Ik wil weglopen. - Stamcafé

Weg van al dat gezeik en weg van mijn ouders.
Waarom? Dat zal ik vertellen.

Om te beginnen word ik niet gerespecteerd door mijn ouders. Ik doe dagelijks van alles in huis, stofzuigen, boodschappen doen, afwassen/afdrogen, opruimen enz. Maar als ik dan iets ben vergeten krijg ik allemaal van deze dingen naar mijn hoofd geslingerd; "Je doet ook nooit eens wat!" "Kan je verdomme niet gewoon eens één keer op staan van je luie reet en even helpen?" "Het enigste wat jij kan is achter die verdomde kut computer zitten!".
Ik ben het serieus helemaal zat! Mijn moeder is degene die hele dag achter de computer zit en dan als ik thuis kom van een vermoeide school dag, mij alles laat doen! En dan gaat ze anderhalf uur werken en dan heeft ze zogezegd "veel meer" gedaan dan mij. Mijn vader zeikt altijd dat ik de konijnen moet water geven terwijl mijn moeder die beesten wilde. En als ik dan vergeet water te geven dan worden ze boos op me. Maar mn ma mag wel vergeten om ze eten te geven, voor 2 dagen lang bijv. Nee lekker eerlijk. En daarnet toen ik ook weer om boodschappen werd gesteurd was ik serieus aan het bedenken om gewoon weg te gaan en niet terug te komen. Ik had mijn geld bij me plus nog eens mijn moeders pinpas. Mijn telefoon had ik en mijn ipod (Die serieus alles voor me is). Maar ik deed het niet omdat ik te laf was. Dus ik kom weer thuis en ik keek sacho. Dus mijn ouders zo; "God wat ben je weer vrolijk! Hoort zeker bij de puberteit?" Toen had ik dus zin om ze één voor één kwellend te killen. En toen kwam mijn vader met het geweldige idee dat ik morgen maar moest koken. Dus ik zeg; "Morgen heb ik tot 5 uur les, dus dat gaat niet door" Zegt hij heel droogl "Nou en?" Gelukkig was m'n moeder het wel met me eens dat dat niet gaat.
Maar 2 jaar terug ben ik verhuisd. NIet echt verweg van het vorige dorp maar toch is dat erg vervelend. Maar mijn ouders waren echt vreselijk gestressed en mijn vader kon niks anders doen dan iedereen uitschelden, mopperen etc. En alles wat ik deed was fout. Plus ik miste mijn vrienden en ik had echt een mini kut kamer waar ik amper kon lopen. Ook ging ik nog eens naar de 1e klas. Alles werdt me teveel en ik werdt een soort van "depressief". Maar ik liet het aan niemand merken. Totdat ik echt heel goed bevriend werd met een meisje uit mijn klas. Maar toch had ik nog het gevoel alsof ik niet thuis hoorde hier. Uitiendelijk ging alles wel beter maar nu gaat alles weer bergafwaarts. En het wordt me allemaal echt te veel en ik mis de tijden met mijn vrienden die ik altijd had vóór dat ik verhuisde,,

Ik heb dus gewoon echt zin om hier weg te gaan, mijn koffers te pakken en nooit emer terug te komen.

[ bericht aangepast op 1 nov 2010 - 18:46 ]

---

I rather love then fight.

Ah, dat klinkt echt super kut. Begrijp dat je dat even kwijt moest!
Sterkte.

---

Your make-up is terrible

Jeetje wat kut voor je

Praat er eens met een vriend of vriendin over. Dat kan nog meer opluchten. En misschien kunnen jullie dan samen wel een oplossing bedenken.

Sterkte meid.

---

If the compass breaks then follow your heart and I hope it leads you right back into my arms.

Hou eens een week bij met een lijst van alle klusjes die je moet doen voor je ouders. Als ze dan weer eens zeggen dat je niks doet gooi je gewoon dat briefje voor hun neus.

---

it's so empty living behind these castle walls

Oh ja, weglopen is niet echt een oplossing. Je kan beter misschien een uurtje naar een vriendin, met haar praten en dan weer naar huis, misschien kan je er dan weer tegen aan. Als je wilt mag je ook mij een pb sturen, als je je dan beter voelt.

[ bericht aangepast op 1 nov 2010 - 18:51 ]

---

Your make-up is terrible

Misschien is het een idee om er met een volwassene op school over te praten?

---

Life is hard and then we die

Is er een vertrouwenspersoon op school? Of bij iemand van je familie waar je een goede band mee hebt en het best aan kwijt kunt? Praten lucht echt zo erg op, en al helemaal als je daardoord ook wordt geholpen. En anders bellen naar de Kindertelefoon, aan een anoniem persoon even alles vertellen wat je dwarszit.

Heel veel sterkte ermee!

---

You're a lover of the wild and a joker of the heart, but are you mine?

