[RPG] The Escape. - Speeltopics

Ps. Het leek mij wel cool om dit een beetje in de toekomst af te laten spelen, de wereld is heel anders enzo (: En de laboranten/mensen van The Division kunnen dus ook coole wapens hebben om de mutanten te pakken zien te krijgen (;

Nog een belangrijke ps! De laboranten hebben formulieren van iedere mutant, met naam, verleden, gaven en ga zo maar door.

[ topic verplaatst door een moderator ]

[ bericht aangepast op 10 sep 2011 - 21:53 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Assassin schreef:
Laten we gewoon beginnen dan.

En Gem is echt leuk geworden. :'D

Goed idee :] Ik moet alleen straks misschien ineens weg als m'n ouders komen checken of ik slaap :x
En thanks, John is ook nice ^^

Ja, ik vind Gem echt geweldig! En ik stem dat we beginnen, ja! C:

---

(USER WAS BANNED FOR THIS POST)

Beginnen beginnen beginnen _O__O_

---

"Ignite, my love. Ignite."

Haha, ik voel me gevleid
Ik vind de andere mutanten ook behoorlijk nice, deze RPG wordt episch! :0
En ik ben zo brutaal om gewoon te beginnen, hehe :x

Scott Morgan - Laborant
Terwijl ik een clipboard bestudeer loop ik door de gangen van het enorme gebouw van The Division naar mijn lab. Ik duw de deur open met mijn elleboog, leg mijn clipboard op een tafel neer en kijk rond. Alles ziet er nog precies zo uit als gisteren. Tevreden zet ik mijn bril af en loop ik naar een van de installaties, een lange, vrij brede buis met het hersendode embryo van een slang. Het leeft alleen nog maar omdat het aan allerlei apparaten ligt vastgekoppeld, maar het hoeft niet bij bewustzijn te zijn voor mijn experimenten. Ik observeer het beest even en krabbel een aantal dingen neer op een blocnote die ik altijd in mijn labjas heb zitten. Daarna draai ik me om en loop naar een tafel met een microscoop en wat andere spullen. Ik stel het beeld scherp en schuif een aantal preparaten onder de lens. Ik vind het heerlijk om zo bezig te zijn in mijn lab, en het feit dat ik eindelijk mijn eigen laboratorium heb en het niet meer hoef te delen geeft me spontaan een zelfvoldane grijns.

Oke, wat ik nog even wou melden over Gem.. Als ik bij haar schrijf schrijf ik gewoon in het Nederlands, maar haar gedachtes zijn eigenlijk wat abstracter :’] Ze denkt als het ware niet in alleen woorden maar vooral in gevoelens en indrukken, en soms in woorden. Moeilijk uit te leggen X] Maar omdat dat veel te lastig is om te beschrijven doe ik het maar in woorden
A21/Gem – Mutant
Ik zit op bed in het kleine kamertje waar ik mag slapen, met een klein metalen kistje in mijn handen. Het voelt koud en hard aan, maar het geeft me een fijn gevoel het vast te houden, omdat het de dingen bewaart die echt van mij zijn. Michelle heeft het aan me gegeven om die dingen er in te stoppen. Ze zei me dat als ik het rond zou laten slingeren, ze het weg zou gooien, dus ik bewaar het veilig onder het bed waar ik op slaap. Voorzichtig open ik het doosje en ik kijk naar de voorwerpen die er in liggen: Een blad van een boom, een snoeppapiertje, een tand en een afgeknipte vlecht. De laatste twee zijn afkomstig van de vrouw die haar DNA voor mij heeft gegeven. Ik pak het boomblad en voel de structuur tussen mijn vingertoppen. Het is al weer een paar dagen oud, dus misschien zal ik Michelle vandaag vragen een nieuw blad te halen. Omdat ik niet zelf naar buiten mag neemt ze soms een blad of een bloem mee, zodat ik kan voelen hoe het buiten voelt. Ik leg het blad terug en sluit zachtjes het doosje. Nog even houd ik het vast, dan schuif ik het onder het bed en sta op.

[ bericht aangepast op 4 sep 2011 - 0:18 ]

Dwayne Richard Hayes van Canto

Ik slofte met mijn puntschoenen door de modder. Hijgend, steunend, en kreunend. Ik was dit ondertussen al gewend; het ronddwalen, maar mijn lichaam was verzwakt. Ik zou niet weten of ze doorhadden dat we ontsnapt waren, eerlijk gezegd wou ik het, zodat ik weer normaal eten of iets dergelijks binnen zou krijgen. 'Dwayne.', fluisterde ik tegen mezelf. 'Waarom kun je niet teleporteren of zo? Wanhopig liep ik door.

---

(USER WAS BANNED FOR THIS POST)

Dana - vluchteling/Mutant
Met een glimlach op mijn mond liet ik het beest pijnlijk neer zakken te verzwakt om nog te vluchten. Ik liep er met grote passen op af.
'Geweldig,' zei ik enthousiast. Ik pakte mijn mes en sneed de keel door. 'Konijnenvlees op het menu.' Ik begon het vlees van de botten af te halen. Ik maakte vuur met het hout dat ik die middag gesprokkeld had. Daar boven hing ik het vlees. Toen ik de geur van warm vlees rook besefte ik pas hoe erge honger ik had en liep het water me in mijn mond. Nog even en dan zou ik gebraden konijnenvlees hebben.

