Sorry, ik moet gewoon even me verhaal kwijt ;x
Ik heb al best lang een goeie vriend, alleen het probleem is dat mij al zins het begin leuk vind.
Iets wat de vriendschap af en toe knap lastig maakt.
Normaal vertel ik altijd alles aan hem. Maar nu vind ik hem irritant worden. Want in elk gesprek wat over mijn depressie gaat zegt hij ‘’kijk hoe knap je bent, iedereen wil jou, mensen zouden zo met jou willen ruilen, dit dat.’’
En hij weet dat ik hem toch nooit zal geloven en ik me echt niet beter ga voelen als hij er zo over praat.
En na elke zin roepen. ‘’je weet dat ik wil helpen.’’ Doet hem ook niet echt ><
En ik krijg nu al helemaal de rillingen omdat die zegt dat hij me op een dag gelukkig wil maken.
Hij snapt gewoon niet dat ik hem niet leuk vind, en dat ik hoe hij zijn zogenaamde hulp breng niet echt meer accepteer.
Hij draait het gesprek telkens naar het feit van hoe hij er over denkt en hoe zielig hij wel niet is omdat ik zo knap ben. ><
Het ging vandaag prima met me, leuk naar het strand nog even naar de stad. En dan kom ik op MSN, begint hij weer jaloers te doen, dat ik met een vriend van hem ging, en over iets wat ik blijkbaar in een dronken bui verteld heb.
En nu ben ik weer sacherijnig, en dat maakt hij me. Terwijl hij er vol van overtuigd is dat hij me gelukkig wil maken ><
Als hij me gelukkig wil maken moet hij me maar lekker laten doen wat ik wil doen, en laten geloven wat ik wil geloven.
En nu heeft hij de conclusie getrokken dat we elkaar maar beter niet meer kunnen spreken.
Sorry, dit moest echt even., ;x
Dus om dit ook nuttig voor jullie te houden., wie heeft door verliefdheid ook wel eens een vriendschap verpest?
''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''
Salaryman