[RPG • 300 • V3] Disney Descendants Metanoia University • Speeltopic 2 - Speeltopics

13 okt 2023 - 12:06 Sciel is offline

Sciel 5119

ℳ𝑒𝓉𝒶𝓃𝑜𝒾𝒶 𝒰𝓃𝒾𝓋𝑒𝓇𝓈𝒾𝓉𝓎
"The journey of changing one's mind, heart, self or way of life"

"Welcome to Metanoia University, a place where all our students can work on their happy endings."

Vestigo University is een grote campus waar de afstammelingen van welbekende sprookjesfiguren aan studeren. Naast hun avonturen moeten ze zo af en toe ook met hun neus de boeken in zodat ze de wereld kunnen verbeteren.
Deze school bied hun studenten alle richtingen aan waar ze maar van kunnen dromen. Om hun loopbaan zo soepel mogelijk te laten verlopen, zijn er een flink aantal regels waar men zich aan dient te houden.
De school zorgt goed voor haar studenten en staat dan ook als beste aangeschreven. Iedereen is welkom en krijgt een kans de beste versie van zichzelf naar boven te halen.

Zo ook de studenten van Ira University. De school waar het kroost van de zogenoemde Villains hun studie volgen.
In tegentelling tot Metanoia stond Ira alles behalve goed aangeschreven. De hallen en lokalen van het duistere kasteel leken standaard gevuld met pure chaos. Ook hier golden regels maar of deze ook daadwerkelijk nageleefd werden is maar de vraag. Er werd meer stennis geschopt dan dat er daadwerkelijk iets werd geleerd. Het is dan ook geen wonder dat het uiteindelijk fout is gegaan. Na het zoveelste incident werd de Universiteit gesloten. Hierdoor belandde er een groot aantal studenten plotseling op straat.
Zoals de meesten zich bewust zijn bestaat er geen licht zonder duister en hebben The Heroes hun Villains nodig, anders zou alles uit balans raken. Zo besloot Metanoia haar rivalen te helpen weer op de been te komen door ze op hun school onderdak en lessen aan te bieden.
Je kunt je vast voorstellen dat beiden kanten flink moeten wennen aan deze situatie...

In deze RPG volgen we de levens van de kinderen van verscheidene sprookjesfiguren en hoe de twee compleet verschillende werelden geforceerd worden kennis te maken met elkaar. Het verhaal speelt zich af op Metanoia University, welke zich aan de rand van de bergen bevind omringt door prachtige natuur.
De school heeft een groot terrein waar verschillende sporten beoefend kunnen worden en waar je lekker een luchtje kunt scheppen in de mooie en netjes onderhouden kasteeltuinen.
Een aantal kilometer verderop bevindt zich een dorp waar de studenten naartoe kunnen voor recreatie en waar ze hun school benodigdheden kunnen aanschaffen.

Ook ligt het kasteel aan de rand van een groot magisch woud, waar allerlei wezens, zowel magisch of niet, zich schuilhouden. Maar er liggen ook genoeg gevaren op de loer...

Speeltopic ✧ Rollentopic ✧ Praattopic O1 Praattopic O2 Praattopic O3

ROLES

Metanoia University

✧ Amor-Beau Desrosiers ✧ Son of Belle and Adam ✧ 23 ✧ 1.6 ✧ Ken_
✧ Arthur Percy Darling ✧ son of Peter Pan and Wendy Darling ✧ 23 ✧ 1.5 ✧ DreamerN
✧ Brianna Seraphina Charming ✧ daughter of Cinderella and Prince Charming✧ 22 ✧ 1.3 ✧ glowfeary
✧ Caleb Augustus Robin ✧ son of Christopher Robin ✧ 20 ✧ 1.5 ✧ Schweetz
✧ Candace "Candy" Carmella von Schweetz ✧ daughter of Vanellope von Schweetz ✧ 23 ✧ 1.3 ✧ Schweetz
✧ Daisy Adlai Parr Rydinger ✧ daughter of Violet Parr and Tony Rydinger ✧ 19 ✧ 1.4 ✧ bubbles
✧ Dawn Gypsophila Dormant ✧ daughter of Princess Aurora and Prince Phillip ✧ 21 ✧ 1.3 ✧ DreamerN
✧ Ilyas Cassim of Agrabah ✧ son of Aladdin and Princess Jasmine ✧ 23 ✧ 1.4 ✧ Ken_
✧ Kai Marmoris ✧ son of Princess Ariel and Prince Eric ✧ 20 ✧ 1.6 ✧ Tolkien
✧ Lajaria Ocán De Châteaup ✧ Daughter of Esmeralda and Phoebus ✧ 21 ✧ 1.6 ✧ glowfeary
✧ Lucas "Luke" Jules Philip ✧ 23 ✧ son of Giselle Philip ✧ 1.6 ✧ SpiderPunk
✧ Lyraine Zephyra ✧ daughter of Hercules and Megara ✧ 19 ✧ 1.5 ✧ Saureus
✧ Maya Eudora Ranallo ✧ daughter Of Tiana and Naveen ✧ 20 ✧ 1.7 ✧ Tolkien
✧ Naia Oriphine Marmoris ✧ daughter of Princess Ariel and Prince Eric ✧ 20 ✧ 1.4 ✧ Frodo
✧ Nathaniel Charming ✧ son of Cinderella ✧ 23 ✧ 1.8 ✧ Yeobo
✧ Olivia Belle Romanov Pavlovich ✧ Daughter of Anastacia and Dimitri ✧ 19 ✧ 1.8 ✧ filosofie
✧ Poppy de Vil ✧ daughter of Cruella ✧ 22 ✧ 1.2 ✧ Yeobo
✧ Theo Azlin Dormant ✧ Son of Princess Aurora and Prince Philip ✧ 20 ✧ 1.7 ✧ Frodo
✧ Lucia Marietta Paguro ✧ 19 ✧ daughter of Luca Paguro ✧ 1.7 ✧ bubbles
✧ Hudson Fillmore McQueen ✧ 24 ✧ son of Montgomery McQueen and Sally Carrera ✧ 1.7 ✧ Tolkien
✧ Nash Lizzie McQueen ✧ 22 ✧ daughter of Montgomery McQueen and Sally Carrera ✧ 1.7 ✧ glowfeary
✧ Asha ✧ 21 ✧ daughter of Mufasa and Sarabi ✧ 1.7 ✧ Vesmemir
✧ Dorelle Elinor DunBroch-Desrosiers ✧ 22 ✧ daughter of Merida DunBroch ✧ 1.7 ✧ Tokien
✧ Dimitri Dimitrovich Antonov ✧ 26 ✧ son of Anastasia Romanova and Dimitri Antonov ✧ 1.7 ✧ SpiderPunk

