Vanochtend, ik had een ochtendhumeur en ik hoorde opeens dat ik met de fiets moest (normaal ga ik op woensdag altijd met de auto). Toen moest ik me haasten en had ik mijn moeder wel kunnen killen toen ze het zei toen kreeg ik tranen uit kwaadheid...
Maar de laatste keer ECHT verdriet had... weet ik eigenlijk niet meer. Ik huil niet zo snel. Meestal huil ik uit woede, maar je hebt er een zeer goede tactiek voor hebben om me kwaad te maken (jammer dat mijn moeder zo'n tactiek kent...). Als ik pijn heb, huil ik zelden. Alleen als iemand me heel erg diep gekwetst of mentaal pijn gedaan heeft, wil ik nog wel eens echt heel erg huilen.
Ik kijk uit het raam, naar de lucht en de zon, ik loop naar buiten en flikker van het balkon.