[RPG • 0] Experium || 53 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 19 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 20 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 20 • Slopen • Gates • Slughorn

LIONS ⚜️ •Fire • Vuur • Fox • In dieren veranderen. • Astreal • Astral projection. • Tony • Onzichtbaar in het donker. • Emil • Dupliceren • Onna • Ondoordringbare huid •Vera • Vliegen •Serena • Stembeheersing • Heidi • Groene vingers. •8226 • Praten met dieren

Elephants ⚜️ •Vision • Met zintuigen spelen •Dalit • Immuniteit voor gaven • Rai •Electriciteit •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] • Kijo • Veranderen in een Oni. • Stella • Licht ombuigen. •Vera • Leugendetector. • Helene • Genezing. •Cherry • Voedsel toveren

Rhino's ⚜️ • Romeo • Emoties manipuleren • Damon • Dementor • Peter • Spiderman • Azrael • Krachten afnemen en aanvullen • Darian • Objecten materaliseren • Maaya • Hallucinates. •Melissa • Fauna manipulatie. •Alice • Spiegelloper •Medusa • Verstenen onder haar blik •Naamloos • Gedachtenlezer.

Buffalo's ⚜️ •Ednoces • Tijd bevriezen voor 10 sec •Nish • Aanwezigheid verbergen •Goliath • Ant-Man •Klaus • Necromancer •8167 • Energieschilden •Evelin • Reizen tussen werelden/dimensies •8034 • Gevarensonar •Nemesis • Vloeistoffen sturen •Maevis • [Onbekend] •Sarah • Binding

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 16 okt 2022 - 18:27 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Hopen dat iemand ontdekt welke illegale zaken hier gaande zijn. Je moeder en ik zullen waarschijnlijk wel een gevangenisstraf krijgen, maar jij en de anderen zijn dan in ieder geval vrij,’ gaf David met een zucht toe. Hij wreef over zijn voorhoofd, niet voor het eerst vroeg hij zich af hoe het toch zo ver had kunnen komen. Destijds had het een veelbelovende studie geleken, maar hij had nooit verwacht dat Experium deze weg zou inslaan.

---

Every villain is a hero in his own mind.

'Je kan ook helpen leerlingen weg te smokkelen. Iemand doet het al.'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

‘Dat blijkt. Weet je wie het is?'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Het duurde even voordat hij het lijntje naar Rory en Nathaniël had gevonden, omdat hun moment van contact toch wat korter was geweest dan met Zebediah. Daarbij waren er ook nog eens meer emoties mee gepaard gegaan – want Rory was echt aan zijn verleden verbonden. Het vriendje van zijn tweelingbroer. Ex-vriendje. Hij zag wel in dat Aaron voor een lastig parket zou komen te staan. Hij beeldde zich in dat hij hier een vriendin kreeg, daar gelukkig mee was en dat er opeens een andere meid kwam opdagen die zijn vriendin beweerde te zijn. Misschien moet ik dat zo nog eens aan die Rory vragen.
      Voor nu focuste hij zich echter eerst op Nathaniël. ’Daar ben ik weer, zei hij telepathisch tegen de jongen. ’Volgens mijn contact is Gabriel nog in leven. Hij zit inderdaad op de andere school en heet nu Yrla.

Het was dat hij Lucas zijn stem herkende en onderhand wist van zijn gave, anders had hij gedacht dat hij gek was geworden. Zodra hij het nieuws hoorde wat Lucas hem gaf, stond hij met een ruk op. Echt waar?, vroeg hij haast ongelovig terug. Dat was voor het eerst in jaren dat hij concreet bewijs had dat zijn broertje nog ergens daar was, voor het eerst dat hij iets van hem hoorde. Dat hij niet meer een spook uit een verleden was, maar echt de mogelijkheid er kwam dat hij zijn broertje weer kon zien.
      Nathaniel probeerde de plotselinge blijdschap en tranen weg te drukken. Het was allemaal nog niet zo ver. Eerst moest hij zijn broertje nog zien.

Kassander

‘Ik heb Zebediah gesproken. Als jullie naar de poort van het park gaan, haalt hij jullie daar om twee uur op. Hij zal je met Gabriel in contact kunnen brengen.’

Nathaniël

Nathaniel keek even naar Rory tegenover hem. “Uhm, Lucas sprak tegen me?” zei hij aarzelend, terwilj hij naar zijn hoofd wees. “Hij zegt dat zijn contact ons ophaalt bij de poort van het park om twee uur.” Hij liet het laatste stuk maar achterwege. Hij zou niets geloven, tot hij zijn broertje echt gezien had.

Rory

Rory vroeg zich af waarom Lukas contact met Nathaniel had gezocht, in plaats van met hem, gezien zij een geschiedenis deelden. Hij gaf een knikje. ‘Ik ben benieuwd naar dat contact dan. Zei hij nog iets over je broertje?’ Tot slot zou hij dat ook aan die kennis vragen.

Nathaniël

Nathaniel aarzelde voor een moment, maar niets had laten blijken dat hij Rory niet kon vertrouwen. “Volgens die vertrouweling leeft hij nog. Hij gaat nu onder de naam Yrla.”

Rory

‘Echt?’ Hij gaf de jongen een klap op zijn schouder. ‘Da’s goed nieuws man. Dan kan hij vast helpen met een manier om contact te leggen.’

Nathaniël

Nathaniel knikte voorzichtig. Hij wist nog niet of hij het echt allemaal geloofde, of hij het durfde te geloven na zoveel jaar. Hij hees zijn spullen over zijn schouder heen en wees in de richting die ze moesten gaan. “Laten we maar opschieten dan. Als die gast contact kan maken met de andere school, kan hij vast ook iets voor jou betekenen.”
      Nathaniel knikte naar Rory. In stilte trokken ze op door het bos heen, terug naar de ingang van het park waar ze naar binnen waren gekomen. Het leek allemaal zo onwerkelijk wat ze nu aan het doen waren en Nathaniels gedachten schoten elke mogelijke richting uit. Hij was dan ook blij dat Rory vrijwel niets zei, maar ook zelf in gedachten verzonken leek. Toen ze eenmaal bij de rand van het park kwamen, leek daglicht hen te begroeten. Het was nog best donker geweest in het bos en Nathaniel moest even met zijn ogen knipperen om te wennen aan het felle licht. Ze waren ruim op tijd en plotseling werd Nathan enorm nerveus. Wat als dit nu gewoon een of andere grote grap was? Of er straks iemand zou opduiken die hen voor altijd zou laten verdwijnen, net zoals ze bij zijn broertje hadden gedaan. Onbewust ging zijn hand naar zijn middel. Hij liet zijn vingers over het koude staal daar glijden. Als ze hem iets wilden maken, was hij er klaar voor.