Vaak hebben ouders geen eens door hoe ze overkomen op hun kind(eren). Ik denk dat het daarom verstandig is om een gesprek met je ouders aan te gaat? Desnoods met je moeder alleen, of je vader. Weglopen is echt geen goed idee, want dan geraak je echt veel verder van huis. Daar komt ook nog 'ns bij dat je je ouders daar écht geen plezier mee doet.

[ bericht aangepast op 1 nov 2010 - 18:55 ]

---

"I shut my eyes in order to see.'

Damn, da's echt rot voor je... Maar weglopen is geen oplossing, misschien kan je inderdaad beter op school eens met een volwassene gaan praten?

---

Home is now behind you. The world is ahead!

Soulsavers schreef:
Is er een vertrouwenspersoon op school? Of bij iemand van je familie waar je een goede band mee hebt en het best aan kwijt kunt? Praten lucht echt zo erg op, en al helemaal als je daardoord ook wordt geholpen. En anders bellen naar de Kindertelefoon, aan een anoniem persoon even alles vertellen wat je dwarszit.

Heel veel sterkte ermee!

Er zijn er wel een aantal maar ik vind ze om eerlijk te zijn niet echt geweldig ofzeuw. En ze melden het zoiezo aan mijn mentor en mijn mentor kennende, die belt mijn ouders.

En de kindertelefoon dat vind ik zo.. I dunno, onpersoonlijk.


Met mijn zus en der vriend kan ik wel goed praten maar dan is het ook weer zo dat die direct naar mijn ouders gaan. En de meeste van mijn vriendinnen nemen het toch niet serieus. Een aantal wel maar andere niet..

---

I rather love then fight.

Laat ze dit topic lezen of herschrijf het zodat het wat netter is, want nu schuif je de schuld alleen op hen. Ik zou ze in ieder geval wel laten weten hoe je je voelt, want zomaar weglopen is denk ik geen goede optie.

---

Reality is a lovely place, but I wouldn't wanna live there.

C0RPSE schreef:
Vaak hebben ouders geen eens door hoe ze overkomen op hun kind(eren). Ik denk dat het daarom verstandig is om een gesprek met je ouders aan te gaat? Desnoods met je moeder alleen, of je vader. Weglopen is echt geen goed idee, want dan geraak je echt veel verder van huis. Daar komt ook nog 'ns bij dat je je ouders daar écht geen plezier mee doet.

Ik heb al heel vaak tegen mijn ouders gezegdt dat ik écht wel zat doe. En dan zeggen ze; Ja, hebben we ooit gezegd dan dat je dat niet doet? En dan zeg ik meestal zo van; "Uh ja, zo ongeveer elke dag?" En dan gaan ze over op een ander onderwerp.

Maar ik vind het heus niet erg om dingen in huis te doen, echt niet maar er kan niet eens een 'dankjewel' of 'Lief dat je ons helpt' vanaf.

---

I rather love then fight.

Assassin schreef:
Oh ja, weglopen is niet echt een oplossing. Je kan beter misschien een uurtje naar een vriendin, met haar praten en dan weer naar huis, misschien kan je er dan weer tegen aan. Als je wilt mag je ook mij een pb sturen, als je je dan beter voelt.

Bedankt <3

---

I rather love then fight.

Soulsavers schreef:
Is er een vertrouwenspersoon op school? Of bij iemand van je familie waar je een goede band mee hebt en het best aan kwijt kunt? Praten lucht echt zo erg op, en al helemaal als je daardoord ook wordt geholpen. En anders bellen naar de Kindertelefoon, aan een anoniem persoon even alles vertellen wat je dwarszit.

Heel veel sterkte ermee!

PS Het nummer van de kindertelefoon is 0800-0432 (gratis), of ander hebben ze ook de chat ^^

---

"Just words." "But good words. That's where ideas begin." - Star Trek, The Wrath of Khan

Dat is zó lullig! Als je echt je hart wil luchten, kan je mij ook nog altijd een pb sturen.

---

Whosoever chooses to follow guidance, follows it for his own good; whosoever goes astray, goes astray to his own loss.

Ah... Dat klinkt echt superkut!

Maar weglopen is echt niet het handigste wat je kan doen.

Het handigste is denk ik om met een vertrouwenspersoon op school te praten(die hebben sowieso zwijgplicht, dus als je er dan nog even op aandringt, zullen ze dat heus niet doen).
En je moet toch denk ik wel met je ouders praten!
Maak(zoals hier boven al ergens staat), een lijstje met alles wat je hebt gedaan.
Je kan ook een geluidsopname maken van als ze boos op je zijn.
En als ze niet normaal kunnen praten met je, moet je ze een brief schrijven. Dan kunnen ze zelf beslissen wanneer het een goed moment is om die te lezen.
Vaak hebben ouders ook niet door wat ze doen, en als het even niet uit komt kunnen ze erg gestresst reageren...

Ik hoop echt dat het binnenkort weer wat beter bij je gaat!
Succes!

---

Blind faith in your leaders, or in anything, will get you killed.