ik loopt met het meisje door de straten. 'hoe heet je?' vraag ik. 'Britny' antwoord ze. (toch? ) 'River' zeg ik. we zwijgen even. dan vraagt ze aarzelend: 'hoe lang woon je al op straat?' ik aarzel even. dan zucht ik. 'nou, aangezien je mijn leven hebt gered, neem ik aan dat ik je wat verschuldigd ben. ik woon al op straat zolang ik me kan herinneren. mijn ouders hadden een auto-ongeluk gehad en zijn daarbij omgekomen. dat heb k gehoord van Leila, een oude vrouw die mij had opgevangen nadat het gebeurde. ze zei tegen me dat ik er slecht aan toe was en ze had me naar het ziekenhuis gebracht. daar werd ik zeg maar opgelapt, en ik ben blij dat ik er zonder littekens vanaf ben gekomen, op deze na.' zeg ik, en ik laat een litteken onderin mijn nek aan de zijkant zien. (volg je het nog? ) ik ga verder: 'daar hadden ze ook mijn neef gebeld, die eigenlijk mijn voogd is. nou, hij komt aan, en het eerste wat hij zei volgens leila was: 'waar is dat ding, kan ik het meteen meenemen.' de zuster dus antwoorden: 'ze wordt op het moment nog geopereerd, en het is geen ding, het is een levend wezen.' waarop mijn neef blijkbaar zei: 'dat kan me niks schelen, ik wil hier weg, dus zorg maar dat ze snel klaar zijn' nou, leila zei dat ze het niet kon aanhoren hoe hij mij zag, dus heeft ze me, toen ik gezond genoeg was, uit het ziekenhuis ontvoerd en meegenomen de straat op. het was niet makkelijk, maar zij heeft mij voor het grootste deel van mijn leven opgevoed.' 'waar is ze nu?' vraagt Britny. ik sla mijn ogen neer, door de plotselinge pijn. 'ze is overleden aan honger.' Britny kijkt me geschrokken aan. 'o mijn god, het spijt me' ik glimlach krampachtig. 'maakt niet uit, jij wist het niet. ze was zo lief, weet je? ik mis haar wel, ook al is het nu al een jaar of 5 geleden.' we lopen zwijgend door. 'waar is je zusje?' vraag ik. 'ze wacht op me bij een club. veel muzikale mensen proberen daar door te breken. ik wou het vanavond proberen ' ik lach naar haar. 'leuk! ik hou van muziek. ik ga vaak naar een muziekwinkel om er cd's te luisteren. ik hou vooral van rock, maar kan eigenlijk alle muziek wel uitstaan.' ik lach even kort. 'ik heb eigenlijk de stomme droom dat ik ooit nog een bekende muzikant wordt. zal wel nooit gebeuren, maar goed.' we lopen een beetje luchtig kletsend door, en dan zijn we bij de club. we lopen naar binnen. meteen langs de ingang zien we een inschrijfformulier. 'hey, waarom doe jij vandaag ook niet mee?' vraagt Britny. ik lach. 'schat, dat lijkt me niet zo slim.' lach ik. 'waarom niet? iedereen probeert het. heb je ooit zelf een liedje geschreven?' ik wordt rood. 'ehmmm.. meerdere, op een valse gitaar ' 'nou, hier krijg je een gestemde ^^' zegt Britny enthousiast. ik zucht, en giechel dan even. 'vooruit dan.' zeg ik en ik schrijf me in.
beetje lang maar goed, ik heb nu inspiratie... is het erg als ik nu nog een stuk schrijf? heb ik zin in... en waar blijven shapirah enzo??
Pink is Not just a colour. It's a Way of Life!