Ira University

⬧ Adeline "Addy" LeGume ⬧ Daughter Of Gaston ⬧ 20 ⬧ 1.7 ⬧ Venustic
⬧ Ash De Vil ⬧ son of Cruella ⬧ 22 ⬧ 1.2 ⬧ SpiderPunk
⬧ Crimson Red Heart ⬧ son of The Queen of Hearts ⬧ 25 ⬧ 1.3 ⬧ Schweetz
⬧ Dominic/March "Dom" Tarrant Liddell ⬧ son of Alice ⬧ 24 ⬧ 1.1 ⬧ SpiderPunk
⬧ Elio Armano Beneviento ⬧ son of Captain Hook ⬧ 25 ⬧ 1.2 ⬧ SpiderPunk
⬧ Elodie Facilier ⬧ daughter of Dr. Facilier ⬧ 21 ⬧ 1.2 ⬧ glowfeary
⬧ Larsen Niklas Oldenburg ⬧ son of Princess Elsa ⬧ 22 ⬧ 1.2 ⬧ SpiderPunk
⬧ Lucien Etienne Richard ⬧ son of Gaston ⬧ 22 ⬧ 1.5 ⬧ Venustic
⬧ Neirin ⬧ Daughter of Malificent ⬧ 22 ⬧ 1.7 ⬧ Vesimir
⬧ Marius Victor Legume ⬧ son of Gaston ⬧ 24 ⬧ 1.4 ⬧ Ken_
⬧ Methuselah "Seth" ⬧ son of the Grim Reaper ⬧ 24 ⬧ 1.2 ⬧ Yeobo
⬧ Percival Ashley Hook ⬧ Son of Captain Hook ⬧ 21 ⬧ 1.7 ⬧ Ken_
⬧ Thessalonica⬧ Daughter of Hades ⬧ 22 ⬧ 1.7 ⬧ Tommi
⬧ Qamar Bahiya An-Najjar ⬧ daughter of Jafar ⬧ 22 ⬧ 1.6 ⬧ bubbles
⬧ Red Rose "Lilith" ⬧ 23 ⬧ daughter of Snow White ⬧ Yeobo

MAJORS

CLUBS

KAMERINDELING

METANOIA

RULES

✧ In deze RPG gelden natuurlijk de huisregels van Quizlet.
✧ Je schrijft een post van minimaal 300 woorden.
✧ Je probeert minstens 1 keer per week te posten mits je het druk hebt, gelieve het ons dan te melden.
✧ Lees het topic goed door voordat je een personage aanmaakt.
✧ Geen max aan personages per persoon. Denk er echter wel goed over na of je tijd gaat hebben voor het aantal rollen dat je aan gaat maken.
✧ Geen Mary-Sue's en Gary-Stu's.
✧ Alleen Locky maakt nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven.
✧ 16+ is toegestaan, meld het echter liever wel boven een post.
✧ Als je heftige onderwerpen wilt verwerken in je post, vraag dan even aan je medespelers of zij hier oké mee zijn. Dit wordt ook boven de post duidelijk aangegeven.
✧ Sluit niemand buiten, geen ruzies.
✧ Vragen kunnen altijd gesteld worden en ideeën zijn ook altijd welkom.
✧ Naamsverandering graag doorgeven.

For those who come after

10 dec 2024 - 20:24 Cecia is offline

Cecia 4469

(Even bumpen voordat ie gesloten wordt.)

[ I will always love you ]

12 dec 2024 - 18:37 Cecia is offline

Cecia 4469

Charming
^{^{𝐍𝐚𝐭𝐡𝐚𝐧𝐢𝐞𝐥}}

„If I told you about the 𝕕𝕒𝕣𝕜𝕟𝕖𝕤𝕤 inside of me. . . Would you still look at me like I'm 𝕥𝕙𝕖 𝕊𝕦𝕟?‟

De zonnestralen glipten tussen de takken en het bladerdek van bomen door, schenen hierbij op de huid van Nathaniel Charming — die, na maandenlang een bleke complexie te hebben gedragen, eindelijk wat meer kleur kreeg. De frisse lucht van de vroege lente vulde zijn longen terwijl hij door het woud jogde, de geur van bloeiende bloemen en natte aarde omringde hem. Echter het enige wat er tot hem kwam, waren dezelfde roerselen die hem vaker hadden getroffen. Dezelfde hersenspinsels die met hem in gevecht gingen en meer dan eens wonnen. Hoezeer hij het trachtte te verzetten, de schaduwen van zijn verleden bleven boven hem hangen als een donkere wolk. De beelden van de ontvoering en de marteling waren nog steeds levendig in zijn geest, als schaduwen die altijd op de loer lagen. Zelfs hier in de stilte van de bossen —met enkel vogelgezang en gefluister van de wind— voelde hij de druk van zijn trauma.
De machteloosheid. Zijn ritmische ademhaling werd zwaarder, toonde onregelmatigheden, niet wetend waar hij uiteindelijk zou eindigen.
Het gehuil en gekrijs. Sneller, haastiger, volgden zijn voetstappen elkaar op. De kronkelige paden een wirwar van kiezels en takken die onder zijn schoenen knarsten.
En bloed. Zoveel bloed. Nathaniel trachtte te ontsnappen aan het beeld op zijn netvlies, zakte in plaats daarvan op de grond neer met een luide schreeuw. Hij wroette zijn vingers in de bodem, probeerde stil te staan bij kleine gewaarwordingen zoals de aarde onder zijn nagels en merkte zichzelf hijgend en puffend. Met zijn ogen dichtgeknepen, grauwde hij scheldwoorden onder zijn adem door. Hoewel hij sinds 2 maanden weer terug op school was, bleek alles veranderd — en wie kon hem dat kwalijk nemen? Na de hel wat hij samen met zijn zusje had ondergaan, was er een ellenlange shitshow van onheil losgebarsten. Zijn ouders, Cinderella en Prince Charming, hadden de universiteit laten weten van zijn goede doelen-werk in zijn afwezigheid, niet gepeinsd over het feit te betalen aan de ontvoerders, en naderhand geëist meer lijfwachten in te schakelen. De familie Charming kon nergens meer heen zonder starende ogen—waardoor Nathaniel ze zelfs nu in zijn rug voelde branden. Daarnaast was er een shitstorm van media-aandacht gekomen. Nathaniel moest maandenlang in rehabilitatie, therapie, en kanaliseerde al zijn pijn in fysieke oefeningen — in sporten. Tot op de dag van vandaag was hij daar niet mee gestopt.
Hij graaide zijn telefoon uit zijn zak, lichtte het scherm op om te zien of één van zijn dierbaren hem nodig had. Geen nieuwe berichten of oproepen. Met een licht gegrom stopte hij het ding weer weg, keek voor het eerst weer op om zich tegelijkertijd omhoog te trekken. Langzaamaan kwamen zijn benen weer in beweging, zoekend naar een bron van koelte die zijn verhitte lichaam kon verkoelen—daar zijn huid een kachel scheen en zweetdruppels langs zijn voorhoofd naar beneden rolden. Het voelde alsof zijn hart tegen zijn borstkas hamerde, terwijl de jongeman zijn haperende ademhaling onder controle probeerde te krijgen. Sinds hij terug was op Metanoia keek iedereen anders naar hem—met de kennis hoezeer hij (niet enkel qua uiterlijk) veranderd was. Zijn transformatie van the Golden Boy naar iets duisters scheen nodig te zijn geweest, een ruimte die gecreëerd werd om het imago van de perfecte prins te doorbreken. Alles leek nu zo triviaal.
Met deze gedachte knielde hij uiteindelijk neer bij een meertje, kijkend in de weerspiegeling van het gladde oppervlak. Zijn reflectie zag er uitgeput uit, zijn halo vervaagd en in zijn blauwe kijkers leek het alsof er niemand thuis was. Een empty shell was hoe Memphis hem noemde. Memphis. . . Nathaniel zuchtte, dompelde zijn handen onder in het water en waste zijn gezicht. Het voelde verkwikkend, bijna als een reiniging voor de chaos in zijn hoofd. Zonder er verdere gedachten aan te besteden, trok hij zijn vest uit, vervolgens zijn shirt—een lichtgetinte huid vol onregelmatigheden kenbaar makende hierdoor. De littekens een herinnering en belofte aan hetgeen wat hij had doorstaan. De spieren in zijn armen bolden iets eens hij het water over zijn bovenlijf gooide. Tot hij het zachte gekraak van takjes hoorde en het majesteitelijke figuur van een leeuwin in zicht had, welke ongestoord aan de overkant van het meertje water dronk.
Nathaniel bevroor. Niet uit angst, maar alsof een morbide kalmte over hem heen gleed. Hij grijnsde kort, liet zich achteruit tegen een boom zakken. “Here to unwind, are you—or to rip my throat out? Is that not the nature of a beast?” Ondanks de smalende trek rond zijn mondhoek en cynische uitspraak, scheen er een lichte fascinatie in zijn kijkers.

