[RPG] -Exchange- (Pirates) 2. - Speeltopics

Abby/Jack ~ Undercover pirate.
Ik zag haar nogal naar me kijken, hopelijk had ze het lef niet te rare vragen te gaan stellen zoals Felix gedaan had.
''Je.'' verbeterde ik haar toen en glimlache.
''Ik ben Jack. Jack Damien Gray.'' stelde ik mezelf toen voor en schudde haar hand. Ik vroeg me af of Ace had gelogen over dat hij kon schrijven tegen haar, het leek me nogal onlogisch dat hij dat kon. Of had hij ergens toch nog verborgen talenten? Ik moest grijnzen bij die gedachten, niet dus.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Kenneth.

Hij begon zich nog dommer te voelen toen de Kapitein hem nog eens kwam helpen. ' Oh, nee dat hoeft u niet te doen hoor. ' murmelde hij en keek hem even aan. Het liefst wou hij nu verdwijnen. Zwijgend zette hij nog wat vatten recht op en daarna keek hij naar Olivier die hem toch hielp. Hij moest toch iets minder gaan dromen en meer gaan opletten. Zodat dit hem niet meer over kwam.

Josephine
"Sorry." Ik glimlach naar hem. Mijn ouders hebben het u-zeggen er zo hard ingestampt dat het me even kost het af te leren. Ik gaap even en houd een hand voor mijn mond. "Is er hier misschien ergens een plek waar ik kan slapen? Het was een lange dag, en ik ben nogal moe."

Olivier
"Ach, ik ben er nu toch." Ik help hem de kisten en vaten recht te zetten en glimlach. "Nou, ik ga weer aan het werk." Ik loop terug naar mijn hut en ga weer achter mijn bureau zitten.

Abby/Jack ~ Undercover pirate.
''Een plek om te slapen?'' ik zweeg en dacht even na, waarschijnlijk in een van de privé hutten, maar ik wist niet zeker of het mocht.
''Daarvoor moet je denk even naar de Kapitein.'' zei ik toen, ik had geen zin om gezeik te krijgen van; 'Waarom heb je haar die kamer gegeven? Had je toestemming? Nee! Nou dan.'
Nu ze over slapen begon merkte ik dat ik eigenlijk ook best wel moe was, ik keek even de verte in en zag nog een smal streepje zon boven het water uitkomen.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ace - Piraat.

Je missie, denk aan je missie! Maar het is zo makkelijk. De ellende, de eeuwige twijfel. Zo voorzichtig als ik bij haar in bed schoof, glij ik er weer uit. Ik heb geen keus. Verpest ik het nu, dan verpest ik het voor de rest van mijn leven. Ik zoek mijn papier op en maak weer dat ik weg kom. Boven zie ik Josephine met Jack praten.
'Kijk!' roep ik opgetogen en ik zwaai met de perkamentrol. Ineens rukt een sterke windvlaag hem uit mijn handen. 'Nee!' schreeuw ik als de rol omhoog wordt getild. Denk maar niet dat ik het hierbij laat. Als een waanzinnige klim ik de masten in en hou me aan de zeilen vast om nog een laatste poging te doen om het papier te pakken te krijgen. Ik zie het langs me heen waaien en ik heb maar één keus: springen. Ik zet me af, grijp het papiertje uit de lucht en kom vervolgens met een flinke klap op het dak van de keuken terecht. Ik krabbel overeind en kijk of alles nog heel is. Goddank.
'Kijk,' zeg ik nu nogmaals en hol op het tweetal af. 'Mijn verhaal. Zal ik het voorlezen?'

No growth of the heart is ever a waste

Josephine
Ineens komt Jack weer op ons af. Het perkament dat hij in zijn hand heeft waait ineens weg. Ik sla mijn hand voor mijn mond als hij in de mast klimt. Ik slaak een kort gilletje als hij springt. Gelukkig komt hij ongedeerd naar ons toegelopen. Ik haal even diep adem, en glimlach dan. Jeetje, ik dacht even dat hij te pletter zou vallen. "Ja, ik zou het graag willen horen."

Olivier
"Ach, ik ben er nu toch." Ik help hem de kisten en vaten recht te zetten en glimlach. "Nou, ik ga weer aan het werk." Ik loop terug naar mijn hut en ga weer achter mijn bureau zitten.