Rory

Rory had zich tijdens de tocht naar het hek toch wel enigszins een voorstelling gemaakt van hoe dat contact van Lukas eruit moest zien. De schuchtere jongeman die hen benaderde, was hij in elk geval straal voorbijgelopen.
      ‘Ik ben hier om jullie naar Zebediah te brengen,’ meldde de jongen nadat ze hun identiteit bevestigd hadden.
      Rory wisselde een blik met zijn metgezel, die zijn hand waakzaam bij zijn wapen hield. Hij gaf een knikje, en nadat Nathaniël hetzelfde had gedaan, maakte hij de nieuwkomer met een blik duidelijk dat ze er klaar voor waren.
      De jongen die zich als Fort had voorgesteld, greep hen bij de schouders. Een moment dacht hij te stikken, maar voordat dat écht tot hem doordrong was het gevoel weg en bevonden ze zich in bloedrode gang, met stenen die glansden omdat ze zo gepolijst waren.
      ‘Wauw,’ mompelde hij. ‘Wat voor figuur woont er nou in een gebouw als dit?’

Nathaniël

Een of andere lunatic, ging er door zijn hoofd. Hij wist echter wel beter dan die woorden hardop uit te spreken. Nathaniël wisselde een blik met Rory, toch niet helemaal op zijn gemak. Hij had al wat vreemde dingen gezien in de afgelopen jaren, maar dit spande toch wel de kroon.
      ”Ah, de buitenstaanders.” Een jongen met kort zwart haar kwam hen begroeten. Op het eerste gezicht zag hij er doodnormaal uit. Maar dat deden ze allemaal. Nathaniel wist niet of dit iemand was van de stichting die zijn broertje uberhaupt had weggenomen, of dat het iemand was die net als hem een gave had. En als diegene dan een gave had, wat zei niet dat zijzelf niet gevaarlijk waren?
      ”Ik ben Romeo. Zebediah verwacht jullie al.” De jongen gaf hen een lichte knik met zijn hoofd. “Ik moet zeggen dat ik zeer onder de indruk ben dat jullie ons gevonden hebben.” Zonder een antwoord af te wachten, draaide de jongen zich om. Om een of andere reden kreeg Nathaniel de kriebels van hem. Hij keek nogmaals naar Rory, maar volgde uiteindelijk de jongen met het zwarte haar. Het was niet dat ze nog een andere keuze hadden.

---

Every villain is a hero in his own mind.

'Wie denk je als je het zo zou moeten zeggen?'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

'Ik vermoed Maxwell, hij is tenslotte de mentor van Clive. Misschien heeft die wel een opdracht in zijn hoofd gepland om hem weg te halen. Hij zit in de Raad die besluit wat er met de afgeschreven experimenten gebeurt, dus hij zou het misschien kunnen regelen om iemand naar buiten te smokkelen.' Hij zweeg even. 'Zeker iemand die dood was verklaard.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Het moest wel een hele grote opdracht zijn als je daarmee al het shady gedrag van Maxwell zou proberen te verklaren. 'Wie zit er nog meer in die Raad?'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

De eerste jongen had al arrogantie uitgestraald, maar de tweede wekte al helemaal de indruk dat niemand hem wat kon maken. Hoewel Rory niet snel onder de indruk van anderen was, schoof hij nu een beetje ongemakkelijk met zijn voet. Zodra hij doorhad dat hij dat deed, hield hij er vlucht mee op. Hij wilde niet als een of andere neuroot overkomen.
      ‘Iemand heeft ons opgehaald,’ beantwoordde hij de jongen die hen hierheen had geleid. ‘Dus dat was niet onze eigen verdienste.’
      ‘Maar jullie hebben wel een geheim onderzoeksinstituut gevonden. Dat is zelden iemand gelukt. En anders hebben ze het niet kunnen navertellen.’ Zebediah gebaarde hen aan tafel te komen zitten. ‘Willen jullie koffie? Thee? – en blijven jullie anoniem of hebben jullie namen?’
      Er klonk iets spottends in zijn stem door, wat Rory lichtjes liet blozen. Hij had er niet eens aan gedacht zich voor te stellen – en dat terwijl hij deze mensen nodig had om Aaron te vinden.
      ‘Natuurlijk hebben we namen.’ Hij schraapte zijn stem toen die niet zo stabiel klonk als hij wilde. ‘Ik ben Rory.’
      Hij liet het aan Nathaniël over om zijn eigen naam te gebruiken of niet.

---

Every villain is a hero in his own mind.

‘Van de docenten zit alleen Navkar erin, evenals twee leden van het onderzoeksteam. Dubois schuift aan wanneer dat hem uitkomt. Verder is de mentor van het ex- de leerling,’ verbeterde hij met enige schaamte, ‘ook aanwezig.’ De conversatie duurde te lang, ze waren te weinig bezig met lesmateriaal en het begon hem op de zenuwen te werken. ‘Doe wat meer alsof je tegen het gras praat, in plaats van tegen mij.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

'En wat zijn de opties voor de leerlingen die het niet halen?' Jester keerde braaf zijn gezicht beter naar het gras. Als het plan van zijn vader vooral bestond uit wachten, ging hij zelf wel alvast nadenken over een oplossing. De laatste zin van Cackle had een beetje nerveus geklonken en het kostte weinig moeite om de cynische blik van Onyx naast zich voor te stellen. In ieder geval kwam die paranoia vaker in de familie voor, dat bleek. 'En hoe gaan die gesprekken meestal? En als Experium met geldproblemen kampt, waar werken ze nu dan naartoe? En vroeger waren Clive en ik de enige kinderen daar, dus waar komt de rest vandaan? Wordt er niet naar hen gezocht? Waarom staat er in Onyx' dossier niets over zijn ouders, of zelfs zijn verjaardag?'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