[ bericht aangepast op 12 dec 2024 - 18:41 ]

[ I will always love you ]

13 dec 2024 - 17:28 Rumi is offline

Rumi 13593

Asha
^{^{^{They whispered to her, You can't withstand the storm.

She whispered back, I am the storm.}}}

21 ✦ Metanoia ✦ Somewhere ✦ With Nathaniel

De transformatie van mens naar dier was geen sprookje, of een magische “knip” met de vingers waardoor iemand ineens op vier poten stond, zoals Asha in dit geval. De eerste keer was een helse ervaring en dat terwijl ze destijds nog maar een kind was geweest. Het knappen van botten en spieren, de verschuivingen binnen haar menselijke anatomie die plaats moesten vinden om naar een dierlijke variant te veranderen, waren bijna traumatiserend te noemen. Toch was het iets dat iedere welp binnen de pride moest doorstaan om een volledige transformatie naar shifter te kunnen maken, waarbij sommige van hen weken, tot zelfs maanden, onderweg waren voordat ze dit volledig en zonder helse pijnen onder de knie hadden. Ze kregen de steun van hun ouders, broers of zussen en een ieder die dezelfde gebeurtenissen had doorstaan, maar het was vooral een lichamelijke strijd die ze zelf moesten voeren en accepteren totdat het een tweede natuur voor ze werd.
Nu, enkele jaren later, was het voor Asha nog steeds geen prettig gevoel om te moeten doorstaan, maar de donkerharige verwelkomde de leeuwin in haar met open armen. Van uren bezig zijn met veranderen naar een grote katachtige op vier poten, duurde het nu slechts nog maar een paar kwetsbare minuten. De spanning in haar spieren was slechts een herinnering aan vroeger; haar botten bogen en groeiden, niet langer een strijd maar een dans waarin mens en dier samenkwamen. Elke keer dat ze de leeuwin in zichzelf naar voren bracht, voelde het alsof ze een stukje dichter bij zichzelf kwam.
Asha vond het heerlijk om te kunnen rennen, sluipen en jagen in haar dierlijke vorm en daar nam ze op goede dagen dan ook vlot uren lang de tijd voor. In de meest donkere periode van haar leven, opgesloten achter de rotsige muren van het kasteel waar ze woonde, besteedde ze zelfs dagen tot weken als leeuwin. Het waren tijden waaraan ze niet graag terug dacht; herinneringen die ze bijna wanhopig probeerde te wissen. De duisternis uit die tijd, een die haar nog altijd als een schaduw bleef achtervolgen. Het waren de brieven van haar broer nadien die er meestal voor zorgde dat Asha het heldere licht kon gebruiken om de schaduwen te weren. Of net als nu, rennend door het bos heen op een jonge lentedag.
Het was vroeg op de ochtend geweest toen Asha het kasteel was uitgeslopen en een oude grot zocht om te kunnen veranderen. In een jagende tempo was ze minuten later weer tevoorschijn gekomen, met een woeste brul die iedere prooidier in haar buurt verschrikt had doen wegjagen. Asha wilde niet nadenken over haar laatste gesprek met Hudson, welke ongemakkelijk was verlopen en waarop ze er uiteindelijk voor koos om te vertrekken zonder ritje op de motor, of aan hoe de rest van het feest afgelopen was. Asha wilde genieten van de vrijheid van de natuur om haar heen. De koele wind die over haar dikke vacht streek, het beboste pad onder haar poten en de frisse geur van ochtend dauw die haar zintuigen prikkelde. Ze klauwde haar donkere, scherpe nagels in de schors van een dikke boomstam terwijl ze haar lenige lichaam daarbij uitrekte en ze joeg op een paar konijnen zonder hen direct slachtoffer te maken.
Uren waren verstreken toen Asha uiteindelijk naar het kleine meer toe sjokte waar ze wel vaker even stopte om wat te drinken. De leeuwin zakte door haar poten heen toen ze de rand bereikt had, haar lichaam bijna plat op de grond terwijl ze haar kop boven de oppervlakte van het water hield. Slechts een paar seconden staarde ze naar de reflectie van haar eigen spiegelbeeld, tot ze beweging opmerkte aan de andere kant van het meer. Instinctief bevroor haar lichaam op z'n plek. Niet van angst of omdat ze geschrokken was niet oplettend genoeg te zijn geweest, maar onbewust en in een poging onopvallend te blijven. Tevergeefs, weliswaar. Haar blik gleed over het water heen. Over de jongen die klaarblijkelijk ongeveer hetzelfde idee als zij had gehad en zich half naakt in het water gestort had. Een korte grijns sierde zijn lippen terwijl hij zich achteruit tegen een boom aan liet zakken. En Asha bleef al die tijd in dezelfde houding zitten, haar ogen starend op de jongeman zonder hem ook maar één seconde uit het oog te verliezen. Ze ademde subtiel diep in door haar neusgaten, verkende de verschillende geuren die haar tegemoet kwamen en pluisde deze uit tot ze zijn menselijke geur ving. Sterk en krachtig, met een hint van zweet, iets citrusachtigs en verse aarde.
”Here to unwind, are you — or to rip my throat out? Is that not the nature of a beast?”
Asha roerde zich niet. Een geamuseerde twinkeling schitterde vagelijk door haar ogen heen. Het puntje van haar lange staart zwiepte heen en weer ten teken van opperste concentratie, zonder een bedreigend gevoel. Het was bijzonder om te zien, om te horen, hoe mensen dachten over dieren zoals dat zij was. Gevaarlijk en afschrikwekkend. En hoewel daar een kern van waarheid in berustte, iets dat Asha nooit of te nimmer zou durven ontkennen, was het enkel nodig wanneer het gevaar echt op de loer lag. Toch leek de jongen niet bang, maar poelde er een fascinatie door zijn ogen terwijl hij ontspannen leek te zijn onderuitgezakt. Hij durfde.
Asha voelde de bekende prikkel van haar instinct, een zachte maar aanhoudende fluistering die haar vertelde hoe eenvoudig het zou zijn om haar kracht te tonen. Eén beweging, één sprong, en hij zou beseffen wat het werkelijk betekende om oog in oog met een roofdier te staan. Maar diezelfde fascinatie in zijn ogen — geen angst, alleen nieuwsgierigheid — hield haar tegen. Hoe vaak kreeg ze zulke kalme blikken toegeworpen? Het zette haar op scherp, maar ook... het fascineerde haar terug.
Asha opende haar bek en liet haar tong tussen haar vlijmscherpe tanden door glippen zodat deze het water kon raken. In geoefende halen dronk ze teugen met water op terwijl haar blik op de jongen bleef gericht.
Je hebt geluk dat ik geen honger heb, murmelde Asha in gedachten tegen de blonde jongeman, wetende dat deze haar toch niet kon horen. Maar toe, verleid me niet. Toen de leeuwin klaar was met drinken, kwam ze terug overeind van haar plek. Ze snuffelde tussen het natte gras, gebroken takjes met steentjes en zand, brieste zo nu en dan om vreemde geuren weer te weren terwijl ze zijn zoetere variant bleef vasthouden. Op een droog stuk zand liet Asha zich uiteindelijk languit en met een zachte plof neervallen. Ze rolde door de fijne korrels heen, van links naar rechts en weer terug. Het zand plakte aan haar vacht, de kruimels die een warmte richting haar lichaam schuurde terwijl ze rolde. Haar poten schopten hierbij in de lucht, zwarte scherpe nagels die sporen trokken in het zand onder haar terwijl ze draaide. En al die tijd hield ze de jongen in de gaten; luisterend naar zijn ademhaling en alert op iedere beweging die hij dreigde te maken.
Ontspanning is het, voor nu…
Toen Asha uiteindelijk terug op haar zij rolde met haar kop nog steeds rustend op de grond, keek ze terug naar de jongen. Zijn ontblote bovenlichaam was haar niet ontgaan, net als de zongebruinde kleur van zijn huid, de vage lijnen van littekens die ze hier en daar meende op te merken, en de warme blossen van inspanning op zijn wangen. Hij ziet me als iets dat ik niet ben, dacht Asha in stilte. Maar wie was zij om daar nu al een einde aan te maken? Of misschien begrijpt hij wel meer dan ik denk, maar hoever wil hij dat spel spelen? Haar staart sloeg een ritmische cadans op de grond terwijl ze hem bleef aankijken, de stilte tussen hen gevuld met onuitgesproken vragen.

[ bericht aangepast op 13 dec 2024 - 20:17 ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

23 dec 2024 - 20:17 Antonelli is offline

Antonelli 1600

❀₊˳˚‧outfit ┊stables w/ Larsen & Kai ‧˚˳₊❀

𝐵𝑅𝐼𝒜𝒩𝒩𝒜 𝒞𝐻𝒜𝑅𝑀𝐼𝒩𝒢

‎・﹒・﹒・﹒・﹒・

Brianna wilde richting de deur weer lopen, maar de soort hysterische lach die Kai liet klinken liet haar stil staan en haar wenkbrauw optrekken. Het geluid was scherp in de stilte van de stallen.
“Whatever” zuchtte Brianna toen hij uitgelachen was, terwijl ze met haar ogen rolde.
“Er liggen studenten in de ziekenboeg, en je straf is de stallen uitmesten?” vroeg ze vervolgens. Ze observeerde kort haar nagels, terwijl ze sprak, voor haar blik naar Kai schoof.
Ze kreeg het simpelweg niet voor elkaar om naar Larsen te kijken. Ze had ondertussen überhaupt alweer spijt dat ze hem gister had aangesproken. Ze had impulsief gehandeld en ze haatte impulsief zijn. Het was makkelijker om te negeren wat er allemaal gebeurd was. Makkelijker dan onder ogen komen hoe pijnlijk het was om iemand aan te kijken die ze ooit als haar enige vriend beschouwde, maar ze nu niet meer leek te herkennen.
In plaats daarvan hield ze haar rug recht en kantelde ze haar hoofd vragend terwijl ze Kai aankeek.

