Altijd kwispelend, vrolijk als je ons zag,
Je sprong tegen ons aan elke dag.
Maanden verstreken en het ging niet meer goed,
De buikecho die van je werd gemaakt, voorspelde niet iets goeds.
Medicijnen kreeg je mee, elke dag een paar.
Na een paar weken, ging het dan toch weer goed.
Me moeder die naar het crematorium ging,
Om te kijken hoe het daar was.
‘ik wil voorbereid zijn’ was alles wat ze tegen me zei.
Boos schudde ik me hoofd, tranen in me ogen.
‘hij zal nog lang bij ons wonen’ zei ik boos.
Een maand later ging het slechter, en slechter,
Ik zag hoe hij voor zijn leven vechtte.
Medicijnen was waar je van in leven bleef,
Met schuldgevoel keek ik hoe je het naar binnen eet.
Een paar dagen later at je niet meer,
Je deed niks meer, en keek versuft.
Je stond niet meer, en wou niks meer.
2 dagen later zat ik voor hem,En hij keek me aan.
Alsof hij wilde zeggen :
‘Me lichaam kan niet meer, maar ik zal blijven vechten’.
‘sharona kom snel’ was wat ik rond 6 uur hoorde.
Ik rende naar dr toe, en ze wees naar voren.
Daar lag hij, in de keuken, met bloed uit zijn mond.
Snel ging ik naar hem toe, en knielde op de grond.
Terwijl me moeder de dierenarts probeerde te bellen,
Keek boomer me aan.
Alsof hij wilde zeggen: ‘bedankt voor alles,
Maar ik kan niet meer’.
Huilend zaten we in de auto, op weg naar de dierenarts.
Hoop? Dat had ik niet meer, toen ik de schuim uit zijn neus zag.
‘het spijt me, zijn hartje klopt niet meer’ was alles wat ik nog hoorde,
Me leven stortte in, dit kon ik echt niet geloven.
06’12’2009. Ik mis je nog steeds verschrikkelijk. Je was de beste hond die ik maar kon wensen.
Je sprong tegen ons aan elke dag.
Maanden verstreken en het ging niet meer goed,
De buikecho die van je werd gemaakt, voorspelde niet iets goeds.
Medicijnen kreeg je mee, elke dag een paar.
Na een paar weken, ging het dan toch weer goed.
Me moeder die naar het crematorium ging,
Om te kijken hoe het daar was.
‘ik wil voorbereid zijn’ was alles wat ze tegen me zei.
Boos schudde ik me hoofd, tranen in me ogen.
‘hij zal nog lang bij ons wonen’ zei ik boos.
Een maand later ging het slechter, en slechter,
Ik zag hoe hij voor zijn leven vechtte.
Medicijnen was waar je van in leven bleef,
Met schuldgevoel keek ik hoe je het naar binnen eet.
Een paar dagen later at je niet meer,
Je deed niks meer, en keek versuft.
Je stond niet meer, en wou niks meer.
2 dagen later zat ik voor hem,En hij keek me aan.
Alsof hij wilde zeggen :
‘Me lichaam kan niet meer, maar ik zal blijven vechten’.
‘sharona kom snel’ was wat ik rond 6 uur hoorde.
Ik rende naar dr toe, en ze wees naar voren.
Daar lag hij, in de keuken, met bloed uit zijn mond.
Snel ging ik naar hem toe, en knielde op de grond.
Terwijl me moeder de dierenarts probeerde te bellen,
Keek boomer me aan.
Alsof hij wilde zeggen: ‘bedankt voor alles,
Maar ik kan niet meer’.
Huilend zaten we in de auto, op weg naar de dierenarts.
Hoop? Dat had ik niet meer, toen ik de schuim uit zijn neus zag.
‘het spijt me, zijn hartje klopt niet meer’ was alles wat ik nog hoorde,
Me leven stortte in, dit kon ik echt niet geloven.
06’12’2009. Ik mis je nog steeds verschrikkelijk. Je was de beste hond die ik maar kon wensen.
It's so hard to accept the fact you're gone forever