[ bericht aangepast op 13 maart 2011 - 13:22 ]

Ace komt Josephine's en jack's kant op 8]

No growth of the heart is ever a waste

Ja, ik heb hem aangepast hoor :]

Abby/Jack ~ Undercover pirate.
Plotseling kwam Ace naar buiten gestormd, hij zwaaide met een perkamentrol maar het waaide uit zijn hand. Ik keek toe hoe Ace er als een waanzinnige achterna ging en uiteindelijk eindigde op het dak van de keuken. Blijkbaar had hij niks want hij krabbelde overeind en binnen no time was hij bij ons. Verbaasd knipperde ik even met mijn ogen, holy shit. Die deed ook alles voor dat rolletje papier. Hij vroeg of hij 't voor zou lezen en ik haalde nonchalant mijn schouders op.
''Van mij mag je.'' zei ik, mijn nieuwsgierigheid hield ik verbrogen. Hij hoefde niet te weten dat ik het wel interessant vond wat hij op papier had gezet. Dat hij kon schrijven was al een schok voor me geweest, laat staan dat hij een compleet verhaal had, maar waarschijnlijk zou dat enkel gaan over vrouwen, geld en alcohol.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ace - Piraat.

'Oke, hier ben ik lang mee bezig geweest, opbouwende kritiek is welkom. Hier komt het.' Ik rol het perkament uit en schraap mijn keel.

"De wereld van het oneindige. 23 januari 1678.

Op een goeie nacht staarde jongen van nog geen tien jaar oud naar de sterrenhemel, die als een zwart, rustgevend gordijn over de aarde heen daalde. Alsof het de de mensheid beschermde tegen het onbekende wat erachter school. De jongen leerde in die enkele nacht geen vrees te hebben voor hetgeen wat niet gezien kon worden, wat niet gemeten of geteld kon worden. Hij besloot het te omarmen, te aanbidden en bovenal: te respecteren. Zo leerde hij door de jaren heen ontzag en respect te tonen voor het heelal. Het schonk hem rust, gaf hem energie en het inspireerde hem.
De jongen bloeide op, maar was zich nog niet bewust voor de harde tegenslagen des levens. Hij maakte hier kennis mee en zijn respect en vertrouwen in het heelal verdween. Het maakte plaats voor een diepe woede, afkeer en walging. Hij vervloekte de sterrenhemel die hij in zijn jeugd zo diep aanbad. De tegenslagen bleven komen en op een dag, toen de inmiddels volgroeide jongeman op het grasveld naar boven keek, vroeg hij de hemel ten raad. Hij zette zijn trots en egoïsme opzij.
"Wat is er van me terecht gekomen, wat heeft u met me gedaan?" Waarop de zwarte hemel omgeven van miljoenen fonkelende sterren antwoordde: "Tien jaar geleden keek je naar me met een open blik, je nog niet beseffend van het harde leven dat je te wachten stond. Sommige oplossingen worden gevonden door enkel je geest open te stellen. Dat is wat ik je geleerd heb."'

Ik stop met lezen.
'En? Vinden jullie het wat?' vraag ik gretig met een enorme lach en pretoogjes. Een paar piraten kijken me met open monden aan. 'Wat? heb ik iets van jullie aan?' sis ik naar ze.

No growth of the heart is ever a waste

Josephine
Met grote ogen luister ik naar het verhaal. Dit is wel het laatste wat ik had verwacht van Ace, de piraat met de lange haren. Ik slik even. "Prachtig.." zeg ik dan. Ik kijk hem aan. "Gaat het.. Over jou?"

Olivier
"Ach, ik ben er nu toch." Ik help hem de kisten en vaten recht te zetten en glimlach. "Nou, ik ga weer aan het werk." Ik loop terug naar mijn hut en ga weer achter mijn bureau zitten.

Jij altijd met die goede stukken tekst

Abby/Jack ~ Undercover pirate.
Ik keek hem verbaasd aan, had hij dit werkelijk geschreven of had hij 't ergens gestolen? Ik dacht even peinzend na.
''Erg mooi.'' complimenteerde ik 'm toen en glimlachte kort, of had een vent moeten zeggen dat het gezwijmel was? Ik wist het niet en ging er maar vanuit dat hij blij zou zijn met het compliment.
''Heb je het echt geschreven?'' vroeg ik toen. ''En waarom heb je nooit verteld dat je kan schrijven?'' mijn nieuwsgierigheid verborgen houden ging me niet goed af, maar ik kon moeilijk terugspoelen om het overnieuw te doen. En wat moest ik anders zeggen? Wat een gezwijmel man, zeker gestolen van een of ander lekkerding aan wal. Bij die gedachte moest ik even grijnzen, al een maand verkleed als man en soms nog steeds geen flauw idee hoe ze zouden reageren. Mannen waren nog behoorlijk ingewikkeld, ondanks hun simpele ziel. Toen Joshephine vroeg of het over Ace zelf ging keek ik Ace weer aan, ha, dat wilde ik ook wel weten eigenlijk.