‘Eén vraag tegelijk is handiger,’ merkte David met opgetrokken wenkbrauw op. ‘Het is lang geleden dat ik nog bij zulke zaken betrokken werd. Leerlingen wiens gave niet goed functioneren werden teruggeroepen naar het onderzoekscentrum. Vaak wisselden ze daarna van school – of dat is mij in ieder geval verteld. Volgens Esther – die op het onderzoekscentrum werkt – worden de lichamen de laatste jaren ook aan de wetenschap gedoneerd of worden de organen verhandeld vanwege de extra inkomsten.’ Hij trok een gezicht. Anderen worden in speciaal daarvoor ontworpen tanks in een comateuze toestand gehouden tot het experiment in de toekomst hervat kan worden.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Na de lessen trok Nenya zich terug in haar slaapkamer terwijl Onyx en Merrin op de bank in de woonkamer gingen zitten. Merrin had zijn hoofd gebogen en frunnikte aan zijn nagels. Onyx was nog steeds op zoek naar opbeurende woorden die maar niet wilden komen. Vorige week was hij Jes even verloren, was die echt even gestorven. Die pijn zou hij nooit helemaal vergeten. Hij kon zich Merrins angst dan ook goed inbeelden – ook die twee hadden al een hoop te verduren gehad. En de machteloosheid… die was hem ook bekend. Hij vond dan ook dat Merrin zich er nog erg moedig doorheen sloeg.
      ‘Heeft hij vorige week nog een keer gesproken over de tijd die hij wilde bezoeken om te oefenen voor zijn naam examen?’
      De vraag deed er niet eens zo veel toe, Adam was vast niet zo dom om midden naar een oorlogsperiode te reizen – al kon dat natuurlijk ook per ongeluk gaan. Toch vond hij de stilte een beetje drukkend en zocht hij zelf ook naar wat afleiding, nu Jester met Emil aan zijn opdracht aan het werken was.

---

Every villain is a hero in his own mind.

'Ik stel altijd zes vragen tegelijk, keep up. Waar werkt Experium nu naartoe; als wij experimenten zijn, wat is het perfecte stadium dat ze proberen te bereiken? Waar komen de andere studenten vandaan? Waarom weten jullie niets van Onyx? Hoe heb ik zomaar een gave en Clive pas na eindeloze spuitjes?'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

‘Het hoofddoel van Experium is het creëren van de perfecte mens. In dit stadium was het vooral de bedoeling om zoveel mogelijk gegevens te verzamelen, te experimenteren, zodat we na jarenlange studie die perfecte mens kunnen scheppen. Volgens onderzoeken evalueren bij sommige jongeren de gaves nog tot en met hun vijfentwintigste, daarna stagneert het. Daarom worden jullie opleidingen dan ook stopgezet. Waar de andere studenten vandaan komen weet ik niet. Rond het twaalfde levensjaar openbaren de meeste gaven zich, vaak levert dat problemen op voor de omgeving en daardoor worden zulke leerlingen in een kostschool geplaatst, van waaruit ze naar deze school doorgroeien. Door het verwijderen van alle herinneringen heb ik het gevoel dat sommige kinderen zonder goedkeuring van de ouders worden meegenomen en er zijn er ook die in hun DNA aanleg hebben voor het toevoegen van een gave.’ David gaf rustig antwoorden op de vragen van zijn zoon, maar hij begreep best hoe dit allemaal op hem overkwam en dat hij wel moest overkomen als een harteloze crimineel omdat hij überhaupt aan dit project meewerkte, zelfs al zag hij weinig alternatieven. Tussen zijn ribben leek dan ook een hongerig monster te zitten dat aan het omliggende vlees knaagde en hem misselijk maakte.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Het idee van Fox was door zijn hoofd blijven spoken en uiteindelijk had hij besloten dat het geen kwaad kon. Samen schaatsen was heus iets wat als vrienden kon, zelfs al had hij het idee gekregen dat Fox hen aan het koppelen was.
      Inmiddels waren de lessen afgelopen. Normaal zou hij wel gewoon naar Yrla’s kamer lopen, maar nu Safira daar ook sliep vond hij dat wel wat ongemakkelijk. Straks wilde ze ook mee, ofzo. Hoewel het dan wel geen date was, zat hij daar ook niet echt op te wachten. Hij had zich op de rand van de veranda gehezen en zag al een groepje Panthers dichterbij komen. Hij verwachtte dat Yrla hem wel zou komen begroeten, dus dan kon hij hem mooi meenemen naar het bos.



Yrla was allang blij dat hij weer uit zijn bed was, een beetje zichzelf kon redden. Zijn mentor was iets minder blij geweest, zeker van de slechte smoes die Yrla had moeten verzinnen toen hij zijn gave niet aan kon -of wilde - spreken.
      Nu liep hij samen met Vienna en Merrin terug naar de campus. Yrla had medelijden met de zwartharige jongen, maar geen van zijn grapjes hadden ook maar enig effect gehad. Dus was hij er maar gauw weer mee gestopt, bang de jongen te irriteren.
      Tot zijn vreugde zat Nish op de veranda en Yrla nam afscheid van de andere twee, waarna hij langs Nish op het bankje ging zitten. “Zat je op mij te wachten?” vroeg hij met een grijns.

Nish

‘Ik was nog aan het twijfelen wie ik mee zou vragen voor een avontuurtje in het bos: jou of of mijn opdrachtpartner. Wie weet is het een goeie ijsbreker.’ IJsbreker. Goh, dat was met oog op het schaatsen toch best een leuke woordgrap. Jammer dat Yrla hem nog niet zou snappen.

Yrla

”Wil je nog terug komen uit dat bos? Zo ja, dan geef ik je het advies om mij mee te nemen.” Yrla grijnsde. Hij wist niet wat het was vandaag, maar vergeleken met gisteren leek het zonnetje veel harder te schijnen.

Nish

Nish schoot in de lach. ‘Oké dan. Denk je dat je een beetje lichaamsbeweging aan kan? Een béétje hoor – we gaan geen marathon rennen. Of überhaupt rennen.’

Yrla

Yrla vroeg zich af wat Nish met ‘een beetje’ lichaamsbeweging bedoelde, maar grijnsde breed als antwoord. “Oh ja hoor. Na twee hele dagen stil gelegen te hebben is dat alleen maar welkom.”

Nish

‘Mooi! Nou in dat geval: dump je schooltas en let’s go. Al is ergens wat te drinken vandaan halen misschien nog wel een idee. En een paar snacks,’ bedacht Nish. ‘Ik kijk wel of er nog wat in het keukentje ligt.’