26 dec 2024 - 21:10 Cecia is offline

Cecia 4469

Charming
^{^{𝐍𝐚𝐭𝐡𝐚𝐧𝐢𝐞𝐥}}

„To capture a predator, you can't remain the prey. You have to become an equal — in every way.‟

De koning of koningin onder de dieren. Een schepsel van de natuur die symbool draagt aan kracht en moed. Zelfs Jezus werd de leeuw van Judah genoemd. De krachten van de natuur waren onbestemd en ongetemd — net zoals de leeuwin aan de overkant van het meertje. Een indrukwekkend roofdier die zonder zorgen wat van het water dronk, haar vacht glanzend als de zon en haar figuur bewoog sierlijk alsof het gemaakt was om te dansen met de dood. Ieder moment zou ze kunnen beslissen om haar vlijmscherpe tanden in zijn nek te zetten en hem open te rijten zoals de natuur verliep. Zonder te bekommeren over wat sociaal acceptabel was of niet — voelde hij zich daar enigszins afgunstig om, om een gerief die hij als prins niet had?
Misschien wilde hij het wel. Misschien gleden zijn ogen nu over haar majestueuze vorm om een zwakte te vinden en die uit te buiten, zodat hij binnen luttele seconde voer zou zijn. Of misschien gleden zijn kijkers wel over haar heen in appreciatie voor de dualiteit van het leven dat ze omarmde: vrij en dodelijk. Het was alsof ze de wilde natuur in haar botten had. Hij dacht terug aan de verhalen die zijn moeder, Cinderella, hem vertelde over liefde en genegenheid, en hoe deze soms in schril contrast staan met de rauwe realiteit van de wereld. De leeuwin was niet alleen een roofdier, maar ook een moeder, een beschermster van haar welpen. Vroeger zou dit parallel zijn geweest met zijn eigen wereld, maar sinds de marteling voelde hij zich meer alleen dan ooit. Was het dat hij zich in de steek gelaten voelde?
Een vreemd soort geluid doorbrak zijn gedachtegang, vormde zich in zijn hoofd als een gebroken radio. Geen honger. . . Verleid. . . niet. . . Ontspanning. . . Nathaniel fronste. Normaliter gesproken, zou hij vloeiend met de dieren in zijn omgeving kunnen communiceren — een vaardigheid die hij van zijn moeder had meegekregen — maar nu scheen er een blokkade in hun verbinding te zijn.
De jonge princeling legde zijn hoofd tegen de boomstam aan, rolde zijn ogen vervolgens naar de wolkeloze lucht om een gevolgtrekking te maken uit zijn hersenspinsels—tegelijkertijd met dat de leeuwin op een droog stukje land was neergeploft om heen en weer te rollen. Het moest een student zijn, dacht hij, iemand die in een bepaalde rol naar Metanoia ging. Dit scheen hem terug in de realiteit te slaan, en zijn blik verduisterde. Ze waren in de bossen van Metanoia en tot zover Nathaniel wist, kon er sporadisch een wolf worden gespot — maar een indrukwekkend roofdier als een leeuwin was uitzonderlijk. Uitgesloten eigenlijk.
Met een zekere afkeer vertrok zijn gezicht, waarbij hij naar zijn ontblote borstkas keek: de markeringen en littekens in alle kwetsbaarheid geopenbaard. Binnen luttele seconde greep hij naar zijn zwarte shirt en trok deze aan, de stof plakkerig tegen zijn vochtige huid aan. Een onheilspellende blik had zich in zijn kijkers genesteld, terwijl hij zich weer terug tegen de boom liet vallen — ditmaal meer in de richting van de leeuwin, zonder oogcontact te verliezen. Hoewel zijn gedachten alle kanten op gingen, opende hij kalm zijn mond, laconiek zelfs. “Mocht je toch besluiten van m'n lijf een maaltijd te maken —begrijpelijk, ik ben nu eenmaal verrukkelijk—, vergeet dan niet mijn bloed van je poten te wassen daarna.” Nate grijnsde. “Of vindt je het leuk om te falen?”

[ I will always love you ]

29 dec 2024 - 0:02 Rumi is offline

Rumi 13593

Asha
^{^{^{They whispered to her, You can't withstand the storm.

She whispered back, I am the storm.}}}

21 ✦ Metanoia ✦ Somewhere ✦ With Nathaniel

Voor luttele seconden heerste er een stilte bij het meer, waarvan Asha kon voelen dat het een bedachtzame variant was. De krekels tussen het hoge gras waren nog niet begonnen met tjirpen, mede doordat de kou nog niet zo lang geleden pas verdreven was. Hier en daar floot er in de verte een vogel, maar deze bleef op een veilige afstand bij het meer vandaan zolang de leeuwin languit in het zand lag. Net zoals een paar hazen die ze eerder nog dieper hun hol in gejaagd had. Haar dierlijke kijkers waren nog altijd gericht op de jongeman aan de andere kant van het water, die nu zijn blik naar de helder blauwe hemel opsloeg. Het bood Asha de kans hem nogmaals in haar op te nemen, zonder ook maar één poot op te tillen. Toen ze een glimp van afkeer over zijn gelaat zag trekken, stopte haar staart midden in het ritme dat deze tegen de grond aan sloeg.
Zijn bewegingen waren scherp, uitgemeten en gecalculeerd. Met één blik op zijn ontblote bovenlijf had de jongeman besloten zijn shirt weer aan te trekken, ondanks dat het resoluut aan zijn lichaam bleef plakken door het water en zweet. Een teken voor Asha dat de jongen iets had te verbergen, wat niet veel anders dan te maken kon hebben met de littekens die ze eerder al had waargenomen. Een onheilspellende blik vormde zich in zijn ogen toen de jongeman haar kant op keek. Zijn ogen vonden de hare, zonder aarzelingen en zonder angst. Een oogcontact met de jager, die hij geen seconde meer verbrak. Asha kon het niet laten nogmaals te bedenken dat hij lef had voor als ze zich echt zou overgeven aan haar instincten, het geen wijze beslissing was haar zo doordringend aan te blijven kijken. Lef of dwaasheid. Het verschil was echter flinterdun.
”Mocht je toch besluiten van m’n lijf een maaltijd te maken ー begrijpelijk, ik ben nu eenmaal verrukkelijk ー, vergeet dan niet mijn bloed van je poten te wassen daarna.” Een grijns krulde zich rond zijn lippen en Asha liet het puntje van haar staart weer heen en weer zwiepen. Ditmaal vanwege de opperste concentratie in haar luie overkomende uitstraling. “Of vindt je het leuk om te falen?”
Oh, Princeling, dacht Asha zoetjes, spinnend terwijl ze terug op haar buik rolde een diepe geeuw liet klinken. Verrukkelijk, spon ze verder. Dat is één ding zeker. Haar bek opende zich vervolgens wijd, haar tong rollend door de kracht van de gaap en die gepaard ging met een hese brul die zachtjes in de diepte van haar keel klonk. Falen? dacht ze vervolgens en voor heel even vernauwde ze haar blik toen ze naar de jongen keek. Het is een geluk dat ik mijn spelletjes zorgvuldig kies. Toen ze haar bek weer sloot, strekte ze haar voorpoten languit, haar zwarte nagels rakend in het zand. Een princeling, dat was hoe Asha hem zag. Geen simpele jonge prins vol arrogantie, die steevast naast zijn schoenen liep, maar een duistere variant. Een prins met een donkere kroon, getekend door het leven op manieren die zelfs zij niet kon doorgronden.
De verleiding was groot om zijn spelletje mee te spelen. Om eens uit te testen wie nu werkelijk de touwtjes in handen had. Haar menselijke gedachten konden beslist veel andere dingen met zijn lijf doen, maar deze vertroebelde door de leeuwin die besloten had haar zinnen op hem te zetten als een prooi. Asha duwde haarzelf omhoog van het zand, schudde de fijne korrels uit haar vacht en stak haar neus een klein stukje in de lucht. Lichtjes trok ze haar bovenlip op en inhaleerde opnieuw de verschillende geuren om haar heen zodat ze hem precies wist te lokaliseren wanneer ze hem niet zou zien. Vervolgens slenterde Asha naar het hoge gras toe, terdege bewust van zijn blik op haar lenige lichaam en verdween ze soepel tussen de fijne sprieten in. Speel je spel maar, mijn Prins dacht ze onderwijl, maar vergeet niet wie hier de jager is..

