Caverna schreef:
(...)
Ohja precies wat jij hier zegt eigenlijk: er zit dus heeeel veel onder waardoor je in het hier en nu echt door het kleinste getriggerd kunt worden. Maar dat is dus eigenlijk alle shit die kleine jij moest verdragen, wat supergoed dat het zo ging! Krijg je nu schematherapie? (Misschien is dit gesprek meer pb-waardig hahaha) Ik doe dit nu ook regelmatig via journallen, soms scheld ik mensen echt de huid vol waarom ze me niet begrijpen of wat ze dan bij me deden etc. Ik heb geleerd dat je daarmee het spreekwoordelijke emmertje in je zenuwstelsel, waar al die onderliggende pijn ligt opgeslagen, leegt - en daarmee word je op een gegeven moment minder in het heden getriggerd. Dus heel goed bezig <3
But damn, the road of healing is hard...
Tbh, ik weet niet wat voor soort therapie we mee bezig zijn :') Beetje where the wind takes us, lol. Zij noemde dit specifieke stukje exposure therapie. Journallen zit er voor mij niet zo in denk ik; ik ben slecht in het volhouden van de gewoonte en zodra het eenmaal op papier staat voelt het nog steeds... de "agressors" van de situatie weten nog steeds niet wat ze allemaal fout gedaan hebben. Het voelt voor mij een beetje als gillen zonder geluid, wat een vrij machteloze aftertaste heeft. Terwijl de therapie van vanmiddag... Ik mocht echt tegen mijn vader praten (in mijn verbeelding dan, in die herinnering), inclusief de golf van anxiety die op kwam zetten zodra ik me voorstelde dat ik naar voren stapte en hem zou aanspreken. Alleen was er niet de druk van een echte conversatie en geen antwoorden terug die me uit balans brengen, alleen (eindelijk) terugpraten en hem zeggen dat wat hij deed schadelijk was en niet wat hij had moeten doen. Iets wat ik ook wel wist, al deze jaren, maar... nooit zo sterk als nu. Het was echt fout van hem wat hij deed en daar heb ik, en mijn zusjes, echt onder geleden. Dat zo letterlijk uitspreken, dat was belangrijk en maakte impact.
Fijn tho, dat journallen voor jou wél werkt. Scheld ze maar de huid vol ja en zeg waar het op staat. Boosheid is vrijwel altijd een secundaire emotie, eentje die volgt als je bang bent, als je pijn hebt, als iets onrechtvaardig was. Je schrijft dat je lang verdrietig bent geweest en nu vooral boos: misschien heb je nu eindelijk ruimte om boos te zijn over het onrecht dat je hebt ervaren: mensen die je niet begrijpen, die je hebben weggewuifd, te veel van je hebben gevraagd, te weinig hebben geholpen. That hurt you. And now that you've allowed yourself to feel sad about that, to accept that it actually happenend, maybe now you're ready to be angry that it had to happen in the first place. En inderdaad, ik kan me heel goed iets voorstellen bij dat spreekwoordelijke emmertje, hahaha.
anyhow, way too tmi voor ljh, maargoeeeed <3
(lemme know id you'd rather me erase the contents of this post for privacy)
Three words, large enough to tip the world. I remember you.
Taire
