Afgelopen zomer begonnen een paar vriendinnen van mij te lijnen. Een was wel stevig, dus het kon geen kwaad. Voor de meesten was het eigenlijk gewoon gezonder leven. Een betere conditie krijgen enzo. Het ging heel goed, en na 3 maanden zagen ze er allemaal beter uit en hadden ook een betere conditie. Twee van de drie besloten te stoppen, maar de stevigere, die toen alweer gewoon slank was, ik noem haar even T., wilde doorgaan. Ik en haar beste vriendin M. (die eerst ook meedeed) waren een beetje bezorgd, vooral omdat er bij mij in de klas al een vriendin was die anorexia had, en er voor geholpen werd. We waren bang dat dit T. op een idee gebracht had. En dat had het ook. Ze werd steeds magerder. Eerst was het 1 broodje eten ipv 2, maar het werd uiteindelijk gewoon al het brood weggooien. Ik en M. begonnen op R. in te praten, zeggen dat ze in ieder geval één broodje met kaas op moest eten. Het hielp niet, dus probeerden we het anders. We zochten allerlij dingen die je kon krijgen als je anorexia had (gehad). Dit vertelden we haar. Het leek te helpen. Maar ik werdt ziek, en kon niet meer naar school. Na 2 maanden geen school kreeg ik van M. een mail dat het niet goed ging met T. Ze at helemaal niets meer. Na nog een maand kwam ik weer naar school, en het leek alweer wat beter te gaan. Maar nu gaat het weer slecht, en ik weet niet wat ik nog kan doen. Ik ben eigenlijk heel boos, omdat ze niet wil luisteren naar ons, en geen hulp wil. En ze ziet ook niet dat ze haar moeder helemaal kapot maakt. Want die maakt zich zo'n zorgen om T. dat ze zelf ook afvalt. En ik ben ook heel bang om T. te verliezen, want als ze zo doorgaat gaat ze gewoon dood.
Kunnen jullie me alsjeblieft helpen? Wat kan ik nog meer doen?
"Love is a beautiful fear." - Kiera Cass