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

27 jan 2025 - 14:02 Cecia is offline

Cecia 4469

Charming
^{^{𝐍𝐚𝐭𝐡𝐚𝐧𝐢𝐞𝐥}}

„To capture a predator, you can't remain the prey. You have to become an equal — in every way.‟

Zodra de leeuwin besloot dat er geen dreiging lag en vertrok, volgde Nathaniel haar vorm met een scherpe blik, als een valk die zijn prooi in de gaten hield. Totdat ze verdwenen was in het gras, achter struiken die hem het zicht ontnamen. In eerste instantie dacht hij dat ze hem in de gaten hield, daar het een roofdier bleef immers—echter, toen de stilte die volgde langdurig was, besloot de jonge prins op te staan. Naar zijn mening was er voldoende tijd verstreken om zeker te zijn dat de kust veilig was, althans voor nu. En deze kans wilde hij met beide handen aannemen. Zo nu en dan nam hij de tijd om zich af te koelen in het meertje, het was een moment van rust in een tijd van chaos. Zelfs voordat hij zo'n traumatiserende ervaring had doorstaan. Brianna ging er geheid op haar eigen manier mee om, iets dat Nate (tot op zekere hoogte) toeliet. In wat voor mate zich losbandig gedrag had ontwikkeld wist hij niet, maar dat het bestond was ongetwijfeld. Op automatische piloot zocht hij opnieuw naar zijn telefoon, die hem nog altijd niets nieuws vertelde, en typte vliegensvlug een bericht naar zijn zusje.
[ To Brianna : Waar ben je? ]
Hierna verdwenen zijn kleren zorgvuldig op een stapeltje bij de oever, tot hij volledig uitgekleed was. Zijn gedachten dwaalde nog even kort af naar de leeuwin, maar wuifde dit al snel weg toen hij het water voelde. Terwijl hij verder stapte, steeds dieper in het meer, merkte Nate het verfrissende effect tegen zijn warme huid—de spieren die aangespannen waren, gaven zich nu over aan de ontspannende omhelzing van het meer. Eens de diepte zijn heupen bereikte, haalde hij diep adem en sloot zijn ogen, concentreerde zich op de geuren en geluiden van de natuur. Even leek het alsof hij even niet meer hoefde na te denken over alles wat zich in zijn leven had afgespeeld, het tumult van de afgelopen tijd. Alles was even ver weg, maar tegelijk wist hij dat de stilte slechts tijdelijk was.
Hij maakte een kommetje met zijn handen, om vervolgens het water over zich heen te gooien — zijn gezicht, nek, schouders, borstkas. Terwijl zijn voeten stevig in de bodem geworteld stonden, voelde hij de druppels door zijn haren glijden langs zijn nek over zijn bovenlijf. En zijn littekens —herinneringen aan zijn verleden— gaven zijn gespierde lichaam een ruwe, onmiskenbare realiteit. Met een diepe zucht liet hij zijn hoofd weer naar achteren vallen, de waterdruppels een welkome verfrissing op zijn lichaam. De zon voelde zachter aan op zijn gezicht nu, de opkomende warmte deed de rillingen langs zijn huid verdwijnen. Zijn ogen vlogen kort naar de oever, waar zijn kleren lagen, en hij besloot dat hij lang genoeg gebadderd had. De laatste druppels water rolden van zijn lijf terwijl hij zich langzaam naar de oever begaf.
Tot er een spanning in de lucht ging. Geritsel in het struikgewas. Zijn zintuigen werden onmiddellijk scherpgesteld, en zijn ademhaling versnelde licht, maar zijn uiterlijke vertoning bleef kalm. Hij dwaalde zijn blik langs het groen, de schaduwen die het schepsel zou verbergen. Had ze afgewacht op een moment van zwakte? Het bleef immers een roofdier, zelfs al zou ze een student van Metanoia zijn.
Zijn lippen krulden zich om in een cynische grijns. “Kom maar, grote jager”, zei hij, zijn toon vol uitdaging en spot, terwijl hij doorliep naar zijn kleding—zijn zintuigen nog altijd geprikkeld, “Zoek je toch naar een moment om me op te eten—of misschien”, vervolgde hij, zijn boxer aantrekkend, zijn stem druipend van vermakelijk sarcasme, “geniet je ervan om naar mijn lichaam te loeren?”

[ I will always love you ]

25 feb 2025 - 13:02 Rumi is offline

Rumi 13593

Asha
^{^{^{They whispered to her, You can't withstand the storm.

