Weg van al dat gezeik en weg van mijn ouders.
Waarom? Dat zal ik vertellen.
Om te beginnen word ik niet gerespecteerd door mijn ouders. Ik doe dagelijks van alles in huis, stofzuigen, boodschappen doen, afwassen/afdrogen, opruimen enz. Maar als ik dan iets ben vergeten krijg ik allemaal van deze dingen naar mijn hoofd geslingerd; "Je doet ook nooit eens wat!" "Kan je verdomme niet gewoon eens één keer op staan van je luie reet en even helpen?" "Het enigste wat jij kan is achter die verdomde kut computer zitten!".
Ik ben het serieus helemaal zat! Mijn moeder is degene die hele dag achter de computer zit en dan als ik thuis kom van een vermoeide school dag, mij alles laat doen! En dan gaat ze anderhalf uur werken en dan heeft ze zogezegd "veel meer" gedaan dan mij. Mijn vader zeikt altijd dat ik de konijnen moet water geven terwijl mijn moeder die beesten wilde. En als ik dan vergeet water te geven dan worden ze boos op me. Maar mn ma mag wel vergeten om ze eten te geven, voor 2 dagen lang bijv. Nee lekker eerlijk. En daarnet toen ik ook weer om boodschappen werd gesteurd was ik serieus aan het bedenken om gewoon weg te gaan en niet terug te komen. Ik had mijn geld bij me plus nog eens mijn moeders pinpas. Mijn telefoon had ik en mijn ipod (Die serieus alles voor me is). Maar ik deed het niet omdat ik te laf was. Dus ik kom weer thuis en ik keek sacho. Dus mijn ouders zo; "God wat ben je weer vrolijk! Hoort zeker bij de puberteit?" Toen had ik dus zin om ze één voor één kwellend te killen. En toen kwam mijn vader met het geweldige idee dat ik morgen maar moest koken. Dus ik zeg; "Morgen heb ik tot 5 uur les, dus dat gaat niet door" Zegt hij heel droogl "Nou en?" Gelukkig was m'n moeder het wel met me eens dat dat niet gaat.
Maar 2 jaar terug ben ik verhuisd. NIet echt verweg van het vorige dorp maar toch is dat erg vervelend. Maar mijn ouders waren echt vreselijk gestressed en mijn vader kon niks anders doen dan iedereen uitschelden, mopperen etc. En alles wat ik deed was fout. Plus ik miste mijn vrienden en ik had echt een mini kut kamer waar ik amper kon lopen. Ook ging ik nog eens naar de 1e klas. Alles werdt me teveel en ik werdt een soort van "depressief". Maar ik liet het aan niemand merken. Totdat ik echt heel goed bevriend werd met een meisje uit mijn klas. Maar toch had ik nog het gevoel alsof ik niet thuis hoorde hier. Uitiendelijk ging alles wel beter maar nu gaat alles weer bergafwaarts. En het wordt me allemaal echt te veel en ik mis de tijden met mijn vrienden die ik altijd had vóór dat ik verhuisde,,
Ik heb dus gewoon echt zin om hier weg te gaan, mijn koffers te pakken en nooit emer terug te komen.
[ bericht aangepast op 1 nov 2010 - 18:46 ]
I rather love then fight.
CEO
