Geef je mening es, - Stories promoten

De lucht is grijs, de wolken dicht op elkaar gepakt, dus regen zit er zeker aan te komen. Een silhouet sluipt door de akelig fijne straatjes, tussen de kleine huisjes door. Zijn gezicht is onzichtbaar door de schaduw die zijn capuchon eroverheen werpt. Zijn handen wrijven langs de rode bakstenen, ze voelen ruw aan en schaven de palmen van de mannelijke, bevroren handen. Een nies echoot door de nacht, waardoor het lijkt alsof de maan even trilt op zijn vestingen. “Ben jij dat?” Het silhouet draait zich vliegensvlug om terwijl zijn hand als een pijl uit een boog naar zijn borst raast. Zijn vingers omhellen een voorwerp in zijn borstzak, iets hards wat voor verderf kan zorgen. “Ik ben het, Delilah.” Een glimlach verschijnt onder de capuchon, zijn witte tanden steken af tegenover het licht van de maan. Zijn voetstappen verraden hem, hij verplaatst zich. In enkele stappen staat hij tegenover me en neemt me in zijn armen. Het harde voorwerp in zijn borstzak priemt zich tegen mijn lichaam. Mijn hand breng ik naar zijn gezicht en wrijf voorzichtig over de roodgloeiende wangen. Deze die ik zo gemist heb, deze die ik niet meer gevoeld heb in eeuwen. Mijn nagels druk ik zachtjes erin, als teken van blijdschap, gemis. Hij brengt zijn hoofd dichter naar mijn gezicht, nog steeds met de capuchon die zijn gelaatstrekken verbergt. “Je bent er.” fluistert hij voorzichtig tegen mijn oor aan, enkele seconden voordat hij zijn lippen op de mijne drukt.