She whispered back, I am the storm.}}}

21 ✦ Metanoia ✦ Somewhere ✦ With Nathaniel

Met al haar zintuigen op scherp kon Asha voelen hoe de blonde jongeman haar bleef volgen met zijn blik, tot ze volledig in het hoge gras verdwenen was. De leeuwin liet zich langzaam tijdens haar tred door haar poten heen zakken terwijl ze op soepele wijze geluidloos door de hoge sprieten wist te manoeuvreren. In plaats van verder weg te lopen, in richting van het bos met zijn paden en de weg naar de grot toe waar ze eerder veranderd was, draaide Asha haar lange lichaam weer terug naar het meer toe. Desalniettemin bleef ze op een ruime afstand van het water en de blonde man die daar nog altijd aanwezig was. Asha drukte haar lichaam lager in het gras terwijl haar dierlijke kijkers tussen de grassprieten door loerde. Ze keek toe hoe de jongeman terug overeind kwam nadat hij de eerste paar minuten afwachtend rond had gekeken. Ze zag hoe hij zijn telefoon tevoorschijn haalde, hoe zijn vingers resoluut over het scherm vlogen, waarna hij het ding weer wegdeed en zich begon te ontdoen van de laagjes kleding die hij nog droeg.
Zo nu en dan bewoog Asha haar oren, luisterende naar niet alleen de geluiden afkomstig van het meer, maar ook rondom haar ー waakzaam of niets en niemand zich eveneens hun kant op bevond. Haar donkere kijkers weken geen seconde van het plaatje voor haar af. En ze betrapte zichzelf erop voor luttele seconden haar originele doel te vergeten toen haar blik over zijn inmiddels naakte lichaam gleed. Hoe hij tot halverwege in het water bleef staan, zijn hoofd een tikkeltje naar achteren geleund, ogen gesloten terwijl hij de frisse natuur in zich leek op te nemen. Het was te moeilijk om haar ogen niet af te laten dwalen en de krachtige lijnen van zijn spieren te volgen. Over zijn schouders naar omlaag, langs de fijne lijnen en soms grovere littekens die zijn rug getekend had en naar de welving van zijn onderrug tot er niets meer dan slechts een waterlijn rondom zijn heupen was te zien.
Asha betrapte zichzelf erop dat haar menselijke geest slikte, haar keel plotsklaps droog en haar hart net een paar slagen te snel. Als leeuwin zijnde was ze op jacht, klaar om van de man een prooi te maken tussen haar scherpe nagels, maar als mens zijnde gleden haar gedachten een hele andere kant op toen ze traag de rest van zijn lichaam bekeek. Toen ze een stukje verder door het gras bewoog, trapte ze op een takje dat een luide knak veroorzaakte. Direct bevroor haar lichaam, nog altijd laag tussen het gras gedoken, maar de prins had haar al in de smiezen. Hij verliet het water zo snel hij kon om zich terug aan te kleden.
Een cynische grijns sierde zijn lippen. “Kom maar, grote jager,” klonk het vol spot en uitdaging. “Zoek je toch naar een moment om me op te eten ー of misschien geniet je ervan om naar mijn lichaam te loeren?”
Wanneer ze had kunnen blozen, dan had Asha dan nu wellicht een beetje gedaan. Het was zelfs in haar huidige gedaante lastig te ontkennen dat ze veel te veel genoot van wat ze gezien had; zijn naaktheid in volle glorie en lengte. Ze had rustig nog een paar minuten langer haar ogen de kost kunnen geven, ware het niet dat verschillende vormen van opwinding door haar lichaam raasden. De leeuwin bewoog snel door het gras heen, terdege bewust van het feit dat ze haar eigen kansen verkleind had, waardoor ze nu moest toeslaan wilde ze er nog enige winst uit halen.
Wanneer ik je heb, eet ik je op.
In een gecalculeerde zet kwam Asha in beweging. Zigzaggend bewoog ze door het hoge gras naar de prins toe, creëerde daarmee een opgezette illusie dat ze vanuit verschillende kanten tevoorschijn kon komen, alvorens ze uit een geheel andere hoek tussen het groen gesprongen kwam. Haar klauwen gespreid zodra ze zich afgezet had met haar achterpoten, vliegend door de lucht heen toen ze met een brul op hem afdook. Haar voorpoten omsloten zijn lichaam toen ze hem te pakken had en een doffe dreun volgde al gauw toen mens en leeuw in zand terecht kwamen. Met haar hoofd slechts een paar centimeter bij het zijne vandaan slaakte Asha een diepe, woeste brul. Een paar vogels rusten in enkele bomen een heel stuk verderop schoten verschrikt de lucht in om ervandoor te gaan.