---

"Ignite, my love. Ignite."

dude, beetje splice obsessed? Lat meer mensen joinen, dan beginnen we morgen, vandaag verjaardag zus dus zal er eeeerg weinig zijn vandag

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Okay, lat maar, en bdank t>3<
Vindnen jullie het niet erg genaaid om zonder de topicstarter te beginnen? <:L

Ik was dus van plan de vluchtelingen samen te droppen, als groep, om te overleven >3< En ze zijn al een poosje weg, dát krijg je dus als je zomaar begint. Dwayne & Dana, waar zijn die etc? Net gevlucht? Wtf? Dat wou ik dus verduidelijken in eerste post >_> Dat ze samen zijn weet ik veel balbla ><

[ bericht aangepast op 4 sep 2011 - 10:40 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Hierbij dan maar de inleiding n___n
Er zijn btw 3 meer meiden dan jongens.
Dus als iemand nog een mannelijke laborant wil, dan graag.

En meteen even rellen.

C13/Sky Leah Morgan ~ Gevluchte mutant.
"Verdomme!" We waren weer verdwaald, al een tijdje liepen we gewoon rond, zonder echt een doel te hebben. Hier stonden we dan, midden in een of ander bos. "Jij!" Ik wees verwijtend met mijn vinger naar Dana, Dana Daryl Ostern om precies te zijnn. "Je zei dat we deze kant op moesten om weer in de stad te komen en weet je wat? Ik zie géén stad!" zei ik haar kwaad en plaatste mijn handen in mijn zij. Ja, ik was chagerijnig en pisnijdig. Het was heet, bloedheet en we waren alwéér verdwaald. We zouden naar de stad gaan, daar zouden we minder opvallen en zouden ze ons niet aan kunnen vallen, want dan zouden ze zichzelf flink in de nesten werken. The Division, ik haatte ze, stuk voor stuk, maar vooral Scott. Mijn eigen familie die me veraden had, wat een giller! Ik zuchtte diep en keek kort naar de rest, niemand had echt een nuttige gave. Ik wist die van hun, maar die van mij was nog altijd topgeheim, altijd al geweest. Het was té gênant. Waarom kon ik niet een gave krijgen waarmee ik altijd de weg wist naar wat ik het meeste wou? Dat was van pas gekomen. Plots knorde mijn maag, voedsel hadden we al een tijdje niet. We stalen wel eens wat in de stad, plukten uit boomgaarden van stomme boeren en ga zo maar door. "Ik ga eten zoeken, maken jullie het kamp klaar?" Ik voelde me altijd geroepen om een beetje de bevelen uit te delen, anders kwam er nooit wat van. Zwijgend liep ik weg, misschien dat ik kon gaan vissen.. Als hun het kamp maar klaar maakte, we hadden wat tenten gejat uit de winkels en nog wat handig spul. Als ze maar niet het bos in vuur en vlam zette als ze het kampvuur zouden maken. Nog steeds chagerijnig kwam ik aan bij een klein beekje dat -gelukkig voor ons- vol zat met spartelende vissen. Ik zocht een lange, stevige tak en ging zitten, vervolgens pakte ik mijn mes en begon een punt te maken aan het einde van de tak. Toen dat gebeurd was trapte ik mijn slippers uit en stapte het beekje in, mijn broek oprollen was niet nodig want ik droeg een oversized shirt als jurkje, kon makkelijk, zat lekker en ach ja. Het zat dus gewoon lekker. Ik hield mijn zelf gemaakte speer klaar, ik wilde het in één keer goed doen, niet falen. Falen kwam niet in mijn woordenboek voor.

B72/Emily Green ~ Trouwe mutant.
Stilletjes liep ik door de gangen, de meeste mutanten moesten in hun kamer blijven, of cel. Erg gezellig waren onze kamers namelijk niet, maar ik had mezelf weten op te werken, hoger op de ladder, ze vertrouwde me. Toch had ik zoals ieder ander een halsband rond mijn hals, voor het geval dat hadden ze me verteld, als we niet luisterden of wat dan ook dan konden ze ons een schok geven doormiddel van de halsband. Niet erg prettig kon ik je vertellen, althans, dat was wat ik had gehoord van de anderen. "Hé Emily," hoorde ik plots achter me en ik draaide me om, het was Mike, een van de laboranten. "Is er iets?" vroeg ik hem met klein glimlachje, waarop hij knikte. "Ja, het is nogal stil, zou je wat muziek kunnen maken? Je weet waar alles staat," zei hij me met knipoog en verdween. Dit waren van die klusjes die ik leuk vond. Ik liep naar een grote zaal, er stonden wat banken, tafeltjes en stoelen. Hier kwamen ze vaak om wat te rusten en te kletsen als ze niet bezig waren met allerlei experimenten. Er stond ook een klein podiumpje met daarop een mooie vleugel, we hadden ook andere instrumenten hier en ik kon ze stuk voor stuk bespelen, dankzij mijn gave om zeer snel te leren. Vandaag koos ik de vleugel en nam plaatst op het krukje, ik gleed met mijn vingers over de toetsen en begon vervolens te spelen. Er zaten niet veel mensen, Mike was er in ieder geval wel, maar dat maakte me niet zoveel uit. Ik genoot ervan om muziek te maken en ging er vaak dan ook helemaal in op, net zoals nu. Dit waren van die momenten waarop ik heel even alles om me heen vergat.

