[RPG] The Escape. - Speeltopics

Ps. Het leek mij wel cool om dit een beetje in de toekomst af te laten spelen, de wereld is heel anders enzo (: En de laboranten/mensen van The Division kunnen dus ook coole wapens hebben om de mutanten te pakken zien te krijgen (;

Nog een belangrijke ps! De laboranten hebben formulieren van iedere mutant, met naam, verleden, gaven en ga zo maar door.

[ bericht aangepast op 10 sep 2011 - 21:53 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Dana gevluchten mutant
Iemand schraapte achter mij zijn keel. Geschrokken keek ik om. Daar zat een jongen op de grond. Zijn kleren waren vies. Ik had hem een keer eerder gezien, in het laboratorium. Ik werd net afgevoerd toen hij de onderzoekruimte binnen kwam. Ik had niet eens door dat hij met ons mee was gegaan toen we vluchtte.
'Wat is er?' vroeg ik zo vriendelijk mogelijk.

"Ignite, my love. Ignite."

Drew Morris Drawn ~Trouwe Mutant
Michelle stopte toen ze klaar was mijn "piercing" weer terug op zijn plaats. 'Mam,-' smeekte ik. Michelle keek me fel aan. 'Noem me niet zo!' Ik beet zachtjes op mijn lip. 'Je zei vroeger altijd, dat ik je zoon was, dat je me zo zou behandelen, voor me zou zorgen. Ik heb je altijd moeder of mama kunnen noemen, waarom moet de laatste tijd alles zo veranderen in een legerbasis?' Michelle keek me strak aan, terwijl ik hier en daar iets zag blinken in haar ooghoeken. 'Drew, je bent negentien, gedraag je daar dan ook naar. Het leven is hard, alles wat ik doe is een perfecte wereld voor je te scheppen.' Ik stond abrupt op uit mijn stoel. Perfect, perfect...? 'Hoe bedoel je perfect, je gebruikt me als labrat! Mijn leven wás perfect, totdat jij de knop omsloeg en zo nodig aan mij moest knutselen!' Michelle haalde uit en gaf me een klap in mijn gezicht. 'Moeder of niet, zo spreek je niet tegen mij! Heb respect.' De klap deed geen pijn, zowel fysiek als emotioneel kon ik het prima hebben. Maar de woedde hoopte zich wel op. ik zuchtte en verliet de ruimte, terwijl Michelle naar me schreeuwde dat ik terug moest komen. Wie denkt ze wel niet dat ze is? Mijn moeder?!
Aan het eind van de gang zag ik een gedaante, een silhouet. Ik kwam voorzichtig dichterbij, in de hoop dat het een ander "mutantje" was. Nog een laborant, kon ik er niet bepaald bij hebben.

[ bericht aangepast op 4 sep 2011 - 14:28 ]

Let it come and let it be

aria4dreams schreef:
zou ik nog mee kunnen doen?

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

C13/Sky Leah Morgan ~ Gevluchte mutant.
Na een korte tijd liep ik terug naar de rest met een tiromfantelijek grijns op mijn gezicht. "Kijk eens," zei ik en hield de vissen die ik gevangen had omhoog. "Vanavond eten we lekker vis en miss-" ik stopte abrupt en keek naar het elge grasveldje waar de spullen nog onaangeraakt lagen en zuchtte zachtjes. "Geen kampvuur? En de tenten staan ook nog niet? Kom op mensen, straks is het donker, waar willen jullie slapen? In de open buitenlucht? Grotere kans dat ze ons dan vinden." Ik legde de vis neer en keek de groep rond. "Weet je wat, dan doe ik toch ook gewoon niks?" Koppig ging ik zitten. Als hun geen flikker uitvoerden, dan ik ook niet. Ik kon het trouwens ook zonder hun, beter zelfs, waarom vertrok ik dan niet gewoon? Nee, ik gaf ze nog een kleine kans. Plots hoorde ik geritsel boven me en keek omhoog, waar ik een vaag figuur zag zitten, al gauw herkende ik hem. "Hé, ah.." ik pauzeerde kort, nadenkend over hoe hij ookal weer heette, erg veel moeite had ik niet gedaan om te onthouden. "Naja, hoe dan ook, waarom zit je in die boom?" vroeg ik toen met ogpetrokken wenkbrauw, aangezien ik niet op zijn naam kon komen had ik dat maar achterwege gelaten.