En nu heb ik je, prevelde de leeuwin zoetgevooisd in gedachten terwijl ze brieste. Haar ademhaling borstelend langs zijn gezicht, de welving van zijn hals en waar ze haar tanden in kon zetten om een claim op hem te leggen. Ze kon het roffelen van zijn hart horen, die slagen diep en zwaar nu ze zo dichtbij hem was. Toen haar blik met de zijne kruiste, sloeg Asha’s hart over en stokte haar ademhaling. Laten we dat parmantige achterste van je voor nu nog maar even heel, spinde de leeuwin terwijl ze zichzelf langzaam terugtrok, maar niet voordat de grote kat hem een kopje gaf. Ieder ander was een maaltijd voor tussendoor geweest, maar dit was slechts een spelletje dat ze wilde spelen nu ze een gelijkwaardige tegenstander gevonden had.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

19 maart 2025 - 10:46 Frodo is offline

Frodo 15437

THEO AZLIN DORMANT

Son of Aurora ✧ 20 ✧ Dak - met Neirin

✧

“In the dark of the night
Evil will find you
In the dark of the night
Terror comes true”

✧

Theo durfde niet op te kijken. Zijn bekentenis zweefde tussen hen in en voelde loodzwaar. Ik heb je best heel erg gemist. Zoals ik nog nooit iemand gemist heb.
Er viel een kleine stilte die ervoor zorgde dat Theo's gedachten door elkaar raasde. Waarom zette hij weer zijn hart op het spel? Dom, dom, dom. Neirin was al eens eerder vertrokken. De laatste keer dat ze hem verlaten had, waren de schaduwen dubbel zo hard terug gekomen. Ze hadden hem overspoeld, nu het grootste licht in zijn omgeving er niet langer was om ze te bevechten. Als ze hem een tweede keer zou afwijzen ...
Theo's gedachten gingen als vanzelf naar het kistje in zijn slaapkamer. De verdovende middelen die hij daar zou vinden en die hem zouden helpen om dit allemaal achter hem te laten. Hij herinnerde zichzelf eraan dat hij ervoor moest zorgen dat het kistje nooit leeg geraakte. Misschien kon Kai daar wel voor zorgen. Of misschien moest Theo toch maar de school verlaten en zijn zus achterna gaan. Haar magie kom hem zo uit het loodje slaan. Of misschien ...
Op dat moment kwam Neirin in beweging. Ze liet Theo's hand los en hij sloeg zijn blik neer. Was dit het moment dat ze recht zou staan, naar de ladder aan de rand van het dak zou lopen en hem met een spijtige glimlach alleen zou laten?
Maar in plaats van dat Neirin wegging, kwam ze juist dichterbij. Ze plaatste zich tussen Theo's knieën en haar handen vouwden zich rond zijn gezicht. Voor Theo iets kon doen of zeggen, voelde hij haar lippen op de zijne.
Theo's hart vloog op en zijn adem stokte in zijn keel. Het was lang niet hun eerste kus en toch voelde hij anders. Definitiever. Pas na een paar seconden vond Theo terug de controle over zijn lijf. Zijn rechterarm krulde hij rond Neirins middel terwijl zijn linkerhand in haar haren groef en haar nog wat dichter naar hem toe trok. Zo kwam ze op zijn schoot terecht.
"'t Is ook maar even dat jij het weet," zei Neirin zachtjes tussen twee kussen door. Ze liet haar voorhoofd tegen de zijne rusten. “Ik heb jou ook heel erg gemist. Zoals ik nog nooit iemand in mijn leven gemist heb.” Ze trok zich terug en meteen had Theo de neiging om haar weer naar zich toe te trekken. Hij wilde niet loslaten, niet nu al.
Neirin liet haar handen in haar schoot zakken. Bijna onverstaanbaar mompelde ze: "Ik had niet weg moeten gaan."
Theo slikte en nam even de tijd om zijn razende hart terug tot rust te brengen. Zijn ademhaling vond langzaam weer een normaal ritme maar zijn hart bleef onstuimig bonken tegen zijn borst. Zijn eerste impuls was om haar de vraag te stellen die hij zichzelf zo vraag gesteld had: waarom was ze weggegaan? Maar tegelijkertijd wist hij niet of die vraag er nog toe deed. Ze was hier, toch? Bij hem?
Hij besloot dat hij er nu niet over wilde nadenken. Niet terwijl ze hier nog steeds zat, haar benen over de zijne, haar handen warm tegen zijn huid. Dus in plaats van te antwoorden, trok hij haar opnieuw dichterbij en kuste haar. Zacht, dringend, met de honger van iemand die dacht dat hij iets onherroepelijk verloren had – en het nu toch weer in zijn armen vond.
Uiteindelijk zei hij toch wat er door zijn gedachten raasde: "Je hebt je weg teruggevonden naar mij, toch? Zolang je plant om te blijven, ben ik hier. Dat beloof ik." Hij keek haar aan en een kleine glimlach kroop over zijn gezicht. "En als je toch de neiging voelt om die vleugels van je te strekken en weg te gaan ... " Hij haalde zijn schouders op, "blijf ik nog steeds hier."
Een scherpe stem in Theo's hoofd herinnerde hem eraan hoe zielig hij klonk maar het kon hem niets schelen. Het was de waarheid.
In een poging om het gesprek wat lichter te maken, plakte Theo een grijns op zijn gezicht. "Maar geef me volgende keer een waarschuwing voor je vertrekt. Oké?"

