Story: Freakschool

Dylan nam kleine slokjes van zijn drankje en bleef me de hele tijd nauwlettend in de gaten houden. 'Wat ben jij eigenlijk?' vroeg hij na het zoveelste slokje van zijn drankje.
Ik keek hem verward aan. 'Mens, hoezo?'
Leonardo schaterde het uit van het lachen. Na een tijdje begon het me echt te irriteren. Net zoals Dylans onheilspellende blik. 'O, nee,' leek hij te willen zeggen. Maar dat deed hij niet. Dylan was een man van weinig woorden. En als hij dan toch iets zei, dan had dat betekenis. Het deed me denken aan hetgeen wat mijn moeder altijd zei. Praten is zilver, zwijgen goud.
Leonardo kwam eindelijk terug tot bedaren. 'Nee,' zei hij nog in de nasleep van zijn lachbui. 'Serieus, wat ben je?'
Nike was de hele tijd met zijn eten bezig geweest, maar keek nu ook op. Ik merkte dat alle drie zijn boterhammendozen al leeg waren, terwijl ik nog maar aan de helft van mijn enkele boterham zat.
'Onze school wordt door buitenstanders ook wel eens de "Freakschool" genoemd,' zei Dylan met zijn handen zo stevig om zijn flesje geklemd dat zijn knokkels wit zagen. 'Daar is een reden voor.'