Ik zal maar even in de volgorde van tijd neer zetten, niet dat het veel uit maakt want alles kwam toch in één keer op ons af!
Het eerste lesuur vroeg Jana (Niet die van Q)) of ze iets mocht vertellen. Ze vertelde dat de vader van Sara was overleden aan een hartstilstand en dat ze daarom voorlopig niet naar school kwam! Het was ineens stil! Niemand durfde iets te zeggen en hier en daar volgde wat snikken. Ik zelf voelde me vooral gewoon rot voor haar!
Al kan ik gewoonlijk me overal mee inleven, en me voorstellen wat die gene wou horen, om ze wat op te beuren. Dit ging mij gewoon te ver! En dat is bij mij echt not done! Ik weet niet waarom ik me niet in kan beelden, of het nu is omdat ik nog nooit iemand ben verloren die zó dicht bij me staat! Of om het feiut dat ik niet weet hoeveel je van je vader kan houden, dat maakt me niet uit!
Ik voel me boos! Boos omdat ik niet kan bedenken wat Sara nu écht nodig zou hebben om te horen. Want ik denk niet dat ze op een simpele "Sterkte" zit te wachten. Maar ook boos dat het gebeurde!
Na het 2e lesuur in de korte pauze liep ik met Mirella mee naar haar lokaal. Daar begonnen een stel mensen haar te kutten. Ik heb hun gebruikt op me op af te reageren en me er fel mee bemoeit! Ze laten haar nu met rust en mij durven ze iet aan te kijken. Oké dat is dan weer goed! Maar hun afkatten geeft géén voldoening! Ik ben nogsteeds boos op alles!
Het 3e uur Nederlands begon de leraar er over. Toen was duidelijk dat bijna niemand wist wat te zeggen! De leraar zei dat we allenmaal een stukje moesten schrijven vor Sara waarin we laten weten dat we haar steunen. Iedereen! Echt iedereen wist niet wat te zeggen! Ze waren allenmaal bang dat ze Sara kwetste, ik ook.
Tijdens het 5e lesuur kregen we te horen dat we naa het 6e even naar B105 moesten komen! Iedereen verwachtte dat Sara daar stond! Iedereen rende na gyn naar B105 om haar te zien! Was daar enkel onze mentor. Morgen gaan we tijdens Frans voor Sara een grote kaart maken!
Ik weet niet wat ik hier mee moet! Ik kan het niet hebben dat het juist Sara gebeurt! Ik kende die vader neit maar toch voel ik me gewoon schuldig! We doen naast die gezamelijke kaarten ook nog dingen om haar weer blij te maken. Er word een groot portret van haar vader gemaakt, kettingen met diepzinnige steentjes. Ga maar door! Het is heel lief enzo maar je kan zien dat we gewoon als klas, er niet genoeg aan hebben! We willen méér doen! Maar we kunnen niet meer!
Heel de dag zijn we gewoon lief geweest! Geen ruzie, zelfs geen discussie! We praatte niet tijdens de les en zodra school uit was zeiden we allenmaal zachtjes 'Doei' met een klein hoopvol glimlachje tegen elkaar!
En ik ben gewoon nogsteeds boos! Maar wat ik doe het geeft geen voldoening! Ik ben gewoon boos omdat zij iemand waar ze heel veel om geeft kwijt is en ik niks kan doen! Het nuttigste wat ik nog weet te zeggen is "Sterkte" meer niet! Ik ben bang dat ik het verkeerde zeg! Dat het haar pijn doet! Of dat ze denkt dat ik gewoon zomaar iets zeg!
Namen van de personen zijn een klein beetje veranderd. Want S J M is allenmaal zo irritant!
Xx
Het eerste lesuur vroeg Jana (Niet die van Q)) of ze iets mocht vertellen. Ze vertelde dat de vader van Sara was overleden aan een hartstilstand en dat ze daarom voorlopig niet naar school kwam! Het was ineens stil! Niemand durfde iets te zeggen en hier en daar volgde wat snikken. Ik zelf voelde me vooral gewoon rot voor haar!
Al kan ik gewoonlijk me overal mee inleven, en me voorstellen wat die gene wou horen, om ze wat op te beuren. Dit ging mij gewoon te ver! En dat is bij mij echt not done! Ik weet niet waarom ik me niet in kan beelden, of het nu is omdat ik nog nooit iemand ben verloren die zó dicht bij me staat! Of om het feiut dat ik niet weet hoeveel je van je vader kan houden, dat maakt me niet uit!
Ik voel me boos! Boos omdat ik niet kan bedenken wat Sara nu écht nodig zou hebben om te horen. Want ik denk niet dat ze op een simpele "Sterkte" zit te wachten. Maar ook boos dat het gebeurde!
Na het 2e lesuur in de korte pauze liep ik met Mirella mee naar haar lokaal. Daar begonnen een stel mensen haar te kutten. Ik heb hun gebruikt op me op af te reageren en me er fel mee bemoeit! Ze laten haar nu met rust en mij durven ze iet aan te kijken. Oké dat is dan weer goed! Maar hun afkatten geeft géén voldoening! Ik ben nogsteeds boos op alles!
Het 3e uur Nederlands begon de leraar er over. Toen was duidelijk dat bijna niemand wist wat te zeggen! De leraar zei dat we allenmaal een stukje moesten schrijven vor Sara waarin we laten weten dat we haar steunen. Iedereen! Echt iedereen wist niet wat te zeggen! Ze waren allenmaal bang dat ze Sara kwetste, ik ook.
Tijdens het 5e lesuur kregen we te horen dat we naa het 6e even naar B105 moesten komen! Iedereen verwachtte dat Sara daar stond! Iedereen rende na gyn naar B105 om haar te zien! Was daar enkel onze mentor. Morgen gaan we tijdens Frans voor Sara een grote kaart maken!
Ik weet niet wat ik hier mee moet! Ik kan het niet hebben dat het juist Sara gebeurt! Ik kende die vader neit maar toch voel ik me gewoon schuldig! We doen naast die gezamelijke kaarten ook nog dingen om haar weer blij te maken. Er word een groot portret van haar vader gemaakt, kettingen met diepzinnige steentjes. Ga maar door! Het is heel lief enzo maar je kan zien dat we gewoon als klas, er niet genoeg aan hebben! We willen méér doen! Maar we kunnen niet meer!
Heel de dag zijn we gewoon lief geweest! Geen ruzie, zelfs geen discussie! We praatte niet tijdens de les en zodra school uit was zeiden we allenmaal zachtjes 'Doei' met een klein hoopvol glimlachje tegen elkaar!
En ik ben gewoon nogsteeds boos! Maar wat ik doe het geeft geen voldoening! Ik ben gewoon boos omdat zij iemand waar ze heel veel om geeft kwijt is en ik niks kan doen! Het nuttigste wat ik nog weet te zeggen is "Sterkte" meer niet! Ik ben bang dat ik het verkeerde zeg! Dat het haar pijn doet! Of dat ze denkt dat ik gewoon zomaar iets zeg!
Xx
