De geur van ontzetting
Parijs moet driehonderd jaar geleden een rottende vuilnisbelt zijn geweest. De geuren in de straten zijn niet te vatten op het witte doek, maar de indringende beelden die regisseur Tom Tykwer maakte rond het boek van Patrick Süskind zorgen ervoor dat je de stank vanzelf door je neus voelt stromen.
Perfume vertelt het bizarre verhaal van de Parijzenaar Jean-Baptiste Grenouille met een extreem gevoel voor reuk. Hij wordt geboren onder een marktkraam uit een moeder die als visvrouw het hoofd nauwelijks boven water kan houden. Ze laat het kind aan zijn lot over, waarna het opgroeit in een weeshuis. In zijn puberjaren maakt hij zich volledig meester van de reuk door alle geuren in Parijs te ontcijferen en leerling te worden van een beroemd parfumontwikkelaar. Jean-Baptiste is echter niet tevreden en hij raakt geobsedeerd met het veroveren van bepaalde geuren. Dan ruikt hij op een dag een heel bijzondere geur: die van een prachtige, jonge maagd, en begint hij een macabere zoektocht naar de ultieme parfum.
Sommige - met name Amerikaanse - critici sabelden de film neer omdat Tykwer er niet in zou zijn geslaagd de sfeer en spanning van het boek te vertalen in beelden. Maar daar zou waarschijnlijk geen enkele regisseur toe in staat zijn; hoe moet je immers een verhaal in beeld omzetten waarin alles draait om geur? Beter is het daarom de film Perfume los te zien van het boek van Süskind, en eenvoudigweg te genieten van de soms verstilde, soms angstaanjagende momenten waarin acteurs Ben Whishaw als Grenouille en Dustin Hoffman (foto) als parfumier Baldini elkaar voortdurend versterken in hun rollen. Perfume is een donkere film - soms zelfs letterlijk - die je tot het zwartgallige einde uit wil zitten. Waarom? Niet omdat het zo'n opwekkend verhaal is, wel omdat je bij de strot wordt gegrepen, terwijl de geur van ontzetting in je neus achter blijft.
Wie gaat hem vanavond kijken?
“She was another broken doll dreaming of a boy with glue.” - Atticus