Yrla

Yrla knikte op Nish zijn voorstel. Hij liep naar boven om zijn schooltas weg te doen en werd toch om een of andere reden verrast dat Safira er nog was. “Heb je nu hier de hele dag op me zitten wachten,” vroeg hij met een halve grijns.

Safira

‘Halve dag,’ gaf ze toe. ‘Ik heb ook nog een beetje bij Kris rondgehangen, maar erg gezellig was dat niet en uiteindelijk hebben we maar een film opgezet.’ Het was niet zo dat Kris nou een goede vriend van haar was geweest, maar ze had hem wat beter te pruimen gevonden dan de rest van haar afdelingsgenoten – zeker toen ze toch wel geloofde dat hij zijn relatie met Fox serieus nam. Toch ging het geheugenverlies hem wat minder makkelijker af dan Fox en had hij weinig tegen haar gezegd. Ze richtte zich weer tot Yrla. ‘Daarna heb ik de kast met spelletjes zo’n beetje ondersteboven gekeerd op zoek naar wat leuks en die daar is de winnaar geworden.’ Ze knikte naar het doosje op het bureau waar ratten op stonden. ‘Dus als je niks te doen hebt…?’

Yrla

Ergens voelde hij zich een beetje schuldig. “Ik ga met Nish op pad,” gaf hij toe, terwijl hij een hand door zijn haar haalde. Lekker bezig, Yr. “Maar ik heb vanavond helemaal vrij voor je,” probeerde hij het nog enigszins goed te maken.

Safira

Met Nish op pad.
Echt, sinds wanneer waren die twee zo onafscheidelijk?
Ze wilde haar ergernis niet laten blijken – en vanavond chillen was ook goed.
‘Ook prima. Dan ga ik de andere kamers wel even af. Wat gaan jullie doen dan?’

Yrla

Yrla haalde zijn schouders op: “Geen idee. Iets met lichaamsbeweging, maar het was geen rennen.” Yrla grijnsde. Misschien gingen ze zwemmen of zoiets. Al was het dan wel vreemd dat hij geen zwembroek mee hoefde. Dan was dat het vast niet.

Safira

Safira zei maar niet dat ze dat best als een cryptische omschrijving van seks vond klinken. Misschien zat ze daar gewoon zelf te veel met haar hoofd bij. ‘Nou, dat klinkt bijna spannend.’ Ze grijnsde. ‘Tot vanavond dan. Wie weet ben je dan opgewarmd voor nog een beetje meer lichaamsbeweging.’ Ze wiebelde met haar wenkbrauwen.

Yrla

Yrla haalde een beetje ongemakkelijk zijn hand door zijn haar. Hij was het nog steeds niet echt gewend dat iemand zo duidelijk hem versierde. Hij schudde even zijn hoofd. “Ik zal mijn krachten sparen,” zei hij met een halve grijns. “Maar dan moet je het wel de moeite waard maken hè,” plaagde hij haar.

Safira

‘Ik zal mijn uiterste best doen,’ beloofde ze met een scheve grijns.
Niet lang daarna verliet Yrla de kamer. Safira deed hetzelfde. Eerst overwoog ze om naar Fox te gaan, maar ze had het gevoel dat die op dit moment liever tijd met Kris doorbracht. Hoe triest het ook was: Fox had haar niet gemist en voelde minder de behoefte om tijd met haar door te brengen dan andersom.
Wiens gezelschap zou ze opzoeken? Jester en Onyx hadden het vast druk met elkaar of met het oplossen van een of ander mysterie – in elk geval zag ze hen niet gewoon lekker chillen of een spelletje doen. Die knul wiens vriendje verdwenen was, was ook niet echt iemand die ze graag gezelschap hield. Misschien bij de meiden. Vienna en Nenya had ze gisteren beiden kort gesproken en ze had hen beiden wel gemogen. Eén van hen vond ze vast.

Yrla

Yrla duwde het vervelende gevoel weg. Hij zou het vanavond wel goed maken met Safira. Haastig liep hij de trap af en zag dat Nish net uit de kamer kwam met spullen. Yrla begroette zijn vriend met een grijns. “Wat gaan we nu eigenlijk precies doen dan?” Probeerde hij nog een keer nieuwsgierig. “Of blijft dat een verrassing?”

Nish

‘Dat hangt af van jouw kennis in het bos,’ antwoordde Nish met een grijns. Hij overhandigde zijn vriend de kaart die Fox voor hem had getekend. Nu maar hopen dat hij de jongen kon vertrouwen en dat die hen niet regelrecht het drijfzand in stuurde, ofzo… ‘We beginnen met ouderwets schatzoekertje.’

Yrla

Yrla keek naar de geïmproviseerde kaart. Zo goed kende hij het bos niet, dus hij had geen idee waar ze heen gingen. “Zelf getekend?” vroeg hij met een halve grijns, terwijl hij Nish even aankeek. Ze begonnen te lopen in de richting van het bos, waar Yrla hoopte dat Nish nog ergens die ontzichtbare ladder had staan. De laatste keer had hij door een gat moeten kruipen, niet echt waar die nu op zat te wachten.

Nish

Nish grinnikte. ‘Als we werkelijk op een coole plek aankomen dan wel. Anders heeft Fox het getekend.’

Yrla

Yrla grinnikte. Ze liepen naar de rand van het bos toe en tot zijn opluchting konden ze met de trap over het hek heen. Hij moest echt die plek onthouden waar die zat. In zijn hand draaide hij de kaart een paar keer. “Die kant op toch?” zei hij aarzelend tegen Nish, terwijl hij de kaart liet zien en naar links wees.

Nish

Nish moest bekennen dat hij nog nooit van zijn leven de route op een kaart had gevolgd. En het feit dat er geen wegen waren, maakte het niet heel veel makkelijker. ‘Ik denk het.’
      Ze liepen verder tussen de hoge bomen door. Af en toe waren er een paar opvallende kenmerken – een eenzame rots, een groepje reuzenpaddenstoelen en een diepe scheur in de grond – die ook op de kaart stonden en hem ervan verzekerden dat ze op de goede weg waren.
      Na een kwartier kwamen ze aan bij een ijsvlakte waar ijssculpturen stonden.
      ‘Nou, we hebben het gevonden.’ Hij hurkte bij de laatste boom voor het ijsveld neer en trok de kist tussen de wortels vandaan. Met een grijns draaide hij zich weer naar Yrla toe. ‘We gaan schaatsen. Of in elk geval een poging doen tot.’

