Ben ik harteloos? - Liefde, Vriendschap & Familie

Index RPG Actieve Topics Zoek

30 jan 2011 - 19:36

Caitriona 490

Als iemand huilt, dan weet ik niet waarom. Ik vraag het, en wanneer die dan de reden vertelt, begrijp ik het amper. Ik reageerde koel toen ik hoorde dat mijn twee familieleden kanker hadden, en liep gewoon naar mijn kamer, waar ik gewoon zat zonder iets te zeggen. Er waren twee begrafenissen van twee kinderen die overleden waren, ééntje was amper 3. En dus was ik best verdrietig, maar voelde me er niet anders bij. Iedereen, echt iedereen, huilde tranen met tuiten. Ik niet. Het is erg natuurlijk, maar ja. En zelf lach ik als mensen me uitlachen. Ik huil nooit, ben vaak egocentrisch. Ik voel me gewoon slecht hiermee. Ben ik echt harteloos?

We love because he loved us first - John 4:19

30 jan 2011 - 21:11

twiddict 2007

Caitriona schreef:
(...)

Het is wel waar dat ik nooit van mijn ouders heb geleerd hoe ik met liefde, pijn, verdriet, enz. moet omgaan. Maar dat komt waarschijnlijk later. Ik heb gewoon het gevoel dat ik geen empathie toon, of heb voor een ander. Het is me nooit opgevallen dat ik zo ben. Tot mensen begonnen te klagen dat ik egoïstisch ben en dat ik nooit om anderen geef. Bij mij thuis heb ik geleerd dat je altijd eerst je eigen huid moet redden, dan de anderen. Toen ben ik gaan nadenken, is het wel goed wat ik doe? Toen ik echt begon na te denken, zeiden mijn ouders dat ik daarvoor mijn hoofd niet moest breken.

Nope, je doet niks fout, vind ik. Je reageert gewoon koel. Dat is eigenlijk beter, naar mijn mening, want dan kun je dingen overzien in plaats van zitten huilen. Ik vind je in ieder geval niet harteloos, ik heb juist bewondering voor je.
En uiteindelijk probeert bijna iedereen zijn/haar eigen huid te redden, dat heet overlevingsinstinct.

Alis volat propriis

30 jan 2011 - 21:44

nerveus 13854

Het kan ook zijn dat het niet echt tot je doordringt. Toen mijn oma overleed, heb ik ook niet gehuild, omdat ik het nog niet echt kon beseffen. Ik kon gewoon niet geloven dat ze er niet meer was. Pas ongeveer een jaar later heb ik er omgehuilt. Heel raar...

If the compass breaks then follow your heart and I hope it leads you right back into my arms.

30 jan 2011 - 23:46

Jonsu 11873

Caitriona schreef:
(...)

Het is wel waar dat ik nooit van mijn ouders heb geleerd hoe ik met liefde, pijn, verdriet, enz. moet omgaan. Maar dat komt waarschijnlijk later. Ik heb gewoon het gevoel dat ik geen empathie toon, of heb voor een ander. Het is me nooit opgevallen dat ik zo ben. Tot mensen begonnen te klagen dat ik egoïstisch ben en dat ik nooit om anderen geef. Bij mij thuis heb ik geleerd dat je altijd eerst je eigen huid moet redden, dan de anderen. Toen ben ik gaan nadenken, is het wel goed wat ik doe? Toen ik echt begon na te denken, zeiden mijn ouders dat ik daarvoor mijn hoofd niet moest breken.

Ik vind dat je ouders wel gelijk hebben. Je moet je hoofd er ook niet over breken. Je weet nu dat je met een punt van jezelf zit waar je niet helemaal tevreden over bent. Daar kun je toch aan werken dan? Dat gaat niet van de ene op de andere dag goed, maar een begin maken kan altijd. En het feit dat je je er zorgen over maakt zegt toch wel dat je het je aantrekt en dat je er iets mee moet doen. Zodat in ieder geval dat gevoel weg gaat.

Maar, je moet je er niet slecht over voelen.. Dat komt uiteindelijk allemaal wel goed (:

Wie du mir, so ich dir.

Index RPG Actieve Topics Zoek