Mensen denken mij te kennen omdat ze weten hoe ik heet,omdat ze weten hoe ik eruit zie. maar veel mensen weten niet eens wat er in mij omgaat. ik hou me altijd groot voor de wereld maar niemand ziet dat ik vanbinnen huil. ookal voel ik me klote en wil ik alleen zijn toch klets ik en lach ik alsof er niks is. ik draag een masker,dag in dag uit. en misschien merkt ooit iemand het op maar dan zal ik gewoon ontkennen en me verstoppen achter mijn masker. dat is wat ik doe. me verstoppen en afsluiten van alles wat slecht voor me is. Ik sluit mensen die om me geven van me af,ik laat ze niet dichterbij me komen. Want als ze de echte ik zien kan ik me niet meer verstoppen,dan is het te laat. Want dan zullen ze zien hoe verrot ik ben vanbinnen,zo doortrapt en gemeen. Ze zullen me dan niet meer beminnen maar afschuwen en haten. Dan zal ik weer alleen zijn,net als in het begin. En dat mag me niet gebeuren. Want ik wil niet alleen zijn. Ik Kán niet alleen zijn.
dit is een stuk van het proloog van mijn nieuwe verhaal. je zal wel zien waar het overgaat maar ik zoek een titel een titel die niet al te veel over het verhaal verklapt maar toch mooi klinkt.
We can only learn to love by loving.
Salaryman