Yrla

Schaatsen? Hij kon zich niet herinneren dat hij dat ooit gedaan had, dus ergens hoopte hij nu dat zijn vroegere ik wel eens op die dingen had gestaan, bang keihard onderuit te gaan voor Nish neus. “Oke dan,” zei hij, terwijl hij twee ijzers toegestoken kreeg door Nish. Even keek hij er met grote ogen naar, maar lachte toen toch wel een beetje om zichzelf. “Please lach me niet uit als ik straks keihard onderuit donder,” zei hij zelf al een beetje gniffelend. Yrla keek even naar hoe de gekke ijzers werkten en begon ze zich onder zijn voeten te binden. Met moeite kwam hij iets overeind en stond zelfs naast het ijs al te wankelen. “Heb je ook een stoel of zo’n pinguin waar ik me aan vast kan houden?” vroeg hij met een grijns.

Nish

‘Een pínguin?’ herhaalde Nish verbaasd, terwijl hij zelf ook de gespen om zijn schoenen deed. ‘Wat moet je met een pinguin? Nou ja – als je je ogen dichtdoet mag je je mij wel voorstellen als pinguin?’ Grinnikend kwam hij overeind, zwiepend met zijn armen om zijn evenwicht te bewaren. ‘Al kan ik niet garanderen dat ik zelf langer dan twee seconden overeind blijf.’

Yrla

Yrla lachte zachtjes. “Misschien heb ik teveel kerstfilms met Vienna gekeken. Daar hadden ze altijd van die enorm grote beesten van hout denk ik? waar ze achter schaatsten. Pinguins.” Yrla zette zijn eerste voet op het ijs en direct merkte hij hoe glad het oppervlak was. Toch zette hij door en al wankelend gleed hij het eerste stuk het ijs op, om daarna zich vast te grijpen aan een van de ijsculputeren. Hij stond in ieder geval nog. “Is het je bedoeling dat we terug komen met blauwe plekken?” vroeg hij met een grijns, terwijl hij aarzelend het ijsculptuur los liet en alvast het volgende doel uitkoos om naar toe te schaatsen.

Nish

‘Ja, ik dacht groenblauw ons wel mooi zou staan. Of paars.’ Nish liep voorzichtig over het ijs. Dat ging nog best goe…. zijn voet schoot weg en hij knalde met zijn knie op de grond. Zijn handen schoven over het ijs. Onhandig kwam hij weer overeind. ‘Oké misschien was Fox’ suggestie eerder wraak dan een verzoeningspoging.’

Yrla

Yrla beet op zijn lip om een lach te binnen te kunnen houden. Gelukkig was Nish er ook verschrikkelijk in. “En waar kom ik in dit plaatje dan?” vroeg hij met een grijns. “Ik kan me niet heugen dat ik Fox iets mis heb gedaan.” Yrla zette zich af. Hoewel zijn benen behoorlijk wiebelden voor zijn gevoel, wist hij nog net op het nippertje het volgende ijsculuptuur te redden en zichzelf op te vangen, voor hij Nish voorbeeld volgde.

Nish

‘De meeste mensen vinden het niet heel chill als iemand drank over hun hoofd kiepert,’ merkte Nish op. Bijna stampend op het ijs bereikte hij een ijssculptuur in – warempel – de vorm van een pinguin. ‘Kijk, ik heb je pinguin gevonden.’

Yrla

Yrla keek even om naar Nish. “Wow, dan draagt hij wel een hele lange wrok als dat zo was.” Had hij daar nooit meer zijn excuses over aangeboden? Al was zoiets na zoveel jaar ook wel een beetje verjaard toch.
      Yrla zette zich af bij het horen van Nish zijn woorden en schaatste een beetje stuntelig in de richting van de jongen. Uiteindelijk leek hij zelfs wel een beetje vaart te hebben, maar hoe hij moest remmen had hij absoluut geen idee van. “Ho, pas op!” Maar het was al te laat. Yrla botste tegen Nish en tegen de pinguin op. Net op het nippertje wist hij zichzelf en Nish overeind te houden door aan de pinguin vast te klemmen.
      Yrla keek even naar de jongen naast hem, met het schaamrood op zijn kaken. “Sorry,” mompelde hij een beetje onhandig.

Nish

Nish schoot in de lach. ‘Nou ik ben blij dat we beiden geen natuurtalenten zijn.’ Hij grijnsde. ‘Nóg niet.’
      Hij keek naar de dichtstbijzijnde pilaar, zo’n vier meter op.
      ‘Misschien moeten we het samen proberen?’ Voor hij het doorhad stak hij zijn hand al naar Yrla uit. Een tel later realiseerde hij zich dat het misschien toch wel een beetje weird was, maar het was nog raarder om terug te krabbelen. ‘Maar eh, dan aan de schouder vasthouden?’ voegde hij er onhandig aan toe. ‘Daar hebben we vast meer steun aan.’

Yrla

Yrla had bijna Nish zijn hand al aangepakt. Hij vond het niet raar om hand in hand met Nish te schaatsen. Het had een reden niet waar? Toen hij merkte dat Nish op zijn uitgestoken hand terugkrabbelde, vroeg hij zich af waarom Nish daar moeilijk over deed, maar liet het ook bij die vraag zitten.
      Yrla legde zijn hand vast op Nish zijn schouder. “Moeten we ook nog op comando schaaten dan?” vroeg hij met een grijns. “Links, rechts, links, rechts,” grapte hij. Hij duwde Nish iets van de pinguin weg en ging er zelf naast staan. Hoewel ze allebei even wankelden, los van de pinguin, bleven ze waarrempel staan. Yrla wierp een een uitdagende grijns op zijn vriend. Hoewel ze allebei hier belacheljk slecht in waren, had het ook wel weer iets en Yrla was allang blij dat ze even weg uit het Panthers house waren en in de frisse lucht.

Nish

‘Dat klinkt best als een plan.’ Ze zeiden tegelijkertijd ‘links, rechts, links, rechts,’ terwijl ze de bewegingen uitvoerden en elkaars schouder vasthielden voor balans en haalden wonder boven wonder de sculptuur zonder vallen. ‘Nou, dat ging verrassend goed.’ Hij grijnsde naar zijn vriend en stak opnieuw zijn hand uit. ‘Dit dan als stap 2?’

