Ik ben eigenlijk net begonnen met schrijven, dus ik heb niet heel veel idee wat ik aan het doen ben. Dus zal iemand me alsjeblieft willen helpen met verbeteren? Zeg alsjeblieft ALLES wat in je op komt, dat helpt me alleen maar. Superbedankt!
‘Goed, position fondu!’ riep madame Bouvier. Mijn trillende hand legde ik op de barre, en boog tegelijkertijd met knieën, en strekte ze weer. ‘Melody, parralel!’ blafte Bouvier, en gaf een zachte tik tegen mijn knieholte. Ik stond vooraan in de rij, zodat ik de anderen niet kon zien. Het maakte me onzeker. ‘Un, deux, trois’ telde Bouvier. ‘Très bien, dat was iet. Jullie moken vertrekken.’ Ik haalde opgelucht adem, en liet mijn strakke positie vallen. Stil liep ik achter de andere meisjes aan naar de kleedkamer. ‘Non, jij niet Melody. Nu, grand pirouette.’ Bouviers haar zat strak in een knot, waardoor haar strakke kaak goed zichtbaar was. Haar blauwe ogen keken ijzig, vernielend. De moed zonk me in de schoenen toen ze langzaam de woorden grand pirouette uitsprak. Toch knikte ik, en ging in het midden van de studio staan. De muren waren lichtroze, en de spiegels waren koud. Die spraken de waarheid, hoe lelijk en scheef ik danste. ‘Gaat u nog beginnen?’ vroeg madame Bouvier sarcastisch, en tikte met haar scherpe nagels op de muur. Tik, tik , tik. Met al mijn kracht gooide ik soepel mijn been in de lucht, en draaide me vlug om. Ik focusde me op een punt in de muur. Tik, tak, tik. Het ritme kwam in mijn hoofd, en maakte me nog duizeliger dan ik al was. Mijn adem was onregelmatig, net als mijn draai. Ik was nog niet eens begonnen aan mijn 3e draai, voordat ik neerviel. Tik, tak, tik. Bouvier grinnikte kort, en rolde met haar ogen. ‘Mórgen, doe je het goed.’Met die woorden liep ze kort en stijf weg, en sloot met een klap de studiodeur. Ik wilde het zo graag perfect doen, maar het lukte niet… Zo graag wilde ik dat iedereen mij geweldig vond, me adoreerde. En op de een of andere manier lukte het me nooit. Ik krulde me op, bibberend met mijn knieën tegen mijn platte borst. Het lukte me nooit. Altijd werd ik eraan herinnerd hoe imperfect ik was, hoe lelijk en afschuwlijk. Tranen gleden langs mijn wangen, tot aan mijn mond. Ze proefden zout en nat, zoals altijd wanneer ik instortte. Ik zag mezelf liggen in de koude spiegels van de studio, opgekruld en verslagen. Verslagen in mijn eigen spel. Uit de kleedkamers hoorde ik gelach, en geschater. Ze hadden plezier. Een steek van jaloezie overviel me. Dit mocht niet zo langer door gaan, besefte ik. Met opgeheven kin stond ik op, en liep naar de spiegel. Het meisje met felblauwe ogen keek terug, het meisje wat ik al 17 jaar lang zag. Dit kon niet langer door gaan. Ik zal perfect zijn, let maar op.
[ bericht aangepast op 1 april 2011 - 12:03 ]
some relationships are like glass, it's better to leave them broken then by hurting ourselves putting it back togheter.
Als je hem online plaatst dan..
