Nja, wij zaten vandaag een beetje te chillen door de school heen -we hadden wiskundedag, en je mocht zelf kiezen waar je ging werken enzo- totdat er ineens leraren naar ons toekwamen met de zinnen: 'Jullie zijn om 12 uur in het lokaal. Geen smoesjes, geen excuses, jullie zijn er gewoon. Punt.' Dus wij zaten al van: 'Huh, wtf is er aan de hand?'
Nouja, wij om 12 uur naar dat lokaal. Verteld zo'n vrouw dat één van onze Duitse docenten overleden is aan hartfalen -ofzo-. Ze vonden hem nog wel levend, maar het was al te laat, en hij raakte buiten bewustzijn, en reanimeren kon al niet meer.
En dat was dus MIJN Duitse docent. En ik ben ook nog met hem op werkweek naar Berlijn geweest, amper een maand geleden.
Hij heeft ook een dochter die ook in het 4e leerjaar zit, 16 jaar oud, en ik sprak haar ook nog wel eens. Ze is hartstikke lief.
Nouja iedereen was dus echt helemaal in shock, en een aantal mensen begonnen ook echt helemaal te huilen. Iedereen schrok zó erg. Die man was nog maar 56, nog best jong.
Nja vrijdag is de uitvaart, en we moeten nog gezamelijk beslissen of we er heengaan of niet.
Blader ik net door mijn adressenboek heen, zie ik zijn mobiele nummer daar staan, 'voor het geval dat' op werkweek. Toen begon ik ook zowat te huilen ;o
Zo, dat moest ik even vertellen ):
Everything is quiet, except for all the voices in my head that say your name.
Dat wens je niemand toe.