[ bericht aangepast op 4 sep 2011 - 11:21 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Endure schreef:
dude, beetje splice obsessed? Lat meer mensen joinen, dan beginnen we morgen, vandaag verjaardag zus dus zal er eeeerg weinig zijn vandag

Ja, een beetje :x Maar Gem is niet hetzelfde als de hoofdpersoon uit Splice Niet helemaal in ieder geval :x

En I'm sorry, ik bedoelde het niet lullig.. Anders gaan we morgen of overmorgen pas verder ofzo? ^^

zou ik nog mee kunnen doen?

---

Dreams are the best thing in life, but dont lose yourself!

Drew Morris Drawn ~ Trouwe Mutant
Ik keek naar mijn lichtbloeddende arm. Met mijn vingers ving ik het bloed op en likte zachtjes mijn vingers af. Waarom werkte het gif niet op mij? Ik haalde diep adem en concentreer me op de wond die ik langzaam dicht laat groeien, er bouwde zich een spanning in mijn arm op, die net zo lang bleef hangen totdat de wond volledig dicht was. 'Drew,' gilde Michelle. Ik keek op. 'Die snakebites die ik laatste bij je heb gezet, voel je nog pijn?' Ik draaide voorzichtig aan de stoffen die zich ineen hadden gestopt als piercing. Ik drukte mijn kaken op elkaar om de pijn te verdringen, niet nog meer onderzoeken, alsjeblieft niet! 'En...?' Ik kermde zachtjes. 'Geef gewoon antwoord,' schreeuwde Michelle naar mij. 'Ja, het doet pijn, de stoffen bijten in mijn vel, het ijzer bedekt niet genoeg, ik ben bang dat het achter lekt.' Misschien was dat onderzoek zo slecht nog niet, beter dan dat die stoffen mijn gehele lip oplossen. Michelle trok me onmiddelijk mee naar de onderzoekskamer en met een magnetisch object trok ze mijn rechter snake-bite er uit. 'Au,' gilde ik. Michelle keek me vernietigend aan. 'Wie perfect wil zijn, moet pijn lijden,' klonk haar genadeloze stem.

[ bericht aangepast op 4 sep 2011 - 13:22 ]

---

Let it come and let it be

James Derby - Gevluchte Mutant

Met gefronste wenkbrauwen keek ik naar Sky. "Zo, die heeft haar dag niet." Mompelde ik in mezelf. Misschien was het haar gave wel om de hele dag chagerijnig en bazig te zijn. Met een kwade pas liep ze weg, ik keek haar na tot ze helemaal uit het zicht verdwenen was. Ik keek even naar Dana, haar geirriteerde blik was al bijna verdwenen. "Ik ga kijken of ik iets kan zien." Zei ik tegen niemand in het bijzonder. Ik keek even omhoog, zocht de dichtsbijzijnde hoge boom uit en klom erin. Ik hield van bomen, waarom wist ik niet. Misschien omdat je hoog veilig zat, niemand zag je en niemand kon makkelijk bij je komen. Een beetje stroef klom ik hoger, in hoog klimmen was ik niet zo goed. Voorzichtig keek ik boven om me heen maar ik zag alleen maar bomen om ons heen. Dus klom ik weer naar beneden, liet met een plof mijn voeten op de grond landen. "Niets te zien." Meldde ik weer, aan niemand.

---

Your make-up is terrible

Dana- gevluchte mutant
Ik schudde mijn hoofd terwijl ik mijn woede onder drukte. Het liefste had ik Sky geslagen, of misschien wel gemarteld. Maar iets in me zei dat het ons niet verder zou helpen.
'Ik wil ook jagen,' mopperde ik. 'Ik kan dieren zo verzwakken dat je niet meer kunnen vluchten. Dat is toch veel beter.'

---

"Ignite, my love. Ignite."

Dwayne Richard Hayes van Canto - Gevluchte mutant.

Ineens sloeg mijn humeur om. Ik was vastberaden om hieruit te komen, uit dit verschrikkelijke gebied. In het zwakke maanlicht dat op mijn polsen scheen liet zien dat zij, -the division-, hebben geprobeerd mijn eeuwige jeugd op een een of andere manier te drainen, en het zouden kunnen onderzoeken. Het faalde, aangezien hun technologie nog niet zo ver was. Ik negeerde iedereen terwijl ik gewoon op de grond zat, ook al werden mijn kleren een beetje vies. Ik kende niemand van hem, en ik had door dat ze mij misschien niet eens zagen of hoorden. Totdat ik mijn keel schraapte. Hadden ze me gehoord?

---

(USER WAS BANNED FOR THIS POST)