Caverna schreef:
(...)
Nee persoonlijk. Ik zit helaas in een burnout, maar heb enorm veel geleerd, zowel theorie als in de praktijk. Nu zit ik in een Discord met andere burnies. En bij sommigen gaat het echt niet goed, pakken ze niet voldoende rust en daardoor herstellen ze dus ook niet en dat maakt ze wanhopig. En ik word daar ook verdrietig en wanhopig van, dus pak ik een coachrol op en ga ze allemaal adviezen geven... Wat op zich niet verkeerd is, behalve dat ik me nu ook ellendig voel omdat het zo slecht gaat en ze niet de juiste dingen doen (ipv rust pakken het hele huishouden runnen, mantelzorg, etc.).
En ik doe dit ook in mijn omgeving: als het niet goed gaat met mijn naasten, kruip ik meteen in die rol. En ik ben er ook goed in, maar het heeft mezelf ook te pakken en ik zit ook niet voor niets in een burnout...
Dat lijkt me een heel lastige situatie. Ik kan me - wat je schrijft - inderdaad heel goed voorstellen dat het lotgenootschap heel veel voor je betekent, en je ook veel oplevert, maar anderzijds maakt het ook dat je je nu verantwoordelijkheden die (kort gezegd) aantrekt die niet de jouwe zijn. Ik vul dat nu misschien voor je in, maar als ik je zo lees, komt het op mij over alsof je betrokkenheid wel iets verder gaat dan meelevendheid en af en toe een luisterend oor bieden. Dat siert je, en super mooi dat je deze kant van jezelf ontdekt hebt! - maar wil je dat dat jouw taak is? Vind je dat dat jouw taak is (op dit moment), en heb je daar ruimte voor als het zo'n impact op je heeft?
Het is een cliché, maar als je anderen wil helpen, moest je eerst zorgen dat het goed met jou gaat (
put on your oxygen mask first, dat gedoe). Ik begeleid en "coach" op dagelijkse basis anderen - ook mensen die door een heel moeilijke periode heen gaan - en het is in die tak van sport echt een voorwaarde om dat van je af te kunnen laten glijden, anders draag je te veel.
Omnia mutantur, nihil interit
Phlegethon