[ bericht aangepast op 19 maart 2025 - 10:47 ]

Even the smallest can change the course of the future

16 april 2025 - 20:08 Rumi is offline

Rumi 13593

I need somebody to pull me out of this grave I've filled with hate and doubt
I need save right now, can you hear me calling out?

Neirin

22 ✦ Ira ✦ Daughter of Maleficent (secret) ✦ Outfit ✦ With Theo

Ze had verwacht dat hij boos op haar zou zijn. Dat hij mopperde tegen haar op dat ze weg was gegaan en hem in de steek had gelaten, wat haar excuses destijds ook waren geweest. Maar Neirin wist dat het ergste nog moest komen. Theo zou pas echt boos worden als hij de werkelijke reden voor haar vertrek kende. Of wie haar moeder was en wat ze had gedaan. De blondine smoorde dan ook een klein, zacht geluidje toen ze hoorde hoe erg Theo haar gemist had in de maanden die ze elkaar niet gezien hadden en ze kroop dichter naar hem toe. Ze kuste hem, vol en met verlangen. En voor het eerst in maanden had Neirin eindelijk het gevoel dat ze weer wist waar ze was - dat ze niet meer verdwaald was nu zijn handen haar weer vasthielden.
Een sombere trek gleed echter over haar gelaat heen toen Neirin stilletjes bekende dat ze nooit weg had moeten gaan. Het had hen beiden zichtbaar geen goed gedaan terwijl ze juist veronderstelde dat het de beste beslissing was. Op deze manier kon Neirin voorkomen dat Theo te gehecht raakte aan haar of zij aan hem, en zouden hun gevoelens zich nooit dieper kunnen nestelen. De werkelijkheid bleek veel anders in elkaar te zitten. Neirin was juist gehecht geraakt aan Theo en hij ook aan haar en hun gevoelens hadden zich resoluut naar de kern van hun hart bevonden, waardoor ze zich beide miezerig en ellendig voelde.
Theo reageerde niet direct met woorden terug, maar in plaats daarvan trok hij de blondine opnieuw dichterbij en vond zijn mond de hare moeiteloos voor een zachte, dringende kus. Neirin smolt tegen hem aan, in zijn armen voelde ze zich het allerbeste, waardoor ze met een zucht ontspande en zijn kussen zonder enig inhouden terug beantwoordde.
”Je hebt je weg teruggevonden naar mij, toch?” was uiteindelijk hetgeen Theo wist uit te brengen. “Zolang je plant om te blijven, ben ik hier. Dat beloof ik.” Met een glimlach keek hij haar aan en Neirin tilde haar hand op om haar vingertoppen over de stoppelige lijn van zijn kaak te strelen. “En als je toch de neiging voelt om die vleugels van je te strekken en weg te gaan… blijf ik nog steeds hier.” Hij haalde zijn schouder op alsof het niets voorstelde en een grijns kroop tevreden over zijn gezicht. “Maar geef me volgende keer een waarschuwing voor je vertrekt. Oké?”
Neirin voelde hoe de waterlanders in haar ogen prikte, maar ze knipperde resoluut een paar keer met haar ogen om te voorkomen dat Theo hier iets van kon zien. Of dat hoopte ze. Want zij verdiende zijn goedheid niet, niet met de waarheid die ze nu voor hem verborgen hield. “Ik denk dat er heel wat moet gebeuren wil ik mijn weg naar jouw niet meer terug vinden,” glimlachte Neirin. Desondanks was een kleine aarzeling aanwezig in de klank van haar stem. Zou hij dat nog willen wanneer hij alles te weten kwam? Wilde Theo dan nog steeds hier zijn, bij haar - of besloot hij om dit keer weg te gaan zonder haar te waarschuwen, precies zoals ze dat verdiende?
Neirin boog weer naar Theo toe en kuste zijn wang. “Ik ga nergens meer heen,” mompelde ze toen. En ze meende het. Neirin drukte nog een kus op zijn huid, dit keer richting zijn hals en haar neusvleugels trilde lichtjes toen ze zijn geur inhaleerde. Ze hunkerde naar hem. “Mijn plan is om te blijven en ik ga pas weg wanneer je me beu bent.” Nog een kus, een laatste keer voordat Neirin anders dingen ging doen die nu misschien niet gewenst waren, waarna ze zich een klein stukje terug trok om Theo aan te kijken. “En wanneer het zover komt, ga ik pas weg wanneer je me daadwerkelijk weg stuurd.”
Neirin voelde hoe haar hart pijnlijk samen kneep terwijl ze Theo de belofte maakte, want dat was ongetwijfeld hetgeen zou gebeuren zodra hij de werkelijke geschiedenis van haar moeder wist.

[ bericht aangepast op 16 april 2025 - 20:09 ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Index RPG Actieve Topics Zoek