Synthopia

Gastenboek (1861)

• Croyance

  Ja en nee. Hij leeft al een jaar of 8, maar anderzijds vliegen de toetsen er af wanneer je typed, de baterijen zijn verbrand en hij is ondertussen heel sloom, maarja, hij leeft en functioneerd
  
  Ik denk dat ik niet veel keuze heb om anders te gaan denken dan dat. Het zal hoe dan ook moeten gebeuren.
  Nee, ik trouw wel met een man die dat alles voor me regeld, en als hij ooit een ongeluk krijgt ofzo dan heb ik ondertussen zelf kinderen die ik er wel gek mee weet te maken
  Ow, ik heb er tot nu toe nog geen tijd voor gehad, maar op zich zou het niet slecht zjin als ik weer eens zou huilen, alleen het boos worden ligt wat moeilijker.

  1 decennium geleden
• Croyance

  Ja, en wie weet als die andere laptop stuk is heb ik altijd de oplader nog, al moet ik zeggen dat die laptop ondertussen al 5 jaar dood had moeten zijn en het leeft nog
  
  Eigenlijk had ik nooit problemen. In mijn zereld bestaan er geen problemen, mensen creeren het 99.99% van de tijd. In de situatie waar mijn vader in zit vind ik geen probleem, het is vervelend, we moeten ons leven een beetje aanpassen, no problemo. Maar toen kwamen de papieren, velasting, verzekering en heel het gedoe wat de mensheid verzonnen heeft, en toen had ik pas het gevoel dat ik problemen had. Omdat zij problemen maakte, niet ik, niet mijn vader of deze situatie, zij maakte problemen. Met alle ellende die ik over me heen heb gehad heb ik altijd kunnen leven, ik vond het niet altijd leuk maar ik kon het aan, en toen moest ik volwassen worden en leren met papier werk overweg te kunnen en dat kan ik niet, daar word ik echt helemaal zenuachtig en gestressed van.
  Ik denk dat je wel gelijk hebt, maar nu ik er aan denk voeld het vreemd aan, ik heb zoiets al eens ooit gedaan maar eigenlijk luchten het me helemaal niet op, ik werd er alleen maar boos van.
  Geloof me, ik word altijd weer naar de realiteit getrokken, zelfs als ik het niet zou willen.

  1 decennium geleden
• Croyance

  Ik heb al een andere manier gevonden om hem op te laden, het enige nu is dat ik het moet delen met de oude laptop van mijn vader.
  
  Wat het vooral is, is dat het al heel oms leven zo gaat. vanaf jongs af aan komen we altijd maar weer in de problemen terecht, en net toen ik dacht dat het goed ging, gaat het weer mis.
  Ik denk dat ik dan voor de schrijft ga inderdaad, die verbrand je ook makkelijker dan een dagboek (al heb ik dat ook al een paar keer gedaan), maar momenteel zou ik niet weten zat ik er in moet zetten, of waar te beginnen, ik denk dat het echt een warboel zou zijn waar ik uiteindelijk zelf niet meer weet wat ik zei, of waar wat staat of wat ik er mee bedoelde
  Ik weet het, maar wanneer ik doe of het niets is ga ik het uiteindelijk ook geloven en dat is denk ik ook iets wat ik nodig heb.
  Mijn moeder denkt dat daar ergens iemand werkt die me kent en het daarom zo tegen houd. Het is ver gezocht maar als ze straks mijn laatste brief nog niet goed keuren dan denk ik toch dat haar theory niet zo'n onzin was O_o
  
  Toen je niet thuis woonde was jij de gene die afwezig was, je had heel wat andere dingen aan je hoofd, terwijl hij nu de gene is die weg is en jou op diezelfde plek zonder hem achter laat. Ik denk toch wel dat er een verschil in zit.

  1 decennium geleden
• Croyance

  Van dat boek maakt me nu nog niet eens zo uit, maar wil ik mijn nieuwe boek nog ooit (gecorigeerd) zien dan moet ik 80euro betalen voor een nieuwe en dat kan ik me momenteel niet veroorloven.
  
  Mijn gedachtens zijn nu niet waarom ik, maar vooral waarom dit gezin? en vooral, waarom altijd weer wij?
  Wat ik me probeer voor te houden is dat ik hier voor gekozen heb om eruit te leren, en ik herhaal me vaak dat er ook een einde aan komt, dat het ooit allemaal goed komt.
  Ik denk dat het wel een goed idee is om het op te schrijven, maar anderzijds durf ik het niet, bang dat iemand het vind. Ik ben sowieso al blij dat ik het bij jou kwijt kan, maar op een schrift zou ik me echt niet zo netjes houden.
  Ach weet je, ik heb nu gewoon even mijn dag niet, maar morgen lach ik wel weer en is het of ik geen zorgen meer heb.
  Ik snap het ook niet, maar zo zijn ze al meer dan 7 maanden moeilijk aan het doen. Ik verwacht niet eens meer hulp, dat terwijl ze er voor bestaan, het ergste is nog wel dat ze alles en iedereen helpen behalve mij.
  
  Nee hoor, je bent helemaal niet raar. Als dochter hou je hoe dan ook van je ouders, maakt niet uit in wat voor omstandigheden, en na een maand is het heel normaal als je hem begint te missen.

  1 decennium geleden
• Croyance

  Ik zie net dat er een gedicht bij is gekomen. Ik vind het heel appart en mooi.
  Is het voor iemand in het speciaal geschreven?

  1 decennium geleden