[ bericht aangepast op 13 maart 2011 - 13:43 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Kenneth.

Hij knikte naar Olivier en zette de laaste ton overeind, daarna zag hij hoe Ace als een gek naar Jack en nog iemand rende. Hoe hij zijn rol verloor en er als een malloot achterna ging. Toen Ace hem weer had liep hij terug naar de 2 tal. Heel even keek Kenneth naar het blonde geval. Die hij nog nooit had gezien. Kenneth bekeek het geval beter en kwam toen met de conclusie dat het een vrouwelijk ding was. Sinds wanneer was er een vrouw aan boord? Hij had echt te veel gemist. Langzaam liep hij het dek af en had behoefte aan een beetje slaap.

Ace - Piraat.

'Dank jullie,' zeg ik blij en rol het perkament weer op. Zo te zien is die jongedame onder de indruk. Oeh, ik kan mijn geluk niet op. Soms heeft een simpele ziel als ik maar een klein beetje bevestiging nodig.
Dan vraagt Jack of ik het zelf heb geschreven. Wat verbaasd haal ik de schouders op. 'Natuurlijk, ik ga niet met andermans eer staan pronken,' zeg ik verontwaardigd. Dit was waar. Ik hecht weinig belang aan moraal en wat al dan niet geaccepteerd wordt, maar zo'n dief ben ik niet. Ik grinnik om mezelf. Dief. Josephine vraagt of het op mij slaat. Nu knik ik wat serieuzer. Het is wel geïnspireerd door mijn leven.
'Ja. Schrijven vanuit jezelf gaat een stuk makkelijker en komt een stuk overtuigender over. Maar als jullie het niet erg vinden, ga ik mezelf voorzien van wat voedsel. Ik sterf van de honger.' Ik zwaai nog even en verdwijn dan richting ons 'restaurant', waar ik tot mijn verbazing Felix en een andere jongedame aantref. Ik kijk hem minachtend aan. Negeren, Ace. Negeren. Jij krijgt jouw deel nog wel. En ik loop naar de kok toe.
'Kom maar op met een flinke portie aardappelen.' 'Ace? Wat zie jij er goed uit man.' De enorme reus geeft me een flinke stomp tegen de schouders. Au, dat doet nog best zeer. 'Ben een halve dag van de alcohol,' zeg ik niet zonder trots. 'Zo zo, dat mag gevierd worden, ouwe zeeslak. Hier, van het huis.' Verstomd kijk ik hem aan als hij me een bord met een geweldige gekruide kip, een halve appel, een stuk kaas en een geweldig gesneden brood handen drukt.
'Ik moest die jongedame wat eetbaars geven en dit is een klein experimentje van me,' fluistert hij. 'Niks zeggen he? Felix vermoordt me.' 'Maar hoe kom je aan kip?' vraag ik verbaasd, waarop hij naar beneden wenkt.
'Eigenlijk zijn ze voor de eieren, maar ik had geen keus,' fluistert hij wanhopig. Ik werp een achterdochtige blik op Felix en de jongedame. Hij zoekt natuurlijk ook zijn vrijkaartje naar eeuwige roem en rijkdom! Ik bijt nerveus op mijn lip en kijk de kok aan. 'Heb jij toevallig verstand van vrouwen?' vraag ik. 'Ik?' Hij kijkt me lachend aan en geeft me nog een stomp.
'Ik geef je een advies. Hoe mooi die dames ook zijn opgedirkt, er is altijd iets dat ze meer op prijs stellen dan de prachtigste juweel die er bestaat: eerlijkheid en oprechtheid. Je kan dan wel een heer zijn, maar als je een vrouw op een oprechte manier laat zien dat je om haar geeft dan heb je haar in je zak.' Oprecht om haar geven? Maar ik wil alleen m'n pik ergens in steken. 'Dank je,' zeg ik dan maar zuchtend en wandel de keuken weer uit.

[ bericht aangepast op 13 maart 2011 - 14:04 ]

No growth of the heart is ever a waste

Maxime - Dame.

Mijn god, zoveel talen? 'Toe, spreek eens wat Italiaans,' smeek ik hem. Net als Frans is dat een ontzettende romantische taal. Waar heeft hij dat nu weer geleerd? Blijkbaar leer je dat als matroos zijnde, neem ik aan. 'Vertel me bijvoorbeeld in het Italiaans waarom jullie op zo'n vies schip zitten, inclusief piratenvlag, terwijl dat helemaal niet bij je past? Jullie verdienen toch veel beter?' ik snapte dat dus echt niet, waarom zo'n schil? Felix ziet er uit als een beschaafde, slimme man. Helemaal niet rommelig en gemeen.

everything, in time