5 sep 2011 - 6:57 ]

---

Let it come and let it be

Scott Morgan - Laborant
Ik ben net bezig een injectiespuit klaar te maken als er op mijn deur geklopt wordt. "Yo, kom maar binnen." zeg ik, terwijl ik me omdraai. De deur zwaait open en Adam, een van de jagers, komt binnen. "We hebben C13 gevonden, waren haar op het spoor, maar ze is ontstnapt." zegt hij meteen, met een norse stem. Ik trek een wenkbrauw op, kom van mijn stoel af en trek de plasticen handschoenen die verplicht zijn tijdens lab-werk even uit. "Sky? Niet gedacht dat ik ooit nog wat van haar zou horen. Ik had verwacht dat ze gewoon als vos verder zou leven, of in ieder geval zo slim zou zijn om naar de stad te gaan." Sky, mijn jongere zusje, was de eerste op wie ik een experiment uitvoerde. Ze heeft het me nooit vergeven en is uiteindelijk weggelopen van The Division. "Zoek haar opnieuw, maar deze keer beter. Het zal interessant zijn om te zien hoe haar gaves zijn ontwikkeld, en of het op andere ontwikkelingen van haar lichaam invloed heeft gehad." Adam knikt en beent zonder iets te zeggen de kamer weer uit. Ik kijk even op de klok en bedenk me dan dat ik vandaag wat routine onderzoeken uit moet voeren. Fijn, ik was juist lekker bezig. Ik zucht, pak mijn clipboard mee. Jonathan staat als eerste op de lijst- hij had hier al een kwartier geleden moeten zijn. Ik gooi de handschoentjes weg en loop met het clipboard in mijn hand de gang op. Niet ver van mijn lab vandaan staan een aantal mutanten, waaronder Jonathan, met elkaar te praten. Ik knik even naar ze en wend me dan tot hem. "Jonathan, ik moet even wat routine testen en onderzoeken uitvoeren. Kom je mee?"

A21/Gem – Trouwe Mutant
Als Michelle de deur open trekt en begint te schreeuwen deins ik achteruit en trek mijn bovenlip op, terwijl er kort een zachte grom achterin mijn keel klinkt. Als ze me dan uitnodigt om naar binnen te komen herstel ik mezelf, en stap haar lab binnen. Ik pak het halfverdorde blad en houd het ter hoogte van mijn kin omhoog, zodat ze het kan zien. Terwijl ik mijn hoofd schuin houd en haar vragend aankijk probeer ik de klanken uit te spreken van woorden die ik geleerd heb. "Nieuw.. Nieuw buiten?"

Jonathan Meyer - Trouwe mutant

Ik zucht diep en kijk veronschuldigent naar Emily en Drew. Daarna kijk in naar Scott die het geduld om te wachten amper kan opbrengen en al terug loopt naar zijn lab. "Ik neem aan dat mijn tijd voor contact over is." Ik gaf een scheve grijns naar Emily. "Maar ik spreek jullie later wel weer toch?" Die vraag was vooral tot Emily gericht, Drew kon me niet zo veel schelen. Hij was een beetje raar, na wat hij net zei vond ik hem nog raarder. Misschien moesten ze eens psychische onderzoeken op hem uitvoeren. En op Michelle, die was af en toe ook best gestoord, maar op hun eigen labbies gingen ze dus echt geen onderzoeken uitvoeren. Als ik zo nadacht waren ze allemaal flink gestoord. Maar ach, misschien passen wij daar wel gewoon goed tussen met onze freaky gaves en zo. Ik probeerde Drew een box te geven, glimlachtte naar Emily en vertrok naar Scott, dit keer zonder te treuzelen.

---

Your make-up is terrible

2 dingen.
1) ICheetah weet niet hoe ze moet RPG'en --'' Iemand die het haar wel goed kan uitleggen?
2) Wie wilt Emily's maker zijn?

C13/Sky Leah Morgan ~ Gevluchte mutant.
Ik had een paar besjes en appels gevonden en die opgegeten en zodra ik mijn buik dan ook vol had was ik gaan liggen in het gras. Vooral toen de zon begon te zakken nam mijn moeheid toe en voor ik het echt doorhad doezelde ik in slaap. Een diepe slaper was ik nooit geweest, ik was altijd alert, opgegroeid met het gevoel dat er altijd gevaar op de loer lag. Midden in de nacht schrok ik wakker door herrie. Mannen die schreeuwen en honden die vervaarlijk blaften, gelijk veerde ik overeind en was direct klaarwakker. Ik zag een paar lichten en wist meteen dat het zaklampen waren. "Het is ons doel om C13 te vinden en haar terug te brengen naar The Division. Het is ons verteld dat ze hier niet heel lang geleden nog gesignaleerd is dus ze kan niet ver zijn. Ga nu!" brulde een mannenstem, met elk woord dat hij zij voelde ik me kouder worden. ze zochten me.. En ze hadden honden! Gauw gooide ik mijn tas over mijn schouder en zette het op een rennen, zo snel als ik kon. Ik hoorde nog altijd honden blaffen, mannen schreeuwen en zag lichtflitsen van de zaklampen die ze bij zich droegen. Mijn hart bonsde als een razende in mijn keel en ik vreesde dat ze nu met meer man waren gekomen en minder snel op zouden geven. Plots kwam ik lans de rets en bleef een paar tellen staan, ik hijgde kort en keek ze aan. "The Division.. Ze zijn hier," zei ik ze en keek kort achterom, het leek dat ik ze tijdelijk afgeschud had.

B72/Emily Green ~ Trouwe mutant.
Ik zuchtte zachjtes en keke Drew aan. "Je moet niet te veel piekeren. Laat het gewoon gebeuren, er is toch niks dat je er aan kand oen. Of althans, niet veel.. Dus geniet nou maar van de andere dingen," zei ik hem. Plots kwam Scott Jonathan halen voor ene aantal routine testen. Sommige testen waren erg vervelend, maar ik ahd daar gelukkig niet veel mee te maken. De ergste die ik nu nog kende was een lichamelijk onderzoek, ik haatte het. Ik was een mens, geen object, maar wat deed je eraan? "Maar ik spreek jullie later wel weer toch?" vroeg Jonathan ons en ik glimlachte naar hem. "Tuurlijk en je weet waar je me kan vinden hè," zei ik met een klein grijnsje. Het was algemeen bekend dat ik het leifst in de kantine rondhing, vanwege de geweldige instrumenten die ze daar hadden op en achter het podium waar ik gebruik van mocht maken wanneer ik wou. Ik keek hoe de twee wegliepen en richtte me weer tot Drew. "Wat ben ej van plan te gaan doen?" vroeg ik hem.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.