B72/Emily Green ~ Trouwe mutant.
Toen ik klaar was met spelen liep ik het podiumpje af, heel af en toe kreeg ik een klein applaus, maar dat was zeldzaam en vandaag moest ik het dan ook zonder doen. Net toen ik de gangen opliep hoorde ik geschreeuw, Michelle zo te horen. Soms was het hier best gehorig, niet altijd even prettig moet ik zeggen. Plots zag ik Drew lopen, ik kende iedereen hier en wist van iedereen de gaven. Ik had wel eens stiekem de dossiers doorgenomen en daar stond ook iedereens nummers, sommigen spraken ons daarmee aan.. Alsof we producten waren, mij noemde ze dan B72, vreselijk vervelend aangezien dat gewoon het nummer van mijn kamer was. Ik was ook een levend wezen, eentje met een naam toevallig, maar dat leek er hier niet vaak toe te doen, maar ik werd steeds vaker aangesproken met mijn naam omdat steeds meer mensen me vertrouwden. Zoals Mike, eerst wou hij me de hele dag opsluiten maar nu was hij een stuk vriendenlijk, ik trok trouwens wel meer op met de laboranten om meer informatie te winnen, maar adt betekende niet dat ik niet met de mutanten om kon gaan. "Hé Drew," groette ik hem en glimlachtte vriendelijk.

[ bericht aangepast op 4 sep 2011 - 20:08 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Dana gevluchte mutant
'Ik doe ook niks,' zei Sky. Ik keek boos naar haar. Ze ging zitten en ik haalde diep adem. Beter deed ze niks. Ze draaide zich om naar James en vroeg wat hij in de boom deed.
Ik mocht Sky niet. Ze deed alsof ze de leider was. Alsof ze de beste was. Ik draaide om en keek naar de jongen die toe net nog zijn keel had geschrapen en vroeg me af wat hij wilde zeggen.

"Ignite, my love. Ignite."

-

[ bericht aangepast op 4 sep 2011 - 20:04 ]

Nog een meisje -facepalm- Kan je misschien ook een jongen erbij maken?
En is ze trouw? Zo te zien wel, toch?

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

@Endure

Ja, ze is trouw.
En of dat kan.. Nou, ik ben niet zo goed in een jongens karakter ofzo .
Sorry.

Kan je het proberen? OF ben je echtziek rampzalig?
Want ik had gezegd dat ik leiver geen meiden meer wou Ö
die zijn er in overvloed (mede door mij >3<) en die vond
ik juist wel bij het vechtige oorlog dinges passen..

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Oke, maar dan ga ik nu geen karakter aanmaken. Geen zin.
Doe ik andere keer wel.

Oké, she's in.

C13/Sky Leah Morgan ~ Gevluchte mutant.
"Of weet je.." vervolgde ik, "het maakt me eigenlijk niet uit." Ik stond op, ik had hier geen zin in. Écht niet. "Ik ga, ik heb hier geen zin meer in. Ik vertrek," deelde ik mee en liep naar mijn rugtas die ik opraapte en om mijn schouder hing. "Ik kan mezelf ook wel prima redden, want zo schiet het ook niet op." Ik vermoedde dat het niet veel van hun kon schelen, maar toch. "Veel succes verder hè," mompelde ik en liep weg. Ik was het gewoon zat, we moesten toch overleven? Alleen ging het makkelijker. Enkel eten voor mezelf zoeken en ga zo maar door. Ik liep een lange poos, een paar uur misschien zelfs, tot ik plots stemmen hoorden. Geschrokken keek ik om me heen, maar ze hadden mij al eerder gezien. The Divison! Shit, het zoekteam. "Daar is ze!" schreeuwde er één, ik zette grote ogen op en zette het op een sprinten. Ik vloekte zacht, nee hè! Mooi niet dat ik terugging. Ik wierp een blik over mijn schouder en zag dat ze dichterbij kwamen, ik was te traag! Er zat maar één ding op, ze kende me en wisten alles van me, dus me schamen voor hun was niet meer nodig. Daar was ik ook allang overheen. Toen ik langs een meer kwam sloeg ik mezelf op mijn hoofd, binnen enkele seconden was ik verandert in een klein, harig vosje. Ik wurmde me tussen mijn kleren vandaan en zette het op een sprinten. Uiteindelijk verstopte ik me in de bossen en wachtte daar tot ze vertrokken waren. Gelukkig voor mij gaven ze het snel op, waarschijnlijk gingen ze versterking halen.. Toen ik zeker wist dat de kust zeker was, na een paar uur pas, durfde ik tevoorschijn te komen. Het eerste wat ik deed was naar mijn spullen trippelen die ik één voor één richting de waterkant sleepte. Het kostte veel energie en toen dat eindelijk gebeurd was dook ik uitgeput in het water, waardoor ik weer veranderde in mezelf. Wel bloot helaas, want me kleren lagen daar, maar er was toch niemand die me zag. Ondanks dat klom ik toch snel het water uit en trok mijn kleren aan terwijl ik nog nat was.