Yrla

Yrla keek even naar Nish uitgestoken hand. Om een of andere reden kreeg hij het opeens heel warm, overkwam hem een aarzeling om Nish hand vast te pakken. Hij liet zijn vingers over Nish huid glijden en vlocht zijn vingers door de zijne. Elke lichte aanraking leek hij opeens super bewust van te zijn en een tinteling gleed over zijn huid heen. Voor een moment had hij verwacht dat ze onzichtbaar zouden zijn, maar Nish stond nog steeds voor hem en hij zag zijn eigen hand ook nog.
      Zijn mond voelde opeens kurkdroog aan en Yrla moest zichzelf even bij elkaar rapen, voor het lukte om zich heen te kijken. “De eenhoorn dan maar?,” stelde hij voor. Yrla had het idee dat de toppen van zijn oren warm werden, maar nog veel warmer was de hand van Nish die hij stevig in de zijne had.

Nish

Nish was verrast toen Yrla niet gewoon zijn hand vastpakte, maar zelfs zijn vingers langs die van hem reeg. Hij keek vanuit zijn ooghoeken opzij en dacht zelfs dat Yrla een kleur kreeg.
      Zou het dan toch?
      Hij durfde het haast niet te hopen, maar zijn hart dreunde opeens twee keer zo snel in zijn borstkas en er kriebelde iets in zijn onderbuik.
      ‘Eenhoorn, check. Here we go.’
      Nish greep in een reflex Yrla’s hand nog iets steviger beet en zette zich af. Het was toch wel vreemd om niet op een schouder te leunen en hij merkte dat hij evengoed met zijn schouder tegen die van Yrla botste. Onhandig probeerde hij zijn balans terug te vinden, waardoor hij een paar keer met zijn schaatsen over het ijs klakte. Wonder boven wonder ging hij niet onderuit, maar het zweet stond op zijn rug.
      ‘Als we inderdaad geen botten breken moeten we wel een mooie manier vinden om dat te vieren,’ zei hij met een gespannen lachje.

Yrla

Nish schouder had hem uit balans gehaald, zo erg dat hij de jongen had moeten loslaten. En hoewel Nish was blijven staan, was Yrla onderuit geknald. Zijn rug deed zeer van de val en onhandig wreef hij over zijn stuitje heen. De val had een scheut pijn omhoog geworpen en ergens.. ergens was hij meteen erdoor genezen. Geen schaatsen meer voor hem.
      Yrla ging even achterover liggen op het ijs, maar had daar meteen spijt van. De kou trok door zijn kleding heen en liet een rilling over zijn hele lichaam lopen. “Ik hoop dat je een fles drank meegesmokkeld heb in je tas. Dat zal vast opwarmen. Of anders chocolademelk met rum ofzo.” Yrla kwam maar weer overeind en keek naar Nish met een grijns.

Nish

‘Nee sorry, ik had ons hoger ingeschat,’ grinnikte Nish. ‘Maar we kunnen zo teruglopen en een kop warme chocomelk bij het café halen?’

Yrla

Yrla wist nog niet of hij daar echt zin in had. Hij wist alleen niet zo goed waar dat aan lag. Een kop chocomelk klonk prima nu, maar… “Misschien…” Yrla probeerde het nare gevoel van zich af te schudden. Hij zette een brede grijns op en kwam met enige moeite weer overeind. De jongen strekte zijn rug en schaatste op Nish af. Echt vlak voor de jongen wist hij net op tijd af te remmen. “Een laatste sprintje terug naar het begin dan?” vroeg hij met een halve grijns.

Nish

‘We kunnen ook best nog doorgaan, maar je viel zo hard dat ik me afvroeg of dat arme lijf van jou dat nog wel aankon,’ plaagde Nish. ‘Een sprintje lijkt me wel weer heel riskant maar misschien kunnen we op zijn minst proberen om zonder hulp aan de overkant te komen?’

Yrla

”Ho ho! Zo snel geef ik niet op.” Hij keek even achterom naar Nish en kon het toch niet laten. “Wat krijgt degene die als eerste aan de overkant is?”

Nish

‘Hmm…’ Hij wilde wel met iets leuks komen. De meeste dingen die in hem opkwamen waren niet heel geschikt voor een gewone vriendschap en tegelijkertijd wilde hij een klein beetje proberen uit te vinden of er misschien ook meer wás. ‘De verliezer… moet de ander deze week iets geven waaruit blijkt hoe zeer hij deze vriendschap waardeert.’ Hij grijnsde. ‘Ben benieuwd naar je creativititeit. Of de mijne.’ Het was even wat meer dan elkaar trakteren op koffie, maar gezien hun verleden, de moeilijkheden die speelden en de manier waarop ze beiden goeie vrienden verloren, dacht hij wel dat het hun vriendschap misschien nog verder zou verdiepen. Iets wat hij heel graag wilde – gevoelens of niet – en hij dacht dat Yrla daar wel hetzelfde in zou staan. En de mate van serieusheid konden ze zelf nog altijd bepalen, het kon ook best op een grappige, luchtige manier.

Yrla

Yrla grijnsde breed. “Was springen voor een paar kristallen niet duidelijk genoeg voor je?” Vroeg hij plagend.

Nish

Nish voelde dat hij vuurrood werd en de schaamte sloeg hard tegen hem aan. Natuurlijk had Yrla daarmee al dé ultieme daad verricht om zijn liefde aan iemand te tonen, iets wat hij nooit zou kunnen evenaren. ‘Ik bedoelde niet… natuurlijk wel,’ stotterde hij. ‘Ik zei ook maar wat.’ Gegeneerd streekt hij door zijn haar. ‘Ik wis zaterdag gewoon het liefst uit mijn geheugen,’ mompelde hij beschaamd.

Yrla

Yrla gaf zichzelf een zet en kwam met moeite stil te staan vlak naast Nish. Hij sloeg zijn arm over zijn schouder heen. “Ik plaagde je maar,” zei hij met een kleine glimlach. “Ik vond je idee prima. Zeker andersom ben ik wel nieuwsgierig.”
      Yrla slikte even een brok in zijn keel weg. “Zaterdag moet ook verschrikkelijk voor jou zijn geweest. Ondanks - nou ja.” Dat hij zichzelf opgeofferd had. Hij voelde een blos op zijn wangen stijgen. Zelf herinnerde hij zich weinig meer dan de pijn, maar Nish had echt dingen gezien. Hij trok de jongen nog iets dichter tegen hem aan. Yrla kon zich niet echt een voorstelling maken van hoe hij eruit had gezien, maar het was vast gruwelijk.

