Hoofdstuk 6

Meria

Bij dezen had ik mezelf gebombardeerd tot stalker. Ik wist eigenlijk niet waarom, maar toch deed ik het wel. Toen de jongens – op een zeer mannelijke en dus tactloze manier – duidelijk maakten dat Star anders was, ging ik haar achterna. Ik liep een andere kant op zodat de jongens me niet zouden verdenken, maar ik wist een zijweg te nemen waardoor we op dezelfde plek uit zouden komen. Tenminste, als Star de weg zou nemen waarvan ik dacht dat ze die zou nemen.
Al snel kwam ik haar tegen. Ze liep voor me, waardoor ze sneller had moeten lopen dan ik verwachtte. Voor ik daar was dacht ik aan hoe anders zij had gereageerd. Of eigenlijk, hoe anders en vreemd ik was. Ik had altijd al geweten dat ik anders was, waarschijnlijk in tegenstelling tot haar. Vanaf dat ik klein was voelde ik me er al buiten vallen. Ik ging wel met anderen om – toen nog wel – maar echte gesprekken hadden we niet. En als er andere kinderen waren om mee te spelen voelde ik me al snel links gelegd. Soms kwamen ze naar me toe voor tips, of om even hun verhaal kwijt te kunnen, en dan voelde ik me wel goed, maar naar mij werd nooit gevraagd. Uiteindelijk heb ik ze ook niet echt gemist. Vooral de scheldwoorden niet die ik soms over me heen kreeg.
Ik was eigenlijk best blij toen ik voor het eerst hier kwam. Bang en onzeker, maar ook nieuwsgierig en blij. Net zo hoopvol als ik me voelde bij het nieuwe meisje eigenlijk. Ik wist namelijk al een poosje dat er ‘vreemde’ dingen waren op Aarde. En nu zou ik daar eindelijk meer over gaan weten – meer leren over mezelf. Ja, het begon allemaal goed...
Helaas heb ik nooit het begrip gekregen waar ik op hoopte, en ik begon steeds meer te twijfelen of dat ooit nog zou komen. Nog steeds kwamen mijn ouders er nog het dichtste bij. Ze waren wel vriendelijk en probeerden me te begrijpen, al begrepen ze me niet echt, laat staan er rekening mee houden. Ik moest maar meedoen en zo normaal mogelijk zijn. Het leek wel alsof ze alleen dan van me hielden. Maar helaas, ik was nou eenmaal niet normaal en dat zou ik ook nooit worden. Met hen kon ik er niet echt over praten. Als ze het oppervlakkige al niet begrepen, hoe zouden ze de rest dan kunnen snappen? En als zij het al niet begrepen, hoe kon een ander het dan begrijpen?
Ik zuchtte even. Zouden ze eigenlijk blij zijn dat ze nu van me af waren? Die vraag hield me vanaf het begin al bezig.
Ik glimlachte even toen de geestenjongen door Star heen liep. Nog even twijfelde ik, maar toen liep ik naar haar toe. “De jongens bedoelen het niet verkeerd… ze wouden je niet uitschelden. Ze zijn gewoon... jongens. Ze zijn zelf ook anders. Daarom wouden ze je het vertellen. Je kunt het maar beter weten voor je er zelf achter komt.”