Okee.. Ik kom er elke keer weer achter wat voor een bitch ik eigenlijk ben. Het erge is dat ik er niks aan kan doen.. Het zit zo:
Sinds vorig jaar zomer ben ik, als het op jongens aankomt, echt een bitch. En ik kan er echt niks aan doen, ik kan het wel maar elke keer denk ik er weer te laat aan..
Ik heb dus de gewoonte om te zorgen dat een jongen voor me valt, maar elke keer zorg ik er weer voor dat het niks word. En je zou toch denken, waarom doe je dat nou? Naast die gewoonte heb ik dus ook de gewoonte om jongens uit te kiezen waarvan ik weet dat het niks word, zodat ik een makkelijk excuus heb om het niks te laten worden.
Vandaag gebeurde dit dus weer, na weken maar dan ook weken begin ik weer te praten met zo'n jongen die ik via een vriendin heb leren kennen. Op aandringen van haar, maar ik had niet verwacht dat hij terug zou praten. Dat deed hij dus wel. Nou ben ik dus bang, dat ik hem weer hoop heb gegeven wat ik dus niet wilde. Omdat ik al weet dat het niks gaat worden...
Maarjaa.. Nou voel ik me dus echt een ontzettende bitch. En ik weet dat het mijn schuld is en dat ik er gewoon mee op moet houden.. Maarjaa.. Dat weet ik zelf ook, maar ik moest het gewoon even kwijt. Sorry voor alle mensen die dit moeten lezen..
The perks of not having a social life starring me and tumblr.