Nish

Ietwat onhandig hief hij zijn arm en legde die ergens tussen Yrla’s schouders en middel als een soort van zijdelingse knuffel.
      ‘Leuk was anders, ja.’ Hij haalde even diep adem. ‘Maar goed. We hebben ons daar al lang genoeg kut over gevoel, nietwaar?’ Hij wilde niet dat die nare gevoelens deze date - nee, het was géén dáte - overschaduwen. Hij toverde weer een grijns op zijn gezich ten liet zijn arm zakken. ‘Op drie?’

Yrla

Yrla was op zich wel blij met het feit dat Nish er niet te lang bij stil wilde staan. Hij knikte met een grijns op Nish voorstel. Hij liet Nish aftellen en greep net voor hij vertrok hem bij de kraag. Nish stokte daardoor in zijn start, waardoor Yrla zelf de voorsprong kon pakken. “Eet mijn stof,” riep hij over zijn schouder. Het maakte dat hij juist een beetje uit balans raakte, maar herpakte zichzelf snel weer in een poging een beetje vaart te maken met schaatsen.

Nish

‘Je stof eten?’ herhaalde Nish verdwaasd. Wat bedoelde Yrla daarmee?
      Wat het ook was – de jongen was er inmiddels vandoor terwijl Nish over zijn woorden maalde. Vlug zette hij de achtervolging in. Iets té vlug, want hij klapte al meteen hard voorover en kon zich maar net op zijn handen opvangen. Ontzettend onhandig en met schrijnende handpalmen krabbelde hij weer overeind. Hij zag dat Yrla ook onderuit was gegaan, wat hem nog een beetje hoop op overwinning bood.
      Niet dat hij het erg vond om te verliezen. Na wat Yrla had gedaan, vond Nish het sowieso best een aardig gebaar om hem te laten weten dat hij veel voor hem betekende. Al maakte het verliezen van een wedstrijdje dat iets minder zwaar. Hij kwam tot twee passen achter Yrla, daarna schoot de jongen er weer vandoor. Hij wist niet of de Panther zijn gave gebruiken, maar Nish vond toch dat hij verdacht snel vooruitkwam.
      Niet geheel onvoorspelbaar, bereikte Yrla dan ook als eerste de finish.
      Nish had geen rekening gehouden met het plotse ophouden van het ijs en stapte aan het einde onhandig door het gras, waarna hij zich weinig flatteus liet neervallen.
      ‘Nou. Gefeliciteerd.’ Vanaf de grond keek hij met een grijns naar Yrla op. ‘Al is het natuurlijk niet héél verrassend dat je een snelheidswedstrijdje van me wint.’

Yrla

”Ik ben gewoon koning Speed,” zei hij met een brede grijns. Yrla liet zich naast Nish in het gras zakken en ging zitten in kleermakerszit. Hij had ergens wel verwacht dat Nish een beroep zou doen op een valse start, maar blijkbaar vond de jongen het wel goed zo. Je hoorde hem niet klagen. “Moet je de volgende keer maar iets voorstellen wat jou goed ligt. Verstoppertje ofzo,” zei Yrla met een grijns.

Nish

Nish schoot in de lach. ‘Wat is daar leuk aan? Dan ben ik vervaagd tegen de tijd dat je me gevonden hebt. Kun je mijn knappe kop nooit meer zien.’

Yrla

Vervaagd… Yrla vroeg zich af wat Nish daarmee bedoelde. Hij zei er echter niets over. “Oh, dat moeten we niet hebben nee,” zei hij met een halve grijns. “Ik heb deze knappe kop nog wel langer nodig dan vandaag,” zei hij met een knipoog. En dat meende hij. Hij had Nish nodig, zeker nu zijn vriendschap met Jester zo… bekoeld was. En na het laatste gesprek met Jester wist hij ook wel dat het tussen hen.. oké was, maar het was toch anders dan vroeger. Soms voelde het gewoon alsof hij niet meer met zijn oude vriend kon praten, domweg omdat hij soms zijn gedachtegangen niet meer begreep. Het was wel duidelijk wie de hersens had gekregen van hun twee. Het had hem wel eens dwars gezeten. Al vroeg hij nu zich af of het feit dat hij dommer was dan Jester echt zo’n ding was. Er leken wel allerlei verwachtingen nu naar Jester te liggen en Yrla was blij dat hij die druk niet had.
      Onbewust dwaalden Yrla’ zijn ogen af naar Nish gezicht. Hij besefte zich dat hij Nish inderdaad knap vond, maar nooit echt eerder zo naar hem gekeken had. “Maar ik zei ook niet dat je je gave moest gebruiken,” pakte hij het gesprek terug op en deed hij net alsof zijn neus bloedde. “Snelheid wedstrijden zijn voor mij ook niets aan als ik dat doe.”

Nish

Yrla’s woorden hadden iets flirterigs – zeker met die knipoog die erop volgde. Nish probeerde het van zich af te schudden. Hij moest hiermee ophouden en niet overal wat achter zoeken. Yrla was overduidelijk hetero. Het enige wat er gebeurde, was dat hij wat aan het ontdooien was tegenover mensen die níét zo waren. Maar hij zou heus niet opeens bi worden. Waarom staken die gedachten toch steeds weer de kop op? Hoopte hij dat het schuldgevoel zou verminderen? Want ja, hij voelde zich inderdaad schuldig voor het feit dat zijn hart af en toe de snelweg op schoot of de warme tintelingen zich in zijn lijf verzamelden.
      Hij probeerde zich op Yrla’s woorden te focussen en glimlachte flauwtjes. ‘Ik betwijfel of ik zonder gave goed ben in verstoppertje. Ik heb me nooit op een normale manier ergens voor hoeven verbergen. Nou ja, behalve voor Zebediah dan,’ mompelde hij erachteraan.
      Een kamerwisseling deed je tenslotte ook niet zomaar.
      Voor zijn gedachten weer een negatieve kant opgingen, kwam hij overeind en sloeg Yrla op zijn schouder. ‘Nee hoor, je hebt eerlijk gewonnen. Ik ga eens iets leuks voor je verzinnen.’ Hij grijnsde naar zijn vriend, al had hij echt nog geen flauw idee wat hij Nish zou geven.

