Hoofdstuk 4

Meria

Ik keek even op toen het meisje binnenkwam. Heel even voelde ik een gevoel van hoop, maar dat gevoel werd al snel naar de achtergrond verdrongen toen ik zag dat Lloyd naast haar liep en merkte hoe hij naar haar keek. Het gevoel werd nog minder toen ik zag hoe de rest als puppy’s op haar af liepen. Zachtjes zuchtte ik. Met zo’n klas had ik geen kans. Nike was net een hypere puppy die overal op af sprong. Leonardo had het te hoog in zijn bol. Het enige wat hij zag was zichzelf – al was dat niet echt een wonder. Dylan had nog het meeste verstand, maar hij was te bang. En Lloyd was gewoon een typische puber die liever naar meisjes keek dan naar dingen die er echt toe doen. Hij was een ontloper.
Ik stond op toen de lerares zei dat we gingen beginnen. Eindelijk iets beters dan luisteren naar hoe de jongens me afkraakten. Helaas mocht ik meteen weer gaan zitten. Ik keek weer naar mijn tafeltje terwijl de rest naar de deur liep. Ik voelde een blik op me gericht, maar daar reageerde ik niet op. Ik hoefde geen medelijden!
Toch kon ik er niets aan doen dat ik mezelf wel zielig vond. Ik had het toch niet expres gedaan... Wisten ze dat nou echt niet, of wouden ze het gewoon niet weten?
Ik bleef nog even voor me uit staren. Ik probeerde mezelf ervan te overtuigen dat ik niets miste. Ik had die rondleiding al twee keer meegemaakt en de eerste keer had ik er al niet veel aan gevonden. Bovendien, dan zou ik toch alleen maar achter de rest aanlopen en genegeerd worden. Is dit dan niet beter?

Ik keek op toen ze weer terugkwamen. Het meisje keek in haar tas, aan haar gezicht te zien, leek ze haar lunch vergeten te zijn. Ik wist niet waarom ik het deed. Ik had kunnen weten dat het niet zou lukken. Toch stond ik op. “Delen?”
Ik liep naar haar toe en wou haar een boterham geven. “Ik heb toch genoeg bij me.”
Natuurlijk moest Leonardo weer overdreven doen door haar naar zich toe te trekken alsof ze beschermd moest worden... alsof mijn brood vergif was.
Mijn hoop werd opgelaaid toen het meisje tegen hem tekeer ging. Maar Dylan wist het met een paar zinnen te verpesten. Ik boog mijn hoofd. Hij had gelijk, zoals vaker. Even twijfelde ik of ik mijn excuses zou moeten aanbieden, maar dat zouden ze toch niet geloven. Stilletjes liep ik naar de andere kant van het lokaal.