B72/Emily Green ~ Trouwe mutant.
Toen ik klaar was met spelen liep ik het podiumpje af, heel af en toe kreeg ik een klein applaus, maar dat was zeldzaam en vandaag moest ik het dan ook zonder doen. Net toen ik de gangen opliep hoorde ik geschreeuw, Michelle zo te horen. Soms was het hier best gehorig, niet altijd even prettig moet ik zeggen. Plots zag ik Drew lopen, ik kende iedereen hier en wist van iedereen de gaven. Ik had wel eens stiekem de dossiers doorgenomen en daar stond ook iedereens nummers, sommigen spraken ons daarmee aan.. Alsof we producten waren, mij noemde ze dan B72, vreselijk vervelend aangezien dat gewoon het nummer van mijn kamer was. Ik was ook een levend wezen, eentje met een naam toevallig, maar dat leek er hier niet vaak toe te doen, maar ik werd steeds vaker aangesproken met mijn naam omdat steeds meer mensen me vertrouwden. Zoals Mike, eerst wou hij me de hele dag opsluiten maar nu was hij een stuk vriendenlijk, ik trok trouwens wel meer op met de laboranten om meer informatie te winnen, maar adt betekende niet dat ik niet met de mutanten om kon gaan. "Hé Drew," groette ik hem en glimlachtte vriendelijk.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Dana Vluchteling
Ik keek naar Sky toen ze weg liep en schudde mijn hoofd. Die kwam wel terug. Ookal mocht ik haar niet, we hadden haar nodig. Ik keek naar de groep en dacht na. We hadden geen eten, geen kamp, niks. Het liefste zou ik nu ook alleen verder trekken, me eigen hachje redden en een nieuw leven krijgen hier ver vandaan. Ik keek peinzend voor me uit. Sky's idee was nog best aanlokkelijk.

"Ignite, my love. Ignite."

James Derby - Vluchteling

Met open mond keek ik Sky na. Ze leek met de seconde ongeduldiger te worden. "Weet je..." Begon ik. "Misschien is het wel zo slim om iets te gaan doen." Mijn ogen vernauwden zich tot spleetjes. Sky dacht dan wel dat ze de baas was en was erg eigenwijs, maar ze had aan de ene kant wel gelijk. Best dom dat ze in haar eentje wegliep, wij konden dingen die zij niet kon en andersom, we hadden elkaar gewoon nodig. Het was te roekeloos om gewoon zomaar weg te lopen. The Devision kon haar, of ons, elk moment vinden. Als we hier bleven kon ze ons nog terugvinden voor als ze zich bedacht deze nacht.

Jonathan Meyers - Trouwe mutant

Mijn zware boots klonken op de harde vloer van het gebouw van The Devision. De gang was leeg, alles was behoorlijk leeg sinds de meeste mutanten gevlucht waren. Verveelt streek ik met een hand langs de muur, nu er zo weinig over waren was het behoorlijk saai. Eigenlijk moest ik richting het lab, maar ik treuzelde graag, in de hoop iemand interessants tegen te komen en mijn lab-sessie uit te stellen.
Ik keek op, daar stonden twee gestaltes waar ik heenliep. Eindelijk eens leven! "Hoi!" Grijnsde ik naar Drew en Emily.

[ bericht aangepast op 4 sep 2011 - 21:17 ]

Your make-up is terrible

stuur jon op drew&emily af? ;d

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Endure schreef:
stuur jon op drew&emily af? ;d

Your make-up is terrible