Yrla

”Ik ben nu wel heel nieuwsgierig wat je ervan maakt.” zei hij met een grijns. Hij aarzelde even voor een moment, misschien was dit wel een heel kinderachtig voorstel. Maar… dat paste ook wel ergens bij hem. “Dus we gaan geen verstoppertje spelen?” vroeg hij met een pruilend lipje.

Nish

Nish wist niet of Yrla nou serieus was of niet, maar besloot er maar gewoon in mee te gaan. ‘Als jij daar blij van wordt, kunnen we dat best doen.’ Hij grijnsde. ‘Maar dan moet je zweren dat je er niet vandoor sjeest terwijl ik je aan het zoeken ben of me ergens verstopt hebt.’ Dat zag hij de jongen namelijk best doen. Of zichzelf, stiekem. als het iemand anders dan Yrla was geweest.

Yrla

”Waarom zou Ik dat doen?” vroeg hij ongelovig. Yrla kwam overeind en stak Nish een hand uit om hem ook overeind te helpen. Er stond een brede grijns op zijn gezicht. “Jij eerst of ik?”
      Ergens voelde het alsof zijn kleine ik voor even naar boven kwam zetten. Yrla kende het spel, hij wist de regels, maar hij kon het zich niet herinneren dat hij het ooit gespeeld had, terwijl het hem iets leek wat hij duizenden keren had moeten doen. Misschien ging hij daarom zo op in dit gekke idee, om zich toch even te voelen zoals de tijd die hij in zijn geheugen miste.

Nish

Nish trok zijn wenkbrauwen op. ‘Ik vind het anders best in jouw straatje met practical jokes passen.’ Hij liet zich overeind trekken. ‘Oké, ik ga me wel eerst verstoppen dan,’ zei hij met een grijns. ‘Tot hoe ver ga je tellen?’

Yrla

Yrla schoot in de lach. “Ja, als je Merrin of Jester heet wel,” zei hij met een grijns. “Maar maak je maar geen zorgen, ik heb met mezelf afgesproken dat ik twee dagen mijn gave niet gebruik. En het is al frustrerend genoeg, ik ga dat echt niet voor een spelletje opgeven.”
      Yrla trok even een mondhoek op, besefte toen dat hij Nish hand nog vast had en trok de zijne snel terug. Hij boog vlug voorover om zijn schaatsen los te maken.
“Als Ik tot twintig tel, heb je dan genoeg tijd?”

Nish

‘Alleen als je wacht totdat m’n schaatsen uit zijn.’ Hij hurkte ook neer en begon de riempjes los te maken. Vrij vlot lieten de dingen los en het voelde vreemd toen hij zijn voeten weer direct op de bosgrond zette. ‘Nou oké, tellen maar!’
      Met een grijns zijn hoofd schuddend om dit plan, rende hij weg terwijl Yrla begon te tellen. Verstoppertje spelen. En hij vond het nog leuk ook. Hij rende tussen de bomen door en zocht naar een goede schuilplaats. Hij was niet zo’n goeie bomenklimmer dat hij dat in zo’n korte tijd durfde te wagen. Eerst maar gewoon wegrennen, zo ver mogelijk. Dan kwam hij vanzelf wel een plek tegen.
      Uiteindelijk vond hij een gigantische boom die wel hol vanbinnen leek; tussen de grote wortels zat een gat waar hij in kroop. Het rook er bedompt en het hout was vermold, dus als hij zijn voeten daar in wrikte zou Yrla zelfs die niet kunnen zien.

Yrla

Om een of andere reden voelde hij zich kinderelijk opgewekt. Nadat hij tot twintig had geteld, keek hij verwachtingsvol om zich heen. Nish was verdwenen. Hij liep tussen de bomen door het bos in. Telkens keek hij om zich heen in een poging om een glimp op te vangen van Nish. Hij vroeg zich af of Nish verstopt zou blijven zitten tot hij hem vond of dat de plek waar hij net geteld had als een soort vrijbrief zou gelden. Ze hadden er maar weinig over afgesproken.
      Toch bleef hij het beginstuk goed in de gaten houden, terwijl hij achter bosjes en bomen keek, verwachtend Nish elk moment te zien.

Nish

Wachten was toch niet echt zijn ding. Hij deed een poging om alvast wat leuks voor Yrla te verzinnen, maar de binnenkant van een boom liet zijn creativiteit nog niet echt stromen. Na een minuut of wat imiteerde hij de roep van een uil, om daar Yrla een hint mee te geven.

Yrla

Yrla had zich als een speer omgedraaid toen hij de roep hoorde. Hij had het idee dat hij nog nauwelijks begonnen was met zoeken, maar Nish maakte het zo zeker makkelijker voor hem. Yrla liep in de richting van de roep en toen Nish de tweede keer iets na deed, had hij hem binnen de korste keren gevonden. “Je weet dat geluid maken je verraad toch?” zei Yrla met een grijns, toen hij boven het gat uittorende waar Nish zich verstopt had.

Nish

Nish kroop uit zijn schuilplaats vandaan. ‘Ik dacht dat ik wel voor een echte uil kon doorgaan.’

Yrla

”Nah, die kraaien wel iets minder vals,” plaagde hij de jongen met een grijns.

Nish

‘Heb ik toch te hard mijn best gedaan om vals te zingen.’ Hij leunde met zijn schouderbladen tegen de boom aan. ‘Nou, tijd dat jij je gaat verstoppen dan. Kijken of jij beter tegen niets-doen kunt dan ik.’

Yrla

”Dat zal je nog best eens tegen kunnen vallen,” zei hij met een grijns. “Alhoewel. Na twee dagen stilzitten, heb ik het geduld misschien ook wel niet meer.” Yrla wachtte tot de jongen begon met tellen en rende toen weg van de plek. In eerste instantie keek hij koortsachtig om zich heen, maar vond uiteindelijk een boom die wel redelijk klimbaar eruit zag. Hij zette zijn voet op de onderste tak en klom zo hoog dat hij net een stukje boven het pad lag. Daar ging hij op de tak zitten, met zijn voeten vooruit, zijn rug tegen de stam. Oh, zo kon hij vast wel even volhouden.

---

Every villain is a hero in his own mind.